Dag allerliefste teckelmeisje
Geplaatst: 19 jan 2011 17:09
Thelma van Zeelands Roem
7 april 1996 - 18 januari 2011
15 jaar was ik, toen ik mijn moeder mededeelde dat bijna 16 toch echt oud genoeg was om zelf te beslissen om een hond te nemen. En of de hond dan ook bij haar mocht wonen, want dat zou wel handig zijn. Ik wist dat het een langhaar teckel zou gaan worden. Gelukkig was ze welkom thuis. De uitgekozen fokker gebeld en 2 weken later werd ze geboren.
5 dagen oud was ze toen ik haar voor het eerst in mijn armen had. Met 8 weken precies mocht ik haar ophalen. Ik had het niet altijd makkelijk als puber, maar met haar bezig zijn was altijd goed.
Vanaf dag 1 bij ons in huis is Thelma bezig geweest. Altijd was er iets te ondernemen, je mee te bemoeien of te regelen. Mee uit was altijd een feest. Op het strand was ze in haar element. En slapen? Dat deed ze 's nachts wel, bij mij in bed. Zoveel als kon ging ze met mij mee. Weekend naar mijn vader, dagje weg, vakantie, alles was leuk.
Omdat alleen zijn toch lastig bleef en 2 hondjes leuker dan 1, kwam Olivier na 2 jaar bij ons wonen. Met duidelijke doch rechtvaardige hand heeft ze hem opgevoed. Voortaan waren we met z'n drietjes.
Thelma's hart was groot. Voor haar eigen roedel ging ze door het vuur. Honden, katten, baby's en kinderen werden zonder meer geaccepteerd. Baasjes en ouders moesten eerst goedgekeurd worden.
De wereld zijn we over geweest. Duitsland, de VS en Zweden hebben we gewoond. In Breda, Rotterdam en terug in Zeeland. Ik heb gestudeerd en ben gaan werken. Maar altijd samen. Soms konden ze niet mee op vakantie en logeerde ze ergens anders. Maar eigenlijk was het altijd leuker met z'n drietjes.
Het laatste jaar ging ze hard achteruit. Lichamelijke kwaaltjes maar vooral verwarring, ze snapte het niet altijd meer en werd angstig. Het huis uit was niet leuk meer en zelfs door mij geknuffeld worden was eigenlijk te veel.
Zondag gaf ze aan pijn te hebben in haar kop. De stress en verwarring van onderzoek bij de dierenarts wilde ik haar niet meer aandoen. Voor haar moest ik haar laten gaan.
Thuis op de bank in mijn armen zoals we het liefst samen lagen, heb ik haar losgelaten.
Ik wist dat de dag zou komen dat ze heen zou gaan. Maar wat doet dit een pijn. Ik houd zo ontzettend veel van haar, de band die ik met haar had was zo sterk. Ik weet niet precies meer hoe dat nu moet, zo zonder haar.
7 april 1996 - 18 januari 2011
15 jaar was ik, toen ik mijn moeder mededeelde dat bijna 16 toch echt oud genoeg was om zelf te beslissen om een hond te nemen. En of de hond dan ook bij haar mocht wonen, want dat zou wel handig zijn. Ik wist dat het een langhaar teckel zou gaan worden. Gelukkig was ze welkom thuis. De uitgekozen fokker gebeld en 2 weken later werd ze geboren.
5 dagen oud was ze toen ik haar voor het eerst in mijn armen had. Met 8 weken precies mocht ik haar ophalen. Ik had het niet altijd makkelijk als puber, maar met haar bezig zijn was altijd goed.
Vanaf dag 1 bij ons in huis is Thelma bezig geweest. Altijd was er iets te ondernemen, je mee te bemoeien of te regelen. Mee uit was altijd een feest. Op het strand was ze in haar element. En slapen? Dat deed ze 's nachts wel, bij mij in bed. Zoveel als kon ging ze met mij mee. Weekend naar mijn vader, dagje weg, vakantie, alles was leuk.
Omdat alleen zijn toch lastig bleef en 2 hondjes leuker dan 1, kwam Olivier na 2 jaar bij ons wonen. Met duidelijke doch rechtvaardige hand heeft ze hem opgevoed. Voortaan waren we met z'n drietjes.
Thelma's hart was groot. Voor haar eigen roedel ging ze door het vuur. Honden, katten, baby's en kinderen werden zonder meer geaccepteerd. Baasjes en ouders moesten eerst goedgekeurd worden.
De wereld zijn we over geweest. Duitsland, de VS en Zweden hebben we gewoond. In Breda, Rotterdam en terug in Zeeland. Ik heb gestudeerd en ben gaan werken. Maar altijd samen. Soms konden ze niet mee op vakantie en logeerde ze ergens anders. Maar eigenlijk was het altijd leuker met z'n drietjes.
Het laatste jaar ging ze hard achteruit. Lichamelijke kwaaltjes maar vooral verwarring, ze snapte het niet altijd meer en werd angstig. Het huis uit was niet leuk meer en zelfs door mij geknuffeld worden was eigenlijk te veel.
Zondag gaf ze aan pijn te hebben in haar kop. De stress en verwarring van onderzoek bij de dierenarts wilde ik haar niet meer aandoen. Voor haar moest ik haar laten gaan.
Thuis op de bank in mijn armen zoals we het liefst samen lagen, heb ik haar losgelaten.
Ik wist dat de dag zou komen dat ze heen zou gaan. Maar wat doet dit een pijn. Ik houd zo ontzettend veel van haar, de band die ik met haar had was zo sterk. Ik weet niet precies meer hoe dat nu moet, zo zonder haar.
Maar ze heeft een heerlijk leven bij jullie gehad en een mooie leeftijd bereikt...