Dag, Lieve Snuf
Geplaatst: 10 jul 2011 07:18
Dag, Lieve Snuf
We hadden onze hond Snuf en ze is 12.5 oud geworden,laatste maand liep ze niet mer zo vlot wij dachten dat ze een oud vrouwtje geworden was.
Ze at nog goed en wou nog wel een beetje spelen,alleen lopen wou niet zo.
Afgelopen maandag moest ze toch naar de dierenars voor een jaarlijkse prikje,en tegelijk haar ook maar laten onderzoeken.
Ze had een dikke onderbuik volgens de dierenarts en zij kon haar mild niet voelen en ze stelde voor om een echo te laten maken.
Ook na de dierenarts bezoek begon ze een beetje bloed te plassen.
De volgende dag ging ik met haar weer terug voor een echo,en daarna bleek dat de mild dikker was dan normaal.
De mild moest eruit en en was een zware operatie voor zo'n hondje,en kon de volgende dag direct gebeuren.
De volgende dag woensdag moest ze er om 08.45 er zijn en om 14.00 kreeg ik een telefoontje dat ik haar weer op kon halen.
Ik was zo blij als een klein kind,ook kreeg ik de mild nog te zien die was 1.2 kilo en zo groot als een pak suiker.
Ook de buikwand was onstoken en ze had geruis bij haar lieve hartje,de lever had het ook zwaar te verduren gehad door de mild.
Toen we thuis kwamen leek alles goed het was net of was ze blij dat ie eruit was.
Tegen de avond moesten wij eten en ze zag ons het eten uit de mond,ze had ook honger maar mocht nog niet eten van de dierenarts i.v.m met de narcose.
Aleen later op de avond mocht ze een beetje eten.
Ik bleef die nacht bij haar slapen op de bank en om een uurtje of 2 gaf ik haar een klein beetje eten,dat ging erin als koek en ook dronk ze water.
Toen wou ze naar buiten toen ze moest haar behoefde doen,en ik zag dat ze met haar buik introk net had ze pijn scheuten of kramp.
Ik dacht dat dit erbij hoorde omdat ze een zware operatie had gehad en alles weer een beetje op hun plaats ging.
Ik tilde haar op en nam haar mee naar binnen en legde haar weer op haar warme deken,ze had nog wel kramp maar ze ging weer verder slapen.
De volgende ochtend rond een uur of 08.00 begon ze ineens te hijgen net had ze het benauwd en heb direct dierenarts gebeld en we konden om 09.00 komen.
Zolang wou ik niet wachten en mijn vrouw is direct die kan op gereden,halverwege de rit begon ze in rare dingen te doen tong werd blaauw ze begon met haar hoofd te schudden,mond scheef en in 1 keer was het over.
Onze lieve hond Snuf was er niet meer.
We hebben haar op gehaald en hebben haar nog een paar uren thuis gehad en hebben we afscheid van haar kunnen nemen.
Daarna konden we haar naar het crematorium brengen en hebben we afscheid van gemomen van haar lichaam,ik hoop dat haar geest bij ons is,o god wat mis haar zo.
Ik heb een enorm schuld gevoel,had ik er veel eerder ermee heen moeten gaan toen ze wat minder liep?
Hadden we haar niet moeten operen had ze misschien nu nog geleefd ik weet het niet meer,ik word er gek van het denken.
Ze heeft nooit geklaagd of laten zien dan ze pijn had.
Ik mis haar zo en wil ook naar haar toe.
Het is zo kaal in huis,lijkt dat er geen leven meer in zit.
Ik ben een man van 41 en huil als een kind van 2 nu ik dit allemaal schrijf.
Vaarwel lieve Snuf je bent nu in de hondehemel en ik hoop dat je vader en moeder en misschien je broertje en zusjes gevonden heb.
Denk nog eens aan mij want ik denk alle dagen jou,en zal je nooit vergeten hoeveel liefde dat je aan ons geschonken hebt.
We hadden onze hond Snuf en ze is 12.5 oud geworden,laatste maand liep ze niet mer zo vlot wij dachten dat ze een oud vrouwtje geworden was.
Ze at nog goed en wou nog wel een beetje spelen,alleen lopen wou niet zo.
Afgelopen maandag moest ze toch naar de dierenars voor een jaarlijkse prikje,en tegelijk haar ook maar laten onderzoeken.
Ze had een dikke onderbuik volgens de dierenarts en zij kon haar mild niet voelen en ze stelde voor om een echo te laten maken.
Ook na de dierenarts bezoek begon ze een beetje bloed te plassen.
De volgende dag ging ik met haar weer terug voor een echo,en daarna bleek dat de mild dikker was dan normaal.
De mild moest eruit en en was een zware operatie voor zo'n hondje,en kon de volgende dag direct gebeuren.
De volgende dag woensdag moest ze er om 08.45 er zijn en om 14.00 kreeg ik een telefoontje dat ik haar weer op kon halen.
Ik was zo blij als een klein kind,ook kreeg ik de mild nog te zien die was 1.2 kilo en zo groot als een pak suiker.
Ook de buikwand was onstoken en ze had geruis bij haar lieve hartje,de lever had het ook zwaar te verduren gehad door de mild.
Toen we thuis kwamen leek alles goed het was net of was ze blij dat ie eruit was.
Tegen de avond moesten wij eten en ze zag ons het eten uit de mond,ze had ook honger maar mocht nog niet eten van de dierenarts i.v.m met de narcose.
Aleen later op de avond mocht ze een beetje eten.
Ik bleef die nacht bij haar slapen op de bank en om een uurtje of 2 gaf ik haar een klein beetje eten,dat ging erin als koek en ook dronk ze water.
Toen wou ze naar buiten toen ze moest haar behoefde doen,en ik zag dat ze met haar buik introk net had ze pijn scheuten of kramp.
Ik dacht dat dit erbij hoorde omdat ze een zware operatie had gehad en alles weer een beetje op hun plaats ging.
Ik tilde haar op en nam haar mee naar binnen en legde haar weer op haar warme deken,ze had nog wel kramp maar ze ging weer verder slapen.
De volgende ochtend rond een uur of 08.00 begon ze ineens te hijgen net had ze het benauwd en heb direct dierenarts gebeld en we konden om 09.00 komen.
Zolang wou ik niet wachten en mijn vrouw is direct die kan op gereden,halverwege de rit begon ze in rare dingen te doen tong werd blaauw ze begon met haar hoofd te schudden,mond scheef en in 1 keer was het over.
Onze lieve hond Snuf was er niet meer.
We hebben haar op gehaald en hebben haar nog een paar uren thuis gehad en hebben we afscheid van haar kunnen nemen.
Daarna konden we haar naar het crematorium brengen en hebben we afscheid van gemomen van haar lichaam,ik hoop dat haar geest bij ons is,o god wat mis haar zo.
Ik heb een enorm schuld gevoel,had ik er veel eerder ermee heen moeten gaan toen ze wat minder liep?
Hadden we haar niet moeten operen had ze misschien nu nog geleefd ik weet het niet meer,ik word er gek van het denken.
Ze heeft nooit geklaagd of laten zien dan ze pijn had.
Ik mis haar zo en wil ook naar haar toe.
Het is zo kaal in huis,lijkt dat er geen leven meer in zit.
Ik ben een man van 41 en huil als een kind van 2 nu ik dit allemaal schrijf.
Vaarwel lieve Snuf je bent nu in de hondehemel en ik hoop dat je vader en moeder en misschien je broertje en zusjes gevonden heb.
Denk nog eens aan mij want ik denk alle dagen jou,en zal je nooit vergeten hoeveel liefde dat je aan ons geschonken hebt.
Die schuldgevoelens herken ik wel hoor, ik denk dat er veel mensen zijn die daarmee zitten. Had ik maar zus..... had ik maar zo... misschien als ik dit of dat had gedaan.... het hoort bij de verwerking. Het is nu allemaal nog zo vers en je verdriet zo onvoorstelbaar groot. Over een tijdje, als je het een beetje een plaatsje kan geven, zullen de scherpe kantjes eraf slijten en weet je dat je alles hebt gedaan wat in je vermogen ligt. Tot die tijd lekker de tranen laten rollen en je verdriet niet wegstoppen, het hoort erbij. Heel veel sterkte!
