Ik heb het over Rex, de Rottweiler reu van de buren bij mijn ouders thuis. Dag in dag uit heb ik met hem opgetrokken. Naar het bos en de hei of gewoon het park, samen in de trein, samen naar een fotoreportage en zelfs samen naar de dierenarts waar ik stage liep om opdrachten met je te oefenen. Of gewoon lekker samen thuis, als ik je kwam voeren omdat je baasjes laat thuis kwamen. Welk moment het ook was, ik heb alle momenten heel veel genoten met je! Als ik verdrietig was dan kwam jij mij opbeuren, als jij ziek was of pijn had dan probeerde ik hetzelfde voor jou. En samen met je vriendje Tobias, die al veel eerder van ons heen is gegaan door botkanker, hebben we ook zoveel uren aan lol beleefd. We waren een mooi team van 3, dat later 2 werd, en nu ben ik alleen over
Lieve Rex, ik mis je echt enorm, maar ik hoop dat je het goed hebt waar je nu bent!!
Rex is 13 jaar geworden, een heeeeeel respectabele leeftijd voor een Rottweiler, dus we mogen niet klagen. Maar de manier waarop kan ik moeilijk accepteren. Rex kreeg een tijd geleden last van enorme dorst-aanvallen. Hij heeft zich helemaal vol gedronken een keer, zo erg dat zijn maag leeg gepompt moest worden. De conclusie na onderzoek bij de dierenarts: syndroom van cushing. Hij heeft het een jaar zo vol gehouden dat hij enorme dorst had en zijn baasjes al het water wat hij maar kon bereiken moesten opruimen. Het was zwaar voor hen, om te zien hoe hun hond alleen maar aan drinken kon denken en de hele dag dorst had en zij hem niet steeds drinken mochten geven. Ik woon de laatste jaren niet meer bij mijn ouders, kwam Rex wel steeds opzoeken, maar je zag echt met elke keer dat het erger was geworden, ook dat hij echt ouder was geworden. Zo vaak ik kon zocht ik hem op, ik zou willen dat ik dichterbij gewoond had om zijn laatste jaren nog mee te maken. Uiteindelijk is hij overleden aan een (maag of lever?)-bloeding. In de nacht van zijn overlijden zijn de baasjes van Rex nog naar de dierenarts geweest omdat Rex steeds aan het overgeven was. De dierenarts kon niks geks vinden en gaf hem iets om te kalmeren en tegen het spugen. Het ging toen beter met Rex en dus mocht hij naar huis. Zijn baasjes legden hem in zijn mand en zijn weer gaan slapen, nietsvermoedend....
De volgende ochtend vonden ze Rex op de keukenvloer in een enorme plas bloed.... Rex was niet meer....
Ik heb weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk dat hij er niet meer is, ik voel me verdrietig en boos tegelijk. Het helpt om over hem te praten en te schrijven, daarom wil ik hem bij deze nog even in het zonnetje zetten. Ik heb zoveel leuke momenten met hem gehad, daar probeer ik vooral aan te denken, dat verzacht de pijn, een beetje.....
, rust zacht Rex
...... heel veel sterkte 
