Het HondenForum

Niet dat wij hier voorstaan op dit moment, maar we hebben het er wel eens over nu we toch 2 honden hebben die dit jaar beide 10 worden.

Hoe ver ga je voor een hond op medisch gebied. Sorbonne en Elmo hebben bijvoorbeeld nog nooit wat gehad. Of in ieder geval nooit iets wat geopereerd moest worden. Maar Elmo heeft bijv. wel al een jaar of 3 artrose waar die ook dagelijks pijnstilling voor krijgt. Ik zie dat hij het goed doet op de pijnstilling en Glucosamine, maar zie ook wel verslechtering in die 3 jaar. Na een lange boswandeling is hij daarna goed op, en flink stijf. Maar wil ik hem dat ontzeggen? Nee, want dat is zijn lust en leven. De rest van de dag zie je hem niet. Wel kort ik zijn wandelingen wat in zo nu en dan, door hem aan de riem te nemen, maar in mijn optiek is het belangrijker dat hij een leuk en eventueel korter leven heeft, dan een langer maar voor hem niet leuk leven.

Sorbonne die komt ook nog goed mee voor zijn leeftijd. Nooit bijzonderheden, ja, je merkt dat ie ouder wordt, wat stijver als ie opstaat, niet meer zo actief, maar ach... geen ernstige dingen. Wel een bultje op zijn poot (wild vlees) en bij zijn oog (wild vlees). Verder in goede gezondheid (laten we het maar afkloppen ).

Echter, zijn er wel dingen waar ik over nadenk. Stel nou, er gebeurt iets waardoor ze geopereerd moeten worden, en zonder operatie kunnen ze niet verder leven. In hoeverre ga je daar nog in mee op een leeftijd zoals deze? Waarin ze jaren gewoon genoten hebben. Als voorbeeld, stel dat er kanker geconstateerd zou worden bij ze, een tumor, zou je die in jou ogen nog bij je eigen hond op oudere leeftijd weg laten halen indien mogelijk?

Aan de ene kant wil ik ze natuurlijk zo lang mogelijk bij me houden en zeg ik, absoluut doen, maar anderzijds denk ik ook 'tja wat is reëel'. Ik zie het om me heen wel gebeuren, honden die 1, 2 misschien wel 3 keer geopereerd worden, herstelperiodes van langere tijd, en dan alsnog overlijden aan hun ziektebeeld. Zou je dat moeten willen voor een hond op leeftijd?

Ik denk kwaliteit gaat voor kwantiteit, en zou dus heel erg moeten afwegen wat hun kansen zijn en of ik het reëel vind om ze zo'n operatie met herstelperiode aan te doen.

Bij een jonge hond of relatief jonge hond zou ik er overigens niet aan twijfelen (wel afwegend van welk ziektebeeld uiteraard, en of er genoeg kans is op herstel, maar zo ja, dan twijfel ik niet over operatie).

Hoe denken jullie daarover?

Lastig want met een hond heb ik dit nog nooit meegemaakt en wil ik dat ook niet
Maar als ik kijk naar onze katten dan hadden we er begin 2011 3 waarvan er 1 een echte oude man van 17 was en 1 een jonge god van 15. De oude man hebben we dus laten inslapen op het moment dat hij echt op was (vermageren e.d.), geen onderzoeken, geen gedokter het was gewoon over en op.
De jonge god van 15 hebben we dus wel mee gedokterd bij zijn nierfalen. 3 dagen opname en infuus en dan na een dag of 4 toch besluiten om te laten inslapen.
Bij beiden had ik trouwens een goed gevoel over wat we hebben gedaan.
Ik denk dat het er dus vanaf hangt hoe het dier is.

Ik heb altijd gezegd een oude hond met een goed leven achter zich laat ik niet meer opereren. Toch heb ik Cujo, 9 jaar pas laten opereren. Er is heel wat getwijfeld vooraf, maar ze is nog zo vlot en geniet nog zo van alle dingen dat ik haar het niet kon ontnemen om haar te laten opereren. Is een hond oud en echt richting "op" dan vind ik het een ander verhaal. Cujo heeft trouwens hd, ed, artrose en spondylose maar een prima leven met hier en daar een pijnstiller.
Bij ligt het dus aan de hond terwijl ik altijd anders gedacht had dat ik zou beslissen

Nanna schreef:Als ze echt oud zijn, dus richting "op" dan peinst er geen haar op mijn hoofd over om allerlei operaties aan te gaan halen 'omdat ik ze niet kan missen'.
Ik vind dat zielig voor het beest en zonde van het geld.
Ik wil zelf als ik echt oud en krakkemikkig ben ook geen polonaise meer aan mijn lijf.
Mag je gvd ook een keer rustig doodgaan?

Hahaha ik snap je heel erg goed ... maar dan kom je wel weer op het punt, wat is 'op'?
Zoals ik Elmo en Sorbonne nu zie bijv. zijn ze echt nog niet op. Maar dat vond ik de hond van mijn moeder ook niet op deze leeftijd. Echter, die kreeg een jaar geleden een gezwel op zijn poot, 10 jaar oud, HD al zijn hele leven, en de tumor was agressief. Kans van slagen? 30 / 40 procent. Maar goed, zij wilde de kans wel wagen. Hond heeft ongeveer 3 maanden met een kap om moeten lopen als ze weg waren, mocht niet veel bewegen, wond ging constant open etc etc.... terwijl het nu nu de wond dicht is, hij wel weer een leuk leven heeft. Echter, de Tumor is weer terug, en het is dus afwachten hoe lang het goed gaat.... daar zit mijn dubio.

maupie is ook 2 keer geopereerd op hogere leeftijd, een keer baarmoederontsteking en 1 keer mammatumor. Ze was toen.. even opgezocht... 11 en 12. En nog hartstikke fit. Ik ben blij dat we dat toen hebben laten doen. Maar als ze, wat nanna zegt, richting 'op' gaan, zou ik het niet meer gedaan hebben denk ik. Dat kan je zo'n beest ook niet aandoen. Zeker niet iets als een nieuwe kruisband of iets anders, waarbij de revalidatieperiode echt heel lang is. Dat vind ik nogal sneu..

Wij hebben er eentje die in april 12 wordt. Net voor zijn elfde verjaardag hebben we een tumor weg laten halen maar wel gelijk afgesproken dat als het terug komt we hem niet meer laten opereren. Hij heeft flink wat artrose en begint wat te dementeren.
Hij heeft een mooi leven gehad tot nu toe en ik hou er zelf helemaal niet van om nog te gaan zitten sleutelen aan een oude hond.
Hoe oud hij wordt vind ik minder belangrijk dan de kwaliteit van zijn leven.

Tyra had zoveel gewrichtsproblemen dat ze eigenlijk nooit meer mocht rennen of spelen. Nu liet ik haar gewoon loslopen en doen wat ze wilde Ook gaf ik haar elke dag pijnstillers.
Wat zijn ouderdomskwaaltjes? En wat is echt schadelijk/pijnlijk? Ik vind het lastig om te moeten beoordelen. Ik heb nu 2 mentaal/fysiek gezonde honden en dat scheelt toch een hoop stress.

Oh heel herkenbaar je verhaal en je dillema's ik heb het momenteel met Bel , zij is 11 1/2 jaar oud.. en levert ook veel in fysiek. met haar hoofd , karakter etc nog niets mis. maar haar achterhand is zwakker... net weer naar dierenarts geweest en haar weer goed laten bekijken.. het moet Bel waardig blijven.. maar hier dus ook advies gekregen ; geen lange wandelingen meer, en meer rust..
Zolang het Bel waardig blijft geniet ik van haar... ik hou mijn hart soms vast als ik zie dat ze haar balans kwijt is.. en wat zwalkt. maar zij lijkt er nog geen moeite mee te hebben.. maar het rennen en spelen .. dat is voorbij.. ze is nu intens gelukkig als ik de bal in haar bek gooi en dan loopt ze de wandeling met de bal in haar bek.. rolt er tevreden over heen.. en is nu net als eerste naar bed gegaan..
Kwaliteit staat voorop , maar ik merk dat kwantiteit nu ook , voor mij , mee gaat spelen en ik mijn grenzen ook verleg.. dan maar niet meer me met de lange wandelingen.. ( nu twijfel ik ook wel of ze er zo van genoot..)
maar het zijn, nu het dichtbij komt, lastige zaken en moeilijke afwegingen..

O, mijn reactie staat er niet. Nog maar een keer dan...

Afgelopen zomer zou Miep 9 worden, maar toen die plotselinge baarmoederontsteking zich voordeed hebben we er geen seconde over na hoeven denken. 's Avonds om half 7 werd het geconstateerd, en de volgende ochtend om half 9 moesten we haar achterlaten
(overigens diezelfde middag om 3 uur lag precies onze eigen Miep met haar eigen streekjes weer thuis).

Maar beide honden zijn hier fit en gezond, staan niet supplementen. Misschien scheelt dat ook. Als er nu bij Saar een operabele vorm van kanker wordt geconstateerd, gaan we denk ik ook niet twijfelen en gaan we ervoor.
Nou ja, mama SaarMiep is afgelopen week 15.5 geworden in volle gezondheid en fokster en wij hebben 11 jaar geleden al afgesproken dat de dames datzelfde gaan bereiken

Overigens gaan wij beslist voor kwaliteit. Als Saar niet meer kan lopen, dan houdt het voor haar op. Dan heeft het leven voor haar niet zoveel zin meer. Bij Miep ligt die grens heel anders. Als die niet meer gekroelt kan worden, dan is het leven voor haar niet meer leuk. Als ze niet meer kan lopen is ze daar stiekem gewoon opgelucht over, denk ik.

Marion. schreef:O, mijn reactie staat er niet. Nog maar een keer dan...

Afgelopen zomer zou Miep 9 worden, maar toen die plotselinge baarmoederontsteking zich voordeed hebben we er geen seconde over na hoeven denken. 's Avonds om half 7 werd het geconstateerd, en de volgende ochtend om half 9 moesten we haar achterlaten
(overigens diezelfde middag om 3 uur lag precies onze eigen Miep met haar eigen streekjes weer thuis).

Maar dit is een operatie waarbij het herstel 100% is. Hier zou ik ook absoluut niet over twijfelen . Korte ingreep, waarbij de hond er geen lange herstel periode van heeft in principe. Dat is in mijn ogen het belangrijkste.

Suuz! schreef:Maar dit is een operatie waarbij het herstel 100% is. Hier zou ik ook absoluut niet over twijfelen . Korte ingreep, waarbij de hond er geen lange herstel periode van heeft in principe. Dat is in mijn ogen het belangrijkste.

De herstelperiode hangt dus af van de hond. Miep zou er minder dan 0 bezwaar tegen hebben om een paar maanden in de watten te moeten worden gelegd.
Saar wel, die zou echt de zin in het leven verliezen van een lange rustperiode. Bij haar zou ik denk ik niet eens een 6-weken-lange herstelperiode overwegen. Dan maar de poot eraf.

Ik kijk altijd of het dier nog wil en levenskracht heeft. Wanneer een oudje echt nog knokt om te leven dan ga ik er ook voor en wil ik best ver gaan.

Lastig heel lastig.....ik geloof niet dat ik een hond van 10+ nog operaties ga aandoen die maar 30/40% kans van slagen hebben, het ligt aan de hond zelf, is die met 10+ al aardig op of nog vollop actief zonder kwaaltjes verder ? heel erg lastig maar ik denk dat ik bij 10+ voor kwaliteit ga en dus niet ga opereren want herstelperiode enz enz
Een bm ontsteking overigens wel, dat is iets waar ze gewoon 100% van genezen.

Ik denk dat het echt heel erg aan de hond zelf ligt en je dat op het moment dat je ervoor staat moet beslissen, ik heb het helaas voor veel jongere honden moeten beslissen en als het leven lijden word houd het op, hoe vreselijk ook voor mij, houden van is ook los kunnen laten.

Bij Beau heb ik verschillende operaties laten doen in de hoop op.. De laatste was voor blaasstenen en dan heb je niet zoveel keuze om het wel of niet te laten doen want die dingen moesten er gewoon uit. Als zijn lever niet zo slecht was geweest had ik ook nog de galstenen laten verwijderen, maar achteraf had hij deze operatie niet eens overleeft. Ik denk op zo'n moment geen seconde aan wat het kost maar ik wil dan gewoon alles op alles zetten om mijn beesten beter te laten maken. Soms draaf ik daarin wel een door maar het is meer mijn gevoel die zegt dat ik door moet gaan. Wordt het echt lijden is het voor mij wel over want dat wil ik absoluut niet.

Kwaliteit hoe dan ook!
Als het beestje makkelijk te helpen is en zo een goede levenskwaliteit eraan overhoud is dat zeker eerste keuze, maar van zodra ik weet dat 1 van mijn beesten afziet, welke diersoort ook en er is niks aan te doen, maken we een keuze in het voordeel van het dier.
Zo hebben we er al een paar laten inslapen. Loopt er een baardagaam met een poot minder door de kamer. Is er eentje palliatief begeleid geweest zeg maar. De erg zieke zijn uit hun lijden verlost zowieso. Een beetje gevoel volgen ookal is het de moeilijkste weg.

We hebben Desi op 11 en op 12 jarige leeftijd nog laten opereren aan melkkliertumoren. De tweede keer bleek dat deze kwaadaardig waren.

Ze heeft nog twee jaar daarna geleefd en was volledig hersteld en is overleden aan iets anders. Maar Desi was nog in goede conditie toen dat speelde dus daarom hebben we haar laten opereren. Dus als de hond in goede conditie is laten we opereren, en anders niet. Leeftijd speelt geen echte rol dan.

Ik ga heel erg ver hierin
Soms ga ik met hun voor niets naar DA toe of het kon ook dat je even aankijkt

En m'n vorige hond had ook artrose en ze daarvoor Metacam
Voor langere wandelingen had ik voor haar een wandelwagentje (speciaal voor honden) aangeschaft zodat ze niet lang hoef te lopen

ik vind inslapen 1 van de mooiste dingen die je voor een huisdier kan doen, zijn ze op of ziek dan laat ik ze gaan ik heb er pas 2 moeten laten gaan en voor monky & sara was het beter en heb ik er achteraf minder moeite mee als dat ik had gedacht, hun hebben rust en wat ik daar van vind doet er niet zo toe ik ben niet zo voor operaties en rekken van levens, daar valt mijn leven ook onder trouwens

monky555 schreef:ik vind inslapen 1 van de mooiste dingen die je voor een huisdier kan doen, zijn ze op of ziek dan laat ik ze gaan ik heb er pas 2 moeten laten gaan en voor monky & sara was het beter en heb ik er achteraf minder moeite mee als dat ik had gedacht, hun hebben rust en wat ik daar van vind doet er niet zo toe ik ben niet zo voor operaties en rekken van levens, daar valt mijn leven ook onder trouwens

Ik heb het vorig jaar laten doen met m'n laatste kat, hij is 17 jaar geworden

Bill is 14 en we bekijken het gewoon per dag. Zolang hij niets ernstigs gaat mankeren, nog gewoon zijn rondjes meeloopt, nog steeds regelmatig met een knuffel of bal aan komt sjouwen en geniet van zijn voer, vind ik het allemaal best.
Hij mag gewoon alles op zijn eigen manier doen. Soms gaat hij nog als een gek tekeer met muizen uitgraven of door het water ploeteren. Daarna is 'ie moe (hijg, hijg, puf, puf, )maar dik tevreden, dus ik laat 'm lekker zijn gang gaan.
Maar goed, dat is allemaal niet raar. Ik denk dat de meeste honden mensen met oude honden leven met de dag.

voor mij ligt het aan de hond.
gina is een krakende wagen, die op deze manier misschien best nog wel 3 jaar een voor haar hondwaardig leven kan hebben, maar haar zou ik een ingrijpende operatie niet meer aandoen, dan maar geen drie krakkemikkige jaren extra.
jan is inmiddels ook bijna 9, maar bij hem zou ik geen moment twijfelen.
jan is gezond, ziet behalve voor vaccinaties nooit een DA en is in zijn hele leven, op wat buikgriepjes na, nog nooit ziek geweest.
bij hem zou ik ook niet het gevoel hebben dat ik hem iets 'aandeed' en bij gina wel, denk daar het verschil zit.

Mijn DA heeft dit ooit een keer goed verwoord. Hij zei: zodra jij deze beslissingen neemt voor je hond ben je egoïstisch bezig. Hiermee bedoelde hij; ik moest Lotje voeren met een lepeltje omdat ze vaak niet meer uit zichzelf at. Lotje was uitgelaten en stond kort daarop weer te piepen voor de deur omdat ze niet meer wist dat ze net was uitgelaten. Dan dagen niet eten, of dagen dubbele porties eten. Overdag slapen en 's nachts leven. Ik was bezig om dit allemaal in goede banen te leiden en Lotje, die was gewoon op. Op vrijdag gaf de DA dit aan en op maandag is ze rustig ingeslapen. Lotje -Yorkje- is 15 1/2 jaar geworden.

Ik ben en blijf reeel in al mijn beslissingen ten opzichte van mijn dieren.
Alles wat er gebeurd word gedaan met het oog op het dier zelf en in wat voor toestand die is, en de slagingskans van een behandeling.

Ik laat niet (meer) behandelen als de kansen slecht zijn of het dier er zoveel ellende van krijgt dat je beter meteen op kan houden. Ik laat wél behandelen als de kansen goed zijn en het dier het aankan.

Zo doe ik het al mijn hele leven met katten, en zo zal ik het voor de honden ook doen. Omdat elk dier een waardig, leuk leven verdiend.

Nanna schreef:Als ze echt oud zijn, dus richting "op" dan peinst er geen haar op mijn hoofd over om allerlei operaties aan te gaan halen 'omdat ik ze niet kan missen'.
Ik wil zelf als ik echt oud en krakkemikkig ben ook geen polonaise meer aan mijn lijf.
Mag je gvd ook een keer rustig doodgaan?

Eens

Mijn fish-sticks heeft soms last van haar benen omdat ze zonodig MOET rennen,ze is 21 en ook nog eens een worst op pootjes maar geen haar op me hoofd dat ik haar nog op dieet zet,rennen mag ze zelf weten als ze hyper is (blijft een jack russel) dan leidt ik haar af maar ga echt niet haar betoetelen en om een scheet naar de dieren arts omdat ze nodig 22 moet worden,ik laat haar gewoon haar ding doen opereren doe ik niet meer.

Als het hond onwaardig wordt laat ik haar inslapen dit geldt voor al mjn dieren,ligt aan de situatie of je met een hond van 21 te maken heb of een hond van 3,maar dit is heel verschillend bij iedereen

Cleva schreef:Als het tijd is is het tijd. Je doet er weinig aan.
Een maand of een half jaar te vroeg vind ik zelf fijner dan een week te laat.

Ja, dit.

En dan hanteer ik ook nog dat als ze eruit worden genegeerd door de andere honden (wat ik tweemaal heb gezien, zomaar binnen twee dagen), dan is het klaar.
Dat doe ik ze niet aan. Dat is voor mij dus klaar.

Je hebt mensen die alsmaar uitstellen als je dier helemaal op is
Ook wordt door andere mensen gewaarschuwd zal je dier geen spuitje geven

Suuz! schreef:Niet dat wij hier voorstaan op dit moment, maar we hebben het er wel eens over nu we toch 2 honden hebben die dit jaar beide 10 worden.

Hoe ver ga je voor een hond op medisch gebied. Sorbonne en Elmo hebben bijvoorbeeld nog nooit wat gehad. Of in ieder geval nooit iets wat geopereerd moest worden. Maar Elmo heeft bijv. wel al een jaar of 3 artrose waar die ook dagelijks pijnstilling voor krijgt. Ik zie dat hij het goed doet op de pijnstilling en Glucosamine, maar zie ook wel verslechtering in die 3 jaar. Na een lange boswandeling is hij daarna goed op, en flink stijf. Maar wil ik hem dat ontzeggen? Nee, want dat is zijn lust en leven. De rest van de dag zie je hem niet. Wel kort ik zijn wandelingen wat in zo nu en dan, door hem aan de riem te nemen, maar in mijn optiek is het belangrijker dat hij een leuk en eventueel korter leven heeft, dan een langer maar voor hem niet leuk leven.

Sorbonne die komt ook nog goed mee voor zijn leeftijd. Nooit bijzonderheden, ja, je merkt dat ie ouder wordt, wat stijver als ie opstaat, niet meer zo actief, maar ach... geen ernstige dingen. Wel een bultje op zijn poot (wild vlees) en bij zijn oog (wild vlees). Verder in goede gezondheid (laten we het maar afkloppen ).

Echter, zijn er wel dingen waar ik over nadenk. Stel nou, er gebeurt iets waardoor ze geopereerd moeten worden, en zonder operatie kunnen ze niet verder leven. In hoeverre ga je daar nog in mee op een leeftijd zoals deze? Waarin ze jaren gewoon genoten hebben. Als voorbeeld, stel dat er kanker geconstateerd zou worden bij ze, een tumor, zou je die in jou ogen nog bij je eigen hond op oudere leeftijd weg laten halen indien mogelijk?

Aan de ene kant wil ik ze natuurlijk zo lang mogelijk bij me houden en zeg ik, absoluut doen, maar anderzijds denk ik ook 'tja wat is reëel'. Ik zie het om me heen wel gebeuren, honden die 1, 2 misschien wel 3 keer geopereerd worden, herstelperiodes van langere tijd, en dan alsnog overlijden aan hun ziektebeeld. Zou je dat moeten willen voor een hond op leeftijd?

Ik denk kwaliteit gaat voor kwantiteit, en zou dus heel erg moeten afwegen wat hun kansen zijn en of ik het reëel vind om ze zo'n operatie met herstelperiode aan te doen.

Bij een jonge hond of relatief jonge hond zou ik er overigens niet aan twijfelen (wel afwegend van welk ziektebeeld uiteraard, en of er genoeg kans is op herstel, maar zo ja, dan twijfel ik niet over operatie).

Hoe denken jullie daarover?

Jack is bijna 11, loopt op een enorme dagelijkse dosis pijnstilling nog goed mee, springt nog over hekjes en rent af en toe een stukje, en op die manier mag hij 20 worden. Maar hij hoeft van mij nooit meer onder het mes. Als hij morgen dood neervalt, heeft hij een goed leven gehad. Als Jack iets anders gaat mankeren, wordt het met dokteren en operaties nooit meer zo goed als nu en al helemaal niet 'beter' dan nu. Jack is uitgedokterd.

Wanneer Lilo opeens iets ernstigs maar operabel, met een goeie prognose, zou hebben neig ik weer mee naar wel opereren. Een paar maanden revalidatie is bij haar niks op de gezonde jaren die ze nog kan hebben.

Maar ik doe niet aan 'rekken'. Bij een slechte prognose ga ik niet met een hond allerlei specialisten af en operaties laten doen met onzekere uitkomsten. Dan kies ik eerder voor heel veel pijnstilling en stukkies biefstuk tot het mooi geweest is.

En stel - effe afkloppen- dat Lilo een heel gecompliceerde breuk in een poot zou oplopen dan ben ik ook voor direct amputeren die hap, en lekker na een week of wat weer rennen en niet maanden revalideren. Een hondenleven is heel wat korter dan dat van ons, en het moet gewoon zo leuk mogelijk zijn. Niet zo lang mogelijk.

Hanneke2 schreef:

Suuz! schreef:Niet dat wij hier voorstaan op dit moment, maar we hebben het er wel eens over nu we toch 2 honden hebben die dit jaar beide 10 worden.

Hoe ver ga je voor een hond op medisch gebied. Sorbonne en Elmo hebben bijvoorbeeld nog nooit wat gehad. Of in ieder geval nooit iets wat geopereerd moest worden. Maar Elmo heeft bijv. wel al een jaar of 3 artrose waar die ook dagelijks pijnstilling voor krijgt. Ik zie dat hij het goed doet op de pijnstilling en Glucosamine, maar zie ook wel verslechtering in die 3 jaar. Na een lange boswandeling is hij daarna goed op, en flink stijf. Maar wil ik hem dat ontzeggen? Nee, want dat is zijn lust en leven. De rest van de dag zie je hem niet. Wel kort ik zijn wandelingen wat in zo nu en dan, door hem aan de riem te nemen, maar in mijn optiek is het belangrijker dat hij een leuk en eventueel korter leven heeft, dan een langer maar voor hem niet leuk leven.

Sorbonne die komt ook nog goed mee voor zijn leeftijd. Nooit bijzonderheden, ja, je merkt dat ie ouder wordt, wat stijver als ie opstaat, niet meer zo actief, maar ach... geen ernstige dingen. Wel een bultje op zijn poot (wild vlees) en bij zijn oog (wild vlees). Verder in goede gezondheid (laten we het maar afkloppen ).

Echter, zijn er wel dingen waar ik over nadenk. Stel nou, er gebeurt iets waardoor ze geopereerd moeten worden, en zonder operatie kunnen ze niet verder leven. In hoeverre ga je daar nog in mee op een leeftijd zoals deze? Waarin ze jaren gewoon genoten hebben. Als voorbeeld, stel dat er kanker geconstateerd zou worden bij ze, een tumor, zou je die in jou ogen nog bij je eigen hond op oudere leeftijd weg laten halen indien mogelijk?

Aan de ene kant wil ik ze natuurlijk zo lang mogelijk bij me houden en zeg ik, absoluut doen, maar anderzijds denk ik ook 'tja wat is reëel'. Ik zie het om me heen wel gebeuren, honden die 1, 2 misschien wel 3 keer geopereerd worden, herstelperiodes van langere tijd, en dan alsnog overlijden aan hun ziektebeeld. Zou je dat moeten willen voor een hond op leeftijd?

Ik denk kwaliteit gaat voor kwantiteit, en zou dus heel erg moeten afwegen wat hun kansen zijn en of ik het reëel vind om ze zo'n operatie met herstelperiode aan te doen.

Bij een jonge hond of relatief jonge hond zou ik er overigens niet aan twijfelen (wel afwegend van welk ziektebeeld uiteraard, en of er genoeg kans is op herstel, maar zo ja, dan twijfel ik niet over operatie).

Hoe denken jullie daarover?

Jack is bijna 11, loopt op een enorme dagelijkse dosis pijnstilling nog goed mee, springt nog over hekjes en rent af en toe een stukje, en op die manier mag hij 20 worden. Maar hij hoeft van mij nooit meer onder het mes. Als hij morgen dood neervalt, heeft hij een goed leven gehad. Als Jack iets anders gaat mankeren, wordt het met dokteren en operaties nooit meer zo goed als nu en al helemaal niet 'beter' dan nu. Jack is uitgedokterd.

Wanneer Lilo opeens iets ernstigs maar operabel, met een goeie prognose, zou hebben neig ik weer mee naar wel opereren. Een paar maanden revalidatie is bij haar niks op de gezonde jaren die ze nog kan hebben.

Maar ik doe niet aan 'rekken'. Bij een slechte prognose ga ik niet met een hond allerlei specialisten af en operaties laten doen met onzekere uitkomsten. Dan kies ik eerder voor heel veel pijnstilling en stukkies biefstuk tot het mooi geweest is.

En stel - effe afkloppen- dat Lilo een heel gecompliceerde breuk in een poot zou oplopen dan ben ik ook voor direct amputeren die hap, en lekker na een week of wat weer rennen en niet maanden revalideren. Een hondenleven is heel wat korter dan dat van ons, en het moet gewoon zo leuk mogelijk zijn. Niet zo lang mogelijk.

Stel je hond heeft 4 slechte poten en hij breekt dat had ik met m'n vorige hond gehad

Cleva schreef:Als het tijd is is het tijd. Je doet er weinig aan.
Een maand of een half jaar te vroeg vind ik zelf fijner dan een week te laat.

Dat is denk ik het allerbelangrijkst.