Ze had zoveel last van haar ene heup dat we haar niet meer konden geven wat ze krijgen moest.
Hera nam geen genoegen met blokjes om het huis maar meer dan dat kon ze ook niet meer.
Ze kon niet meer dat doen wat ze het liefst iedere dag deed; apporteren, werken, zwemmen, springen, gek doen, uren wandelen.... en dus het vreselijke besluit genomen dat het genoeg was. Dat ze die blokjes om niet verdiende.
9 jaar lang was je daar waar ik ook was. Waar ik sliep, daar sliep jij ook.
Samen met de trein van Groningen naar Zeeland. Mee op kamperen. Mee naar vakantiehuisjes. Je was er altijd en overal bij.
Samen zoveel getraind en zoveel plezier gehad.
Je zo vervloekt om je verdomde agressie. Maar verder was je zo verschrikkelijk lief. Je wilde altijd werken, overal en hoe warm of koud het ook was, jij stond atlijd klaar voor actie. Niks was je teveel gevraagd, je ging voor ons door het vuur.
Vanochtend hebben we je nog 1x helemaal laten gaan. Gods was leefde je op. Dat mocht je al een hele tijd niet meer. Je stond te springen van blijdschap wanneer Frank de bal weer voor je gooide. Je plonsde als van ouds het water in.
Je genoot.
En nu, nu is het over.
Ik mis je verschrikkelijk maar het is goed zo.
Dag meisje!
Sterkte 
