Lieve lieve bijzondere bobby 13-01-2007 /18-02-2011
Geplaatst: 06 mar 2011 16:36
Met 6 weekjes kwam je bij ons in de familie, nadat je met 4 weken bij de dierenarts binnen was gebracht omdat, je moeder helaas overleden was.
De eerste 2 weken ben je bij de vriendin vn mijn ex man, die dierenarts assistente was en jou mee naar huis nam om je bij te voeden.
De kinderen waren helemaal verlieft op je en vroegen mam mogen wij bob straks bij ons, en eenmaal jou gezien te hebben was ik op slag verlieft.
de eerste weken waren zo belangrijk in jou leventje, om veel van je moeder mee te krijgen, helaas om dat dit niet meer ging, nam je het gedrag van de kat daar over, je rektje je uit als een kat met bolle rug en ja, jij ging ook maar op de kattenbak jou behoefte doen.
Toen was de tijd daar dat wij jou bij ons kregen, wat was je een schat zeg, heel de dag dribbelde je achter ons aan, sliep in bed bij mijn zoontje, zo dicht mogelijk tegen hem aan, schoof hij op schoof jij ook weer mee.
En als zoonlief er niet was, lag je lekker bij ons, en als mijn partner op zijn rug sliep, kroop jij op zijn borst om daar lekker warm te slapen
Je was zo aanhankelijk naar ons waar wij waren, was jij ook,
je leerde zoveel, je hielp met de boodschappen naar binnen dragen in je bekkie, menig bloemetje die mijn man meenam werd gegeven door jou, al kwispelend binnendragend gaf je ze aan mij.
we leerde je praten op jou manier,
zo had je overal je speciale geluidje voor hoge piep, lage brom, je blafjes
De lekkere dingentjes die we je gaven, als het te groot was, legde je het voor ons neer, want het moest in kleine stukjes,
eierkoeken was je favoriet, zo haalde we wel eens een geintje uit, want we wisten dat deze in stukje moest, je blieef net zolang met die koek achterons aan lopen en voor ons neer leggen, van toe nou maak eens stukjes voor me.
je was zo bijzonder had zon liefdevol en trouw karakter, de rust pas vinden als heel het gezin weer thuis was.
kan zo wel uren over je vertellen.
ieder dier en mens vond je geweldig. vriendjes werd je met iedereen.
nog nooit in die kleine 4 jaar hebben we jou horen grommen, of je boos gezien
Het enigste wat je ons gaf was zoveel liefde.
tot vrijdag 18 februari, je naar je hondevriendinnetje wilde, en je de weg kwijt raakte
een ongeluk werdt je fataal, aangereden op de rondweg, je hebt nog zo gevochten ma ar een longbloeding werdt jou fataal.
lieve lieve bob hoe moeten wij verder met dat gemis van jou, je was nog zo jong net 4 jaar en zo zo bijzonder
hoe moeten wij verder zonder jou ik heb het nog zo ontzettend moeilijk
lieve bob hoop ooit jou weer tegen te komen, wacht je op ons straks hierboven?
heel veel knuffels van je in en in verdrietige gezinnetje , we houden voor altijd van jou!!
Je as is inmiddels thuis en nog steeds ruik ik dagelijks aan het stukje afgeschoren haar wat we van je hebben, om je maar even te kunnen ruiken.
Nu volgende week een reading met iemand die aan dierencommunicatie doet wil nog zoveel vragen en zeggen
WE MISSEN JE ZO!!!
Als eerste dank jullie wel voor je medeleven, put er zoveel kracht uit, en merk dat het van me aftikken ook helpt snap ullie vragen ook heel goed, want idd hoe kan dit toch gebeurd zijn.....wij wonen in een eigenlijk autoloze straat met een groot grasveld voor de deur. ( Voor het grasveld zit een speeltuintje en pas daarvoor paarkeer plaatsen voor de bewoners vd straat).
we lieten bob vaak ff rennen met bal of stok of met andere honden op het veldje voor ons huis , zo speelde bob daar ook met ons over buur hondje een Maltezer, bob ging haar vaak ophalen dan stond hij voor de deur te blaffen naar haar en zo zei ook andersom.
Nu was het zo dat zijn vriendinnetje loops was, en mede daardoor de buurvrouw al tegen ons gezegd had, bij haar achterom te lopen,want met al die reuen in de buurt was haar hondjes heel vervelend
Mijn zoon die laat hem altijd in de ochtend uit om zijn ronde te doen
Maar Die bewuste ochtend.. mijn man te laat op….. gehaast moest nog spullen in zijn auto laden , bob dribbelde mee en liep voor op het veldje wat te snuffelen (was 6.15 uur)
En Ineens was bob weg… hij roepen en fluiten maar nergens bob meer te bekennen, nu bleek hij achteraf wel de poort zijn in gelopen en achterom bij het huis van zijn vriendinnetje nog geblaft te hebben, maar dat was achteraf.
Mijn man ons wakker gemaakt en wij met zijn alle gaan zoeken, we wonen dan vrij ruim ,met een veld voor, maar achter die blokken huizen is het een wirwar van steegjes en poortjes en een aantal van die komen uit op de grote weg.
Daar is het dus mis gegaan, bob is zijn instinct achterna gegaan…. het loops teefje, en zelf denken we de weg niet meer terug kunnen vinden…., bob bleef altijd bij ons zelfs tijdens het spelen hield hij ons in de gaten.
Zo is hij dus de grote weg opgekomen en daar aangereden, degene die hem aangereden heeft, had de dierenambulance gebeld, en bleef wachten en bob lag daar op de straat …tot er een andere automobilist stopte en bob opraapte en hem gelijk naar de dierenarts toe heeft gereden.
De dierenarts belde me en vertelde dat bob aangereden was en in shock (hij was gelukkig gechipt) ik mocht nog niet langskomen omdat hij nog bij moest komen.
Na een half uurtje belde ik weer pfff wat zaten we in de zenuwen, bob was aan het bijkomen hij was aan de linkerkant geraakt een schram op zijn koppie en zijn tongetje was kapot en ze dacht dat hij er goed vanaf gekomen was, en ze stelde voor hem in de middag op te kunnen halen, ze vertelde nog dat hij bont en blauw was en met medicijnen wel 2 dagen zou slapen, maar thuis dan toch het beste af was.
Ik had zijn kussen al op de bank gelegd dekentje erbij ..dicht bij ons op de bank..
Maar Nog geen uur later belde ze, ze hadden bob uit zijn hokje gelaten, hij stond wat te wiebelen op zijn pootjes en viel om, ze heeft nog een spuit in zijn hartje gezet, gereanimeerd, maar hoorde langzaam hoe zijn longetjes vol liepen.
Daar viel niet tegen te vechten meer…..het leven verliet bob
toen we daar kwamen was stond ze zelf ook met tranen in haar ogen, die dag vergeet ik nooit en te nimmer meer en dat beeld van hem, behalve het bloed uit zijn neusje zag hij er nog zo gaaf uit, was nog zo warm, we hadden allemaal zoiets van bob wordt wakker jonge je mag mee naar huis, maar er gebeurde niets het bleef stil…..
Met zijn vieren hebben we afscheid genomen… gekust… geknuffeld … geaait duizend keer sorry gezegd en niet weg bij hem willen gaan.
Met dit alles heb ik het nog zo moeilijk hij heeft dit alleen moeten doen…alleen op de weg gelegen,, bij de dierenarts… en alleen gestorven.
Dank je wel voor het lezen en je interesse, merk dat het mij goed doet hier van me af te kunnen tikken en steun eruit te halen van al die lieve berichtjes
Zou mijn verhaal erbij plaatsen kreeg meerdere vragen hoe dit toch gebeuren kon.
Lieve Groetjes Natasja
De eerste 2 weken ben je bij de vriendin vn mijn ex man, die dierenarts assistente was en jou mee naar huis nam om je bij te voeden.
De kinderen waren helemaal verlieft op je en vroegen mam mogen wij bob straks bij ons, en eenmaal jou gezien te hebben was ik op slag verlieft.
de eerste weken waren zo belangrijk in jou leventje, om veel van je moeder mee te krijgen, helaas om dat dit niet meer ging, nam je het gedrag van de kat daar over, je rektje je uit als een kat met bolle rug en ja, jij ging ook maar op de kattenbak jou behoefte doen.
Toen was de tijd daar dat wij jou bij ons kregen, wat was je een schat zeg, heel de dag dribbelde je achter ons aan, sliep in bed bij mijn zoontje, zo dicht mogelijk tegen hem aan, schoof hij op schoof jij ook weer mee.
En als zoonlief er niet was, lag je lekker bij ons, en als mijn partner op zijn rug sliep, kroop jij op zijn borst om daar lekker warm te slapen
Je was zo aanhankelijk naar ons waar wij waren, was jij ook,
je leerde zoveel, je hielp met de boodschappen naar binnen dragen in je bekkie, menig bloemetje die mijn man meenam werd gegeven door jou, al kwispelend binnendragend gaf je ze aan mij.
we leerde je praten op jou manier,
zo had je overal je speciale geluidje voor hoge piep, lage brom, je blafjes
De lekkere dingentjes die we je gaven, als het te groot was, legde je het voor ons neer, want het moest in kleine stukjes,
eierkoeken was je favoriet, zo haalde we wel eens een geintje uit, want we wisten dat deze in stukje moest, je blieef net zolang met die koek achterons aan lopen en voor ons neer leggen, van toe nou maak eens stukjes voor me.
je was zo bijzonder had zon liefdevol en trouw karakter, de rust pas vinden als heel het gezin weer thuis was.
kan zo wel uren over je vertellen.
ieder dier en mens vond je geweldig. vriendjes werd je met iedereen.
nog nooit in die kleine 4 jaar hebben we jou horen grommen, of je boos gezien
Het enigste wat je ons gaf was zoveel liefde.
tot vrijdag 18 februari, je naar je hondevriendinnetje wilde, en je de weg kwijt raakte
een ongeluk werdt je fataal, aangereden op de rondweg, je hebt nog zo gevochten ma ar een longbloeding werdt jou fataal.
lieve lieve bob hoe moeten wij verder met dat gemis van jou, je was nog zo jong net 4 jaar en zo zo bijzonder
hoe moeten wij verder zonder jou ik heb het nog zo ontzettend moeilijk
lieve bob hoop ooit jou weer tegen te komen, wacht je op ons straks hierboven?
heel veel knuffels van je in en in verdrietige gezinnetje , we houden voor altijd van jou!!
Je as is inmiddels thuis en nog steeds ruik ik dagelijks aan het stukje afgeschoren haar wat we van je hebben, om je maar even te kunnen ruiken.
Nu volgende week een reading met iemand die aan dierencommunicatie doet wil nog zoveel vragen en zeggen
WE MISSEN JE ZO!!!
Als eerste dank jullie wel voor je medeleven, put er zoveel kracht uit, en merk dat het van me aftikken ook helpt snap ullie vragen ook heel goed, want idd hoe kan dit toch gebeurd zijn.....wij wonen in een eigenlijk autoloze straat met een groot grasveld voor de deur. ( Voor het grasveld zit een speeltuintje en pas daarvoor paarkeer plaatsen voor de bewoners vd straat).
we lieten bob vaak ff rennen met bal of stok of met andere honden op het veldje voor ons huis , zo speelde bob daar ook met ons over buur hondje een Maltezer, bob ging haar vaak ophalen dan stond hij voor de deur te blaffen naar haar en zo zei ook andersom.
Nu was het zo dat zijn vriendinnetje loops was, en mede daardoor de buurvrouw al tegen ons gezegd had, bij haar achterom te lopen,want met al die reuen in de buurt was haar hondjes heel vervelend
Mijn zoon die laat hem altijd in de ochtend uit om zijn ronde te doen
Maar Die bewuste ochtend.. mijn man te laat op….. gehaast moest nog spullen in zijn auto laden , bob dribbelde mee en liep voor op het veldje wat te snuffelen (was 6.15 uur)
En Ineens was bob weg… hij roepen en fluiten maar nergens bob meer te bekennen, nu bleek hij achteraf wel de poort zijn in gelopen en achterom bij het huis van zijn vriendinnetje nog geblaft te hebben, maar dat was achteraf.
Mijn man ons wakker gemaakt en wij met zijn alle gaan zoeken, we wonen dan vrij ruim ,met een veld voor, maar achter die blokken huizen is het een wirwar van steegjes en poortjes en een aantal van die komen uit op de grote weg.
Daar is het dus mis gegaan, bob is zijn instinct achterna gegaan…. het loops teefje, en zelf denken we de weg niet meer terug kunnen vinden…., bob bleef altijd bij ons zelfs tijdens het spelen hield hij ons in de gaten.
Zo is hij dus de grote weg opgekomen en daar aangereden, degene die hem aangereden heeft, had de dierenambulance gebeld, en bleef wachten en bob lag daar op de straat …tot er een andere automobilist stopte en bob opraapte en hem gelijk naar de dierenarts toe heeft gereden.
De dierenarts belde me en vertelde dat bob aangereden was en in shock (hij was gelukkig gechipt) ik mocht nog niet langskomen omdat hij nog bij moest komen.
Na een half uurtje belde ik weer pfff wat zaten we in de zenuwen, bob was aan het bijkomen hij was aan de linkerkant geraakt een schram op zijn koppie en zijn tongetje was kapot en ze dacht dat hij er goed vanaf gekomen was, en ze stelde voor hem in de middag op te kunnen halen, ze vertelde nog dat hij bont en blauw was en met medicijnen wel 2 dagen zou slapen, maar thuis dan toch het beste af was.
Ik had zijn kussen al op de bank gelegd dekentje erbij ..dicht bij ons op de bank..
Maar Nog geen uur later belde ze, ze hadden bob uit zijn hokje gelaten, hij stond wat te wiebelen op zijn pootjes en viel om, ze heeft nog een spuit in zijn hartje gezet, gereanimeerd, maar hoorde langzaam hoe zijn longetjes vol liepen.
Daar viel niet tegen te vechten meer…..het leven verliet bob
toen we daar kwamen was stond ze zelf ook met tranen in haar ogen, die dag vergeet ik nooit en te nimmer meer en dat beeld van hem, behalve het bloed uit zijn neusje zag hij er nog zo gaaf uit, was nog zo warm, we hadden allemaal zoiets van bob wordt wakker jonge je mag mee naar huis, maar er gebeurde niets het bleef stil…..
Met zijn vieren hebben we afscheid genomen… gekust… geknuffeld … geaait duizend keer sorry gezegd en niet weg bij hem willen gaan.
Met dit alles heb ik het nog zo moeilijk hij heeft dit alleen moeten doen…alleen op de weg gelegen,, bij de dierenarts… en alleen gestorven.
Dank je wel voor het lezen en je interesse, merk dat het mij goed doet hier van me af te kunnen tikken en steun eruit te halen van al die lieve berichtjes
Zou mijn verhaal erbij plaatsen kreeg meerdere vragen hoe dit toch gebeuren kon.
Lieve Groetjes Natasja
veel sterkte