Het HondenForum

Hallo, bijna twee weken geleden heb ik 1 van mijn honden in moeten laten slapen. We hebben haar samen met haar tweelingzusje tegelijk in huis gehaald als pup. Zij zijn dus altijd samen geweest en ineens is ze alleen.
Op zich reageert zij niet heel treurig, maar ik merk wel dat zij zich vaak alleen voelt en om aandacht gaat vragen als er even niemand in de buurt is. Is dit normaal? Zij heeft overigens geen afscheid kunnen nemen van haar overleden zus..
En ik heb ook ooit gehoord dat honden na twee dagen al zoiets vergeten, maar dit lijkt mij grote onzin. Lijkt me niet dat zij dit al zo snel vergeten en zelfs na bijna twee weken heb ik het idee dat ze haar nog niet is vergeten.
Ik zou graag antwoorden willen op mijn vragen en jullie ervaringen hiermee.

Ik herken het. Werd ook voor gek versleten. Maar zag ook m'n rottweilerreu weg kwijnen toen zijn halfzus dood ging. En hij had wél afscheid kunnen nemen.
Vond het hartverscheurend eigenlijk. Misschien wordt er om gelachen, maar ik heb iets homeopatisch gezocht om hem er een beetje doorheen te trekken, wat wel hielp.
Maar toen er een pup bij kwam zag ik hem pas écht opleven, hij straalde weer.

En misschien zouden sommigen zeggen dat ik menselijke emotie's op een hond projecteer. Ik denk het niet, zag het voor m'n ogen gebeuren dat hij geen lol meer had, dat zijn ogen dof stonden.

Een hond rouwt anders als een mens maar ik kan me best bedenken dat ze zich eenzaam voelt nu die ander er niet is maar ik weet niet of je er aan denkt om ooit nog een maatje weer te halen en anders gewoon de routine oppakken en vooral niet gaan tutten van oh mijn hond is zielig want dat pikken ze feiloos op.

Daisy@ schreef:Ik herken het. Werd ook voor gek versleten. Maar zag ook m'n rottweilerreu weg kwijnen toen zijn halfzus dood ging. En hij had wél afscheid kunnen nemen.
Vond het hartverscheurend eigenlijk. Misschien wordt er om gelachen, maar ik heb iets homeopatisch gezocht om hem er een beetje doorheen te trekken, wat wel hielp.
Maar toen er een pup bij kwam zag ik hem pas écht opleven, hij straalde weer.

En misschien zouden sommigen zeggen dat ik menselijke emotie's op een hond projecteer. Ik denk het niet, zag het voor m'n ogen gebeuren dat hij geen lol meer had, dat zijn ogen dof stonden.

Ik vind dit helemaal niet raar, lijkt me zo logisch als wat dat een hond het heel moeilijk kan hebben met het verlies van een maatje. Het zou pas raar zijn als dat niet zo was m.i. (dat honden dus niet in staat zouden zijn tot rouwen)
Als ik ooit een hond krijg die er in die mate last van heeft zou ik hetzelfde doen iig

ligt aan de hond.
Harley heeft enorm gerouwd toen Pardoes weg viel.
Met medicatie en dwangvoeren in leven kunnen houden tot Toya kwam een half jaar later.
Is toen weer helemaal opgeleeft maar heeft hier wel een behoorlijke tik aan over gehouden.
Mocht Toya hier om wat voor reden wegvallen denk ik dat ik Harley dit niet nog eens aan doe. Geloof ook niet dat dit een tweede keer goed zou gaan. Hoop eigenlijk deze keuze niet moet te moeten maken
Andersom zou er een andere hond bijkomen voor Toya.

Ik denk ook zéker dat het aan de hond ligt.
Spike (reu) kwam toen Daisy (teef) 1,5 was. Spike was een hond die het allemaal wel prima vond. Daisy was de regeltante, hield alles in de gaten en Spike hobbelde mee, leefde met de seconde. (best een heerlijk leven, haha)

Dus ja, toen viel zijn grote zus weg.. en was hij van de kook. En wij hebben toch écht normaal gedaan met hem. Toen kwam Indy, en dát was leuk. Weer een teefje voor hemzelf waar hij mee mocht dollen, die hem leuk vond.
(we hadden nog wel een andere hond buiten, maar dat was gewapende vrede met Spike)
Hij heeft echt een half jaar super genoten van dat kleine ding.

Als er nu één weg zou vallen zouden ze het wel best vinden.

Ik denk dat het heel erg afhangt van de hond zelf. Ik heb altijd meerdere teven tegelijk gehad die geweldig goed met elkaar konden opschieten. Nou heb ik erg makkelijke honden die het prima vinden als er een ander dier bij komt, al is het een kameel. Maar aan de andere kant, als één van de hond kwam te overlijden, merkte ik helemaal niets aan de overgebleven honden.
Dus ze accepteren probleemloos een hond erbij en het maakt hun geen fluit uit als er een hond weg valt.

Toen Lexie weg viel, is t-Boy heel erg van streek geweest. Je zag hem met de dag de lol in het leven kwijtraken. Het heeft ook niet lang geduurd eer Kira kwam. Je zag hem opleven en samen hebben ze het leuk. Ze hangen ook aan elkaar. Neem ik er eentje mee, staat de ander voor de poort te wachten. Bij thuiskomst moet er begroetbworden of we een jaar zijn weg geweest.

Ik zie mijn overgebleven hond zeker nog wel genieten, maar ik merk dus ook dat zij haar zusje mist. Ik wil eigenlijk geen andere hond erbij halen, omdat ik niet precies weet welke hond bij haar past. Tijdens het uitlaten heeft ze het ook niet echt zo op andere honden. En stel ik haal een hond erbij, is het dan belangrijk om een leeftijdsgenoot voor haar te halen of maakt dat niet uit?

Het zusje van Otto woonde hier twee huizen verderop, tot onze grote verrassing. Ze zagen elkaar niet dagelijks, maar als ze elkaar zagen dan was het rollebollen en spelen dat het een lieve lust was, ze waren gek met elkaar. Op zeker moment is het zusje doodgereden. Otto bleef maar naar dat huis kijken of ze er was. Een klein halfjaar later is de eigenaar van het zusje vertrokken en sindsdien taalt Otto niet meer naar de woning.
Maar ik weet zeker: zou het zusje bij wijze van spreken ineens ergens opduiken, dan zijn is het weer rollebollen en spelen dat het een lieve lust is.

Ontroerende verhalen, ik geloof oprecht dat een hond verdriet kan hebben en rouwen. Er zijn verhalen te over.

Geloof niet zo in het rouwproces over dood .
Meer het gemis als er niet meer zijn in huis.
Geloof dat als je bij dat soort honden hun maatje gewoon zou herplaatsen je hetzelfde effect krijgt , en daar zal het baasje ook aan mee spelen.
Die zend toch bepaalde signalen uit lijkt mij als ze zelf al denken dat het rouwen om de dood is.

Ik denk hoe groter de roedel, hoe makkelijker er overheen gestapt wordt. Als je 2 honden hebt is het verschil veel groter.

Toen onze eerste Pinscher dood was heeft Bijóu thuis geen last gehad, maar buiten in het bos liep ze Kelly te zoeken en liep ze met haar ziel onder de arm bij wijze van spreken.

Toen Bijóu dood ging had alleen Tama er last van haar vacht verbleekte en ze was wat down, maar dat is ondertussen helemaal bij getrokken.

Toen ik Tyson in moest alten slapen bleven er nog 2 honden over.. heb nooit 1 moment het idee gehad dat ze hem miste oid.. de dames gingen gewoon door of hij er nooit geweest was.
Toen ik Samara in moest laten slapen bleef Bowie alleen over en dat was wel ietsje anders, ze vond het heerlijk alleen maar mistte toch wel wat, ik nam haar vaak mee als ik wegging en we wandelde lekker maar ze was in huis wat stiller, rustiger... eigenlijk wild eik er helemaal geen 2e hond bij voorlopig maar toen zag ik een filmpje waarin Esperanza zat en heb haar geadopteerd, Bowie is 5 en Esperanza is 10, heb bewust voor een oudere hond gekozen die wel lekker mee kan wandelen maar in huis de boel de niet op stelte zat, al kan ze er best aardig wat van.
We zien en merken aan Bowie dat ze het heel erg leuk vind dat Essie er is, het zijn ook wel echt vriendinnetjes van elkaar geworden.

Zalim is 2 maanden geleden ingeslapen en merk aan su nog steeds dat ze hem mist.
Ze heeft afscheid van hem kunnen nemen en de 1e paar dagen leek ze hem wel te missen maar leek het ook wel fijn te vinden maar naar een paar dagen begon het denk ik pas echt door te dringen.
Ze begon haar poten kaal te bijten, ze loeit veel vaker ( dit had ze heel lang niet meer gedaan).
Ik laat regelmatig binky met haar spelen en daar fleurt ze wel wat van op en we laten haar geregeld met een pup spelen ( 6 maanden) die zelf ook heel lomp is en dat vindt ze dan geweldig maar als ze dan weer alleen is merk je haar rouwperiode.
Su en Zalim zijn/waren moeder en zoon.

Ik heb een reu gehad die niet meer van zijn plaats af kwam nadat het teefje waar hij mee leefde, was overleden. Hij wilde niet meer eten, kwam niet om aandacht etc etc. Na een week was ik dat zat en hebben we een ander teefje bij hem gezet en was hij weer helemaal de oude.

Mijn huidige reu heeft een soort van rouw proces gehad om een pup die wij hadden en die is overleden na een operatie. Deze pup (een dogo reu) volgde mijn reu op gepaste afstand en had echt respect voor hem zoals het hoort. Mijn reu begon hem heel erg te waarderen. Er werd niet gespeeld maar er werden wel samen dingen ontdekt en uitgevreten. Toen de pup er niet meer was, is Joe een paar dagen even zijn weg kwijt geweest. Daarna pakte hij het weer op en deed zijn ding. Het aparte was dat er bij ons wel vaker andere pups over de vloer komen die tijdelijk blijven en dan doorgaan naar hun nieuwe baas. Maar daar heeft en had hij nooit moeite mee. Die zwaait hij bij wijze van spreken nog uit bij de deur. Maar deze reu en hij hadden wel iets samen.

fes/lou schreef:Ik denk hoe groter de roedel, hoe makkelijker er overheen gestapt wordt. Als je 2 honden hebt is het verschil veel groter.

Dat den ik ook, ik heb altijd meerdere honden gehad. Meer als twee (en soms wel veel meer als twee) ze gaan aardig met elkaar om maar als er eentje niet is -tijdelijk of permanent- zoeken ze er geen seconde naar. Honden leven bij de dag.

Het wegvallen van een hondenmaatje en alleen verder moeten zou wel een impact geven maar gewoon een nieuw vriendje erbij en alles is weer goed.

anoniemm schreef:Ik zie mijn overgebleven hond zeker nog wel genieten, maar ik merk dus ook dat zij haar zusje mist. Ik wil eigenlijk geen andere hond erbij halen, omdat ik niet precies weet welke hond bij haar past. Tijdens het uitlaten heeft ze het ook niet echt zo op andere honden. En stel ik haal een hond erbij, is het dan belangrijk om een leeftijdsgenoot voor haar te halen of maakt dat niet uit?

Ik zou, mocht je er een hond bijnemen, geen leeftijdsgenoot van dezelfde sexe erbij nemen. Een reu kan wel, maar een teef gaat lastiger.

bouvierpoedel schreef:Geloof niet zo in het rouwproces over dood .
Meer het gemis als er niet meer zijn in huis.
Geloof dat als je bij dat soort honden hun maatje gewoon zou herplaatsen je hetzelfde effect krijgt , en daar zal het baasje ook aan mee spelen.
Die zend toch bepaalde signalen uit lijkt mij als ze zelf al denken dat het rouwen om de dood is.

Oh, maar dat geloof ik zeker. Hadden we die teef herplaatst had hij denk ik hetzelfde gereageerd.
Het is naar mijn idee gewoon het 'missen', het was voor hem bv niet anders in zijn leven dat zijn grote zus er was. Dus herplaatsen had hetzelfde effect gehad op hem. Maar is dat ook niet een soort 'rouwproces', het missen.
En nee, ik projecteer echt niet mijn eigen gevoelens op een hond, want een hond zit echt anders in elkaar.
Maar het missen, het vertrouwde wat opeens weg is, kan volgens mij wel degelijk invloed hebben op een hond.

Wat ik wel bijzonder vond was het volgende.
De volgende dag deed ik de achterdeur open. Spike rende in één spurt naar de plek waar Daisy begraven lag en ging naar de grond en naar ons staan kijken. Heel raar. Zo heeft hij er nog een paar keer bij gestaan in de eerste week.

bouvierpoedel schreef:Geloof niet zo in het rouwproces over dood .
Meer het gemis als er niet meer zijn in huis.
Geloof dat als je bij dat soort honden hun maatje gewoon zou herplaatsen je hetzelfde effect krijgt , en daar zal het baasje ook aan mee spelen.
Die zend toch bepaalde signalen uit lijkt mij als ze zelf al denken dat het rouwen om de dood is.

Precies dit Kees.

Charlie vond alleen zijn wel vreselijk en werd alleen maar zieliger, terwijl het met mij na de eerste schrik wel weer ging.
De 'rouw' was ook compleet verdwenen met een weggelopen reu over de vloer.
Kwam weer terug zodra die bij de baas afgeleverd was en is sinds Niko 1 poot over de drempel zette voorbij.

Dan ga ik er dus maar van uit dat ze gewoon een maatje nodig heeft.
Maar goed, ze heeft ook nauwelijks sociale contacten buitenshuis. En ik ben wel leuk, maar geen hond

Daisy@ schreef: De volgende dag deed ik de achterdeur open. Spike rende in één spurt naar de plek waar Daisy begraven lag en ging naar de grond en naar ons staan kijken. Heel raar. Zo heeft hij er nog een paar keer bij gestaan in de eerste week.

'Grappig' hoe verschillend dat kan gaan.
Charlie is er bij geweest toen Pluisje thuis een spuitje kreeg.
Die had echt geen interesse in dat dode lijf.

'tja, hij doet het niet meer he. Bal?'

Toen Bowie ingeslapen werd, heeft Pasha gewoon afscheid kunnen nemen daarna. Ook de volgende dag in het crematorium. Toen we Bowie in de oven gelegd hadden, sprong ze erbij en wilde echt niet meer weg. Daarna heeft ze een week depressief op haar kussen gelegen zonder te eten en te drinken. Ik heb haar niet gedwangvoerd, maar wel gezorgt dat ze vocht binnen kreeg. Totdat Ushi kwam, ging het wel wat beter, maar ze was heel anders. Totaal niet meer vrolijk. Na Ushi is ze weer als vanouds.

Ik denk toch wel dat ze Bowie gemist heeft, maar ik denk ook dat Pasha gewoon geen hond voor alleen is. En ik was ook rijp voor de sloop en dat heeft ze ook meegekregen natuurlijk.

Wat een rotperiode was dat eigenlijk

fes/lou schreef:Ik denk hoe groter de roedel, hoe makkelijker er overheen gestapt wordt. Als je 2 honden hebt is het verschil veel groter.

Dat denk ik ook.

Onze Silka is echt een stuk vrolijker sinds Sambal er is. Ik denk niet eens dat ze zo zeer Billy miste maar wel hondengezelschap. Wat dat betreft is een mens toch maar surrogaat.

Toen Romeo overleed hebben wij hem mee naar huis genomen.
Julia heeft afscheid genomen, Anders deed het niet zoveel.
Julia liep heen en weer om het 'graf' heen waar Romeo in lag, en was helemaal in de war toen we hem begroeven, maar we wilden haar niet wegsturen, het was duidelijk dat zij dit nodig had. Ze stak af en toe haar kop in het graf en liep dan weer heen en weer er omheen.
Ze wist dondersgoed dat Romeo daar lag.

Een paar dagen later wilde ik wat spelen met haar in de tuin met een bal, maar ze was gewoon zichzelf niet meer. Ze voelde zich niet happy, en kwam nogal depressief over.
Op een moment pakte ze de bal, legde hem neer, en duwde de bal met haar neus zo bovenop Romeo's graf, en ging mij aan staan kijken, en wees weer met haar neus naar de bal.
Nou.. toen kon je me echt opvegen hoor, ik vond dat zo'n bijzonder gebaar. Honden beseffen soms veel meer dan wij denken.

Ik vind het moeilijk om hierover te schrijven, ik mis Romeo nog elke dag heel erg. Maar ik ga nog even verder.

Julia was Julia niet meer, ze wilde niet spelen, ze kwispelde niet meer (en dat is echt abnormaal, want ze kwispelt normaal al als ze je stem hoort, zelfs als ze half ligt te slapen).
Als ik met haar en Anders naar het park ging en ze kwam een zelfverzekerde reu tegen, dan zag ik dat het feest was. Ze begon te stralen, en wilde graag bij die reu zijn. Ze miste de aanwezigheid van een leider om zich heen, dat had zij echt nodig.
Als we thuis een simpele woordenwisseling hadden dan kroop ze in de bench, en ze kreeg het niet voor elkaar om zelfstandig daar weer uit te komen (uit die gemoedstoestand). Toen Room er nog was volgde ze gewoon zijn voorbeeld, en dan was alles zo weer oke.

Toen besloten wij dat het tijd was om haar weer gelukkig te maken, en een reu op leeftijd voor haar te zoeken die zelfverzekerd en wat dominant van aard is. En dat werd Moos, Moos is echt de reddende engel geweest.
Toen we op visite gingen bij die mensen om te zien of het klikte, was Julia hélemaal blij, ze daagde hem uit om te spelen, ze dronk uit zijn bak, ze tikte hem aan met haar neus en ze kwispelde haar staart er zowat af.
Tussendoor kwam ze even bij ons kijken, ze keek ons aan met een enorm blije bek en je kon gewoon aan haar koppie zien dat ze ons vroeg of ze bij hem mocht blijven.

We zijn toen eerst zonder hem naar huis gegaan om er (van beide kanten) een weekje over na te denken.
En een week later haalden wij hem op. Julia is sinds die dag weer zichzelf, en ik moet zeggen dat dit mij ook heel erg heeft geholpen in het verwerkingsproces. Ik ben gelukkig als ik zie dat mijn honden gelukkig zijn.

Ik ben de topic opener, dus kennen jullie mijn situatie. Mijn overgebleven hond is continu aan het janken en vertoond heel raar gedrag. Ze wil continu bij mij zijn en als ik haar aai dan jankt ze weer. Het is echt niet meer normaal. Ik wil eigenlijk geen andere hond erbij nemen, hoe kan ik dit het beste oplossen? Ik laat haar al extra uit en geef haar zoveel mogelijk aandacht, maar ik kan dat niet 24/7 doen. Slapen gaat moeilijk bij haar. Ik wordt er zelf ook erg verdrietig van om haar zo te zien.

anoniemm schreef:Ik ben de topic opener, dus kennen jullie mijn situatie. Mijn overgebleven hond is continu aan het janken en vertoond heel raar gedrag. Ze wil continu bij mij zijn en als ik haar aai dan jankt ze weer. Het is echt niet meer normaal. Ik wil eigenlijk geen andere hond erbij nemen, hoe kan ik dit het beste oplossen? Ik laat haar al extra uit en geef haar zoveel mogelijk aandacht, maar ik kan dat niet 24/7 doen. Slapen gaat moeilijk bij haar. Ik wordt er zelf ook erg verdrietig van om haar zo te zien.

het klinkt heel hard maar hoe eerder je zelf weer normaal doet, des te eerder zal je hondje dat ook weer doen.
met al die extra aandacht aai je het er eerder in dan uit.

en als ze echt niet zonder andere hond kan dan blijft je weinig anders over dan er een hond bij te nemen of haar te herplaatsen ergens waar meer honden zijn.
maar ik zou het zelf echt eerst op de eerste manier doen, vooral omdat je er eigenlijk geen hond bij wil en ik ook niet aanneem dat je je hond kwijt wil.

renee-uk schreef:

anoniemm schreef:Ik ben de topic opener, dus kennen jullie mijn situatie. Mijn overgebleven hond is continu aan het janken en vertoond heel raar gedrag. Ze wil continu bij mij zijn en als ik haar aai dan jankt ze weer. Het is echt niet meer normaal. Ik wil eigenlijk geen andere hond erbij nemen, hoe kan ik dit het beste oplossen? Ik laat haar al extra uit en geef haar zoveel mogelijk aandacht, maar ik kan dat niet 24/7 doen. Slapen gaat moeilijk bij haar. Ik wordt er zelf ook erg verdrietig van om haar zo te zien.

het klinkt heel hard maar hoe eerder je zelf weer normaal doet, des te eerder zal je hondje dat ook weer doen.
met al die extra aandacht aai je het er eerder in dan uit.

en als ze echt niet zonder andere hond kan dan blijft je weinig anders over dan er een hond bij te nemen of haar te herplaatsen ergens waar meer honden zijn.
maar ik zou het zelf echt eerst op de eerste manier doen, vooral omdat je er eigenlijk geen hond bij wil en ik ook niet aanneem dat je je hond kwijt wil.

Ik dacht juist dat mijn hond juist nu extra aandacht nodig heeft. Ik weet niet wanneer het anders op zou houden, maar inderdaad: ik wil mijn hond zeker niet kwijt. Ik wacht nog even een aantal weken af en zal wat minder aandacht geven dan ik nu doe. Mocht dat niet baten zal ik toch overwegen een hond erbij te nemen.

bouvierpoedel schreef:Geloof niet zo in het rouwproces over dood .
Meer het gemis als er niet meer zijn in huis.
Geloof dat als je bij dat soort honden hun maatje gewoon zou herplaatsen je hetzelfde effect krijgt , en daar zal het baasje ook aan mee spelen.
Die zend toch bepaalde signalen uit lijkt mij als ze zelf al denken dat het rouwen om de dood is.

Hier ben ik het mee eens. Mijn Galgo is echt een roedeldier en zou denk ik wegkwijnen in zijn eentje.
Alleen blijven heeft hij heel moeilijk gevonden, maar na training kan hij het nu goed met Nando erbij.
In zijn eentje vind hij het heel moeilijk (wel bezig ook daarop te trainen).

Maar als ik met Nando weg ga en ik zet er een oppashond bij, gaat het ook goed.
Dus ik denk dat als Nando zou overlijden, hij niet Nando zou missen, maar het roedelleven op zich.

Volgens mij heeft een hond geen flauw benul van wat dood en levend nu inhoud.
Afscheid nemen is meer een menselijk iets en ik geloof niet dat een hond dat besef/gevoel heeft .
Hier nooit gehad wat leek op een rouwproces en alles ging gewoon door zoals normaal ,ook al hadden ze de dode hond gezien of niet.
Ga mijn hond ook niet belasten met mijn emotie ,want daar heeft hij geen flikker aan en begrijpen doet hij het ook niet , word alleen maar vreemd en verwarrend omdatt baasje zo gek doet.