Noeska geslaagd voor KNPV Vlakte revieren B en Puinzoeken A
Geplaatst: 20 jun 2011 10:28
We hebben een zwaar, vermoeiend en lang weekende achter de rug, met 2 dagen keuring op de eigen club waarin Noeska en ik deelnamen aan de onderdelen Vlakterevieren B en Puinzoeken A.
Ik moest de pup ook nog eens meenemen, omdat m'n man al naar Gelderland mee moest met een clubmaat van de andere club waar ik lid van ben, die meedeed aan de PH2 selectie wedstrijd in Gelderland (hij is reservekampioen geworden), en dan niet tegelijk met z'n maat kon meelopen en de pup in de gaten houden (voor het geval dat, bij het zwijgen en het schot van de steloefeningen). Dat was niet ideaal, omdat je je dan ook bezig moet houden met de pup en niet alleen met Noes. Maar goed, het was niet anders. Terwijl de kandidaten voor het basiscertificaat aan het sporen waren, begon Vlakte A al bij de club, en moest ik wachten totdat de spoorlegger terug kwam en als derde slachtoffer in het bos kon gaan liggen. Maar eindelijk kon ik dan toch beginnen. Bakje water mee voor in de 30 minuten pauze tussen de 2 doorgangen, en toen mochten we de slachtoffers gaan opsporen. Er stond een behoorlijke wind die vaak in vlagen kwam doordat het onstuimig weer was, en de temperatuur was perfect. Noeska zocht goed geconcentreerd en systematisch het terrein door, regelmatig uit zicht doordat het behoorlijk dicht was, maar door de belletjes aan haar hesje heb je toch een idee hoe ver ze van je af is en of ze in beweging is. Door de wind kreeg ze soms op behoorlijke afstand lucht van het slachtoffer, waarop ze dan sterk tekende, en waar ze dan a.h.w. op inzoomde. De verwijzigen waren vlot, luid en duidelijk en ze bleef netjes bij de benen van de slachtoffers (niet fijn als ze bij je oren staat te tetteren). Ik moest zelf ook zorgen dat ik me aan m'n plan hield en het hele terrein door liep, ook toen ze aan het einde gekomen aangaf dat daar niks was. Ik maakte m'n U af en stak het pad over waar nog een stuk bos was wat erbij hoorde en waar ze al heel snel het derde slachtoffer vond. Eerste ronde goed!
Toen was het gelukkig droog, deed ik haar hesje af, gaf haar water en ging zelf op het hesje zitten zodat ik droog bleef, met Noes naast me om even samen te chillen voor de volgende doorgang. Slachtoffers werden ondertussen verplaatst en na een half uur mochten we weer. Ze ging aan de gang met dezelfde drive als de eerste doorgang. rechts van me kreeg ze door de sterke wind ineens lucht van links, ze tekende heel heftig maar kon de bron net meteen lokaliseren door de vlagerige wind. Ik liep naar rechts te kijken, ondertussen rustig verder lopend, om te zien waar ze dacht dat het vandaan kwam en toen ik terugkeek waar ik m'n voeten kon zetten (er lag nogal wat op de grond aan dood materiaal), zag ik tot m'n schrik dat ik zelf redelijk dicht bij het slachtoffer was aangekomen (had hem helemaal niet gezien omdat ik naar m'n hond aan het kijken was). Gelukkig zag ik het op tijd, want als ik haar daar direct naar links had gestuurd, had ik haar recht naar het slachtoffer gestuurd en was het game over. Maar geen probleem, ik liep een stukje rustig verder volgens m'n lijn, riep haar toen korter bij me en stuurde haar door naar links (inmiddels was ik het slachtoffer zeker een 15 meter gepasseerd, die op zo'n 10 meter uit mijn lijn lag). Dus Noeska maakte een slag naar links, cirkelde door naar achteren en had hem gevonden. En ook de andere twee slachtoffers vond ze netjes, verwijzingen overtuigend en ik genietend van hoe ze werkte. Kreeg nog een compliment van de keurmeester over haar slimme manier van zoeken, relatief rustig, maar wel alles afzoekend en niet als een dolle rondrennend, terwijl haar verwijzingen echt zonder enige twijfel waren. Zo dat zat erop. En na de rest van de onderdelen leverde dat een certificaat met het maximale aantal punten op, met lof dus.
De volgende dag was ik zelf erg moe en niet helemaal fit (nee, had niet gedronken), maar moest er om 5 uur uit om om 7 uur op de club buisjes te kunnen beluchten voor de sorteerproef B die die dag gehouden werd (ik denk niet dat ik ooit nog op eigen terrein naar de keuring ga, je bent dan toch niet 100% met jezelf bezig en dat is wel beter op zo'n dag). Na de inschrijving reden we naar Erp naar het puin, en daar begon het lange lange wachten...... eerst werd Puin B gedaan, daarna kon hun derde slachtoffer mee naar de club omdat hij zelf deelnam aan Sorteren B en begon Puin A. Ik was als derde aan de beurt en ik was, echt eigenlijk helemaal onnodig, ontzettend zenuwachtig. Stom mens. Ga je je hond weer in de weg zitten
Waar het terrein begon, kreeg ze bij het volgen naar de keurmeester zichtbaar al lucht over de puinberg heen, zodat ik haar minder mooi aan start kon houden dan normaal (dacht dat dat me een punt zou kosten eerlijk gezegd). Ze ging niet voor het commando weg, maar het was niet zoals normaal, en daar sloegen bij mij de zenuwen toe. Ze schoot na het commando meteen naar achteren om achter de berg te komen, en daar was ze de lucht kwijt omdat de wind daar vandaan kwam. Maar vanuit haar reactie aan de start dacht ik dat dat niet zonder reden was, dus ik begon daar haar het puin in te sturen en ze had het eerste slachtoffer heel snel en weer heel overtuigend gevonden. En toen vandaar verder. Liet haar de berg opgaan, ze ging hem af aan de andere kant en kwam weer omhoog. Zag haar totaal niet tekenen. Liet haar de andere kant afzoeken: weer geen enkel teken. Toen schoot ze even door het pad weer af, buiten mijn zicht en maakte ik de fout haar bij me te roepen omdat ze een heel stuk oversloeg (stom stom stom). Toen rechts van het pad waar de vrachtwagens met het puin oprijden en waar allerlei (betonnen) materiaal lag laten zoeken. Weer niet overtuigend tekenen, maar daar had ik er haar ook afgeroepen. De zwakte van de hond komt altijd naar boven onder druk, en nu dus ook: haar gevoeligheid t.o. mij door mijn zenuwen (best confronterend en pijnlijk hoor zo'n spiegel). Ze was daardoor niet meer zo 200% bezig als eerst, maar toch bleef ze doorzoeken. Ik maar weer naar de bomen en struiken om het terrein heen kijken of de wind continu hetzelfde kwam om te zien hoe ik haar kon helpen. Nog een keer de flanken van de berg gedaan, maar nee daar tekende ze niet en ze trok toch iets meer naar de zijkant van het pad. Soms dook ze er bijna achter, de struiken in, maar de drang was niet echt 100%. Ze ging een paar rioolbuizen door uit eigen initiatief, maar nee hoor, geen indicatie van lucht. Toen stapte ik zelf op een aantal betonplaten en volgde ze me en begon vanuit de hoogte te zoeken. Ze tekende bij een betonnen hoge bak, waar ik haar lucht zag proberen te lokaliseren toen ze haar voorpoten erop zette. Daar ergens moest het zijn, maar het materiaal was zodanig zat ze er haast niet door kon. Maar toch zag ik haar iets uitwerken, en ja hoor, goed ingebouwd achter en tussen het beton zat het kleinste slachtoffer, die ze uiteindelijk met haar neus door een gat valk aan de grond bij het pad luidkeels begon te verwijzen. Pfoe!
Dat was zenuwslopend (en die waren al niet zo best), maar het was puur mijn schuld. Dus ook al hadden we uiteindelijk op de lijst alle punten binnen, ik was zelf niet tevreden over m'n eigen prestatie. Ik heb me dus voorgenomen om dat met Puin B beter te gaan doen zodat de hond helemaal uit de verf kan komen!
Eindscore dus twee certificaten met lof met volle aantal punten (ik heb ze niet geschreven, ik zou mezelf minimaal 1 punt gekort hebben met Puin, hond niet, die deed het goed).
Ik moest de pup ook nog eens meenemen, omdat m'n man al naar Gelderland mee moest met een clubmaat van de andere club waar ik lid van ben, die meedeed aan de PH2 selectie wedstrijd in Gelderland (hij is reservekampioen geworden), en dan niet tegelijk met z'n maat kon meelopen en de pup in de gaten houden (voor het geval dat, bij het zwijgen en het schot van de steloefeningen). Dat was niet ideaal, omdat je je dan ook bezig moet houden met de pup en niet alleen met Noes. Maar goed, het was niet anders. Terwijl de kandidaten voor het basiscertificaat aan het sporen waren, begon Vlakte A al bij de club, en moest ik wachten totdat de spoorlegger terug kwam en als derde slachtoffer in het bos kon gaan liggen. Maar eindelijk kon ik dan toch beginnen. Bakje water mee voor in de 30 minuten pauze tussen de 2 doorgangen, en toen mochten we de slachtoffers gaan opsporen. Er stond een behoorlijke wind die vaak in vlagen kwam doordat het onstuimig weer was, en de temperatuur was perfect. Noeska zocht goed geconcentreerd en systematisch het terrein door, regelmatig uit zicht doordat het behoorlijk dicht was, maar door de belletjes aan haar hesje heb je toch een idee hoe ver ze van je af is en of ze in beweging is. Door de wind kreeg ze soms op behoorlijke afstand lucht van het slachtoffer, waarop ze dan sterk tekende, en waar ze dan a.h.w. op inzoomde. De verwijzigen waren vlot, luid en duidelijk en ze bleef netjes bij de benen van de slachtoffers (niet fijn als ze bij je oren staat te tetteren). Ik moest zelf ook zorgen dat ik me aan m'n plan hield en het hele terrein door liep, ook toen ze aan het einde gekomen aangaf dat daar niks was. Ik maakte m'n U af en stak het pad over waar nog een stuk bos was wat erbij hoorde en waar ze al heel snel het derde slachtoffer vond. Eerste ronde goed!
Toen was het gelukkig droog, deed ik haar hesje af, gaf haar water en ging zelf op het hesje zitten zodat ik droog bleef, met Noes naast me om even samen te chillen voor de volgende doorgang. Slachtoffers werden ondertussen verplaatst en na een half uur mochten we weer. Ze ging aan de gang met dezelfde drive als de eerste doorgang. rechts van me kreeg ze door de sterke wind ineens lucht van links, ze tekende heel heftig maar kon de bron net meteen lokaliseren door de vlagerige wind. Ik liep naar rechts te kijken, ondertussen rustig verder lopend, om te zien waar ze dacht dat het vandaan kwam en toen ik terugkeek waar ik m'n voeten kon zetten (er lag nogal wat op de grond aan dood materiaal), zag ik tot m'n schrik dat ik zelf redelijk dicht bij het slachtoffer was aangekomen (had hem helemaal niet gezien omdat ik naar m'n hond aan het kijken was). Gelukkig zag ik het op tijd, want als ik haar daar direct naar links had gestuurd, had ik haar recht naar het slachtoffer gestuurd en was het game over. Maar geen probleem, ik liep een stukje rustig verder volgens m'n lijn, riep haar toen korter bij me en stuurde haar door naar links (inmiddels was ik het slachtoffer zeker een 15 meter gepasseerd, die op zo'n 10 meter uit mijn lijn lag). Dus Noeska maakte een slag naar links, cirkelde door naar achteren en had hem gevonden. En ook de andere twee slachtoffers vond ze netjes, verwijzingen overtuigend en ik genietend van hoe ze werkte. Kreeg nog een compliment van de keurmeester over haar slimme manier van zoeken, relatief rustig, maar wel alles afzoekend en niet als een dolle rondrennend, terwijl haar verwijzingen echt zonder enige twijfel waren. Zo dat zat erop. En na de rest van de onderdelen leverde dat een certificaat met het maximale aantal punten op, met lof dus.
De volgende dag was ik zelf erg moe en niet helemaal fit (nee, had niet gedronken), maar moest er om 5 uur uit om om 7 uur op de club buisjes te kunnen beluchten voor de sorteerproef B die die dag gehouden werd (ik denk niet dat ik ooit nog op eigen terrein naar de keuring ga, je bent dan toch niet 100% met jezelf bezig en dat is wel beter op zo'n dag). Na de inschrijving reden we naar Erp naar het puin, en daar begon het lange lange wachten...... eerst werd Puin B gedaan, daarna kon hun derde slachtoffer mee naar de club omdat hij zelf deelnam aan Sorteren B en begon Puin A. Ik was als derde aan de beurt en ik was, echt eigenlijk helemaal onnodig, ontzettend zenuwachtig. Stom mens. Ga je je hond weer in de weg zitten
Waar het terrein begon, kreeg ze bij het volgen naar de keurmeester zichtbaar al lucht over de puinberg heen, zodat ik haar minder mooi aan start kon houden dan normaal (dacht dat dat me een punt zou kosten eerlijk gezegd). Ze ging niet voor het commando weg, maar het was niet zoals normaal, en daar sloegen bij mij de zenuwen toe. Ze schoot na het commando meteen naar achteren om achter de berg te komen, en daar was ze de lucht kwijt omdat de wind daar vandaan kwam. Maar vanuit haar reactie aan de start dacht ik dat dat niet zonder reden was, dus ik begon daar haar het puin in te sturen en ze had het eerste slachtoffer heel snel en weer heel overtuigend gevonden. En toen vandaar verder. Liet haar de berg opgaan, ze ging hem af aan de andere kant en kwam weer omhoog. Zag haar totaal niet tekenen. Liet haar de andere kant afzoeken: weer geen enkel teken. Toen schoot ze even door het pad weer af, buiten mijn zicht en maakte ik de fout haar bij me te roepen omdat ze een heel stuk oversloeg (stom stom stom). Toen rechts van het pad waar de vrachtwagens met het puin oprijden en waar allerlei (betonnen) materiaal lag laten zoeken. Weer niet overtuigend tekenen, maar daar had ik er haar ook afgeroepen. De zwakte van de hond komt altijd naar boven onder druk, en nu dus ook: haar gevoeligheid t.o. mij door mijn zenuwen (best confronterend en pijnlijk hoor zo'n spiegel). Ze was daardoor niet meer zo 200% bezig als eerst, maar toch bleef ze doorzoeken. Ik maar weer naar de bomen en struiken om het terrein heen kijken of de wind continu hetzelfde kwam om te zien hoe ik haar kon helpen. Nog een keer de flanken van de berg gedaan, maar nee daar tekende ze niet en ze trok toch iets meer naar de zijkant van het pad. Soms dook ze er bijna achter, de struiken in, maar de drang was niet echt 100%. Ze ging een paar rioolbuizen door uit eigen initiatief, maar nee hoor, geen indicatie van lucht. Toen stapte ik zelf op een aantal betonplaten en volgde ze me en begon vanuit de hoogte te zoeken. Ze tekende bij een betonnen hoge bak, waar ik haar lucht zag proberen te lokaliseren toen ze haar voorpoten erop zette. Daar ergens moest het zijn, maar het materiaal was zodanig zat ze er haast niet door kon. Maar toch zag ik haar iets uitwerken, en ja hoor, goed ingebouwd achter en tussen het beton zat het kleinste slachtoffer, die ze uiteindelijk met haar neus door een gat valk aan de grond bij het pad luidkeels begon te verwijzen. Pfoe!
Dat was zenuwslopend (en die waren al niet zo best), maar het was puur mijn schuld. Dus ook al hadden we uiteindelijk op de lijst alle punten binnen, ik was zelf niet tevreden over m'n eigen prestatie. Ik heb me dus voorgenomen om dat met Puin B beter te gaan doen zodat de hond helemaal uit de verf kan komen!Eindscore dus twee certificaten met lof met volle aantal punten (ik heb ze niet geschreven, ik zou mezelf minimaal 1 punt gekort hebben met Puin, hond niet, die deed het goed).
)
Ze blijft altijd netjes aan start zonder dat ze daardoor minder werkt in de oefening, dus dat ze het nu niet deed, was voor mij heel ongebruikelijk. Wel lag op de wind haar favoriete slachtoffer aller tijden (Henk Graas, waar ik indertijd bij begonnen ben met het zoekhondenprogramma te trainen en die voor ons bij wijze van spreke bij nacht en ontij in het bos ging liggen, ook in het donker; fantastische man) en ik vermoed dat ze daarop reageerde 
" En liet het slachtoffer mooi liggen waar hij/zij lag. 
Gelukkig voor het slachtoffer weegt dat kleine mormeltje nog geen 5 kilo. 
Tsja blijft een eigenwijze terrier hè. 