Rakker 23-05-'96 - 04-06-'12
Geplaatst: 04 jun 2012 10:00
Ons Rakkertje.. 16 jaar geworden, wie had dat gedacht.
In 1997 kregen we te horen dat we een hondje mochten. We gingen naar het asiel om je uit te zoeken. We wilde graag een hond die ook met andere dieren kon en met kinderen. Je hield niet van kleine kinderen, maar wij waren al oud genoeg. En daar zat je, weggedaan door je vorige eigenaar omdat je zoveel in de kamer poepte.
Dat was voor ons geen probleem, we waren verkocht toen we je zagen, je hoorde bij dit gezin. Rakker heette je, een naam die wij je nooit zouden geven, maar je luisterde er prima naar.
Je had niet veel geleerd, was erg bang en we moesten je vertrouwen winnen. Al snel merkte we dat je mishandeld was, je dook vaak weg en gilde bij elke aanraking die je niet verwachtte.
De eerste dag dat we je zagen namen we je mee naar het strand, om te kijken hoe je was. Je kon meteen los en we zagen hoe je genoot van het strand. Sinds die dag liepen we elke dag úren met je over het strand. En maar achter het balletje aan rennen, dat deed je graag.
We kwamen erachter dat je chronische darmklachten had, en het heeft ons jaren gekost dat een beetje stabiel te krijgen. Maar het is ons gelukt met de juiste voeding. "Rakker, die wordt vast niet oud met die darmen" zeiden we. Niets was minder waar. En zelfs op 14/15 jarige leeftijd zeiden mensen "joh, is dat nog een jonge hond?" Als we dan je leeftijd verklapte geloofde ze er niets van.
Je bent een taaie hond geweest, je was helemaal op, witte slijmvliezen, een bloeding waarschijnlijk in de darmen. Vanochtend was je nog vrolijk, alsof je het aanvoelde, maar de laatste dagen zagen we dat je niet meer wilde. Eten van je brokjes deed je niet meer, je kon moeilijk lopen, zag en hoorde slecht. Je hebt een fantastisch mooi leventje gehad, je bent ons even dankbaar geweest als wij jou.
De dierenarts vertelde dat de meeste honden niet meer zo naar binnen zouden lopen met wat je allemaal had nu zo op het einde.
En wat is het raar als ik nu binnenloop, geen Rakker meer, die zo goed wist dat ik altijd koekjes bij me had, en ookal mocht je niet vaak iets extra's, van mij kreeg je toch altijd een klein koekje.
Dag lieve jongen, mijn eerste hondje, 16 jaar hebben we van je genoten. Je zal zeker gemist worden door een heleboel mensen. En ook door sammie, die altijd zo verliefd op je was.
Met Sam
Je viel rustig in slaap bij mama op schoot en in mijn handen.
Maar ik herinner je graag nog zo.
In 1997 kregen we te horen dat we een hondje mochten. We gingen naar het asiel om je uit te zoeken. We wilde graag een hond die ook met andere dieren kon en met kinderen. Je hield niet van kleine kinderen, maar wij waren al oud genoeg. En daar zat je, weggedaan door je vorige eigenaar omdat je zoveel in de kamer poepte.
Dat was voor ons geen probleem, we waren verkocht toen we je zagen, je hoorde bij dit gezin. Rakker heette je, een naam die wij je nooit zouden geven, maar je luisterde er prima naar.
Je had niet veel geleerd, was erg bang en we moesten je vertrouwen winnen. Al snel merkte we dat je mishandeld was, je dook vaak weg en gilde bij elke aanraking die je niet verwachtte.
De eerste dag dat we je zagen namen we je mee naar het strand, om te kijken hoe je was. Je kon meteen los en we zagen hoe je genoot van het strand. Sinds die dag liepen we elke dag úren met je over het strand. En maar achter het balletje aan rennen, dat deed je graag.
We kwamen erachter dat je chronische darmklachten had, en het heeft ons jaren gekost dat een beetje stabiel te krijgen. Maar het is ons gelukt met de juiste voeding. "Rakker, die wordt vast niet oud met die darmen" zeiden we. Niets was minder waar. En zelfs op 14/15 jarige leeftijd zeiden mensen "joh, is dat nog een jonge hond?" Als we dan je leeftijd verklapte geloofde ze er niets van.
Je bent een taaie hond geweest, je was helemaal op, witte slijmvliezen, een bloeding waarschijnlijk in de darmen. Vanochtend was je nog vrolijk, alsof je het aanvoelde, maar de laatste dagen zagen we dat je niet meer wilde. Eten van je brokjes deed je niet meer, je kon moeilijk lopen, zag en hoorde slecht. Je hebt een fantastisch mooi leventje gehad, je bent ons even dankbaar geweest als wij jou.
De dierenarts vertelde dat de meeste honden niet meer zo naar binnen zouden lopen met wat je allemaal had nu zo op het einde.
En wat is het raar als ik nu binnenloop, geen Rakker meer, die zo goed wist dat ik altijd koekjes bij me had, en ookal mocht je niet vaak iets extra's, van mij kreeg je toch altijd een klein koekje.
Dag lieve jongen, mijn eerste hondje, 16 jaar hebben we van je genoten. Je zal zeker gemist worden door een heleboel mensen. En ook door sammie, die altijd zo verliefd op je was.
Met Sam
Je viel rustig in slaap bij mama op schoot en in mijn handen.
Maar ik herinner je graag nog zo.
