De koningin is dood
Geplaatst: 09 mei 2010 12:47
Isabel van de Eenhoornleijn
28 juni 2001 - 9 mei 2010
Bijna negen jaar geleden was je een van elf pupjes van mama Eva.
Je was een prinses, meteen al.
Jij was degene die bleef. En dat vond je zelf ook volkomen vanzelfsprekend.
Je was hautain, lief, aanhankelijk, mooi, op en top een prinses: prachtig en bescheiden tegelijk.
Je kreeg een prachtig nest pups en later nog een keer. Van je tweede nest bleef een dochter bij ons wonen.
Later kreeg je nog een derde nestje met twee dochters.
Je was een supergoede moeder: geen haartje zat er verkeerd bij jouw kinderen, ze glommen je tegemoet.
Je was ook, na het overlijden van Mientje en Lobke, een goede roedelleider.
Je was gewoon de baas.
Geen gedoe: je keek en er werd gehoorzaamd.
Je hoefde daar geen toestanden voor uit te halen. Er werd gewoon geluisterd.
Voor ons was je een zeldzaam lief en rustig meisje.
Een tijde geleden werd je rustiger. Maar je werd wat ouder, en hyper was je nooit geweest. Wij zochten er niets achter.
Maar toen werd je wel erg rustig. Je leek wat benauwd te worden.
Vrijdag gingen we daarom maar eens naar de dierenarts, en die constateerde emfyseem en ook een cluster van geluid dat ze niet vertrouwde. Een ontsteking hoopte ze. Maar misschien een tumor, zei ze ook.
Je kreeg prednison, maar dat hielp niets.
Vannacht werd je nog benauwder. Je slijmvliezen werden steeds lichter.
Je wilde niet meer zitten of liggen.
Vanmorgen besloten we dat dit niet kon, we zouden de dierenarts bellen. Dit was jou onwaardig.
Maar om elf uur klom je op de bank, ging je eindelijk zitten en legde je je hoofd tegen de leuning.
Het volgende moment was je er niet meer.
Lieve Isabel, lieve prinses, ons mooie, lieve meisje, onze supermoeder, onze koningin-moeder, je bent er niet meer.
Je bent onvervangbaar.
Slaap zacht, lieve Belle, ga maar fijn ballen afpakken van je moeder en je oma.
28 juni 2001 - 9 mei 2010
Bijna negen jaar geleden was je een van elf pupjes van mama Eva.
Je was een prinses, meteen al.
Jij was degene die bleef. En dat vond je zelf ook volkomen vanzelfsprekend.
Je was hautain, lief, aanhankelijk, mooi, op en top een prinses: prachtig en bescheiden tegelijk.
Je kreeg een prachtig nest pups en later nog een keer. Van je tweede nest bleef een dochter bij ons wonen.
Later kreeg je nog een derde nestje met twee dochters.
Je was een supergoede moeder: geen haartje zat er verkeerd bij jouw kinderen, ze glommen je tegemoet.
Je was ook, na het overlijden van Mientje en Lobke, een goede roedelleider.
Je was gewoon de baas.
Geen gedoe: je keek en er werd gehoorzaamd.
Je hoefde daar geen toestanden voor uit te halen. Er werd gewoon geluisterd.
Voor ons was je een zeldzaam lief en rustig meisje.
Een tijde geleden werd je rustiger. Maar je werd wat ouder, en hyper was je nooit geweest. Wij zochten er niets achter.
Maar toen werd je wel erg rustig. Je leek wat benauwd te worden.
Vrijdag gingen we daarom maar eens naar de dierenarts, en die constateerde emfyseem en ook een cluster van geluid dat ze niet vertrouwde. Een ontsteking hoopte ze. Maar misschien een tumor, zei ze ook.
Je kreeg prednison, maar dat hielp niets.
Vannacht werd je nog benauwder. Je slijmvliezen werden steeds lichter.
Je wilde niet meer zitten of liggen.
Vanmorgen besloten we dat dit niet kon, we zouden de dierenarts bellen. Dit was jou onwaardig.
Maar om elf uur klom je op de bank, ging je eindelijk zitten en legde je je hoofd tegen de leuning.
Het volgende moment was je er niet meer.
Lieve Isabel, lieve prinses, ons mooie, lieve meisje, onze supermoeder, onze koningin-moeder, je bent er niet meer.
Je bent onvervangbaar.
Slaap zacht, lieve Belle, ga maar fijn ballen afpakken van je moeder en je oma.
