Ons maatje Bo 25-6-1994 - 8-6-2010
Geplaatst: 15 jun 2010 18:59
4,5 jaar geleden kregen je baasjes het in hun bol. Ze gingen samenwonen en wilden graag naast de katten nog een hond. Nooit zijn we met honden opgegroeid, dus het was even spannend. We hebben er goed over nagedacht en gepraat en zijn toen naar een website gegaan met allemaal asiel dieren. En daar was jij!! Met je guitige koppie 
We waren gelijk verliefd!!
Je was het gewoon helemaal!!
Bij het asiel aangekomen, rende jij als eerste naar ons toe, maar werd door de andere honden weggeduwt.. Maar we kwamen voor jou en je mocht uit je kooitje.. Echt veel aandacht had je niet voor ons, want je was weer lekker buiten en kon weer overal je geur verspreiden, want er hingen natuurlijk veel luchtjes overal. Ook zonder twijfel sprong je bij ons in de auto
Blijkbaar zat je in het asiel, omdat je baasje naar een verzorgingstehuis moest. Hierna heb je een ander baasje gehad wat je met een slap excuus heeft terug gebracht.. Dat was dan hun verlies, want je hebt ons leven verrijkt met je aanwezigheid.
Het begin was wat onwennig, maar al gauw wendde we aan elkaar. Je was zo een geweldige hond! Tapdansen kon je als de beste als het woord koekje viel. Wat een enthousiasme had je!! Je oren gelijk omhoog en we kregen de tapdans act weer
Verder konden we je ook gek maken met wortels, dat was echt genieten!! En het grappige was dat wanneer je iets met een k zei dat je gelijk dacht dat we koekje zeiden en dan begon je weer te dansen 
Veel en lang lopen vond je heerlijk. Als de zon er was, was jij altijd in de tuin te vinden. Je ging heerlijk op je rug liggen, totdat je het te warm had en ging hijgen.. Je zocht dan even de schaduw op en als je dan weer afgekoeld was ging je weer in de zon liggen! Wat kon jij genieten zeg!! Je was altijd bij ons, het kwam eigenlijk nooit voor dat je er niet was als wij bijvoorbeeld even in de tuin bezig waren. Als we naar binnen gingen kwam jij ook weer mee.. En je had een grappige manier van aandacht vragen, want dan maakte je een bromgeluid en niet te zuinig ook. Als je dan een aai over je bol kreeg, was het weer goed. Het liefste stond je overal tussen in. Net zoals mijn vrijgezellenfeest. Ik had een hele lange sluier op mijn hoofd en jij stond eronder, op mijn voeten steeds maar dat was niet erg.
Toen ik ging trouwen en ik mijn bruidsjurk aandeed stond je er ook steeds bovenop, gelukkig had je geen vieze pootjes :crazy: Laatst werd mijn haar geverfd door mijn schoonmoeder en dan stond je tussen mij en mijn schoonmoeder in en ging weer lekker een bromgeluidje maken.. Je was graag bij ons, maar we vonden dat ook heel erg fijn! Jij had ons nodig, maar wij jou ook!!
Toen je 13 was werd je ene teelbal veel groter dan de andere... Je had blijkbaar teelbalkanker. We hebben na goed overdenken je laten opereren, maar we waren erg benauwd dat je er niet uit zou komen.. Met allerlei apparaten om je hart in de gaten te houden hebben ze je succesvol geopereerd!!
Oh Bo wat was je een vrolijk hondje wat alles goed vond.. De katten waren ook gek op je, want je kreeg regelmatig een liefdesaanval van ze..
Als ik verdrietig was, kwam je altijd naar me toe en troostte me. Als ik zenuwachtig was en aan het ijsberen was, liep je met me mee. Als de kast of koelkast open ging stond je er met je neus boven op. Ook wanneer de stofzuiger uit de kast kwam stond je erbij om er lekker voor te lopen.. Als ik weg ging om te werken o.i.d. zwaaide je me uit, als ik terug kwam stond je weer enthousiast op me te wachten. Als 1 van ons niet thuis was, miste je diegene. Je reageerde op elk geluid en stond wel wat vaker bij de deur. Als we weer compleet waren ging je gerust weer liggen in je mand.
Nieuwsgierig was je ook, maar dat was zo grappig. Als we boodschappen hadden gehaald en de deur even open moesten laten, stond je al zwiepend in het deurgat van : Jeej de baasjes zijn er weer, en misschien hebben ze wel koekjes??".
Ook deed je soms dingen die niet mocht, zoals de prullenbak omgooien om te kijken of er wat lekkers in zat, of stiekem op de bank liggen waar het kleed net niet lag, of niet je mand ingaan als we dat vroegen. Je ging dan wel eens met 2 poten erin staan en dan kon je ons zo op een bepaalde manier aankijken. Ook als de katten een snoepje kregen en jij er net een koekje had gehad, stond je erbij.. Sneaky en snel at je ze voor hun neus weg, haha alsof je iets tekort kwam
Echt ondeugend was je!! Maar met jouw koppie konden we je altijd snel vergeven.
Je was echt een allemansvriend.. Iedereen was weg van je en je ontving iedereen erg enthousiast. De postbode of iemand aan de deur die je niet kende vond je wat minder, dan blafte je er op los, omdat je er dan even niet bij kon zijn. Verder blafte je nooit. Je ging overal mee naartoe als dat kon en je vond het geweldig. In de auto vond je het heerlijk om om je heen te kijken, je neus op het raam wat lekkere vlekken maakte. Zelfs met katten kon je het vinden, stiekem was je ook een kat, want je had een grote mand, maar ging liever in de kattenmand liggen
Ook bij ons op de bank lag je graag en je hield van de aandacht.
En als er een verjaardag was, mochten we de glazen snel in het midden van de tafel zetten want je was zo vrolijk dat je wel eens met je staart glazen van de tafel zwiepte. De hapjes vond je ook altijd bijster interessant uiteraard
We hebben je eigenlijk altijd bij ons gehad, tenzij we op vakantie waren, toen mocht je bij de ouders van Michael of bij mijn moeder logeren. Je had het altijd naar je zin. Wel miste we je altijd ontzettend en als we terug waren, was het eerste wat we deden, jouw ophalen! Als we je de avond voor onze vakantie weg brachten, vonden we dat eigenlijk al heel naar.. We stelde het ook altijd erg uit en de vakanties waren altijd kort.. Wel wisten we dat je het super leuk had als je uit logeren ging. De koekjes wist je altijd perfect te vinden en bij binnenkomst rende je naar de keuken en ging voor het kastje zitten. Ja je was echt een slimme hond!!
Omdat je zoveel bij ons was, hadden we niet echt door dat je de laatste tijd echt een oude sok werd. Je was natuurlijk al niet meer de jongste toen we je uit het asiel hadden gehaald.
Je lag meer in je mandje en had bijna geen behoefte om te spelen. Op de bank kon je op den duur alleen nog maar met hulp. Je kreeg staar en werd wat doof. Toch was je enthousiasme er nog steeds en verblijdde je ons..
Sinds 3 maanden begon je minder te eten. Je vertrouwde brokken voldeden niet meer. We hebben toen nieuw voer gehaald, wat je na een week ook weer beu was. Meerdere oplossingen hebben we bedacht om jou te laten eten en dat ging ons redelijk goed af. Bij het uitlaten had je het al snel gezien. Waar we normaal nog niet eens op de helft waren, keerde je sinds 3 maanden weer terug. Vrolijk liep je mee, maar op de terug weg had je er minder zin in. Binnenshuis was je altijd nog wel nieuwsgierig genoeg om ons te volgen als we in het huis liepen.. Toen we verhuisden heb je nog door de verf gelopen en heb je je pootafdruk op het parket achtergelaten. Die plank hebben we nog steeds!!
Michael had een mooie mand voor je gemaakt toen we in het nieuwe huis gingen wonen. Hier heb je met plezier in gelegen. Het was een speciaal voor jou gemaakte, omdat je wat ondersteuning nodig had. Op den duur lukte het je steeds slechter om eruit te komen en viel je regelmatig bij het uitstappen. Opstaan werd moeilijk en je had er hulp bij nodig. Aangezien het vervelend was dat je er niet meer goed kon uitstappen hebben we lekkere zachte dekentjes neergelegd waar je beter op kon liggen.
Je vacht werd de laatste tijd valer en je begon dunner te worden. We hebben je goed door de dierenarts laten controleren, maar die vertelde dat je natuurlijk ook ouder werd. Voedingsstoffen nam je minder goed op en de spieren verslapten en je ging door je pootjes zakken.. Desalniettemin had je er nog zin in en dat enthousiasme bracht je ook over op de dierenarts. We merkten dat je vaker lag te slapen, maar toch wilde je ook maar al te graag weten wat er allemaal gebeurde in huis en wat wij gingen doen. Je had er echt nog zin in! Je zag het allemaal natuurlijk niet meer zo goed, en wilde daarom ook weten wat er allemaal gebeurde. Bij het uitlaten moesten we je wat meer begeleiden, anders liep je wel eens tegen iets aan.
Ook kon je wel eens je plas niet ophouden. Nadat je per ongeluk op de bank had geplast kon je je zo nietig gedragen, terwijl we je gerust stelde. Na wat zoekwerk op internet en ervaring van een andere hondenbezitter, kon het zijn dat je misschien een hersenbloeding had gehad. Dit gebeurde maar heel af en toe, maar was wel naar om je zo te zien. Je blaas werd ook zwakker dus we lieten je best vaak uit. Alhoewel het op den duur hele kleine eindjes werden..
Maandag 31 mei zijn we met je naar de dierenarts geweest, omdat je last had van je oogjes en we wilden ook weer een check up laten doen. Mensen zagen je harder achteruit gaan, maar omdat je altijd bij ons was, was het heel geleidelijk. We namen je zoals je was en je had gewoon meer rust nodig. Je bleef nog steeds onze hartendief!
De dierenarts vertelde dat je inderdaad dun was, maar dat het nog gezond was en dat je er echt nog zin in had! Wat waren wij opgelucht zeg!!
In het begin van vorige week, als je buiten je behoefte had gedaan kregen we je bijna niet meer mee en moesten we je het laatste stukje gaan dragen.
Op zaterdag was je op visite bij de ouders van Michael, aangezien we je helaas niet mee konden nemen. Toen we je ophaalden vertelde mijn schoonmoeder dat je wat suffig was. Je was wel vaker wat suffig en je kon voor je uit staren. Maar je bleef liggen toen we binnen kwamen, wat je nooit deed, want je stond weer als eerste bij ons in de buurt blij te zijn. Het voelde gelijk niet goed!! Ik pakte je op en je kopje was slap. Ik had je op de grond gezet om je even zelf te laten lopen, maar dat ging niet goed. Je achterstel werkte niet mee en je zwengelde.. Echt foute boel!! Wij zijn gelijk met je naar de dierenarts geweest.
Waarschijnlijk had je last van je poot, dachten we. De dierenarts had je een pijnstillende prik gegeven. Wel attendeerde hij erop dat je een soort gezwel in je buik had. Dit had je maandag 31 mei nog niet. Dit kon duiden op kanker of misschien je milt die bloedde. Je had namelijk ook erg licht tandvlees, wat duidt op bloedarmoede. De dierenarts wilde het nog even aankijken, maar als het niet zou veranderen, dan zou je een prikje krijgen om in te slapen. Hier schrokken we van. Maandag was er nog niks aan de hand met je en zaterdag ging je ineens heel hard achteruit! Na die prik keutelde je weer op. Je was weer lekker binnen aan het rond hupsen, maar je merkte wel dat je wel last had van je pootje. Zaterdagavond heb ik je mee naar bed genomen, om van je te genieten. We waren zo blij dat je je weer beter voelde!! Zondag had je een goede dag, je was toen meegegaan naar de ouders van Michael en we gingen bbq'en. Lekker op je gemakje lag je op je kleedje. Zondag heb je weer bij ons geslapen, ik denk dat we toch ergens voelde dat het niet lekker zat ofzo.
Maandag ochtend zijn we terug gegaan naar de dierenarts om je na zaterdag nog even na te laten kijken. De dierenarts stond versteld van je, dat je zo was opgekeuteld! Je kreeg nog wat tabletten mee voor eventueel pijn aan je poot en volgende week zouden we dan nog met je terug gaan. Wat waren Michael en ik opgelucht!! Je zou ons nog wel even vergezellen hoopte we. Je werd heerlijk verwend met nat voer. Koekjes had je alleen geen behoefte meer aan, maar als je maar at he! Maandag middag kreeg je last van je maag. Ik ging je uitlaten, maar de koek was al snel op. Meestal dribbelde je wel mee, al dan niet langzaam, maar nu kreeg ik je echt niet mee! Ik heb je eigenlijk heel de weg moeten dragen..
Ik kwam thuis en barstte in huilen uit. Ik uitte naar michael dat dit zo niet meer kon met jou. Je kon niet meer fatsoenlijk je behoeftes doen. Ook begon je weer scheef te lopen en viel je meerdere keren achter elkaar waarna je niet meer zelf op kon komen. Ik vertelde tegen Michael dat het gewoon niet meer kon en hij was het met me eens. Je lag uitgeteld op je kleedje en keek eigenlijk niet meer op of om. Een mooi moment was het dat je ineens uit jezelf met wat moeite naar de tuin ging. Je ging heel erg vrolijk zwiepen en had het naar je zin. Zo hoog had je al een tijdje niet meer gezwiept. Dit was denk ik je opleving, maar erg mooi om te zien!!!
We hadden het vermoeden dat je zelf zou overlijden die dag of nacht. We hadden besloten dat wanneer je zelf niet zou overlijden en je nog steeds in dezelfde staat zou zijn als dan, dat we je moesten in laten slapen. Mijn schoonouders en zwager zijn 's avonds afscheid komen nemen. Michael en ik hebben op de bank geslapen, zodat we bij je konden zijn en we je niet mee naar boven hoefde te slepen.
Ik heb je ook nog even bij mij gelegd, maar het boeide je even niet meer waar je lag, als je maar lag. Om half 9 werden we wakker en hebben we je toestand bekeken. Je kwam soms van je kleedje, maar met hulp van ons, want je kon zelf niet meer opstaan. Toen je eenmaal liep, liep je scheef en viel je onderweg, je pootje klapte ook dubbel en je sleepte deze mee. Je wilde ook niet meer eten. Als je weer terug ging liggen op je kleedje, gleed je langs de muur naar beneden om je neer te leggen. Op 8 juni om 09.00 heeft Michael met pijn in zijn hart naar de dierenarts gebeld, met het verzoek om je in te laten slapen. Gelukkig voor jouw kon de dierenarts vroeg in de middag komen. Ergens ook een opluchting voor ons, omdat het zo een pijn deed om je zo te zien!! Je had het al zelf opgegeven, alleen je hart klopte nog.
Rond kwart voor 12 kwam de dierenarts bij ons thuis, want we wilde dat je hier zou sterven, in je vertrouwde omgeving, op je eigen kleedje. De dierenarts heeft je even bekeken, maar zag ook dat je op was. De dierenarts heeft je een narcose spuitje gegeven, waarbij je langzaam zou gaan slapen, maar je was eigenlijk al gelijk in slaap. Ik heb je nog even gezegd dat we bij je waren, misschien dat je het gehoord hebt.. Hierna kwam je tweede spuitje. Halverwege het spuitje zag Michael al dat je stopte met ademen. Het was toen 12.04... Je bent heel vredig gestorven op je oude vertrouwde plek met ons aan je zijde.
Je ziel was ook gelijk uit je ogen.. Het deed zo veel pijn!! Maar je bent nu verlost, je lichaam was al een tijdje op, maar jij had de spirit nog, maar ook die had je zelfs niet meer op het laatste.. De keuze was pijnlijk, maar onvermijdelijk! Je hebt niet geleden en bent door ouderdom overleden. Voor je gevoel ben je hier nooit weggegaan.. De dierenarts heeft je meegenomen en de mensen van het crematorium hebben je opgehaald.
14 juni hebben we je bij het crematorium opgehaald. Was wel een erg confronterend gevoel.. Je lichaam was nu gecremeerd en je schattige lichaam is niet meer.. Ik heb je as in de strooibus op mijn schoot gehouden. Ik had echt het gevoel dat je bij ons was..
We zijn gelijk naar de dijk gereden en hebben even hand in hand langs de dijk gelopen. Hier hebben we een onwijs mooi plekje voor je uitgezocht en hebben we je samen uitgestrooid.. We hadden allebei echt een gevoel van kalmte, ik denk dat je ons geruststelde en dat het allemaal goed met je gaat! Dat is iets wat ik uit de grond van mijn hart hoop, want jij verdiend het beste!
Nu lijkt het voorbij, we hebben je een laatste dienst kunnen bewijzen.. Nu zijn wij alleen over met ons verdriet, maar toch is je aanwezigheid voelbaar! We herinneren je op een mooie manier, nu moet jij je rust vinden en maak maar geen zorgen om ons!
Je was onze eerste hond en je was er 1 uit duizenden. We hebben zo een mazzel met je gehad!
We zijn verdrietig,het is erg stil in huis en we staan steeds op het punt je uit te laten, maar dan komt de klap weer even. Vooral vanochtend toen ik wakker werd en naar beneden ging.. Je getrippel, je nieuwsgierigheid en je in de weg geloop mis ik zo onwijs! Er is niemand die me ontvangt als ik thuis kom van werken.. Je was mijn maatje, ben daarom heel blij dat we je uit het asiel hebben gehaald en je nog een mooie 4,5 jaar hebben kunnen geven met de aandacht en rust die je nodig had! Je hebt er alles uit gehaald wat er uit was te halen! Maar als de koek op is, is het ook echt op en met de afdalingen die je hebt gemaakt, was dit de laatste, dat gaf je zelf ook aan. We respecteren dit en hebben er vrede mee, ook al doet het zo een zeer
. Weet wel dat je erg gemist wordt door iedereen!
Michael vertelde me nog iets moois wat ik er graag in wil houden:
Je hebt niet alleen een pootje achter gelaten op het parket, maar je hebt ook een pootje achter gelaten op ons hart! We hebben zo onwijs geluk met je gehad en we hebben mooie herinneringen! Vaak kijken we de filmpjes terug van hoe je echt was en dan zagen we inderdaad dat je echt hard achter uit gegaan was.. De filmpjes kijken maakt ons blij, want je was zo lief en blij en enthousiast!! Ook hebben we je nog mooie jaren kunnen bezorgen en dat heb je altijd met je blije houding bevestigd en dat geeft ons ook een goed gevoel! Wellicht was je anders in het asiel weggekwijnd en dat had je niet verdiend
Lieve Bo, onze trouwe vriend, rust zacht op de eeuwige groene grasveldjes!! Je zit voor altijd in ons hart, want je hebt ons ook heel gelukkig gemaakt!!!! We zullen je nooit vergeten
Er gaat geen dag voorbij, dat ik niet aan je denk
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar je lieve ogen kijk
Dat ik jou mocht leren kennen, is een geschenk
Al had ik je liever hier gehad, maar toch voel ik me rijk
Waar je ook bent
Hoever hier ook vandaan
Ik weet dat je bij me bent
waar ik ook zal gaan of staan
Dank je lieve Bo, voor wie je hier op aarde was
Dank je, voor wie je nu bent
Al had ik liever gezien dat het anders was
Maar ik ben er trots op dat ik jou heb gekend
We waren gelijk verliefd!!Je was het gewoon helemaal!!
Bij het asiel aangekomen, rende jij als eerste naar ons toe, maar werd door de andere honden weggeduwt.. Maar we kwamen voor jou en je mocht uit je kooitje.. Echt veel aandacht had je niet voor ons, want je was weer lekker buiten en kon weer overal je geur verspreiden, want er hingen natuurlijk veel luchtjes overal. Ook zonder twijfel sprong je bij ons in de auto
Blijkbaar zat je in het asiel, omdat je baasje naar een verzorgingstehuis moest. Hierna heb je een ander baasje gehad wat je met een slap excuus heeft terug gebracht.. Dat was dan hun verlies, want je hebt ons leven verrijkt met je aanwezigheid.
Het begin was wat onwennig, maar al gauw wendde we aan elkaar. Je was zo een geweldige hond! Tapdansen kon je als de beste als het woord koekje viel. Wat een enthousiasme had je!! Je oren gelijk omhoog en we kregen de tapdans act weer
Verder konden we je ook gek maken met wortels, dat was echt genieten!! En het grappige was dat wanneer je iets met een k zei dat je gelijk dacht dat we koekje zeiden en dan begon je weer te dansen Veel en lang lopen vond je heerlijk. Als de zon er was, was jij altijd in de tuin te vinden. Je ging heerlijk op je rug liggen, totdat je het te warm had en ging hijgen.. Je zocht dan even de schaduw op en als je dan weer afgekoeld was ging je weer in de zon liggen! Wat kon jij genieten zeg!! Je was altijd bij ons, het kwam eigenlijk nooit voor dat je er niet was als wij bijvoorbeeld even in de tuin bezig waren. Als we naar binnen gingen kwam jij ook weer mee.. En je had een grappige manier van aandacht vragen, want dan maakte je een bromgeluid en niet te zuinig ook. Als je dan een aai over je bol kreeg, was het weer goed. Het liefste stond je overal tussen in. Net zoals mijn vrijgezellenfeest. Ik had een hele lange sluier op mijn hoofd en jij stond eronder, op mijn voeten steeds maar dat was niet erg.
Toen ik ging trouwen en ik mijn bruidsjurk aandeed stond je er ook steeds bovenop, gelukkig had je geen vieze pootjes :crazy: Laatst werd mijn haar geverfd door mijn schoonmoeder en dan stond je tussen mij en mijn schoonmoeder in en ging weer lekker een bromgeluidje maken.. Je was graag bij ons, maar we vonden dat ook heel erg fijn! Jij had ons nodig, maar wij jou ook!!
Toen je 13 was werd je ene teelbal veel groter dan de andere... Je had blijkbaar teelbalkanker. We hebben na goed overdenken je laten opereren, maar we waren erg benauwd dat je er niet uit zou komen.. Met allerlei apparaten om je hart in de gaten te houden hebben ze je succesvol geopereerd!!
Oh Bo wat was je een vrolijk hondje wat alles goed vond.. De katten waren ook gek op je, want je kreeg regelmatig een liefdesaanval van ze..
Als ik verdrietig was, kwam je altijd naar me toe en troostte me. Als ik zenuwachtig was en aan het ijsberen was, liep je met me mee. Als de kast of koelkast open ging stond je er met je neus boven op. Ook wanneer de stofzuiger uit de kast kwam stond je erbij om er lekker voor te lopen.. Als ik weg ging om te werken o.i.d. zwaaide je me uit, als ik terug kwam stond je weer enthousiast op me te wachten. Als 1 van ons niet thuis was, miste je diegene. Je reageerde op elk geluid en stond wel wat vaker bij de deur. Als we weer compleet waren ging je gerust weer liggen in je mand.
Nieuwsgierig was je ook, maar dat was zo grappig. Als we boodschappen hadden gehaald en de deur even open moesten laten, stond je al zwiepend in het deurgat van : Jeej de baasjes zijn er weer, en misschien hebben ze wel koekjes??".
Ook deed je soms dingen die niet mocht, zoals de prullenbak omgooien om te kijken of er wat lekkers in zat, of stiekem op de bank liggen waar het kleed net niet lag, of niet je mand ingaan als we dat vroegen. Je ging dan wel eens met 2 poten erin staan en dan kon je ons zo op een bepaalde manier aankijken. Ook als de katten een snoepje kregen en jij er net een koekje had gehad, stond je erbij.. Sneaky en snel at je ze voor hun neus weg, haha alsof je iets tekort kwam
Echt ondeugend was je!! Maar met jouw koppie konden we je altijd snel vergeven.Je was echt een allemansvriend.. Iedereen was weg van je en je ontving iedereen erg enthousiast. De postbode of iemand aan de deur die je niet kende vond je wat minder, dan blafte je er op los, omdat je er dan even niet bij kon zijn. Verder blafte je nooit. Je ging overal mee naartoe als dat kon en je vond het geweldig. In de auto vond je het heerlijk om om je heen te kijken, je neus op het raam wat lekkere vlekken maakte. Zelfs met katten kon je het vinden, stiekem was je ook een kat, want je had een grote mand, maar ging liever in de kattenmand liggen
Ook bij ons op de bank lag je graag en je hield van de aandacht.
En als er een verjaardag was, mochten we de glazen snel in het midden van de tafel zetten want je was zo vrolijk dat je wel eens met je staart glazen van de tafel zwiepte. De hapjes vond je ook altijd bijster interessant uiteraard
We hebben je eigenlijk altijd bij ons gehad, tenzij we op vakantie waren, toen mocht je bij de ouders van Michael of bij mijn moeder logeren. Je had het altijd naar je zin. Wel miste we je altijd ontzettend en als we terug waren, was het eerste wat we deden, jouw ophalen! Als we je de avond voor onze vakantie weg brachten, vonden we dat eigenlijk al heel naar.. We stelde het ook altijd erg uit en de vakanties waren altijd kort.. Wel wisten we dat je het super leuk had als je uit logeren ging. De koekjes wist je altijd perfect te vinden en bij binnenkomst rende je naar de keuken en ging voor het kastje zitten. Ja je was echt een slimme hond!!
Omdat je zoveel bij ons was, hadden we niet echt door dat je de laatste tijd echt een oude sok werd. Je was natuurlijk al niet meer de jongste toen we je uit het asiel hadden gehaald.
Je lag meer in je mandje en had bijna geen behoefte om te spelen. Op de bank kon je op den duur alleen nog maar met hulp. Je kreeg staar en werd wat doof. Toch was je enthousiasme er nog steeds en verblijdde je ons..
Sinds 3 maanden begon je minder te eten. Je vertrouwde brokken voldeden niet meer. We hebben toen nieuw voer gehaald, wat je na een week ook weer beu was. Meerdere oplossingen hebben we bedacht om jou te laten eten en dat ging ons redelijk goed af. Bij het uitlaten had je het al snel gezien. Waar we normaal nog niet eens op de helft waren, keerde je sinds 3 maanden weer terug. Vrolijk liep je mee, maar op de terug weg had je er minder zin in. Binnenshuis was je altijd nog wel nieuwsgierig genoeg om ons te volgen als we in het huis liepen.. Toen we verhuisden heb je nog door de verf gelopen en heb je je pootafdruk op het parket achtergelaten. Die plank hebben we nog steeds!!
Michael had een mooie mand voor je gemaakt toen we in het nieuwe huis gingen wonen. Hier heb je met plezier in gelegen. Het was een speciaal voor jou gemaakte, omdat je wat ondersteuning nodig had. Op den duur lukte het je steeds slechter om eruit te komen en viel je regelmatig bij het uitstappen. Opstaan werd moeilijk en je had er hulp bij nodig. Aangezien het vervelend was dat je er niet meer goed kon uitstappen hebben we lekkere zachte dekentjes neergelegd waar je beter op kon liggen.
Je vacht werd de laatste tijd valer en je begon dunner te worden. We hebben je goed door de dierenarts laten controleren, maar die vertelde dat je natuurlijk ook ouder werd. Voedingsstoffen nam je minder goed op en de spieren verslapten en je ging door je pootjes zakken.. Desalniettemin had je er nog zin in en dat enthousiasme bracht je ook over op de dierenarts. We merkten dat je vaker lag te slapen, maar toch wilde je ook maar al te graag weten wat er allemaal gebeurde in huis en wat wij gingen doen. Je had er echt nog zin in! Je zag het allemaal natuurlijk niet meer zo goed, en wilde daarom ook weten wat er allemaal gebeurde. Bij het uitlaten moesten we je wat meer begeleiden, anders liep je wel eens tegen iets aan.
Ook kon je wel eens je plas niet ophouden. Nadat je per ongeluk op de bank had geplast kon je je zo nietig gedragen, terwijl we je gerust stelde. Na wat zoekwerk op internet en ervaring van een andere hondenbezitter, kon het zijn dat je misschien een hersenbloeding had gehad. Dit gebeurde maar heel af en toe, maar was wel naar om je zo te zien. Je blaas werd ook zwakker dus we lieten je best vaak uit. Alhoewel het op den duur hele kleine eindjes werden..
Maandag 31 mei zijn we met je naar de dierenarts geweest, omdat je last had van je oogjes en we wilden ook weer een check up laten doen. Mensen zagen je harder achteruit gaan, maar omdat je altijd bij ons was, was het heel geleidelijk. We namen je zoals je was en je had gewoon meer rust nodig. Je bleef nog steeds onze hartendief!
De dierenarts vertelde dat je inderdaad dun was, maar dat het nog gezond was en dat je er echt nog zin in had! Wat waren wij opgelucht zeg!!
In het begin van vorige week, als je buiten je behoefte had gedaan kregen we je bijna niet meer mee en moesten we je het laatste stukje gaan dragen.
Op zaterdag was je op visite bij de ouders van Michael, aangezien we je helaas niet mee konden nemen. Toen we je ophaalden vertelde mijn schoonmoeder dat je wat suffig was. Je was wel vaker wat suffig en je kon voor je uit staren. Maar je bleef liggen toen we binnen kwamen, wat je nooit deed, want je stond weer als eerste bij ons in de buurt blij te zijn. Het voelde gelijk niet goed!! Ik pakte je op en je kopje was slap. Ik had je op de grond gezet om je even zelf te laten lopen, maar dat ging niet goed. Je achterstel werkte niet mee en je zwengelde.. Echt foute boel!! Wij zijn gelijk met je naar de dierenarts geweest.
Waarschijnlijk had je last van je poot, dachten we. De dierenarts had je een pijnstillende prik gegeven. Wel attendeerde hij erop dat je een soort gezwel in je buik had. Dit had je maandag 31 mei nog niet. Dit kon duiden op kanker of misschien je milt die bloedde. Je had namelijk ook erg licht tandvlees, wat duidt op bloedarmoede. De dierenarts wilde het nog even aankijken, maar als het niet zou veranderen, dan zou je een prikje krijgen om in te slapen. Hier schrokken we van. Maandag was er nog niks aan de hand met je en zaterdag ging je ineens heel hard achteruit! Na die prik keutelde je weer op. Je was weer lekker binnen aan het rond hupsen, maar je merkte wel dat je wel last had van je pootje. Zaterdagavond heb ik je mee naar bed genomen, om van je te genieten. We waren zo blij dat je je weer beter voelde!! Zondag had je een goede dag, je was toen meegegaan naar de ouders van Michael en we gingen bbq'en. Lekker op je gemakje lag je op je kleedje. Zondag heb je weer bij ons geslapen, ik denk dat we toch ergens voelde dat het niet lekker zat ofzo.
Maandag ochtend zijn we terug gegaan naar de dierenarts om je na zaterdag nog even na te laten kijken. De dierenarts stond versteld van je, dat je zo was opgekeuteld! Je kreeg nog wat tabletten mee voor eventueel pijn aan je poot en volgende week zouden we dan nog met je terug gaan. Wat waren Michael en ik opgelucht!! Je zou ons nog wel even vergezellen hoopte we. Je werd heerlijk verwend met nat voer. Koekjes had je alleen geen behoefte meer aan, maar als je maar at he! Maandag middag kreeg je last van je maag. Ik ging je uitlaten, maar de koek was al snel op. Meestal dribbelde je wel mee, al dan niet langzaam, maar nu kreeg ik je echt niet mee! Ik heb je eigenlijk heel de weg moeten dragen..
Ik kwam thuis en barstte in huilen uit. Ik uitte naar michael dat dit zo niet meer kon met jou. Je kon niet meer fatsoenlijk je behoeftes doen. Ook begon je weer scheef te lopen en viel je meerdere keren achter elkaar waarna je niet meer zelf op kon komen. Ik vertelde tegen Michael dat het gewoon niet meer kon en hij was het met me eens. Je lag uitgeteld op je kleedje en keek eigenlijk niet meer op of om. Een mooi moment was het dat je ineens uit jezelf met wat moeite naar de tuin ging. Je ging heel erg vrolijk zwiepen en had het naar je zin. Zo hoog had je al een tijdje niet meer gezwiept. Dit was denk ik je opleving, maar erg mooi om te zien!!!
We hadden het vermoeden dat je zelf zou overlijden die dag of nacht. We hadden besloten dat wanneer je zelf niet zou overlijden en je nog steeds in dezelfde staat zou zijn als dan, dat we je moesten in laten slapen. Mijn schoonouders en zwager zijn 's avonds afscheid komen nemen. Michael en ik hebben op de bank geslapen, zodat we bij je konden zijn en we je niet mee naar boven hoefde te slepen.
Ik heb je ook nog even bij mij gelegd, maar het boeide je even niet meer waar je lag, als je maar lag. Om half 9 werden we wakker en hebben we je toestand bekeken. Je kwam soms van je kleedje, maar met hulp van ons, want je kon zelf niet meer opstaan. Toen je eenmaal liep, liep je scheef en viel je onderweg, je pootje klapte ook dubbel en je sleepte deze mee. Je wilde ook niet meer eten. Als je weer terug ging liggen op je kleedje, gleed je langs de muur naar beneden om je neer te leggen. Op 8 juni om 09.00 heeft Michael met pijn in zijn hart naar de dierenarts gebeld, met het verzoek om je in te laten slapen. Gelukkig voor jouw kon de dierenarts vroeg in de middag komen. Ergens ook een opluchting voor ons, omdat het zo een pijn deed om je zo te zien!! Je had het al zelf opgegeven, alleen je hart klopte nog.
Rond kwart voor 12 kwam de dierenarts bij ons thuis, want we wilde dat je hier zou sterven, in je vertrouwde omgeving, op je eigen kleedje. De dierenarts heeft je even bekeken, maar zag ook dat je op was. De dierenarts heeft je een narcose spuitje gegeven, waarbij je langzaam zou gaan slapen, maar je was eigenlijk al gelijk in slaap. Ik heb je nog even gezegd dat we bij je waren, misschien dat je het gehoord hebt.. Hierna kwam je tweede spuitje. Halverwege het spuitje zag Michael al dat je stopte met ademen. Het was toen 12.04... Je bent heel vredig gestorven op je oude vertrouwde plek met ons aan je zijde.
Je ziel was ook gelijk uit je ogen.. Het deed zo veel pijn!! Maar je bent nu verlost, je lichaam was al een tijdje op, maar jij had de spirit nog, maar ook die had je zelfs niet meer op het laatste.. De keuze was pijnlijk, maar onvermijdelijk! Je hebt niet geleden en bent door ouderdom overleden. Voor je gevoel ben je hier nooit weggegaan.. De dierenarts heeft je meegenomen en de mensen van het crematorium hebben je opgehaald.
14 juni hebben we je bij het crematorium opgehaald. Was wel een erg confronterend gevoel.. Je lichaam was nu gecremeerd en je schattige lichaam is niet meer.. Ik heb je as in de strooibus op mijn schoot gehouden. Ik had echt het gevoel dat je bij ons was..
We zijn gelijk naar de dijk gereden en hebben even hand in hand langs de dijk gelopen. Hier hebben we een onwijs mooi plekje voor je uitgezocht en hebben we je samen uitgestrooid.. We hadden allebei echt een gevoel van kalmte, ik denk dat je ons geruststelde en dat het allemaal goed met je gaat! Dat is iets wat ik uit de grond van mijn hart hoop, want jij verdiend het beste!
Nu lijkt het voorbij, we hebben je een laatste dienst kunnen bewijzen.. Nu zijn wij alleen over met ons verdriet, maar toch is je aanwezigheid voelbaar! We herinneren je op een mooie manier, nu moet jij je rust vinden en maak maar geen zorgen om ons!
Je was onze eerste hond en je was er 1 uit duizenden. We hebben zo een mazzel met je gehad!
We zijn verdrietig,het is erg stil in huis en we staan steeds op het punt je uit te laten, maar dan komt de klap weer even. Vooral vanochtend toen ik wakker werd en naar beneden ging.. Je getrippel, je nieuwsgierigheid en je in de weg geloop mis ik zo onwijs! Er is niemand die me ontvangt als ik thuis kom van werken.. Je was mijn maatje, ben daarom heel blij dat we je uit het asiel hebben gehaald en je nog een mooie 4,5 jaar hebben kunnen geven met de aandacht en rust die je nodig had! Je hebt er alles uit gehaald wat er uit was te halen! Maar als de koek op is, is het ook echt op en met de afdalingen die je hebt gemaakt, was dit de laatste, dat gaf je zelf ook aan. We respecteren dit en hebben er vrede mee, ook al doet het zo een zeer
. Weet wel dat je erg gemist wordt door iedereen!Michael vertelde me nog iets moois wat ik er graag in wil houden:
Je hebt niet alleen een pootje achter gelaten op het parket, maar je hebt ook een pootje achter gelaten op ons hart! We hebben zo onwijs geluk met je gehad en we hebben mooie herinneringen! Vaak kijken we de filmpjes terug van hoe je echt was en dan zagen we inderdaad dat je echt hard achter uit gegaan was.. De filmpjes kijken maakt ons blij, want je was zo lief en blij en enthousiast!! Ook hebben we je nog mooie jaren kunnen bezorgen en dat heb je altijd met je blije houding bevestigd en dat geeft ons ook een goed gevoel! Wellicht was je anders in het asiel weggekwijnd en dat had je niet verdiend
Lieve Bo, onze trouwe vriend, rust zacht op de eeuwige groene grasveldjes!! Je zit voor altijd in ons hart, want je hebt ons ook heel gelukkig gemaakt!!!! We zullen je nooit vergeten
Er gaat geen dag voorbij, dat ik niet aan je denk
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar je lieve ogen kijk
Dat ik jou mocht leren kennen, is een geschenk
Al had ik je liever hier gehad, maar toch voel ik me rijk
Waar je ook bent
Hoever hier ook vandaan
Ik weet dat je bij me bent
waar ik ook zal gaan of staan
Dank je lieve Bo, voor wie je hier op aarde was
Dank je, voor wie je nu bent
Al had ik liever gezien dat het anders was
Maar ik ben er trots op dat ik jou heb gekend
