Lotje 05-09-1993 - 05-07-2010, update met fotofilmpje
Geplaatst: 13 jul 2010 06:25
Hier dan mijn verhaal over mijn "kindje"
Lotje was een jack russeltje die mij overal volgde, waar ik was, was zei.
Ik nam haar overal mee naartoe, kon geen moment zonder haar.
Ze sliep dan ook altijd aan mijn voeteneind.
Ik was 8 toen ik haar kreeg en ben zo'n beetje met haar op gegroeid.
Toen ik mijn eerste vriendje kreeg moest zei er dan ook tussen in zitten als wij op de bank zaten, en owee als hij me een kus gaf, dan was het grommen haha.
Vorig jaar februari heeft Lotje nog een zware ingreep gehad.
Ze had een bult bij haar tepel die open sprong en ik dacht dat het gewoon een abces was en heb het dan steeds schoongemaakt maar toch maar even langs de dierenarts.
De dierenarts zei dat het inderdaad een abces was, maar kon veroorzaakt worden door een tumor.
Ik moest een paar dagen smeren met antibioticazalf en de bult werd minder maar ging niet weg.
Toen weer terug voor controle en daar kreeg ik te horen dat ze morgen gelijk geopereerd moest worden omdat het toch kanker bleek te zijn, als ik hier niks aan deed zou ze letterlijk verkankeren, ze was toen 15,5 jaar dus ik was vreselijk bang dat ze niet uit de narcose zou komen.
Ze hebben haar tumor weggehaald, gelijk gestereliseerd en aan 1 kant alle tepels weggehaald.
wonder boven wonder knapte ze weer helemaal op en het leek zelfs of ze een verjongingskuur had gehad.
Anderhalve week terug stopte ze ineens met eten, nu had ze weleens vaker dat ze een dag minder at...
Toch maar naar de dierenarts, ik vertrouwde het niet.
Bij de dierenarts aangekomen bleek het om een buikvirus te gaan wat vreselijk heerste onder de honden.
Ze kreeg een injectie en medicatie.
Ze at weer flink maar niet voor lang.
Ik heb wanhopig knakworsten naar binnen zitten proppen bij dr want ze wou niks anders.
Vorige week zondag, 04 juli kreeg ze het benauwd en het zat me niet lekker dus ik ben zondag op maandagnacht de hele nacht met haar op gebleven.
We lagen samen op de bank en ze kroop stijf tegen me aan.
De volgende ochtend gelijk naar de dierenarts, daar werd ze in een zuurstofkooi gelegd en hebben ze een rontgenfoto van haar longen gemaakt, ze bleek 150 mm vocht in haar longen te hebben...
Er werd ons geadviseerd om naar een andere kliniek te gaan voor een hart echo.
We hebben haar zelf vervoerd en dit vond ze zelfs leuk en keek lekker om zich heen.
In Lienden aangekomen hebben we haar gelijk weer in een zuurstofkooi gelegd en ze zouden bellen wanneer ze de echo hadden gemaakt, ik gaf haar nog een knuffel en een dikke kus.
Om precies 17:00 uur ging de telefoon....
Slecht nieuws... ze hadden meerdere keren bij Lotje gekeken en ze ademde weer rustig en sliep lekker.
Toen ze haar wilden ophalen voor de echo was ze echter rustig ingeslapen zonder pijn en benauwdheid.... wat een schok was dat, ik heb alles bij elkaar gehuild en wilde haar dan ook persee nog zien.
Ik ben er heen gegaan en heb haar nog lekker even vast gehouden en geknuffelt.
Ik wilde haar laten cremeren en kon daar dan ook gelijk terecht.
De volgende dag mocht ik haar nog 1 keer zien bij het crematorium en heb haar nogmaals een kus gegeven en haar gedag gezegd en inmiddels een mooie urn uitgekozen en een pootafdruk met een plukje haar laten maken.
Eindelijk was het dan zover, ik mocht haar weer ophalen!
Daar aangekomen zag ik haar mooie urntje staan en ik brak weer helemaal, dit was voor mij zoiets moois....
Mijn moeder heeft haar vast gehouden in de auto op weg naar huis...
Het was wat vreemd, het idee dat we Lotje vasthouden en mee naar huis nemen...
Eenmaal thuis aangekomen heb ik haar het mooiste plekje in mijn woonkamer gegeven met allemaal foto's om zich heen en een kaarsje.
Ook kreeg ik een mooie kaart mee naar huis van de crematie, datum tijd en een gedichtje.
Pas toen ze thuis was kwam er een gevoel van rust over mij heen...
Maar ik mis haar natuurlijk vreselijk...
Zelfs de kleinste dingetjes!
En ergens weet ik dat ze altijd bij me zal zijn!
Lotje is op 2 maanden na 17 jaar geworden, iets waar ik reuze trots op mag zijn!
Ik weet dat ik altijd goed voor haar ben geweest en haar op handen heb gedragen.
Lotje ik hou van je en ik weet dat je bij me bent!
Hele dikke kus en knuffel
Speciaal voor mij en Lotje heeft Thea dit voor ons gemaakt als herinnering!
http://www.youtube.com/watch?v=CjpxfKI4 ... er&list=UL
Lotje was een jack russeltje die mij overal volgde, waar ik was, was zei.
Ik nam haar overal mee naartoe, kon geen moment zonder haar.
Ze sliep dan ook altijd aan mijn voeteneind.
Ik was 8 toen ik haar kreeg en ben zo'n beetje met haar op gegroeid.
Toen ik mijn eerste vriendje kreeg moest zei er dan ook tussen in zitten als wij op de bank zaten, en owee als hij me een kus gaf, dan was het grommen haha.
Vorig jaar februari heeft Lotje nog een zware ingreep gehad.
Ze had een bult bij haar tepel die open sprong en ik dacht dat het gewoon een abces was en heb het dan steeds schoongemaakt maar toch maar even langs de dierenarts.
De dierenarts zei dat het inderdaad een abces was, maar kon veroorzaakt worden door een tumor.
Ik moest een paar dagen smeren met antibioticazalf en de bult werd minder maar ging niet weg.
Toen weer terug voor controle en daar kreeg ik te horen dat ze morgen gelijk geopereerd moest worden omdat het toch kanker bleek te zijn, als ik hier niks aan deed zou ze letterlijk verkankeren, ze was toen 15,5 jaar dus ik was vreselijk bang dat ze niet uit de narcose zou komen.
Ze hebben haar tumor weggehaald, gelijk gestereliseerd en aan 1 kant alle tepels weggehaald.
wonder boven wonder knapte ze weer helemaal op en het leek zelfs of ze een verjongingskuur had gehad.
Anderhalve week terug stopte ze ineens met eten, nu had ze weleens vaker dat ze een dag minder at...
Toch maar naar de dierenarts, ik vertrouwde het niet.
Bij de dierenarts aangekomen bleek het om een buikvirus te gaan wat vreselijk heerste onder de honden.
Ze kreeg een injectie en medicatie.
Ze at weer flink maar niet voor lang.
Ik heb wanhopig knakworsten naar binnen zitten proppen bij dr want ze wou niks anders.
Vorige week zondag, 04 juli kreeg ze het benauwd en het zat me niet lekker dus ik ben zondag op maandagnacht de hele nacht met haar op gebleven.
We lagen samen op de bank en ze kroop stijf tegen me aan.
De volgende ochtend gelijk naar de dierenarts, daar werd ze in een zuurstofkooi gelegd en hebben ze een rontgenfoto van haar longen gemaakt, ze bleek 150 mm vocht in haar longen te hebben...
Er werd ons geadviseerd om naar een andere kliniek te gaan voor een hart echo.
We hebben haar zelf vervoerd en dit vond ze zelfs leuk en keek lekker om zich heen.
In Lienden aangekomen hebben we haar gelijk weer in een zuurstofkooi gelegd en ze zouden bellen wanneer ze de echo hadden gemaakt, ik gaf haar nog een knuffel en een dikke kus.
Om precies 17:00 uur ging de telefoon....
Slecht nieuws... ze hadden meerdere keren bij Lotje gekeken en ze ademde weer rustig en sliep lekker.
Toen ze haar wilden ophalen voor de echo was ze echter rustig ingeslapen zonder pijn en benauwdheid.... wat een schok was dat, ik heb alles bij elkaar gehuild en wilde haar dan ook persee nog zien.
Ik ben er heen gegaan en heb haar nog lekker even vast gehouden en geknuffelt.
Ik wilde haar laten cremeren en kon daar dan ook gelijk terecht.
De volgende dag mocht ik haar nog 1 keer zien bij het crematorium en heb haar nogmaals een kus gegeven en haar gedag gezegd en inmiddels een mooie urn uitgekozen en een pootafdruk met een plukje haar laten maken.
Eindelijk was het dan zover, ik mocht haar weer ophalen!
Daar aangekomen zag ik haar mooie urntje staan en ik brak weer helemaal, dit was voor mij zoiets moois....
Mijn moeder heeft haar vast gehouden in de auto op weg naar huis...
Het was wat vreemd, het idee dat we Lotje vasthouden en mee naar huis nemen...
Eenmaal thuis aangekomen heb ik haar het mooiste plekje in mijn woonkamer gegeven met allemaal foto's om zich heen en een kaarsje.
Ook kreeg ik een mooie kaart mee naar huis van de crematie, datum tijd en een gedichtje.
Pas toen ze thuis was kwam er een gevoel van rust over mij heen...
Maar ik mis haar natuurlijk vreselijk...
Zelfs de kleinste dingetjes!
En ergens weet ik dat ze altijd bij me zal zijn!
Lotje is op 2 maanden na 17 jaar geworden, iets waar ik reuze trots op mag zijn!
Ik weet dat ik altijd goed voor haar ben geweest en haar op handen heb gedragen.
Lotje ik hou van je en ik weet dat je bij me bent!
Hele dikke kus en knuffel
Speciaal voor mij en Lotje heeft Thea dit voor ons gemaakt als herinnering!
http://www.youtube.com/watch?v=CjpxfKI4 ... er&list=UL
