Dit gezegd hebbende begin ik maar met mijn stelling.
Wie is het eens/oneens met mijn volgende stelling:
De stelling is: Een hond mag best een corrigerend tikje krijgen.
Een hond is een dier met tanden. Het is een dier met tanden die gebruikt worden.
Wanneer een hond een andere hond op zijn plaats zet dan gromt hij, grauwt hij en knauwt hij en de op de plaats gezette hond weet waar hij aan toe is.
Ook heeft een hond behoefte aan duidelijkheid. Een scheldend/fittend baasje geeft geen duidelijkheid.
Aangezien je als baasje van je hond ook zijn of haar roedelleider bent kun je er voor kiezen je gedrag aan zijn normen aan te passen en hem dus ook op de voor hem zelf natuurlijke manier te corrigeren.
Als voorbeeld: Wanneer mijn hond niet meteen luistert, of wanneer ik geen zin hem om een commando te herhalen, dan grom ik zachtjes zoals een hond dit ook weleens doet. Mijn hond weet precies wat ik dan bedoel en voert mijn commando alsnog uit. (Rakker zit... Rakker luistert niet... grommend geluid... Rakker gaat zitten Je klinkt als een malloot, maar het werkt
).Voortgaand op deze gedachtegolf kun je er ook voor kiezen je hond bij een herhaald negeren van een bevel of bij een ernstige overtreding van regels een corrigerende tik te geven. Hiermee bedoel ik geen klap om pijn te laten voelen voor alle duidelijkheid.
Hieronder een paar voorbeelden uit de praktijk.
Bij alle voorbeelden is de tik dus de sanctie en is het "misdrijf" daarna meteen weer vergeten.
Voorbeeld 1:
Bij mij is een man met een stafford die langs ons huis loopt.
Mijn hondje van zeven kilo zwaar en zijn stafford liggen elkaar niet! Ze willen elkaar aanvliegen, iedere keer dat ze elkaar zien.
Als het tot een treffen komt dan is mijn hond duidelijk de underdog (vreemde woordspeling btw.) alleen gelooft hij dit zelf niet.
Omdat een vocaal commando dan niet voldoende indruk maakt om Rakker uit de "vecht-modus" te halen is het van belang om met steviger argumenten te komen, voor zijn eigen veiligheid. Deze argumenten zijn dus een greep in de nek en een paar "fikse" tikken tegen de zijkant van zijn bek, consequent iedere keer, tot hij het afleert. Het heeft geholpen want Rakker negeert de stafford nu.
Rakker grauwt tegen andere hond en krijgt hierop een tik. Duidelijkheid voor Rakker -> Baasje doet het, bemoei je er niet mee.
Voorbeeld 2:
Mijn hond heb ik meestal los lopen. Om Rakker deze vrijheid te geven moet ik er wel van op aan kunnen dat hij naar me luistert. Als hij bijv. naar een grote hond wilt lopen die naar zeggen van baasje niet betrouwbaar is, dan moet hij die hond uit de weg gaan wanneer ik hem dit gelast. Ook moet hij blijven staan wanneer ik blijf zeg, met het oog op "overstekend motorwild" op de wegen.
Normaal gesproken luistert mijn hond voldoende naar mijn mening, doch als hij zich na een tijdje teveel vrijheid gaat toeëigenen en niet meer naar mijn commando's luistert dan kan het voorkomen dat ik hem een keer in de nek pak en in een uiterste geval dat ik hem een klein tikje geef Voor zijn eigen veiligheid.
Duidelijkheid voor hond -> Baasje is de roedelleider en zegt welke kant we opgaan.
Voorbeeld:
Zoals mijn hond op een poes kan jagen zo kan mijn neefje van anderhalf op Rakker jagen.
Mijn neefje Henk-Jan jaagt mijn hond de hele kamer achterna om mijn hond te "aaien". Aangezien dit joch Rakker weleens aan zijn oor trok of een pluk haar, gaat Rakker HJ uit de weg. Echter uiteindelijk krijgt HJ de hond te pakken en dan schrikt de hond en grauwt hij tegen het joch.
Dit is een zeer duidelijke grens: Rakker de hond mag onder geen beding grauwen tegen de dreumes. Gevoelsmatig ligt een (waarschuwings)beet hier erg dichtbij. Wanneer je als hond een jong kind bijt dan ben je als hond gewoon verloren. Grauwen is dus not done en een directe tik op de wang, voor diens eigen veiligheid en voor de veiligheid van het kind.
Duidelijkheid voor de wolf in schaapskleren -> dreumes staat hoger en mag niet gecorrigeerd worden door wollig hondje.
Voorbeeld 4:
Een hond moet gewoon weleens zitten.
Bijna altijd luistert Rakker naar het bevel "zit".
Doet hij dit niet nadat ik hem drie maal dit bevel gegeven heb, dan geef ik hem een klein tikje (nauwelijks een schouderklopje) op zijn bips.
Duidelijkheid voor hondje -> is laat, ik verzin nog wel iets
.Voorbeeld 5:
Mijn laatste voorbeeld gaat over die keer dat mijn hond uit mijn fietstas stapte omdat hij een ander hondje zag. Met een "niet meer doen hoor, Rakker" voorkom je natuurlijk niet dat dit nooit meer voorkomt en een tweede keer dat de hond dit doet kan hij zo onder de rijdende fiets komen of onder de wielen van een auto die de fiets inhaalt. Dus in dit geval besloot ik dus ook hem een reprimande te geven, zowel vocaal als met een paar tikjes tegen zijn wang. Dit is nadien nooit meer nodig geweest en ik fiets nu zo van Zeist naar Arnhem met de hond in mijn fietstas.
Duidelijkheid voor de held op sokjes-> Ten alle tijden blijven zitten in de fietstas tot baasje zegt dat die eruit kan.
Als dit één maal wekelijks een keer voorkomt dan is het veel, en nooit met kracht.
Ik weet dat veel mensen hier tegen zijn, maar voor de veiligheid van de hond is het denk ik belangrijk om duidelijk een grens aan te geven, en via een klein tikje geef je deze grens op een veel natuurlijker manier aan dan wanneer je je irritatie vocaal laat klinken.
.
.
Ook een kind van 1,5 kun je duidelijk maken dat je de hond met rust laat en lukt dat niet, dan zorg ik dat mijn honden überhaupt niet in dezelfde ruimte zijn.
jeetje zeg... laat dreumes niet je hond najagen
Waarom niet in een mandje, eventueel met kooitje, achterop of voorop de fiets?