Swift 29-06-1998 - 23-06-2012
Geplaatst: 23 jun 2012 16:38
Vandaag heb ik toch nog onverwacht afscheid moeten nemen van jou.
Bijna 14 jaar geleden ben jij ter wereld gekomen. In augustus 1998 heb ik jou meegenomen naar huis, twee dagen nadat mijn vader begraven is.
Wat vond ik het eerste jaar moeilijk om met jou om te gaan, je was zo vreselijk hyper en je deed alles wat verboden was. En wat was ik trots op jou toen we een terugkomdag hadden bij de fokker na een jaar. Jij was het enige hondje wat luisterde en het vrouwtje adoreerde. Mijn pogingen om jou goed op te voeden waren goed gelukt. Ook hadden we toen een proeftestje om te kijken hoe je op de schaapjes reageerde. Daar was jij het enige hondje wat de keutels interessanter vond. Schaapjes zag je niet
Vanaf ongeveer een jaar konden we lezen en schrijven met elkaar. Aan een blik hadden we al genoeg. Eigenlijk is tot vorig jaar alles heel soepeltjes verlopen. Je werd wat milder op je oude dag. Van Myrthe (het vorig hondje) kon je het eigenlijk niet hebben dat zij aandacht kreeg. Als je dat zag draaide je je heel demonstratief om, zo van als ik het niet zie, dan gebeurt het ook niet. En ondertussen bromde je wat binnenmonds
Na Myrthe deed Ruby haar intrede. En wat Ruby allemaal bij jou kon flikken, daar heb ik altijd versteld van gestaan. Daar hoefde Myrthe niet eens aan te denken.
Vorig jaar maakte je een vestibulair geriatrisch syndroom door en daar ben je eigenlijk nooit helemaal 100% van hersteld. Toen pas werd je eigenlijk een hond op leeftijd. Daar kwam de artrose ook nog bij, maar het was allemaal wel leefbaar en met enige aanpassingen hobbelde je vrolijk verder. Vooral de laatste weken zag ik je achteruit gaan en had ik zoiets van: Je wordt oud meissie. Gisteren kwam ik thuis en zag ik al wel dat je heel moeilijk kon lopen en staan. Achterhand wilde eigenlijk niet echt meer meewerken. Ik dacht van, ik kijk het nog heel even aan en dan ga ik na het weekend wel naar de DA. Maar vanochtend zag ik dat je afgelopen wederom een vestibulair geriatrisch syndroom had doorgemaakt. Dat was voor mij het moment om naar de DA te gaan en te zeggen dat het genoeg geweest is en dat ik je je rust gun.
Ik ga je missen meisje
en maak Myrthe het leven niet al te zuur daarboven
Bijna 14 jaar geleden ben jij ter wereld gekomen. In augustus 1998 heb ik jou meegenomen naar huis, twee dagen nadat mijn vader begraven is.
Wat vond ik het eerste jaar moeilijk om met jou om te gaan, je was zo vreselijk hyper en je deed alles wat verboden was. En wat was ik trots op jou toen we een terugkomdag hadden bij de fokker na een jaar. Jij was het enige hondje wat luisterde en het vrouwtje adoreerde. Mijn pogingen om jou goed op te voeden waren goed gelukt. Ook hadden we toen een proeftestje om te kijken hoe je op de schaapjes reageerde. Daar was jij het enige hondje wat de keutels interessanter vond. Schaapjes zag je niet
Vanaf ongeveer een jaar konden we lezen en schrijven met elkaar. Aan een blik hadden we al genoeg. Eigenlijk is tot vorig jaar alles heel soepeltjes verlopen. Je werd wat milder op je oude dag. Van Myrthe (het vorig hondje) kon je het eigenlijk niet hebben dat zij aandacht kreeg. Als je dat zag draaide je je heel demonstratief om, zo van als ik het niet zie, dan gebeurt het ook niet. En ondertussen bromde je wat binnenmonds
Na Myrthe deed Ruby haar intrede. En wat Ruby allemaal bij jou kon flikken, daar heb ik altijd versteld van gestaan. Daar hoefde Myrthe niet eens aan te denken.
Vorig jaar maakte je een vestibulair geriatrisch syndroom door en daar ben je eigenlijk nooit helemaal 100% van hersteld. Toen pas werd je eigenlijk een hond op leeftijd. Daar kwam de artrose ook nog bij, maar het was allemaal wel leefbaar en met enige aanpassingen hobbelde je vrolijk verder. Vooral de laatste weken zag ik je achteruit gaan en had ik zoiets van: Je wordt oud meissie. Gisteren kwam ik thuis en zag ik al wel dat je heel moeilijk kon lopen en staan. Achterhand wilde eigenlijk niet echt meer meewerken. Ik dacht van, ik kijk het nog heel even aan en dan ga ik na het weekend wel naar de DA. Maar vanochtend zag ik dat je afgelopen wederom een vestibulair geriatrisch syndroom had doorgemaakt. Dat was voor mij het moment om naar de DA te gaan en te zeggen dat het genoeg geweest is en dat ik je je rust gun.
Ik ga je missen meisje
en maak Myrthe het leven niet al te zuur daarboven 
