Mijn kleine meisje, we zijn al weer 7 jaar verder en nog steeds mis ik je zo erg. Je was al wat ouder maar dat je ineens zo plots van ons afgenomen werd..
Je had ineens moeite met plassen, je probeerde het wel maar er kwam bijna niks uit dus we moesten elke keer stoppen om te wachten op je. Eerst wilde ze niet naar de DA met je gaan maar na aandringen van mij zijn we uiteindelijk toch gegaan. Daar is je urine bekeken maar niks te zien, want misschien had je wel blaasgruis dachten we. De weken daarop volgend zijn we zo vaak bij de DA geweest en elke keer weer je urine laten bekijken en je zelf daar laten plassen om misschien te zien of we toch wat gruis konden vinden. Toen besloot de DA dat ze je maar moesten gaan spoelen want misschien zit er een blaassteen die de boel blokkeerde.
Die dag kan ik me nog goed herinneren en de tranen springen nog steeds in mijn ogen als ik er aan denk. Je gedroeg je anders, was meer knuffelig maar tegelijkertijd ook die blik in je ogen. Ik mocht je vasthouden toen ze je de narcose gaven, totdat je weg was. Ik moest huilen maar mijn moeder zei nog "Niet huilen want we halen haar vanavond weer op.." maar diep van binnen wist ik het al... we zouden je die avond niet meer ophalen.
Thuis wachtte we op het telefoontje dat we je mochten ophalen, totdat de DA belde met de melding dat ze een tumor hadden gevonden in je urethra, die blokkeerde alles. Ze konden hem niet verwijderen omdat van beide kanten dit niet mogelijk was. Ze stelde voor, omdat je toch al wat ouder was, dat het misschien beter was je te laten inslapen. De DA heeft je toen zelf meegebracht van de kliniek naar zijn praktijk waar je volgens hem in de auto al heel rustig was.
De rit naar de DA was de langste rit ooit, ookal duurde het misschien maar 15 minuten, het voelde als een uur. En het lied wat toen op de radio speelde kan ik nu niet meer aanhoren zonder te huilen, het leek wel alsof het "gepland" was. "Afscheid nemen bestaat niet" van Marco Borsato speelde toen op de radio. Toen we eindelijk aan waren gekomen mochten we meteen meelopen, je lag er heel stil bij en keek niet eens op naar ons. Volgens mij had je er zelf vrede mee dat dit het eindpunt was, je was ook zo weg nadat ze je de spuit hadden gegeven. We hebben nog wat foto's als herinneren gemaakt en je as is later uitgestrooid op de Noordzee, ook al hield je niet echt van water..
Mijn arme lieve meisje.. ik mis je verdomme zo ontzettend veel
Dit was jouw liedje..
" onclick="window.open(this.href);return false;
