Als 12 weken oude pup meegenomen vanuit Noord-Ierland, totaal niet gesocialiseerd en onder de stront en andere troep, kwam je met je zwarte koppie bij ons te wonen. Voor andere mensen en honden heb je je nooit geïnteresseerd (liefkozend noemden we je altijd onze autist), maar ik was je hele wereld en voor mij deed je alles. Een kei in schapendrijven en dan vooral in het millimeter werk en mijn toppertje in de behendigheid. De enige BC die ik ooit in de C klasse heb gekregen en waarmee ik dus in 2002 het NK mocht lopen. Via de B2 kwamen we daarna weer voor een aantal jaar in de B1 te lopen, waaruit je in 2006 (dus op 10 jarige leeftijd) weer promoveerde naar de B2. Juni 2007, 3 maanden voor je 11e verjaardag, hebben we afscheid genomen van de behendigheidsport omdat je zelf aangaf het niet meer aan te kunnen.
Je was mijn 1e BC meissie en hoewel je nooit pups hebt gekregen, was je de ideale tante/surrogaat moeder voor onze nestjes want ze mochten echt alles met je uithalen en wat genoot je daar zelf ook van.
Langzaamaan zagen we je achteruit gaan, maar elke keer als we de moeilijke beslissing dachten te moeten nemen, kreeg je weer een opleving en gedroeg je je weer bijna als een jong hertje. Maar de laatste dagen merken we dat de spirit uit je ogen is, we moeten je te vaak op tillen omdat je niet meer zelf op kan staan en je plezier in het leven lijkt te verdwijnen. Als dank voor alles wat je voor ons hebt gedaan,rest ons dan nog maar 1 ding en dat is je verder lijden besparen en je te laten gaan naar degene die je voor gingen: Swift, Tjarda, Tica, Gwen, Gayle en Qwendi...
Dag meissie, tot ooit.....
sterkte met het missen
TARAK
nog een hondje naar de regenboogbrug...
