Yenthe 28-2-2007 - 13-8-2011
Geplaatst: 13 aug 2011 16:18
Yenthe
Bijna 4,5 jaar werd mijn witje geboren. Toen ze 7 weken jong was deed ze haar intrede bij mij en Giada. Een heerlijke ongecompliceerde pup die voor de duvel niet bang was.
Toen ze 8 maanden was kreeg ze 3 keer achter elkaar een oorontsteking. Reden genoeg om te kijken of Yenthe geen allergieen onder haar leden had. Bloedtesten wezen inderdaad verschillende allergieen uit.
Maar door daar rekening mee te houden wat voeren betreft was er eigenlijk weinig aan de hand. Ze had af en toe een terug val maar dat was altijd weer op te lossen.
Toen Yenthe een jaar oud was zijn we samen begonnen met obedience en g&g trainen. Dit deed ze altijd met veel plezier en wat had ze dan altijd een blije bek. Maar in die tijd speurde ik ook met haar en dat was haar lust en leven, wat vond ze dat onwijs leuk!
Tot vrijdag 2-1-2009 ging alles nog niet zo slecht met mijn meisje, maar die dag veranderde alles.
Ze werd die dag dood- en doodziek. Die zelfde avond nog naar de dierenarts en ze er werd gezegd dat ze na de prikken die ze kreeg snel zou opknappen. Maar helaas, zaterdags was ze nog steeds heel ziek met als resultaat dat ze dat weekend opgenomen is geweest in de spoedkliniek in Amsterdam. Daar hebben ze haar er doorheen getrokken met alle middelen die ze tot hun beschikking hadden. Maandag 5-1-2009 heeft heeft ze nog de hele dag doorgebracht bij mijn dierenarts Anneke in Heemskerk.
's Avonds heb ik haar weer opgehaald en wat had ze een jasje uitgedaan.
Maanden zijn we bezig geweest om te achter halen wat Yenthe nou precies mankeerde. Een hele duidelijke diagnose is er nooit gesteld, maar ze had in ieder geval IBD, ernstige voedsel allergie en -intolerantie.
Mijn witje ging door hele diepe dalen en ik heb haar steeds beloofd: zolang jij vecht, dan vecht ik mee.
In de korte periode's die ze goed was trainde we verder voor het G&G 1 examen en die haalde ze ook nog eens glansrijk. Dat diploma is voor mij dus heel speciaal. Ook speurde we af en toe nog samen, maar al gauw werd duidelijk dat deze inspanning voor Yenthe te zwaar was. Een kwartier speuren betekende voor Yenthe 2 dagen bijkomen.
Op den duur werden ook de G&G traingen haar te zwaar, want conditioneel zakte ze steeds meer af.
De laatste maanden werd mijn spookje steeds depressiever. Niets meer willen en ze zonderde d'r eigen steeds meer af. Ook kreeg ze steeds meer buikpijn en mocht ik vooral niet aan haar buik zitten omdat dat zeer deed.
Half juni. dit jaar, krabbelde Yenthe weer uit haar, hele diepe, dal. Wat deed ze het weer goed. Ze wandelde weer gezellig mee met de rest van mijn roedeltje, kwam weer me me knuffelen en genoot intens als ze mocht zwemmen.
Maar afgelopen week was het mis, goed mis. Kreunend bij me liggen van de buikpijn, plukken haar vast pakken en daar aan trekken om de pijn te doen verjagen, haar achterpoten, knieen en flanken kapot gebeten van de jeuk maar het ergste van alles die blik in haar ogen die zeiden: baas dit wil ik niet meer, ik wil niet meer vechten.....
Mijn God wat doet dat zeer, zien dat je soulmate niet meer wil....
Dus vandaag is Anneke langs geweest en Yenthe is rond de klok van 11 uur vredig ingeslapen.
Giada, Dior en Acqua hebben elk op hun eigen manier afscheid van haar genomen. Giada heeft het zwaar en heeft ook nog een tijd bij het levenloze lichaam van Yenthe gelegen en als er iemand kwam kijken werd die al grommend door haar weggejaagd.
Ik heb Yenthe net weggebracht naar het crematorium en daar zal ze aankomende maandag gecremeerd worden. Dan zal ik haar nog een laatste keer opzoeken, knuffelen en zoenen.
En ik weet het zeker, eens kom ik mijn witje, mijn lief meisje, mijn spook weer tegen.
Niemand die het weten kan
hoeveel ik van je hou,
Niemand die me troosten kan
in mijn verdriet om jou,
Niemand die begrijpen zal
hoe vreselijk ik je mis,
Niemand die beseffen zal
hoe erg die pijn wel is......
Bijna 4,5 jaar werd mijn witje geboren. Toen ze 7 weken jong was deed ze haar intrede bij mij en Giada. Een heerlijke ongecompliceerde pup die voor de duvel niet bang was.
Toen ze 8 maanden was kreeg ze 3 keer achter elkaar een oorontsteking. Reden genoeg om te kijken of Yenthe geen allergieen onder haar leden had. Bloedtesten wezen inderdaad verschillende allergieen uit.
Maar door daar rekening mee te houden wat voeren betreft was er eigenlijk weinig aan de hand. Ze had af en toe een terug val maar dat was altijd weer op te lossen.
Toen Yenthe een jaar oud was zijn we samen begonnen met obedience en g&g trainen. Dit deed ze altijd met veel plezier en wat had ze dan altijd een blije bek. Maar in die tijd speurde ik ook met haar en dat was haar lust en leven, wat vond ze dat onwijs leuk!
Tot vrijdag 2-1-2009 ging alles nog niet zo slecht met mijn meisje, maar die dag veranderde alles.
Ze werd die dag dood- en doodziek. Die zelfde avond nog naar de dierenarts en ze er werd gezegd dat ze na de prikken die ze kreeg snel zou opknappen. Maar helaas, zaterdags was ze nog steeds heel ziek met als resultaat dat ze dat weekend opgenomen is geweest in de spoedkliniek in Amsterdam. Daar hebben ze haar er doorheen getrokken met alle middelen die ze tot hun beschikking hadden. Maandag 5-1-2009 heeft heeft ze nog de hele dag doorgebracht bij mijn dierenarts Anneke in Heemskerk.
's Avonds heb ik haar weer opgehaald en wat had ze een jasje uitgedaan.
Maanden zijn we bezig geweest om te achter halen wat Yenthe nou precies mankeerde. Een hele duidelijke diagnose is er nooit gesteld, maar ze had in ieder geval IBD, ernstige voedsel allergie en -intolerantie.
Mijn witje ging door hele diepe dalen en ik heb haar steeds beloofd: zolang jij vecht, dan vecht ik mee.
In de korte periode's die ze goed was trainde we verder voor het G&G 1 examen en die haalde ze ook nog eens glansrijk. Dat diploma is voor mij dus heel speciaal. Ook speurde we af en toe nog samen, maar al gauw werd duidelijk dat deze inspanning voor Yenthe te zwaar was. Een kwartier speuren betekende voor Yenthe 2 dagen bijkomen.
Op den duur werden ook de G&G traingen haar te zwaar, want conditioneel zakte ze steeds meer af.
De laatste maanden werd mijn spookje steeds depressiever. Niets meer willen en ze zonderde d'r eigen steeds meer af. Ook kreeg ze steeds meer buikpijn en mocht ik vooral niet aan haar buik zitten omdat dat zeer deed.
Half juni. dit jaar, krabbelde Yenthe weer uit haar, hele diepe, dal. Wat deed ze het weer goed. Ze wandelde weer gezellig mee met de rest van mijn roedeltje, kwam weer me me knuffelen en genoot intens als ze mocht zwemmen.
Maar afgelopen week was het mis, goed mis. Kreunend bij me liggen van de buikpijn, plukken haar vast pakken en daar aan trekken om de pijn te doen verjagen, haar achterpoten, knieen en flanken kapot gebeten van de jeuk maar het ergste van alles die blik in haar ogen die zeiden: baas dit wil ik niet meer, ik wil niet meer vechten.....
Mijn God wat doet dat zeer, zien dat je soulmate niet meer wil....
Dus vandaag is Anneke langs geweest en Yenthe is rond de klok van 11 uur vredig ingeslapen.
Giada, Dior en Acqua hebben elk op hun eigen manier afscheid van haar genomen. Giada heeft het zwaar en heeft ook nog een tijd bij het levenloze lichaam van Yenthe gelegen en als er iemand kwam kijken werd die al grommend door haar weggejaagd.
Ik heb Yenthe net weggebracht naar het crematorium en daar zal ze aankomende maandag gecremeerd worden. Dan zal ik haar nog een laatste keer opzoeken, knuffelen en zoenen.
En ik weet het zeker, eens kom ik mijn witje, mijn lief meisje, mijn spook weer tegen.
Niemand die het weten kan
hoeveel ik van je hou,
Niemand die me troosten kan
in mijn verdriet om jou,
Niemand die begrijpen zal
hoe vreselijk ik je mis,
Niemand die beseffen zal
hoe erg die pijn wel is......
Heel veel sterkte 