Ik schop tegen niemand persoonlijk hoor Marjolijn, zeker niet tegen mensen die verbeteringen willen in/doorvoeren. Natuurlijk kan ik begrijpen waarom fokkers hier niet aan willen.
Ten eerste vanwege het hokjes denken waar ik het over had, maar direct gevolgt door de financiele situatie. Immers, ALS je een ander ras in je eigen ras fokt, puur om je ras te redden en om gezond bloed in je ras te verkrijgen, dan heb je een aantal nesten waar je dus geen stamboom op kunt vragen. Het is tenslotte een kruising.
Vervolgens kun je die kruising misschien maximaal voor 250 euro verkopen, daar waar een rashond met een stamboom zo lang als een knappe toiletrol wel iets van 800 euro kan doen. Dus, inkomstenderving

Ook bij rasverenigingen is een beperkt denkvermogen aanwezig en gaan de inkomsten boven de gezondheid, waarbij zij niet nadenken, of verder denken over het feit dat hun ras er straks helemaal niet meer is. Daarmee bedoel ik niet volgend jaar, maar over tientallen jaren zullen bepaalde populaire rassen zo kapot gefokt zijn, dat er helemaal niet meer mee gefokt kan worden.
Maar nog steeds zal dat voor bepaalde, fanatieke fokkers geen reden genoeg zijn om aan de noodrem te gaan hangen.
Gelukkig zie je wel, heel langzaam aan een club fokkers van bepaalde rassen zich los maken van rasverenigingen omdat zij zich niet meer kunnen vinden in het fokbeleid van vereniging. Zij scheiden zich daarvan af, en zoeken naar andere/alternatieve en betere manieren om hun ras weer beter te krijgen, desnoods op een controverciele manier.
Dat vind ik een hoopvolle en goede verandering.
Ook zie je, maar volgens mijn informatie nog niet in ons land, dat er mensen zijn die uit onvrede over een bepaald ras, door middel van kruisen, een nieuw ras beginnen te ontwikkelen.
Ik bedoel zoiets als de
King Shepherd, ontwikkeld door Shelly Watts Cross & David Turkheimer, die deze hond uit onvrede over de Duitse Herders ontwikkelde in America.
Dit gaat wel erg ver, dat geef ik ruiterlijk toe, maar het is EEN manier.
Een nieuw ras ontwikkelen, met als uitgangspunt de Duitse Herder in zijn uiterlijk, maar zonder de erfelijke afwijkingen etc. Volgens mij is om dezelfde reden de oud duitse herder aan een opmars bezig qua populairiteit?
Ik heb echt niet alle wijsheid hoor, ik ben slechts een honden liefhebbber, nee misschien nog wel meer een honden verslaafde

en het gaat mij eenvoudigweg aan mijn hart om te zien wat er met sommige rassen gebeurd en aan de hand is. Soms sta ik met natte ogen te kijken als ik sommige honden zie lopen, of als ik de schrijnende verhalen hoor over bepaalde rassen. Dan denk ik, hoe dom kunnen we toch zijn met z'n allen?
Voor zover mijn herinneringen mij terug nemen hebben wij altijd thuis duitse herders gehad. Toen ik op mijzelf gingen wonen, met mijn 20e jaar was de grootste aderlating, geen eigen hond meer, dat kon gewoon niet als je alleen woont en hele dagen werkt. Gelukkig woonde ik niet ver van mijn ouderlijk huis af, dus 2 a 3 keer per week ging ik terug naar huis om met de hond van mijn moeder te lopen, ravotten of te knuffen uit een behoefte en tekortkoming (en omdat ik mooi makkelijk kon blijven mee eten bij mams)
Natuurlijk, een oud duitse herder, Boy. Helaas zijn beide niet meer

Toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen, en we woonde al een aantal jaren samen, kon ik eindelijk mijn eigen hond aanschaffen, dat werd King (die 2 weken geleden op 12 1/2 jarige leeftijd is overleden na een hartaanval)

, een kruising Sennenhond, Akita, Border Collie, Wetterhoun, PUUR omdat ik geen duitse herder meer durfde te nemen na alle gruwelverhalen en omdat ik die aflopende ruglijn afschuwelijk en onnatuurlijk vind. Niet voor niets kom je helemaal geen duitse herders meer tegen bij de politie en bewakingsbedrijven, maximaal een kruising ervan, maar zelfs dat is een uitzondering. Doodzonde, want tot aan z'n middel blijft een duitse herder 1 van mijn favoriete rassen, vanaf de middel naar achter toe 1 van de honden die ik als 1e laat vallen.
Daarom neig ik, als eventuele volgende hond, als mijn huidige Rottweiler Hayleigh er niet meer is, naar een relatief onbekend ras in de hoop dat hier nog geen doorfok in zit.
Wel moet ik eerlijk toegeven dat ik hoogst en prettig verbaast ben dat Hayleigh, onze Rottweiler met een lel van een stamboom, die vanaf haar 4e jaar artrose heeft, er nu nog steeds is op een leeftijd van
11 1/2 jaar 
. Ondanks de artrose, zijn er dus ook nog goede en gezonde rassen en exemplaren binnen bepaalde rassen te vinden, alhoewel wij haar gratis hebben over genomen van iemand toen ze ongeveer 2 jaar jong was.
Toch zou ik niet snel overgaan tot de aankoop van een Rottweiler pup, zelfs niet na deze positieve ervaring, gezien de wetenschap en bekendheid over de problemen binnen het ras. Het risico is mij te groot, en mijn hart zegt me dat hier niet aan mee wil werken, de goedwillende ten spijt.
Nu me blauwe vingers even in wisselbaden deppen
