geen hond, maar wel mijn katten, Marly en Frits
Geplaatst: 06 jul 2012 00:58
Moet het van me afschrijven. Mijn kat, zaterdagavond ingeslapen na maanden twijfelen.
10 Jaar geleden in ons leven gekomen Marly en Frits, broer en zus.
Frits, een zachtaardige kat,een zorgzame zus, bang voor de buitenwereld, maar wel zo stoer om mee te lopen met het uitlaten van Abby waar dan ook naartoe, zelfs met onweer. Het duurde even maar op het laatst was je ook aan Abby gewend en deelden jullie samen de slaapplaatsen. Waar ik was, was jij. Ik noemde je altijd mijn tweede hond. Nooit wat aan de hand totdat je opeens achteruit ging met oud en nieuw. Wij dachten eerst stress door het vuurwerk, maar toen je raar ging eten op 6 januari naar de dierenarts. Je bleek een agressieve tumor aan je tong te hebben. Inslapen was de enige optie.
Marly, de eerste grijze kat die ik ooit van mijn leven zag. Je had x-poten en een scheve ruggegraat, na controle bleek je een auto-immuun ziekte te hebben en artrose, nog geen jaar oud was je. Toen al besloten wij dat je zolang je nog kat kon zijn het goed was.
Na het overlijden van Frits ging je achteruit, zij zorgde altijd voor je, zoals ze dat voor iedereen deed. Je gedrag veranderde. Je ging weer zwerven buiten en kwam alleen nog maar binnen om te eten. Tot deze laatste week. 6 dagen bleef je weg. Toen je eindelijk weer kwam was je sterk vermagerd, had geen honger en waar je eerst altijd op je eten aanviel wilde je niks meer hebben. Je had pijn en wij vonden het genoeg geweest. Al die jaren heb je het volgehouden, doorgezet, dierenartsen waren verbaasd dat je nog zo veel kon. De dienstdoende arts vond het raar dat wij voor zoiets belden op zaterdagavond. Maar jou binnen houden en twee dagen wachten was geen optie.
Nu lig je naast Frits, weer bij elkaar, en ik mis jullie zo. Ik mis het gemauw, de kopjes, de liefde. Ookal weet ik dat dit de beste beslissingen waren die we voor jullie konden nemen, 10 jaar was zo kort, zo snel voorbij.
May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days and endless lonely nights?
I’ve lived my life and done my best an example tried to be.
So can I take that step beyond and set my spirit free?
I didn’t want to go at first, I fought with all my might.
But something seems to draw me now to a warm and living light.
I want to go, I really do.
It’s difficult to stay.
But I will try as best I can to live just one more day.
To give you time to care for me and share your love and fears.
I know you’re sad and afraid, because I see your tears.
I won't be far, I promise that, and hope you’ll always know...
That my spirit will be close to you where ever you may go.
Thank you so for loving me
You know I love you too.
That’s why it’s so hard to say goodbye and end this life with you.
So hold me now just one more time and let me hear you say:
Because you care so much for me,
You’ll let me go today.
10 Jaar geleden in ons leven gekomen Marly en Frits, broer en zus.
Frits, een zachtaardige kat,een zorgzame zus, bang voor de buitenwereld, maar wel zo stoer om mee te lopen met het uitlaten van Abby waar dan ook naartoe, zelfs met onweer. Het duurde even maar op het laatst was je ook aan Abby gewend en deelden jullie samen de slaapplaatsen. Waar ik was, was jij. Ik noemde je altijd mijn tweede hond. Nooit wat aan de hand totdat je opeens achteruit ging met oud en nieuw. Wij dachten eerst stress door het vuurwerk, maar toen je raar ging eten op 6 januari naar de dierenarts. Je bleek een agressieve tumor aan je tong te hebben. Inslapen was de enige optie.
Marly, de eerste grijze kat die ik ooit van mijn leven zag. Je had x-poten en een scheve ruggegraat, na controle bleek je een auto-immuun ziekte te hebben en artrose, nog geen jaar oud was je. Toen al besloten wij dat je zolang je nog kat kon zijn het goed was.
Na het overlijden van Frits ging je achteruit, zij zorgde altijd voor je, zoals ze dat voor iedereen deed. Je gedrag veranderde. Je ging weer zwerven buiten en kwam alleen nog maar binnen om te eten. Tot deze laatste week. 6 dagen bleef je weg. Toen je eindelijk weer kwam was je sterk vermagerd, had geen honger en waar je eerst altijd op je eten aanviel wilde je niks meer hebben. Je had pijn en wij vonden het genoeg geweest. Al die jaren heb je het volgehouden, doorgezet, dierenartsen waren verbaasd dat je nog zo veel kon. De dienstdoende arts vond het raar dat wij voor zoiets belden op zaterdagavond. Maar jou binnen houden en twee dagen wachten was geen optie.
Nu lig je naast Frits, weer bij elkaar, en ik mis jullie zo. Ik mis het gemauw, de kopjes, de liefde. Ookal weet ik dat dit de beste beslissingen waren die we voor jullie konden nemen, 10 jaar was zo kort, zo snel voorbij.
May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days and endless lonely nights?
I’ve lived my life and done my best an example tried to be.
So can I take that step beyond and set my spirit free?
I didn’t want to go at first, I fought with all my might.
But something seems to draw me now to a warm and living light.
I want to go, I really do.
It’s difficult to stay.
But I will try as best I can to live just one more day.
To give you time to care for me and share your love and fears.
I know you’re sad and afraid, because I see your tears.
I won't be far, I promise that, and hope you’ll always know...
That my spirit will be close to you where ever you may go.
Thank you so for loving me
You know I love you too.
That’s why it’s so hard to say goodbye and end this life with you.
So hold me now just one more time and let me hear you say:
Because you care so much for me,
You’ll let me go today.
Beesten kunnen je diep treffen, of het nou een hond een kat of wat anders is.