dag lieve schat, (7 mei 2005 bij ons - 17 december 2010)
Geplaatst: 09 sep 2011 11:31
Mijn lieve Kyra is niet meer,
Ze is overleden op 17 december 2010, en ik had al een in memoriam op het net staan, op het collieforum, maar dat forum is recent gesloten, en ik wil toch wel een plekje hebben op het net, waar ik haar kan herdenken.
Mijn lieve schat, ik zie nog voor me hoe je stoer de grote trappen van het treinstation op kwam lopen, helemaal uit zuid brabant, naar zwolle toe, naar je nieuwe huis.
Je wist het niet, dat je weer een nieuw baasje zou krijgen, maar je oude baasjes hadden door een scheiding geen tijd meer voor je. Je was moddervet, en had een buik alsof je een hangbuikzwijntje was. Omdat je oude baasjes geen tijd en aandacht aan je wilden besteden, dachten zij het goed te maken, door je elke dag van die blikken hondenvlees van de supermarkt te geven. Je was dus en heel dik, en ondervoed, omdat je de nodige gezonde bouwstoffen miste. Ook zat je vacht helemaal in de klit.
Maar bovenal miste je liefde, gewoon het gevoel er te mogen zijn.
Lieve Kiertje, elke dag heb ik van je genoten, elke dag was ik blij om jou te zien en jij was ook blij, dat uitte je met zo typerende lieve joelgeluidjes.
Je was blij met alle aandacht, en ik vond het fijn om samen met jou te zijn.
Je lieve, vrolijke huppeltjes, je blijdschap om samen op pad te gaan, en te spelen, met alles wat je kon vinden. Een bal, een sok, maar ook papiertjes of een denneappel.
Je was ook helemaal gek op groente en fruit. Van elke banaan kreeg jij het laatste stukje. Ook hield je van erwtjes, daar was je ook gek op.
Ook ging je op elke vakantie mee, en was dan vrolijk het bos aan het verkennen.
Voor onweer en vuurwerk was je doodsbang, en ik heb nogal wat nachten bij je opgezeten, omdat je van angst aan eht klappertanden was.
Hoe oud je precies was , wisten we niet, want er waren geen papieren bij je.
De laatste anderhalf jaar kon je steeds minder en het was duidelijk dat het afliep. Je had steeds meer moeite met de vertering van voedsel, en je struikelde vaker, en zakte door je achterhand.
Maar oh, wat is het moeilijk om te moeten zien en erkennen dat het niet meer gaat.
Op een gegeven moment kwam het besef; “wat nu als ik haar te lang bij me wil houden” dit is niet meer leuk voor Kiertje, ze heeft het zwaar, en is niet meer gelukkig.
En dan het belletje naar de dierenarts, je spreekt de woorden die je nooit wilt hoeven zeggen, en die namiddag is ze vredig op de bank in onze huiskamer gestorven.
We hebben haar een nachtje laten liggen op de bank, en de ochtend erna hebben we haar begraven in onze tuin. Op zich hadden we nog geluk dat het lukte om een graf te graven, want in die periode vroor het meestal, en de grond was die dag net nog doorspitbaar.
De eerste maand brandde er elke dag een kaars op haar grafje, en ook nu nog leg ik er geregeld bloemen neer.
Lieve Kyra, het ga je goed, speel maar aan de andere kant van de regenboog, tot ziens,
p.s. ik wil nog foto's van haar plaatsen, moet dat even uitzoeken hoe dat hier moet,
Ze is overleden op 17 december 2010, en ik had al een in memoriam op het net staan, op het collieforum, maar dat forum is recent gesloten, en ik wil toch wel een plekje hebben op het net, waar ik haar kan herdenken.
Mijn lieve schat, ik zie nog voor me hoe je stoer de grote trappen van het treinstation op kwam lopen, helemaal uit zuid brabant, naar zwolle toe, naar je nieuwe huis.
Je wist het niet, dat je weer een nieuw baasje zou krijgen, maar je oude baasjes hadden door een scheiding geen tijd meer voor je. Je was moddervet, en had een buik alsof je een hangbuikzwijntje was. Omdat je oude baasjes geen tijd en aandacht aan je wilden besteden, dachten zij het goed te maken, door je elke dag van die blikken hondenvlees van de supermarkt te geven. Je was dus en heel dik, en ondervoed, omdat je de nodige gezonde bouwstoffen miste. Ook zat je vacht helemaal in de klit.
Maar bovenal miste je liefde, gewoon het gevoel er te mogen zijn.
Lieve Kiertje, elke dag heb ik van je genoten, elke dag was ik blij om jou te zien en jij was ook blij, dat uitte je met zo typerende lieve joelgeluidjes.
Je was blij met alle aandacht, en ik vond het fijn om samen met jou te zijn.
Je lieve, vrolijke huppeltjes, je blijdschap om samen op pad te gaan, en te spelen, met alles wat je kon vinden. Een bal, een sok, maar ook papiertjes of een denneappel.
Je was ook helemaal gek op groente en fruit. Van elke banaan kreeg jij het laatste stukje. Ook hield je van erwtjes, daar was je ook gek op.
Ook ging je op elke vakantie mee, en was dan vrolijk het bos aan het verkennen.
Voor onweer en vuurwerk was je doodsbang, en ik heb nogal wat nachten bij je opgezeten, omdat je van angst aan eht klappertanden was.
Hoe oud je precies was , wisten we niet, want er waren geen papieren bij je.
De laatste anderhalf jaar kon je steeds minder en het was duidelijk dat het afliep. Je had steeds meer moeite met de vertering van voedsel, en je struikelde vaker, en zakte door je achterhand.
Maar oh, wat is het moeilijk om te moeten zien en erkennen dat het niet meer gaat.
Op een gegeven moment kwam het besef; “wat nu als ik haar te lang bij me wil houden” dit is niet meer leuk voor Kiertje, ze heeft het zwaar, en is niet meer gelukkig.
En dan het belletje naar de dierenarts, je spreekt de woorden die je nooit wilt hoeven zeggen, en die namiddag is ze vredig op de bank in onze huiskamer gestorven.
We hebben haar een nachtje laten liggen op de bank, en de ochtend erna hebben we haar begraven in onze tuin. Op zich hadden we nog geluk dat het lukte om een graf te graven, want in die periode vroor het meestal, en de grond was die dag net nog doorspitbaar.
De eerste maand brandde er elke dag een kaars op haar grafje, en ook nu nog leg ik er geregeld bloemen neer.
Lieve Kyra, het ga je goed, speel maar aan de andere kant van de regenboog, tot ziens,
p.s. ik wil nog foto's van haar plaatsen, moet dat even uitzoeken hoe dat hier moet,
Wat fijn dat je haar die 5 jaar een heerlijk leven hebt kunnen geven.
