Onze tweede wetterhoun.
Je was de kleinste uit het nest, maar ook de pittigste.
We gingen kijken toen je 3.5 week oud was en je kwam meteen naar ons toe, jij moest het worden en jij wás het.
Een paar weken later ging je mee naar huis en iedereen hield van je, je was de familiehond.
Alles vond je goed, wat ze ook met je deden, je vond alles best.
Toen ik op mezelf ging wonen heb ik je zo gemist, ik kwam zo vaak mogelijk voor jou op en neer en jij kroop dan weer op schoot om te kroelen.
Voor Carel en Oscar was je een pleegmoeder, je zorgde voor ze alsof ze je eigen pups waren en zij waren dol op jou.
Een tijdje geleden begon je te kwakkelen met je oren en je ogen en kreeg daar antibiotica voor. Het ging beter maar afgelopen maandag wilde je niks meer en dinsdag werd je aan het infuus gelegd bij de dierenarts. Je kreeg prednison en het sloeg aan, je hebt keihard gevochten.
Vrijdag en zaterdag at en dronk je weer, je troostte me nog omdat ik moest huilen om jou zo te zien.
Zondag mocht het infuus eruit en je zou volgende week naar huis mogen, maar vandaag ging je weer achteruit. Het ging niet meer, je was op. Helemaal op.
Lieve lieve lieve Rinske, rust maar uit. We zullen je missen.
en dan ook nog op zo'n dag heengaan.
