Het HondenForum

En daar alles van wil verwachten? Met een eerdere huishond heeft de destijds 12-jarige alle verantwoordelijkheid op zich genomen. Kind was er dus 'klaar' voor om de eigen hond te krijgen maar was nog niet in de puberteit. Die puberteitsfase is razendsnel gegaan. Zo was het nog een kind, en binnen enkele weken een opstandige puber.
Kind zorgt wel voor de hond, uitlaten, eten en drinken geven en gaat wekelijks naar een cursus.
Echter moeten ouders wel achter de broek aan zitten dat kind het doet. Het gaat dan voornamelijk om uitlaten en voorzien van eten en water. Kind doet dit uiteindelijk wel maar met veel geruzie, ook gezien de manier waarop ouder(s) dit brengen.

Nu is inmiddels puberkind voor de keuze gesteld:"Of je zorgt voor deze hond en de volgende keer dat je het niet doet zetten wij hem op marktplaats" Zonder begeleiding van ouders.

Puber zorgt voor de hond maar moet er wel op gewezen worden. Beperking of niet.
Ik vind het zelf afdoende dat ouder zegt:" Hé, het is nu echt wel tijd om zus of zo te doen met 'naam hond' En dat doet kind dan ook.

Ik had destijds op die leeftijd geen eigen hond maar als ik met onze D. Herder 's ochtends bij het eerste rondje eerder na 5 min. terug kwam, werd ik weer terug gestuurd dat ik minimaal 15 a 20 minuten moest lopen.

Wat vinden jullie? Er zijn destijds wel duidelijke afspraken gemaakt dat puber geheel verantwoordelijk is voor hond.

Verschilt van kind tot kind, en als je als ouders je kind kent, dan weet je van te voren hoe dit gaat lopen.
Puberteit of geen puberteit. Heel enkel heb je kinderen die echt helemaal gek van honden zijn en dan gaat het ook wel goed, bij de overgrote meerderheid is dit niet zo, maar kun je je kind rustig een hond kado geven als je bereidt bent om er eventueel zelf voor te zorgen. Daarvoor ben je een ouder, om de consequenties van je beslissingen te overzien. Op marktplaats zetten vind ik absoluut not done.

Ik kan mij geheel vinden in je antwoord Aniek

Hoe ik hetzelf beleefd heb als kind, is al lang over datum
Echter als ik naar mijn 16-jarige en 13-jarige zonen kijk, is het verschil enorm groot.
De 16-jarige vindt de honden wel lief maar wel alleen wanneer het hem uit komt. Dat is altijd al zo geweest. De 13-jarige kan bijna niet van ze afblijven en andersom. Dit ook soms tot vervelends toe. Dat remmen wij op onze beurt weer af.
Zoon van 16 wil af en toe pochen met Hummer maar meegeven doen wij niet. Niet dat Hummer een andere hond kwaad zou doen, maar zoon kent de hondentaal niet en zou hem in geval van nood, niet kunnen houden.

Bestaan er boekjes met eenvoudige taal wat betreft honden-gedrag?

Toen ik die leeftijd had moest ik maar voor Nora zorgen. Die was er al en die was van ons allemaal dus ook wij konden haar wel eens uitlaten. Vond ik ook niet erg trouwens, kwam hooguit in opstand als het slecht weer was. Maar Nora was niet echt mijn hond, Nora was de familiehond en trekt eigenlijk het meest naar mijn moeder. Toen ik 16 was besloten we er een hond bij te nemen, die was dan wel van mij. We kregen Nilo toen ik 17 was en hoewel ik toen heus nog wel puberde, heeft hij daar nooit onder geleden. Het was juist zo dat als ik ruzie had met mn ouders, ik met hem op stap ging om stoom af te blazen.

Denk dat je een puber/kind geen hond moet geven tenzij je zelf bereid bent de hond te verzorgen,opvoeden en begeleiden.
dus nee ze zouden hier geen hond krijgen, ik zou het niet eerlijk vinden tegenover het beest

Maeve schreef:Toen ik die leeftijd had moest ik maar voor Nora zorgen. Die was er al en die was van ons allemaal dus ook wij konden haar wel eens uitlaten. Vond ik ook niet erg trouwens, kwam hooguit in opstand als het slecht weer was. Maar Nora was niet echt mijn hond, Nora was de familiehond en trekt eigenlijk het meest naar mijn moeder. Toen ik 16 was besloten we er een hond bij te nemen, die was dan wel van mij. We kregen Nilo toen ik 17 was en hoewel ik toen heus nog wel puberde, heeft hij daar nooit onder geleden. Het was juist zo dat als ik ruzie had met mn ouders, ik met hem op stap ging om stoom af te blazen.

Zo ongeveer heb ik het ook beleefd met onze D. herder-reu. Ik liep hei + hei met hem af...met een vriendin die 2 fox-terriërs had. En in het weekend nogal wat wijkhonden mee. Samen met 'mijn' D- herder en haar 2 foxen liepen we uiteindelijk iedere zaterdag en zondag met ca 8 honden.
Totaal onverantwoord maar destijds is er niets mis gegaan. We liepen daar als kinderen de hele dag met een roedel rond. Van Bussum-zuid naar het Bluc in Blaricum? en dat is nogal wat. We wandelden zonder onderbreking zo'n 8 uur op een dag.

Voorgaande verhalen gaan er helemaal niet over hoe goed je het wel niet hebt gedaan op een puberleeftijd. Wat mij betreft was het destijds onverantwoord om nog geen puber-kinderen een hele dag op stap te sturen met je hond. En al waren het wel pubers geweest? Hebben die ineens meer verantwoordelijkheid?

Graag on-topic weer

Vind het zowieso al vreeemd dat een hond van 1 persoon is binnen het gezin.
Een hond hoord in eerste instantie de verantwoordelijkheid te zijn van de ouders en hoord van het hele gezin te zijn.
En als je die jongen constant moet pushen op zijn 100%verantwoordelijkheid wat eigenlijk niet bij hem hoord te liggen dan kunnen ze maar beter de hond wegdoen.
Want de ouders geven ook geen ruk om dat beest waarschijnlijk.

Ik had die leeftijd toen ik Bowie kreeg. Heb hem altijd heel goed verzorgt, al zeg ik het zelf

bouvierpoedel schreef:Vind het zowieso al vreeemd dat een hond van 1 persoon is binnen het gezin.

Precies. Dan is de basis al fout, wat voor afspraken je verder ook denkt te kunnen maken.

Marie-Josée schreef:

bouvierpoedel schreef:Vind het zowieso al vreeemd dat een hond van 1 persoon is binnen het gezin.

Precies. Dan is de basis al fout, wat voor afspraken je verder ook denkt te kunnen maken.

Vind ik niet. Bowie was ook van mij, maar mijn moeder hielp wel mee als dat nodig was.

nathalie schreef:

Marie-Josée schreef:

bouvierpoedel schreef:Vind het zowieso al vreeemd dat een hond van 1 persoon is binnen het gezin.

Precies. Dan is de basis al fout, wat voor afspraken je verder ook denkt te kunnen maken.

Vind ik niet. Bowie was ook van mij, maar mijn moeder hielp wel mee als dat nodig was.

Tuurlijk wel.
Een hond is een gezinslid en hoord bij de hele roedel.
Dat toevallig jij dan de hond op jouw naam hebt staan wil niet zeggen dat de hond ook kan lezen dat dat zo is.

Wat als kindlief over enkele jaren gaat studeren, op kamers wonen etc? Wie zorgt er dan voor de hond?
Mijn zoon (16) is helemaal gek met onze honden, zorgt er voor en traint er mee. Echter is hij voor school 2 weken thuis en 1 week op bivak. Dochter (18) had voor de honden kwamen een grote mond en beloofde hemel op aarde. Haakte echter al na een paar weken af. Ze laat ze uit als ik er niet ben maar verder stopt het.
Dit zijn dingen waar je rekening mee moet houden voor je honden neemt. Als ik niet zeker had geweten dat ik zelf genoeg tijd en energie had om voor de honden te zorgen waren ze er niet gekomen.

Ik vind niet dat je een kind van leeftijd de complete verzorging van een hond kan geven, als ouder skan je wel verwachten wanneer kind er is dat ze ook haar/zijn taken doet mbt de hond maar als ouder zal je daar altijd een steuntje in de rug moeten geven.. of idd gewoon zeggen dat het tijd is om tewandelen, eten etc.
Ik zou zeker niet kiezen om een hond tegeven aan een jong kind.. want dat zijn ze nog op die leeftijd.

Nanni kreeg ik toen ik 14 jaar was. Zij was "mijn hond", hoewel mijn ma er ook ontzettend veel mee deed. We hebben bewust voor een oudere gekozen, mocht ik gaan studeren of op kamers gaan, zou ze waarschijnlijk wel dood zijn. Dat was een beetje de insteek. Gelukkig is Nanni oud geworden
Noah is mijn hond, maar ik woon wel thuis. Toch is ze volledig van mij, mijn moeder laat haar uit maar als Noah mag kiezen, trekt ze toch echt naar mij. Ik train er mee, ze gaat zo nu en dan mee naar mijn werk en als ik ergens heen ga, gaat ze heel vaak mee. Het kan dus prima, een eigen hond in een gezin

Ik zou het wel doen, als het kind het écht graag wil en reeds voorheen bewezen heeft dat hij/zij verantwoordelijkheid heeft.
Zowiezo gaan er al honden zijn, dus als het kind daar al interesse in heeft, maar op een gegeven moment gewoon zelf graag een eigen hond wil hebben, zou ik het wel toestaan denk ik (als dat past binnen de situatie natuurlijk)

Uiteraard zou ik beide niet aan hun lot overlaten moest dat gebeuren. Maar ik zou me er ook niet te veel in gaan mengen en de kosten betaal ik uiteraard dan. Maar opvoeding/training/wandelen zou ik dan aan mijn kind overlaten.

Geen hond voor een 13- jarige puber. (ondanks dat de pubertijd al over schijnt te zijn)
Je kunt van een kind niet verlangen dat het de verzorging volledig op zich neemt.
Op die leeftijd veranderd er constant iets . Voortgezetonderwijs, waar normaliter een hele boel tijd in gestoken dient te worden. Sporten en andere vrije tijdsbestedingen. Ze komen pas nu op een leeftijd waarop er van alles valt te ontdekken.

De dreiging van we zetten hem/haar op Marktplaats vind ik helemaal van de pot gerukt.
Jij hebt n.l de verantwoording over je kind plus alles wat er dan dus bij hoort. In dit geval dus ook die hond.

Eigenlijk vind ik dit iets te gek voor woorden.

Maar.. zoals altijd zijn er uitzonderingen.......

Ik zou het alleen doen als het hele gezin het ook wil en de ouders de hoofdverantwoordelijkheid nemen als het het kind niet lukt ( wat ook niet gek zou zijn voor een 12/13 jarige)

Mijn meiden hebben beiden de verantwoordelijkheid over een hond hier, Nen over Hayley en Mo over Lilo ( want zij wilde ook een hond, dus mag ze mooi oefenen op Lilo), Nen is al 16 en neemt duidelijk haar verantwoordelijkheden, Mo is daar duidelijk nog te jong voor en vergeet vaak te wandelen, voeren en whatever Maar zo kunnen ze het wel mooi leren

Frenk is van mij, maar de kinderen zijn dol op hem en hij op zijn beurt op hen. Dat is geweldig, maar wij vinden het wel belangrijk dat de kinderen leren dat bij lusten ook lasten horen.. Dus dat Frenk uitgelaten moet worden, ook als het regent en koud is. Dat ze op z'n waterbak moeten letten. Kortom, zorgen voor en rekening houden met hem.
Maar ze dragen niet de verantwoordelijkheid voor hem. Die ligt als puntje bij paaltje komt altijd bij mij.

Edit: wat ik nog vergeten was te schrijven.. Ik vind het eigenlijk wel een bijkomend voordeel dat de kinderen een extra reden hebben om hun huiswerk te onderbreken en even een rondje te lopen met Frenk. Stiefzoon komt wel genoeg buiten, voetbalt wat af, maar stiefdochter is de buitenspeelleeftijd wel voorbij en voor haar is het heel goed om lekker met Frenk erop uit te gaan.

Ik heb zelf mijn eerste hond genomen toen ik 18 jaar was. Achteraf gezien heb ik daar wel spijt van gehad want op die leeftijd wil je wel meer dan vastgeplakt aan huis te zitten. Mijn hond heeft daar nooit onder geleden maar ik wel. Op dat moment kon ik niet goed inschatten hoe veel werk het is om een hond te hebben.

allereerst zou ik nooit een hond als cadeau geven, ik vind dat geen fijne boodschap. Maar goed. Verder vind ik dat je pas van een 'eigen hond' kan spreken als je alle lasten ervoor draagt, dus ook de kosten van aanschaf en onderhoud. Verder vind ik veel beslissingen te zwaar voor een kind van dertien, wat als er medische problemen ontstaan enz enz. Ik denk dat je een kind prima zorgtaken over de hond kan geven, maar daar zou voor mij ook de grens liggen. de huisdieren die in mijn huis wonen zijn ook van mij. Je kan ervan meegenieten, je zal er soms aan bij moeten dragen qua verzorging en hopelijk leer je er genoeg van om later een weloverwogen beslissing te nemen of je zelf ook een huisdier wilt.

Boyke kwam bij ons toen Koen 7 en Lote 5 waren. Ik was degene die heel graag een hond wilde en de rest is daar graag in mee gegaan Nu zijn de kinderen 15 en 13 en laten Boyke regelmatig uit als ik het vraag )er is een lijstje wie van de 2 aan de beurt is, anders is het ruzie). Ik heb met geen mogelijkheid in kunnen schatten dat de lieve, meegaande en hondliefhebbende kinderen van toen zulke grote, slungelige en vooral soms dwarse en egocenrische wezens zouden worden als ze nu (soms) helaas zijn Ik heb discussies gehad met mijn zoon over de hond als familiedier, verantwoordelijkheid etc etc en blijf dat natuurlijk ook gewoon doen en sta erop dat ze hun taken verrichten. Maar kinderen op die leeftijd helemaal verantwoordelijk stellen voor een hond? Nee, bij mij dus niet. Als je als volwassenen besluit een hond te nemen, blijf je wat mij betreft eindverantwoordelijk. Ze zorgen overigens wel zekf voor hun vogels, konijnen, reptielen en wat dies meer zij, ook met de nodige overreding voor de wat minder leuke klussen
En verder zijn het schatten

Tsja, ik vind dat als je je kind op die leeftijd een hond 'geeft' je daar zelf toch ook wel echt zin in moet hebben. Dus de verantwoordelijkheid mede op je nemen, want ik vind niet dat je een hond in een gezin volledig op een iemand kan afschuiven, zeker niet op een 13jarige. Dus je kan verwachten dat je wel zo af en toe moet aandringen als het puberhoofd vol zit met hele andere dingen dan door de stromende regen lopen met hondjelief. Ik denk dat het dan inderdaad (zoals je volgens mij zelf al hint) fout kan gaan bij de manier waarop je dat als ouders brengt. "Hey, ga nou eens met die hond uit, niet zo lui doen en met je vierkante ogen achter die computer weg!" komt anders over als "Bello moet denk ik straks wel weer uit, zal ik de paraplu alvast voor je klaarleggen of trek je liever een regenpak aan?". Om maar iets te noemen.

Wij kregen een hond toen ik 13 was, voornamelijk op aandringen van mij, maar iedereen stond erachter. Nou ja, behalve mijn oudste broer, maar die hoefde er dus ook niets voor te doen. Hij vond een hond prima, maar hij had gewoon geen zin in die verantwoordelijkheid. Ook goed. Bleven er nog vier mensen over om voor de hond te zorgen. Dat werkte prima, We hadden min of meer vaste afspraken over de uitlaattijden en mijn oudste broer liep na een tijdje ook gewoon uit zichzelf met Samba. Daar deed hij dan heel stoer nonchalant over, maar stiekem vond hij het gewoon wel gezellig. (Mijn vader heeft hem een keer midden in de nacht onder de trap naast haar gevonden, hij was tijdens het slaapwandelen naar beneden gegaan en had zich lekker naast de hond opgekruld .)

Als die ouders er zelf helemaal geen zin meer in hebben, die hond, dan kunnen ze 'm beter herplaatsen. Als ze 't zelf nog wel gewoon leuk vinden dan kunnen ze ook proberen te accepteren dat het hun gezamenlijke hond is en ze puberkind af en toe er even aan moeten herinneren dat er een hond is die het fijn vindt om te eten en uit te gaan.

Ik denk ook niet dat je een kind/puber een zelf een hond moet geven. De verantwoording hiervoor draagt veel verder dan alleen maar eten geven en uitlaten. Kijk maar eens op dit forum hoe vaak volwassenen al problemen hebben met honden, hoeveel honden er om wat voor reden niet herplaatst moeten worden omdat het toch meer vergt of moeilijker is dan is ingeschat. Kinderen/pubers kunnen dit ook niet overzien als ze blijven vragen om een hond en zeggen dat ze er echt goed voor zullen zorgen. Als er een hond in een gezin komt dan moeten het eerst de ouders zijn die de volledige verantwoording neemt. De kinderen kunnen hierin natuurlijk wel hun eigen bijdrage aanleveren en taken hebben. Ik ben er overigens helemaal op tegen om iemand een hond te geven, ook aan volwassenen.

Nou, ik ben het met een heleboel antwoorden hier niet eens. Ik heb mijn eerste hond gekregen toen ik 12 was, een boxer en heb altijd voor Haiko gezorgd. Ging er mee op cursus, liet hem uit, hij werd ook wel eens gevoerd door mijn moeder, want we hadden 2 honden, dus dat ging in 1 moeite door, maar ik ging er ook mee naar de dierenarts en nam hem later mee de kroeg in en zelfs wel eens mee naar school.
En ik was toen mijnheer volwassen was uberhaupt de enige die hem uit kon laten, want de rest van ons gezin kreeg hem niet onder appel en dan vrat hij alle honden uit de buurt op.
Dus ik zou het ook geen enkel probleem vinden om een 12-jarige zoals ik zelf was een hond te geven. Heel af en toe kom ik zo'n twaalfjarige tegen, met de nadruk op heel af en toe. Die andere 12-jarigen kun je gerust een hond geven als de rest van het gezin ook hondenliefhebber is, daar zal namelijk uiteindelijk een groot gedeelte van de verzorging op neer komen.

Ik vind een hond trouwens ook niet echt een gezinslid eigenlijk, tenminste ik heb er zelf nog nooit 1 gehad die vond dat hij een gezinslid was. Alle honden die ik heb gehad, thuis als kind, later als single en nu in mijn eigen gezin met kinderen interreseren zich geen ene moer voor de rest van het gezin. Die lopen ze alleen maar ondersteboven om zo snel mogelijk bij mij te zijn. Ook Perry, die hier gekomen is als kado voor mijn toen 12-jarige jongste zoon, ziet zichzelf niet als een gezinslid, maar als Aniek's hond waar toevallig ook nog andere mensen bij in huis wonen. Net als de rest van "onze" honden.

S@ndr@ schreef:Denk dat je een puber/kind geen hond moet geven tenzij je zelf bereid bent de hond te verzorgen,opvoeden en begeleiden.
dus nee ze zouden hier geen hond krijgen, ik zou het niet eerlijk vinden tegenover het beest

helemaal mee eens.
je moet het ZELF zien zitten, en bereid zijn zelf de zorg op je te nemen!
anders kun je er beter niet aan beginnen!

Budkes schreef:En ik was toen mijnheer volwassen was uberhaupt de enige die hem uit kon laten, want de rest van ons gezin kreeg hem niet onder appel en dan vrat hij alle honden uit de buurt op.
Dus ik zou het ook geen enkel probleem vinden om een 12-jarige zoals ik zelf was een hond te geven.

ik denk dan wel dat je een grote uitzondering was, want een twaalfjarige met een hondagressieve sterke reu de straat op sturen zou niet mijn ding zijn. :N:

miekmiek schreef:

Budkes schreef:En ik was toen mijnheer volwassen was uberhaupt de enige die hem uit kon laten, want de rest van ons gezin kreeg hem niet onder appel en dan vrat hij alle honden uit de buurt op.
Dus ik zou het ook geen enkel probleem vinden om een 12-jarige zoals ik zelf was een hond te geven.

ik denk dan wel dat je een grote uitzondering was, want een twaalfjarige met een hondagressieve sterke reu de straat op sturen zou niet mijn ding zijn. :N:

Toen was ik 14 , ik kreeg hem toen ik 12 was. En het was de enige mogelijkheid, hij luisterde namelijk alleen naar mij.

Budkes schreef:Ik vind een hond trouwens ook niet echt een gezinslid eigenlijk, tenminste ik heb er zelf nog nooit 1 gehad die vond dat hij een gezinslid was. Alle honden die ik heb gehad, thuis als kind, later als single en nu in mijn eigen gezin met kinderen interreseren zich geen ene moer voor de rest van het gezin. Die lopen ze alleen maar ondersteboven om zo snel mogelijk bij mij te zijn. Ook Perry, die hier gekomen is als kado voor mijn toen 12-jarige jongste zoon, ziet zichzelf niet als een gezinslid, maar als Aniek's hond waar toevallig ook nog andere mensen bij in huis wonen. Net als de rest van "onze" honden.

En ik ken dan weer voornamelijk 'gezinshonden'
Frenk breekt de tent af als de kinderen thuis komen en is door het dolle als mijn vriend thuiskomt. En ook de hond van mijn ouders is een hond die overduidelijk geniet van het gezelschap van het hele gezin. Natuurlijk, uiteindelijk is er 1 echte baas, maar de andere gezinsleden zijn absoluut belangrijk voor ze.
Van de honden die ik mee heb gemaakt tot nu toe, ook de honden van vroeger thuis, was het merendeel 'gezinslid' en een enkeling was een eenling.

Frenk schreef:

Budkes schreef:Ik vind een hond trouwens ook niet echt een gezinslid eigenlijk, tenminste ik heb er zelf nog nooit 1 gehad die vond dat hij een gezinslid was. Alle honden die ik heb gehad, thuis als kind, later als single en nu in mijn eigen gezin met kinderen interreseren zich geen ene moer voor de rest van het gezin. Die lopen ze alleen maar ondersteboven om zo snel mogelijk bij mij te zijn. Ook Perry, die hier gekomen is als kado voor mijn toen 12-jarige jongste zoon, ziet zichzelf niet als een gezinslid, maar als Aniek's hond waar toevallig ook nog andere mensen bij in huis wonen. Net als de rest van "onze" honden.

En ik ken dan weer voornamelijk 'gezinshonden'
Frenk breekt de tent af als de kinderen thuis komen en is door het dolle als mijn vriend thuiskomt. En ook de hond van mijn ouders is een hond die overduidelijk geniet van het gezelschap van het hele gezin. Natuurlijk, uiteindelijk is er 1 echte baas, maar de andere gezinsleden zijn absoluut belangrijk voor ze.
Van de honden die ik mee heb gemaakt tot nu toe, ook de honden van vroeger thuis, was het merendeel 'gezinslid' en een enkeling was een eenling.

Boyke is ook echt een gezinshond. Hij luistert nu ook naar de kinderen nu ze wat meer kennis en overwicht hebben. Hij luistert het best naar mij, maar ik heb alles met hem gedaan, bv de cursussen en we zijn wandelmaatjes. Maar hij is door het dolle als wie dan ook binnen komt

ik heb ook een hond gekregen toen ik 11 was en hoewel mijn ouders natuurlijk ook wel een deel van de verzorging op zich namen, met name het laatste rondje 's avonds als ik al lang en breed sliep, was het toch echt mijn hond.
Toen ik het huis uitging is ze dan ook met me meegegaan.
Dus ik zie het probleem van een kind een hond geven niet zo heel erg, het ligt voornamelijk aan het kind of dat de verantwoording aankan en dat dien je dan weer als ouders van te voren goed te overwegen.

Hond op marktplaats zetten zegt in mijn ogen meer over de ouders dan over het kind in kwestie.