Bowie 19-06-1996 ---25-02-2012
Geplaatst: 26 feb 2012 17:36
Gisterenmiddag hebben we afscheid moeten nemen van onze Bo, onze prachtige langharig Duitse staande man van 15 jaar en 7 maanden.
Vrijdagavond na de wandeling lieten zijn achterpoten hem in de steek, zeer waarschijnlijk een bloedinkje of bloedstolseltje in de hersenen. Direct naar de dierenarts.Met toegediende medicatie was het een 50/50 kans dat hij er weer bovenop zou komen. Even dachten we weer het geluk aan onze kant te hebben toen hij na het bezoek aan de dokter gewoon de auto uitsprong en naar de voordeur rende, echter een uurtje nadat we thuis waren was het al weer mis en tegen de ochtend wisten we eigenlijk wel dat hij niet meer beter zou worden. Hij leek steeds meer de controle over zijn eigen lichaam te verliezen hoewel hij dan nog naar de deur probeerde te strompelen omdat hij plassen moest. Als je het over "wat is lijden?" hebt dan vind ik persoonlijk dit daar een goed voorbeeld van. Nog nooit heb je in huis geplast en op het moment dat er van alles met je gebeurt wat je niet kunt begrijpen en wat je angstig maakt en je mogelijk pijn doet denk je dat je naar buiten moet omdat je binnen niet mag plassen. Dat te zien breekt je hart.
Gelukkig een hele fijne dierenarts van dienst die vanaf vrijdagavond dienst had en dus het verloop goed kon mee volgen. Zaterdagochtend vroeg gebeld dat we het juist achteruit vonden gaan. Op dat moment waren we redelijk in paniek omdat je je ergens goed realiseert dat de moeilijke beslissing niet meer te vermijden valt maar je wilt het niet accepteren. Erg helpend vond ik het voorstel van de dierenarts om nog 2 uur te wachten om daarna "tot een weloverwogen beslissing te komen". Ik ben er van overtuigd dat hij ook wel wist dat het niet meer beter zou worden en wat het besluit zou worden maar na dit gesprek hadden wij in ieder geval weer een soort rust om het onvermijdelijke toe te laten en afscheid te nemen van Bo. Na die 2 uur en een kort telefoontje met de dierenarts ging het allemaal vrij snel, de dierenarts is meteen gekomen en Bo is thuis ingeslapen.
We missen hem vreselijk, onze Bo was de meest trouwe en zachtaardige hond die we ooit gekend hebben. Een dikke 15 jaar onze vriend die overal mee naar toe ging, zonder problemen. Mee naar het café, op vakantie, mee boodschappen doen en die dan in de auto rustig lag te wachten tot we klaar waren, Bo was altijd bij ons in de buurt. Veel mensen kennen ons niet eens zonder Bo.
Natuurlijk komt er een andere hond, net als bij al zijn voorgangers denken we nu ook "we kunnen Bo geen grotere eer bewijzen dan door ons leven te delen met een andere hond".
Morgen komt Bo weer een beetje thuis, in tegenstelling tot onze andere honden en katten zal Bo morgen individueel gecremeerd worden. Zoals mij man zegt'; "Bo was niet graag met anderen" en dat klopt. Bo was maar het liefst met en bij ons. Ik merk dat het mij wel helpt met mijn verdriet, veel bezig zijn met Bo. over Bo, foto's kijken, over hem praten, denken aan plekken waar we zijn as zouden kunnen verstrooien. Maar iedere keer lopen we tegen zaken aan waar Bo nu niet meer is, lege plekken in huis, dit niet meer en dat niet meer, zelfs de dingen die donderdagavond nog irritant waren worden nu gemist.
Enfin, een tijdperk is afgesloten, zo voelt het. De gelukkige herinneringen blijven, dat is een ding dat zeker is maar wat zouden wij er nu nog veel voor over hebben om hem toch nog een keer te mogen knuffelen. Onze lieve, lieve, trouwe en zachte, zachte Bowie.
Bo, bedankt voor alles, blijf nog een beetje in de buurt en doe de groeten aan de anderen en we zullen je nooit vergeten.
Vrijdagavond na de wandeling lieten zijn achterpoten hem in de steek, zeer waarschijnlijk een bloedinkje of bloedstolseltje in de hersenen. Direct naar de dierenarts.Met toegediende medicatie was het een 50/50 kans dat hij er weer bovenop zou komen. Even dachten we weer het geluk aan onze kant te hebben toen hij na het bezoek aan de dokter gewoon de auto uitsprong en naar de voordeur rende, echter een uurtje nadat we thuis waren was het al weer mis en tegen de ochtend wisten we eigenlijk wel dat hij niet meer beter zou worden. Hij leek steeds meer de controle over zijn eigen lichaam te verliezen hoewel hij dan nog naar de deur probeerde te strompelen omdat hij plassen moest. Als je het over "wat is lijden?" hebt dan vind ik persoonlijk dit daar een goed voorbeeld van. Nog nooit heb je in huis geplast en op het moment dat er van alles met je gebeurt wat je niet kunt begrijpen en wat je angstig maakt en je mogelijk pijn doet denk je dat je naar buiten moet omdat je binnen niet mag plassen. Dat te zien breekt je hart.
Gelukkig een hele fijne dierenarts van dienst die vanaf vrijdagavond dienst had en dus het verloop goed kon mee volgen. Zaterdagochtend vroeg gebeld dat we het juist achteruit vonden gaan. Op dat moment waren we redelijk in paniek omdat je je ergens goed realiseert dat de moeilijke beslissing niet meer te vermijden valt maar je wilt het niet accepteren. Erg helpend vond ik het voorstel van de dierenarts om nog 2 uur te wachten om daarna "tot een weloverwogen beslissing te komen". Ik ben er van overtuigd dat hij ook wel wist dat het niet meer beter zou worden en wat het besluit zou worden maar na dit gesprek hadden wij in ieder geval weer een soort rust om het onvermijdelijke toe te laten en afscheid te nemen van Bo. Na die 2 uur en een kort telefoontje met de dierenarts ging het allemaal vrij snel, de dierenarts is meteen gekomen en Bo is thuis ingeslapen.
We missen hem vreselijk, onze Bo was de meest trouwe en zachtaardige hond die we ooit gekend hebben. Een dikke 15 jaar onze vriend die overal mee naar toe ging, zonder problemen. Mee naar het café, op vakantie, mee boodschappen doen en die dan in de auto rustig lag te wachten tot we klaar waren, Bo was altijd bij ons in de buurt. Veel mensen kennen ons niet eens zonder Bo.
Natuurlijk komt er een andere hond, net als bij al zijn voorgangers denken we nu ook "we kunnen Bo geen grotere eer bewijzen dan door ons leven te delen met een andere hond".
Morgen komt Bo weer een beetje thuis, in tegenstelling tot onze andere honden en katten zal Bo morgen individueel gecremeerd worden. Zoals mij man zegt'; "Bo was niet graag met anderen" en dat klopt. Bo was maar het liefst met en bij ons. Ik merk dat het mij wel helpt met mijn verdriet, veel bezig zijn met Bo. over Bo, foto's kijken, over hem praten, denken aan plekken waar we zijn as zouden kunnen verstrooien. Maar iedere keer lopen we tegen zaken aan waar Bo nu niet meer is, lege plekken in huis, dit niet meer en dat niet meer, zelfs de dingen die donderdagavond nog irritant waren worden nu gemist.
Enfin, een tijdperk is afgesloten, zo voelt het. De gelukkige herinneringen blijven, dat is een ding dat zeker is maar wat zouden wij er nu nog veel voor over hebben om hem toch nog een keer te mogen knuffelen. Onze lieve, lieve, trouwe en zachte, zachte Bowie.
Bo, bedankt voor alles, blijf nog een beetje in de buurt en doe de groeten aan de anderen en we zullen je nooit vergeten.
