Het HondenForum

Na het overlijden van mijn Prado ben ik nu eigenlijk al weer op zoek naar een nieuwe pup.
Reden: ik moet noodgedwongen verder zonder Prado maar ik wil niet verder zonder hond in mijn leven.
Sommige mensen vinden dat maar raar maar al wacht ik een jaar een Prado krijg ik toch nooit meer terug

Nu mijn vraag: hoe lang heb je gewacht na het overlijden van je hond en waarom zo kort of zo lang?

Ik had nog meer honden, maar als het mijn enige hond was, wilde ik ook een opvulling van de leegte. De ene kan maanden geen andere hond om zich heen velen, de ander heeft het liefst gisteren nog een pup. Dat is ieder z'n voorkeur...ik kan me beide situaties vorstellen...

Weet je daar zijn geen regels voor doe wat goed voelt voor jou.
Ik heb een keer 1 dag na het overlijden van mijn hond een nieuwe gehaald (dit deed ik vooral voor mijn andere hond die heeeel raar deed vanaf het moment dat zijn maatje dood was, ik zeer naief dacht dat een nieuwe puppy hem er wel bovenop zou helpen. Niet dus, twee weken later was hij dood. Heel harde les voor mij dat je een dier ook niet kan dwingen om zich goed te voelen)
Vervolgens heb ik een jaar gewacht om een tweede hond te halen omdat ik dus met een pup van 9 weken zat die ik eerst op wilde voeden etc voordat er een tweede bij kwam.

Ik heb nog geen eigen hond in hoeven laten slapen. Bij mijn ouders is bij de eerste die overleed dezelfde dag nog een pup gekomen, daarna hebben we een tijd twee honden gehad waar dan na het overlijden van een hond er altijd nog een hond was. 2 jaar geleden overleed paddington op bijna 14 jarige leeftijd, mam belde de dag erna naar de fokker op om dit door te geven. Fokster gaf aan dat haar teefje op dat moment waarschijnlijk drachtig was van het laatste nestje (vrouw was eigenlijk al gestopt wegens haar leeftijd). Mijn ouders hebben toen gelijk aangegeven dat ze graag een pup wilden van haar. 2 maanden na het overlijden van Paddington ging Poe op 10 jarige leeftijd ook. Het was eigenlijk de bedoeling dat de pup met Poe zou opgroeien, helaas is dat niet gelukt. 2,5 week na het overlijden van Poe is Joep in huis gekomen bij mijn ouders. Al met al ben ik in mijn leven dus 2,5 week hondloos geweest.

Het maakt niet uit hoe snel je een andere hond neemt, diegene die er niet meer is komt niet meer terug. Heb je zelf langer ervoor nodig om er klaar voor te zijn dan is dat natuurlijk ook goed, ieder rouwt op zijn eigen manier.

zo snel als je de juiste hond hebt gevoden, je kunt de overleden hond nooit vervangen, maar daarom kun je nog best wel van een andere hond houden en ervan genieten.
kan het bommen wat de omgeving zegt, die staan niet in jouw schoenen

Ik moet wachten om te sparen. Had ik het geld er voor liggen dan kwam er gisteren één.
Dat is echt iets dat ieder voor zich moet weten, ben je er weer klaar voor dan is het tijd

S@ndr@ schreef:zo snel als je de juiste hond hebt gevoden, je kunt de overleden hond nooit vervangen, maar daarom kun je nog best wel van een andere hond houden en ervan genieten.
kan het bommen wat de omgeving zegt, die staan niet in jouw schoenen

Gelukkig dat er ook nog andere meningen zijn.
Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe. Alsof die het me kwalijk zou nemen en alsof ik denk dat ik Prado kan vervangen......... Kan natuurlijk nooit!

Selene schreef:

S@ndr@ schreef:zo snel als je de juiste hond hebt gevoden, je kunt de overleden hond nooit vervangen, maar daarom kun je nog best wel van een andere hond houden en ervan genieten.
kan het bommen wat de omgeving zegt, die staan niet in jouw schoenen

Gelukkig dat er ook nog andere meningen zijn.
Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe. Alsof die het me kwalijk zou nemen en alsof ik denk dat ik Prado kan vervangen......... Kan natuurlijk nooit!

Dat zijn mensen die honden vermenselijken
Alsof ze hetzelfde hadden gezegd wanneer je er een tweede bij had genomen?

dagmar88 schreef:

Selene schreef:

S@ndr@ schreef:zo snel als je de juiste hond hebt gevoden, je kunt de overleden hond nooit vervangen, maar daarom kun je nog best wel van een andere hond houden en ervan genieten.
kan het bommen wat de omgeving zegt, die staan niet in jouw schoenen

Gelukkig dat er ook nog andere meningen zijn.
Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe. Alsof die het me kwalijk zou nemen en alsof ik denk dat ik Prado kan vervangen......... Kan natuurlijk nooit!

Dat zijn mensen die honden vermenselijken
Alsof ze hetzelfde hadden gezegd wanneer je er een tweede bij had genomen?

Bovenstaande dus. Wanneer jij er aan toe bent.

Ja en vooral die overleden hond zou willen dat je elke dag in een leeg huis komt, dat je zonder hond moet gaan wandelen en dat je vooral niet mag houden en genieten van een andere hond

Nee hoor snap het ook wel van mensen die wachten, maar bij sommigen heb ik dan het gevoel dat ze zich willen blijven kwellen met bovenstaande. Ken mensen die bleven bovenstaande dingen aangeven waar ik echt op een gegeven moment zoiets had van of ga op zoek naar een andere hond (alleen al de zoektocht en het uitzoekwerk kan al vreugde geven) of leg je erbij neer dat het huis hondleeg is, dat je niet vriendelijk begroet wordt bij thuiskomst door een hond, dat je niet elke dag hoeft te stofzuigen en blijf niet steeds aangeven hoeveel je een hond mist om je heen en zielig doen.

Ik heb altijd meerdere honden gehad, dus heb nooit in de situatie geweest, dat ik zonder hond kwam te zitten.
Ik kan me wel voorstellen, dat wanneer, plots je enige hond komt te overlijden, dat een leegte teweeg brengt waarbij je je onprettig en onwennig bij voelt. Wat is er dan mis om meteen een andere hond aan te schaffen?? Jouw Prado draag je mee in je hart en als jij er aan toe bent is er plaats voor een nieuwe schat van een hond toch?
Volg je hart, en laat je niet weerhouden door rare gedachten, is voor niks nodig

Iris123 schreef:Daar staat geen tijd voor, als jij een hond in je leven nodig hebt, en je heel goed weet dat het geen tweede Prado is (sterkte met het verlies van Prado ) dan is het voor jou goed om dat snel te doen.

Ik weet heel goed dat er geen tweede Prado bestaat, helaas. Iedere hond is uniek.
Dank je...... het doet onmogelijk veel pijn.
Maar inderdaad, je verdiepen in een nwe pup kan, zoals joyce83 al aangeeft, afleiding en vreugde brengen.

dagmar88 schreef:

Selene schreef:

S@ndr@ schreef:zo snel als je de juiste hond hebt gevoden, je kunt de overleden hond nooit vervangen, maar daarom kun je nog best wel van een andere hond houden en ervan genieten.
kan het bommen wat de omgeving zegt, die staan niet in jouw schoenen

Gelukkig dat er ook nog andere meningen zijn.
Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe. Alsof die het me kwalijk zou nemen en alsof ik denk dat ik Prado kan vervangen......... Kan natuurlijk nooit!

Dat zijn mensen die honden vermenselijken
Alsof ze hetzelfde hadden gezegd wanneer je er een tweede bij had genomen?

Ik vind het ook vermenselijken.
Geen idee wat ze dan gezegd zouden hebben, wsch leuk! Wanneer komt het pupje?

Gewoon lekker een andere hond nemen .
Je gaat toch ook gewoon door met je sociale leven en vrienden maken en je contacten onderhouden.
Net als zon verplichte rouwtijd bij mensen vind ik het allemaal van dat opgeklopte emotionele gezeik wat moet volgens een ander.
Al dat verdriet zo lekker uitknijpen en uitmelken ben ik niet zo van.
Gewoon je geluk zo snel mogelijk weer oppakken en laat een ander lekker

na het plotselinge overlijden van amos dacht ik ---- nu maar even geen hond--- ik was kapot maar mijn dochter ging gelijk aan het kijken op internet en zo hadden we na bijna 4 week buster weer in huis . uit het asiel gehaald .

hij kan nooit amos vervangen maar brengt weer zoveel plezier in huis en is gewoon buster de clown dat ik heel blij met hem ben

Ik weet van mezelf dat ik niet zonder honden wil en kan, ik wordt daar erg ongelukkig van dus ik zou ws vrij snel naar een andere hond uitkijken... en dan ws al de eerste ochtend als ik beneden kom en er geen hond is...
Vervangen kunnen ze overleden hond nooit maar weer wat vreugde, en afleiding geven zeer zeker wel.

Ik vind het lastig........ toen mijn hondje nog leefde wist ik heel zeker dat ik na hem, vrij snel weer een hondje zou willen. Zonder hondjes is er immers niks aan. Echter toen het zover was sloeg voortdurend de twijfel toe. Nouja na de eerste periode van rouw begon ik aan van alles te twijfelen. Ook of vooral aan mijn eigen capaciteiten als baas voor de toekomst.........
Inmiddels ben ik bijna 22 maanden verder en is er nog geen hondje bijgekomen. Ik kijk wel rond, maar twijfel steeds. Toch houd ik mezelf voor, als ik de juiste ergens zie staan (opvang of shelter of asiel) dat ik het zal weten! Dat ik dan die stap zet!! Tot dan moet ik het dus zonder stellen.

Voor iedereen ligt het anders, ik begrijp namelijk volkomen dat iemand vrijwel meteen na overlijden weer een nieuw hondje neemt en ik oordeel daar niet over. Andersom heb ik wel meegemaakt dat mensen het totaal onbegrijpelijk vinden dat ik nog geen nieuw hondje heb. Helaas werkt het bij mij niet zo.

Nadat Ella en Casper zijn overleden in respectievelijk nov 2010 en jan 2011 heb ik noodgedwongen gewacht met een nieuwe hond ivm ziekte en zwangerschap. Nu ukkie geboren is, ben ik rustig aan om mij heen aan het kijken. Hetgeen ik zoek is (jonge Duitse herder teef die in ons gezin past) ligt niet voor het oprapen. Ik heb geduld...wat dit betreft althans

Het juiste moment van aanschaf is maar net wat wat je wil. De een is wat meer berekenend dan de ander..so what . Als jouw tijd rijp is voor een nieuwe hond dan is dat zo.

yuki schreef:Ik vind het lastig........ toen mijn hondje nog leefde wist ik heel zeker dat ik na hem, vrij snel weer een hondje zou willen. Zonder hondjes is er immers niks aan. Echter toen het zover was sloeg voortdurend de twijfel toe. Nouja na de eerste periode van rouw begon ik aan van alles te twijfelen. Ook of vooral aan mijn eigen capaciteiten als baas voor de toekomst.........
Inmiddels ben ik bijna 22 maanden verder en is er nog geen hondje bijgekomen. Ik kijk wel rond, maar twijfel steeds. Toch houd ik mezelf voor, als ik de juiste ergens zie staan (opvang of shelter of asiel) dat ik het zal weten! Dat ik dan die stap zet!! Tot dan moet ik het dus zonder stellen.

Voor iedereen ligt het anders, ik begrijp namelijk volkomen dat iemand vrijwel meteen na overlijden weer een nieuw hondje neemt en ik oordeel daar niet over. Andersom heb ik wel meegemaakt dat mensen het totaal onbegrijpelijk vinden dat ik nog geen nieuw hondje heb. Helaas werkt het bij mij niet zo.

Ik zou ook niet zomaar een willekeurige pup ergens vandaan plukken om maar de leegte te vullen hoor, ik begrijp dat wel.
Ga er vanuit dat het juiste nest met de juiste klik wel op mijn weg komt, als het voor me weggelegd is komt het vanzelf langs.
Er liggen op het moment veel nesten met DH puppen, maar er zijn er maar erg weinig die me aanspreken.
Waarom twijfel je aan je eigen capaciteiten als ik vragen mag? je hebt er toch al 1 opgevoed?

Selene schreef:

yuki schreef:Ik vind het lastig........ toen mijn hondje nog leefde wist ik heel zeker dat ik na hem, vrij snel weer een hondje zou willen. Zonder hondjes is er immers niks aan. Echter toen het zover was sloeg voortdurend de twijfel toe. Nouja na de eerste periode van rouw begon ik aan van alles te twijfelen. Ook of vooral aan mijn eigen capaciteiten als baas voor de toekomst.........
Inmiddels ben ik bijna 22 maanden verder en is er nog geen hondje bijgekomen. Ik kijk wel rond, maar twijfel steeds. Toch houd ik mezelf voor, als ik de juiste ergens zie staan (opvang of shelter of asiel) dat ik het zal weten! Dat ik dan die stap zet!! Tot dan moet ik het dus zonder stellen.

Voor iedereen ligt het anders, ik begrijp namelijk volkomen dat iemand vrijwel meteen na overlijden weer een nieuw hondje neemt en ik oordeel daar niet over. Andersom heb ik wel meegemaakt dat mensen het totaal onbegrijpelijk vinden dat ik nog geen nieuw hondje heb. Helaas werkt het bij mij niet zo.

Ik zou ook niet zomaar een willekeurige pup ergens vandaan plukken om maar de leegte te vullen hoor, ik begrijp dat wel.
Ga er vanuit dat het juiste nest met de juiste klik wel op mijn weg komt, als het voor me weggelegd is komt het vanzelf langs.
Er liggen op het moment veel nesten met DH puppen, maar er zijn er maar erg weinig die me aanspreken.
Waarom twijfel je aan je eigen capaciteiten als ik vragen mag? je hebt er toch al 1 opgevoed?

Een pup heb ik nooit gehad, maar tweedekanshondje heropgevoed heb ik wel
Ik heb ook nog wel andere opvangers gehad tussendoor erbij.
Ik twijfel omdat dit mijn once-in-a-liftime hondje was......mijn alles!
Omdat ik denk dat ik me nooit weer zo wil en kan geven als toen. Voorafgaand aan zijn overlijden was een ziekteproces. Inclusief behandelingen tegen kanker. Die periode was intensief en uitputtend en eigenlijk misschien wel heftiger dan het overlijden an sich...
Ik denk dat ik dat nooit meer voor een volgende hond zou kunnen......
Toch wéét ik als ik van een volgend hondje maar de helft zou houden als van deze, dit hondje niets te kort komt of iets van merkt en nog steeds een super leven zou hebben

Selene schreef: Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe.

die weet van niets want die is dood

ik had vijftien dagen later een andere hond. heerlijk! niet meer sippen op de bank met te veel koekjes, maar weer lekker naar buiten en gedachten verzetten.

hier komt ook zo snel mogelijk weer een nieuwe

tekkel schreef:

Selene schreef: Sommige mensen reageren erop met de opmerking dat het niet getuigd van respect naar je overleden hond toe.

die weet van niets want die is dood

ik had vijftien dagen later een andere hond. heerlijk! niet meer sippen op de bank met te veel koekjes, maar weer lekker naar buiten en gedachten verzetten.

Kiki was hier-zoals je weet-10 dagen na Max.En ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
@TS:Het ligt voor iedereen anders en als jij er aan toe bent ben je er aan toe.
De mensen die het over respect enz hebben zitten niet in jouw situatie en kunnen er ook niet goed over oordelen.

fes/lou schreef:Ik had nog meer honden, maar als het mijn enige hond was, wilde ik ook een opvulling van de leegte. De ene kan maanden geen andere hond om zich heen velen, de ander heeft het liefst gisteren nog een pup. Dat is ieder z'n voorkeur...ik kan me beide situaties vorstellen...

Dit dus..
Is inderdaad heel persoonlijk, doen waar je je zelf het beste bij voelt.

Gewoon doen waar jij het het beste bij voelt, het is jouw leven tenslotte.
Onze vorige hond overleed afgelopen voorjaar en ja ik mis hem nu nog steeds. Maar ik wist meteen dat ik weer een hond wilde, het is zo leeg zonder hond. Mijn partner en ik hadden allerlei plannen gemaakt mocht de hond overlijden. Want met een hond kun je veel dingen niet doen, omdat onze hond bijvoorbeeld niet mee kon met een trektocht in de bergen om maar iets te noemen. Dat hebben we jaren gemist en dat blijft voorlopig nog wel even zo. Want inmiddels is er weer een nieuwe hond. Het is gewoon te leeg zonder hond.

Wanneer je het verdriet van je vorige hond verwerkt hebt. Als jij nog hartstikke verdrietig bent om je vorige hond, is dat geen fijne situatie om een nieuwe hond in te verwelkomen.
Betekent natuurlijk niet dat je compleet niet aan je vorige hond mag denken of hem mag missen voor je een nieuwe hond neemt. (Want dat gebeurt toch nooit)

Dus zorg ervoor dat je het verlies van je hond verwerkt hebt en weer stabiel bent. Dán kun je mi pas een nieuwe hond nemen.

Sassol schreef:Wanneer je het verdriet van je vorige hond verwerkt hebt. Als jij nog hartstikke verdrietig bent om je vorige hond, is dat geen fijne situatie om een nieuwe hond in te verwelkomen.
Betekent natuurlijk niet dat je compleet niet aan je vorige hond mag denken of hem mag missen voor je een nieuwe hond neemt. (Want dat gebeurt toch nooit)

Dus zorg ervoor dat je het verlies van je hond verwerkt hebt en weer stabiel bent. Dán kun je mi pas een nieuwe hond nemen.

Hoe zie je dat dan? het helemaal verwerkt hebben?
Verdriet slijt en je kunt het een plekje geven misschien, is dat wat je bedoelt?

Dat is heel persoonlijk. Na Nora moest ik even niet aan een pup denken en nu, ruim 3 maand na haar overlijden zou ik het wel aan kunnen, maar sta er nog niet héél erg om te springen. Over een maandje of 2 een pup in huis is leuk denk ik, als je me nu een in handen zou drukken zou het leuk zijn maar wel wat dubbel. Maar ik denk dat ik er heel anders in zou staan als ik helemaal geen hond meer had, dat hou ik niet vol

yuki schreef:

Selene schreef:

yuki schreef:Ik vind het lastig........ toen mijn hondje nog leefde wist ik heel zeker dat ik na hem, vrij snel weer een hondje zou willen. Zonder hondjes is er immers niks aan. Echter toen het zover was sloeg voortdurend de twijfel toe. Nouja na de eerste periode van rouw begon ik aan van alles te twijfelen. Ook of vooral aan mijn eigen capaciteiten als baas voor de toekomst.........
Inmiddels ben ik bijna 22 maanden verder en is er nog geen hondje bijgekomen. Ik kijk wel rond, maar twijfel steeds. Toch houd ik mezelf voor, als ik de juiste ergens zie staan (opvang of shelter of asiel) dat ik het zal weten! Dat ik dan die stap zet!! Tot dan moet ik het dus zonder stellen.

Voor iedereen ligt het anders, ik begrijp namelijk volkomen dat iemand vrijwel meteen na overlijden weer een nieuw hondje neemt en ik oordeel daar niet over. Andersom heb ik wel meegemaakt dat mensen het totaal onbegrijpelijk vinden dat ik nog geen nieuw hondje heb. Helaas werkt het bij mij niet zo.

Ik zou ook niet zomaar een willekeurige pup ergens vandaan plukken om maar de leegte te vullen hoor, ik begrijp dat wel.
Ga er vanuit dat het juiste nest met de juiste klik wel op mijn weg komt, als het voor me weggelegd is komt het vanzelf langs.
Er liggen op het moment veel nesten met DH puppen, maar er zijn er maar erg weinig die me aanspreken.
Waarom twijfel je aan je eigen capaciteiten als ik vragen mag? je hebt er toch al 1 opgevoed?

Een pup heb ik nooit gehad, maar tweedekanshondje heropgevoed heb ik wel
Ik heb ook nog wel andere opvangers gehad tussendoor erbij.
Ik twijfel omdat dit mijn once-in-a-liftime hondje was......mijn alles!
Omdat ik denk dat ik me nooit weer zo wil en kan geven als toen. Voorafgaand aan zijn overlijden was een ziekteproces. Inclusief behandelingen tegen kanker. Die periode was intensief en uitputtend en eigenlijk misschien wel heftiger dan het overlijden an sich...
Ik denk dat ik dat nooit meer voor een volgende hond zou kunnen......
Toch wéét ik als ik van een volgend hondje maar de helft zou houden als van deze, dit hondje niets te kort komt of iets van merkt en nog steeds een super leven zou hebben

Ik heb even over jouw reactie na moeten denken.
Begrijp geloof ik wel wat je bedoelt! Een van de weinge dingen waar ik "bang" voor ben dat ik in de stress zal schieten op het moment dat de hond gaat braken ed.......... denk dat ik de ervaring met Prado in dat opzicht niet makkelijk zal vergeten.
De (diepe) band durf ik daarintegen wel weer aan, zie er zelfs naar uit.
Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou anders ligt!

Muk schreef:Gewoon doen waar jij het het beste bij voelt, het is jouw leven tenslotte.
Onze vorige hond overleed afgelopen voorjaar en ja ik mis hem nu nog steeds. Maar ik wist meteen dat ik weer een hond wilde, het is zo leeg zonder hond. Mijn partner en ik hadden allerlei plannen gemaakt mocht de hond overlijden. Want met een hond kun je veel dingen niet doen, omdat onze hond bijvoorbeeld niet mee kon met een trektocht in de bergen om maar iets te noemen. Dat hebben we jaren gemist en dat blijft voorlopig nog wel even zo. Want inmiddels is er weer een nieuwe hond. Het is gewoon te leeg zonder hond.

Helemaal mee eens!