Het HondenForum

Las ik laatst in een topic, weet niet meer welk topic helaas.
Queen kwam hier met ruim 3,5 jaar. De eerste weken waren heerlijk, Zij was (na 5 eigenaren incl de fokker die haar het laatst had) lief aanhankelijk enz. Dat was ze ook naar andere honden toe. Totdat na een week of 8 hare ware aard langzaam naar boven kwam: Ze greep een klein witje, gelukkig is dit allemaal zonder enige letsel af gelopen. Ik schrok vreselijk.
Daarna haar alleen nog los gelaten op onchristelijke tijdstippen in het bos, stoeiend met haar broer Q en later met Hummer.
Later, ca. haar laatste half jaar, werd ze aan de lijn ook mensagressief. Grommen met opgetrokken lippen. Zelfs thuis maar daar lag ze dan te bibberen van angst als er iemand binnen was. Met Maatje kon ze in het begin nog net mee komen buiten en op haar laatste moment ook binnen.
Ikzelf heb daardoor niet meer gegeven om haar dan mijn andere honden. Manlief wel.
Uiteraard missen we haar, Hummer en Q enorm.

Meer mee hebben niet. Wel merk ik nu, nu Flamme dood is dat het gat wat geslagen is, de leegte, groter is. Omdat Flamme ook miet de makkelijkste was met andere honden hielden we daar strikt rekening mee. Strakke richtlijnen voor wandelingen en dat werkte prima. Geen incidenten en een gelukkige hond.
Maar nu ze weg is kunnen de regels soepel, kan ik lopen op plekken waar alle soorten anderen honden lopen.
Ik ben gek op Mika, maar de leegte die Flamme achterlaat is groot.

Kweetnie.
Heb alleen maar lastpakken gehad tot nu toe.
Charlie is wel de lastigste en daar heb ik het meest mee, maar denk dat dat vooral aan haar karakter ligt.

Komt denk ik ook, als het zo is, om de tijd en energie die je er in steekt, je ( hopelijk ) wat opbouwt.

flamme schreef:Meer mee hebben niet. Wel merk ik nu, nu Flamme dood is dat het gat wat geslagen is, de leegte, groter is. Omdat Flamme ook miet de makkelijkste was met andere honden hielden we daar strikt rekening mee. Strakke richtlijnen voor wandelingen en dat werkte prima. Geen incidenten en een gelukkige hond.
Maar nu ze weg is kunnen de regels soepel, kan ik lopen op plekken waar alle soorten anderen honden lopen.
Ik ben gek op Mika, maar de leegte die Flamme achterlaat is groot.

Idem. En het voelt nog steeds raar aan. Geen nachtelijke of vroege-ochtendwandelingen meer.

Aan de ene kant kan ik me er wel iets bij voorstellen, als je ergens meer moeite voor moet doen wordt het vaak waardevoller. Aan de andere kant, ik heb een hondje met maar een kleine gebruiksaanwijzing. Ik kan me niet voorstellen dat ik nóg meer van haar zou kunnen houden.

nou hier niet hoor, mijn 'once in a lifetime' hond was hartstikke makkelijk en mijn gina is de hond met de meeste gebruiksaanwijzingen van al mijn honden tot nu toe.
ik hou heel veel van haar, maar om nou te zeggen dat ik met haar meer heb dan met mijn andere honden, nee echt niet.

Dee schreef:Komt denk ik ook, als het zo is, om de tijd en energie die je er in steekt, je ( hopelijk ) wat opbouwt.

Dat denk ik ook.

Maar als ik hier kijk dan heb ik met zowel Cena (die echt niet altijd makkelijk is) en Henk even veel. Wel een ándere band, maar niet een minder goede. Henk is ZO makkelijk, altijd al geweest. Kwam hier als 1 jaar oude straatjoekel, maar was meteen zindelijk, luisterde naar zijn naam, kon alleen thuis zijn, is aardig voor iedere hond, voor ieder mens en voor ieder kind... Totaal geen moeilijk beest. En ik HOU van hem, het is zo'n lieverd!
Dus dat de band anders is, ja dat klopt. Maar dat ik meer met Cena heb dan met Henk, nee dat dan weer niet.

monky was mijn schatje, mijn alles. monky was mensagressief, maar werd op latere leeftijd een hele andere hond. als monky zich eenmaal om je vingers had gewonden was je verkocht, iedereen die hier kwam was ook echt helemaal gek op hem ondanks zijn vervelende karakter. monky was een gekke hond, dat maakte hem speciaal.

rio is ook niet helemaal lekker , maar met hem heb ik ook gewoon een hele goeie band. hij komt bij mij op een goeie 2de plek zeg maar.

ik heb dus wel met mijn moeilijkste honden een betere band, waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat ik elke dag voor en met ze moet knokken

Tirza was mijn eerste hond (rottweiler) echt een hele lieve hond deed geen stap verkeerd en luisterde perfect.
Door hem weet ik dat ik geen grote honden mens ben.

Daarna kwam Drazic een pittige griffon met een eigen wil en hyper actief.
Als ik ging werken bracht ik mijn honden naar mijn ouders,en Drazic wilde gewoon nooit mee naar huis en is uit eindelijk ook daar gebleven.

Griffin was mijn 3de hond DE once in a lifetime hond super lief voor alles en iedereen.

Boris was de 4de en daar hebben we heel wat mee afgezien en meegemaakt,in huis een trauma maar buiten de perfecte wandelhond.
Hij kon alleen niet goed tegen andere honden en viel uit. dus op rare tijdstippen wandelen.

Bigboy is de 5de voor mij een hele lieve hond die alles doet wat ik vraag zonder twijfel,zonder fouten. hij is alleen echt angstig bij visite en heeft een hekel aan mannen.

En als laatste Bros tja wat dat moet worden zal de tijd leren,is een hele andere pup als ik ooit heb opgevoed.
Hij is superlief,kauwt niets kapot en speelt alleen met zijn speeltjes,valt uit naar andere honden en niemand mag hem oppakken als alleen mijn man,mijn moeder en ik.
Maar goed hij is nog jong en daar werken wij aan dus dat komt wel goed.

Waarom juist Griffin juist mijn once in a lifetime is /was kan ik niet benoemen.

Bowie was mijn "once in a lifetime" hond. In principe was zijn gedrag redelijk voorspelbaar, maar je moest gewoon op hele kleine inieminie signalen letten . Ik had meer met hem dan dat ik met Pasha en Ushi heb, dat durf ik zo hardop te zeggen. Maar toch is het leven met deze honden relaxter (en ergens blijft het pijn doen, om dat toe te geven ).
Ik zou er alles voor over hebben om hem nog even te knuffelen. Of om hem nog heel lang bij me te houden potver..

Dat hangt er van af wat je onder moeilijk verstaat Ik denk dat buitenstaanders Caleb als "de makkelijke hond" zien, en Tadej als het "moeilijke" exemplaar. Caleb is altijd overdreven sociaal geweest (ik noem het altijd asociaal ), vind alle mensen leuk, is dol op bezoek en VOORAL op aandacht terwijl Tadej niks van honden moet hebben. Naar mensen toe is ze heel selectief maar ook altijd argwanend. Maar in mijn beleving was en is Caleb vele malen moeilijker. Inherent aan het ras leert hij nou eenmaal veel trager bv. Dat is natuurlijk helemaal niet erg, maar door Caleb ben ik er wel achter gekomen dat dat voor MIJ iig geen goede "match" is Ook claimt hij zijn baas (en andere mensen in zijn omgeving) naar mijn gevoel heel erg. Ik heb juist ruimte nodig, een hond die ook enigszins zelfstandig is. Caleb is juist alles behalve dat. En hij is heel gevoelig, terwijl ik behoorlijk hard en streng kan zijn (en dus constant het gevoel heb dat ik op mijn tenen loop). Dit zijn natuurlijk slechts een paar voorbeelden, maar het komt er eigenlijk gewoon op neer dat het karakter van Caleb totaal niet past bij het mijne. De "klik" is er gewoon niet. (Gelukkig heeft mijn moeder, waar hij woont, wel een hele goede klik met hem).
Tadej geeft mij die ruimte wel. Ze kan ook een ontiegelijke snol zijn hoor maar meestal vermaakt ze zich thuis prima zelf Ze zal zich ook nooit spontaan bij de roedel van een willekeurige passant aansluiten Ze LUISTERD en wil heel graag leren en trainen Ik wist niet wat me overkwam toen zij hier net woonde. En hoewel Tadej ook heel gevoelig is, kan zij net als ik ook keihard zijn. Ze kan veel incasseren en huppelt even later net zo vrolijk verder. Haar gevoeligheid zit m meer in dat zij dingen die met mij gebeuren heel goed aanvoelt, en dat zij in feite leeft om het haar baas naar de zin te maken. Wil alles wel doen wat ik van haar vraag en geniet daar met volle teugen van. Min of meer is zij in alles precies het tegenovergestelde van Caleb Achteraf snap ik soms nog niet hoe ik me zo in mezelf kon vergissen toen ik voor Caleb koos (na heel veel inleeswerk en gesprekken met zgn kenners ook nog)
Tadej is pas mijn tweede hond, maar voor mij is zij nu al die "once in a lifetime dog" waar hier wel eens over geschreven wordt (alhoewel ik eigenlijk ook niet uitsluit dat ik best nog eens zo'n sterke band met een volgende hond zou kunnen hebben). Maar dat ze voor mij heel bijzonder is en onvoorstelbaar veel betekent, is voor iedereen om mij heen denk ik overduidelijk

geen idee.

ik denk wel dat monky een punt heeft dat je zoveel aan het knokken bent om je moeilijke hond een leuk leven te geven dat er meer een band mee ontstaat misschien. ik weet het niet.

wel denk ik dat als sam ooit wegvalt het hier enorm wennen zal zijn. waar lola nog een keer mee kan naar de voordeur is bij sam altijd de sluizen regel van toepassing. altijd minimaal 1 deur tussen hem en de buitenwereld. geen speeltjes als lola er ook is. oppassen als er visite is hoe hij reageert omdat hij bij teveel stress op lola klapt. op het grasveld altijd erbij zijn omdat daar mensen met honden langs het hek kunnen lopen..

als sam wegvalt kunnen ineens speeltjes blijven liggen. kan de tuindeur open blijven staan en het hek naar het gras terwijl dat nu allemaal no go's zijn

Ik hield veel van onze moeilijke hond, idd. omdat ik er veel mee bezig was MAAR ik liep ook op de toppen van mijn zenuwen want het was gewoon niet gezellig en leuk met deze hond. Je moest constant op je hoede zijn voor wat er gebeurde en wat er kon gebeuren. Er kon nooit iemand 'zo maar' even langs komen, je kon nooit 'zo maar' even gaan wandelen. Je moest alles plannen en volgens strakke richtlijnen.
Merkte wel dat toen Pollux er niet meer was het een stuk rustiger en makkelijker werd, heowel we hem ook vreselijk misten.
Merk het verschil nu vooral met onze huidige hond. Die is gewoon sociaal en daar ga je gezellig mee wandelen en spelen. En toch blijf ik ook met deze op mijn hoede....moet er echt keihard aan werken om de honden niet te vergelijken.

Ik denk dat er toch wel wat inzit.
Je moet je er meer in verdiepen, meer moeite voor doen en meer van jezelf laten zien denk ik, en dat schept ook een band.
Ik heb het ook met moeilijke bewoners of moeilijke familie van bewoners. Op de een of andere manier krijg je daar meer een band mee dan degene die rustig aanwezig zijn.
Ik mis ze ook meer.
Ondanks dat ze soms het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen zijn ze toch het zout in de pap

Bmamavan2 schreef: Merk het verschil nu vooral met onze huidige hond. Die is gewoon sociaal en daar ga je gezellig mee wandelen en spelen. En toch blijf ik ook met deze op mijn hoede....moet er echt keihard aan werken om de honden niet te vergelijken.

Daar heb ik dan weer geen last (meer) van. Met Pluisje vond ik het heel moeilijk om die knop om te zetten.
Ook omdat hij, ondanks dat hij gewoon sociaal was, wel zijn mannetje stond als hem wat niet beviel en een enorme regelneef was.

Maar Niko is zó compleet anders dan Charlie; het is gewoon geen vergelijk.
Bij Charlie moet ik er bovenop zitten en met trainen, zorgen dat ze andere honden niets kan doen en druk op de juiste momenten doet ze echt alles voor me.

Niko is bijzonder sociaal, maar kan absoluut niets met ieder beetje druk/dwang. Die moet je gewoon hond laten zijn en je zo min mogelijk mee bemoeien

Ik heb in mijn Cody heel, heel veel bloed, zweet en tranen gestopt maar hij was mij beslist niet liever dan mijn lieve en makkelijke meisjes. Sterker nog, ik hield van hem maar ik vond het beslist geen leuke hond en het is best wel gebeurd dat ik een soort afkeer van hem voelde als hij weer eens asociaal gedrag vertoonde.

Mijn allereerste collie was de liefste en zachtste hond die je je maar kan voorstellen. Ik kon met haar lezen en schrijven en na al die jaren mis ik haar soms nog steeds. De hond die mij het allermeest aan het hart gebakken zat was Gina. Kostte mij ook heel wat tijd aan verzorging want ze was gehandicapt maar o, wat was ik stapelgek met haar. Ik heb nog nooit een hond gehad met zo'n geweldig karakter en ik ben bang dat ik dat ook nooit meer zal krijgen.

Nanna schreef:Ik weet het niet hoor.
Ik hou zelf vooral van makkelijke en lieve honden. Daar heb ik een hond ook voor, voor mijn plezier.
Een kennis van me had vroeger een idiote mensagressieve kloteteckel. Beest spoorde voor geen meter, was echt een psychiatrisch patiënt.
Toen opperde om hem in te laten slapen (jawel, de roze spuit )was het " o nee, hij is ZÓ dol op mij".
En dat is het. Het waanidee dat alleen JIJ met zo'n hond om kunt gaan geeft mensen een kick. En daarmee het idee dat juist dat dan de lievelingshond is.
Want hé, makkelijke lieve hondjes zijn zo gewóón.

Volgens mij zou ik Niko zo bij jou kunnen droppen.

Nanna schreef:Ik weet het niet hoor.
Ik hou zelf vooral van makkelijke en lieve honden. Daar heb ik een hond ook voor, voor mijn plezier.
Een kennis van me had vroeger een idiote mensagressieve kloteteckel. Beest spoorde voor geen meter, was echt een psychiatrisch patiënt.
Toen opperde om hem in te laten slapen (jawel, de roze spuit )was het " o nee, hij is ZÓ dol op mij".
En dat is het. Het waanidee dat alleen JIJ met zo'n hond om kunt gaan geeft mensen een kick. En daarmee het idee dat juist dat dan de lievelingshond is.
Want hé, makkelijke lieve hondjes zijn zo gewóón.

Ik heb gewoon wat met mensen en beesten met een gebruiksaanwijzing, daar zit meer uitdaging in of zo.
Ik ben zelf al degelijk en rustig genoeg, ik heb denk ik wat tegenhang nodig.
Wel wil ik er ooit een gehoorzaam en overal mee naar toe te slepen hondje bij hebben

Nanna schreef:

dicyvo schreef: Ik heb gewoon wat met mensen en beesten met een gebruiksaanwijzing, daar zit meer uitdaging in of zo.
Ik ben zelf al degelijk en rustig genoeg, ik heb denk ik wat tegenhang nodig.

Dat is het Ik ben natuurlijk al zeldzame lastpak van mezelf genoeg, schat ik zo

Dat durfde ik dan weer niet te zeggen

Ik heb het nooit moeilijk gehad dat ik zo moest opletten met dapper, maar eens die er niet meer was kwam in de loop van de tijd toch weer een opluchting omdat ik geen rekening moest houden met 101 dingen.

Ik ervaar het zelf niet zo. Het ligt bij mij meer aan het karakter, niet aan het feit hoe moeilijk ze zijn.

Voor mij zit het niet in het feit of een hond moeilijk of makkelijk is, maar ik herken wel dat je met de ene hond een 'diepere' band kan hebben dan met de ander. Bij Billy was die diepe band er door alles wat we met elkaar hebben meegemaakt. En dat waren echt niet alleen lastige dingen. Integendeel.

Intensiever met de hond omgaan, daar zit natuurlijk wat in. Het is nu heel vreemd om frank en vrij te wandelen, geen hond in de auto achter te laten in een volle wachtkamer bij de DA, niet bij een blokje om bang hoeven te zijn dat er dan net een ander hond aan dezelfde zijde aan een flex precies op dat moment de hoek om komt zijlen, enz.
En in mijn geval, je bij uitval de kracht moet hebben tijdens een uitval van ca 68 kg hond. In de winter tijdens hevige gladheid durfde ik het niet. Manlief kwam dan tussen de middag thuis om Queen uit te laten.

Nee, ik kan niet zeggen dat een wat moeilijker karakter hier automatisch zorgde voor een grotere band.Een andere band, dat wel, maar niet alleen uit liefde dus.Dat speciale wat ik met een hond kan hebben zit in meer en moeilijk te benoemen dingen.

Nanna schreef:Ik weet het niet hoor.
Ik hou zelf vooral van makkelijke en lieve honden. Daar heb ik een hond ook voor, voor mijn plezier.
Een kennis van me had vroeger een idiote mensagressieve kloteteckel. Beest spoorde voor geen meter, was echt een psychiatrisch patiënt.
Toen opperde om hem in te laten slapen (jawel, de roze spuit )was het " o nee, hij is ZÓ dol op mij".
En dat is het. Het waanidee dat alleen JIJ met zo'n hond om kunt gaan geeft mensen een kick. En daarmee het idee dat juist dat dan de lievelingshond is.
Want hé, makkelijke lieve hondjes zijn zo gewóón.... En mensen voelen zich tegenwoordig graag speciáál.

Heb even twee regels vet gemaakt.
Waar zijn die opmerkingen nou op gebaseerd? Op die ene kennis of wat anders?

Nou, ik geloof dat wel. Mensen hebben graag dat hun hond iets extra's heeft, dat merk ik ook.

Ik heb om die reden niet meer met een hond trouwens.
Doe mij maar makkelijke honden.
Ik heb lastpakken niet meer of minder lief hoor, trouwens.

Ik denk dat je veel meer bezig bent met een hond die problemen heeft dan een hond die dat niet heeft. Je werkt er heel veel mee, en aan, en elke stap vooruit is een overwinning. Je krijgt zo met de moeilijke hond toch een heel andere band dan met de hond die makkelijk is. Ik heb moeilijke honden en makkelijke honden gehad, en ik vond de makkelijke honden ideaal, maar soms ook wat saai.

De vraag is natuurlijk wat een moeilijke hond is. Het moment waarop je de status quo of modus vivendum hebt gevonden met je hond is hij niet zo moeilijk meer natuurlijk.

Misty was als puberhond een regelrechte 'pain in the ass'. Nu ik de gebruiksaanwijzing ken echter is het een hele lieve, goed te hanteren hond. Ja ze wil wel eens een andere hond iets inpeperen, maar dat zie je van mijlenver aankomen en is dus te voorkomen.
Shadow is helemaal niet lastig en zit vanaf dag 1 in mijn hart.

Ik hecht wel aan het onafhankelijke karakter van mijn honden, wat anderen als moeilijk zouden typeren.

Nanna schreef:

Wilma schreef: Heb even twee regels vet gemaakt.
Waar zijn die opmerkingen nou op gebaseerd? Op die ene kennis of wat anders?

Ach kom nou toch. Of wou je zeggen dat je geen mensen kent die zeggen "Jao, tis een felle...maar foor mijn istie as een lám"
Men schijnt daar iets aan te ontlenen.

en dus is iedereen zo?