Het HondenForum

Vanavond zag ik op het nieuws een item waarin de stichting Proefdier Vrij in samenwerking met de universiteit van Utrecht een oproep deed aan mensen om een donorcodicil voor hun huisdier te nemen.
De bedoeling is dat na overlijden van hun huisdier mensen hem/haar naar de universiteit laten gaan zodat dierenartsen in opleiding kunnen oefenen op het lijk. Het donorcodicil zou via dierenartsen beschikbaar worden gesteld.
Volgens de stichting zou dit tienduizenden labaratoriumdieren per jaar schelen. Dieren die speciaal voor dit doel worden gefokt.
De universiteit van Utrecht is de eerste maar de verwachting is dat andere universiteiten dit voorbeeld volgen.
Ik heb gemengde gevoelens hierover. Aan de ene kant is het natuurlijk afschuwelijk dat dieren (honden, katten, konijnen, cavia's, ratten, etc.) speciaal worden gefokt voo.r dierenartsen in spe op te oefenen. Aan de andere kant wil ik wél graag een dierenarts hebben die weet wat-ie doet als mijn dier ziek is.
Maar ik vind het ook een heel naar idee dat een van mijn dieren na hun dood worden ontleed op een universiteitstafel.

Wat vinden jullie van dit idee? Zouden jullie je eigen hond hiervoor beschikbaar stellen?

lieke schreef:Maar ik vind het ook een heel naar idee dat een van mijn dieren na hun dood worden ontleed op een universiteitstafel.

Wat vinden jullie van dit idee? Zouden jullie je eigen hond hiervoor beschikbaar stellen?

Ja hoor, zeker weten. Ik vind het namelijk ook een erg naar idee dat ik langs een crematorium rij, er rook uit de pijp zie komen, en een minuut later (op dezelfde weg) wordt gebeld dat mijn hond gecremeerd is.
Dat is gewoon inherent aan hun dood. Ik wil ze niet kwijt, maar ik ben ze toch kwijt. Dan kunnen ze beter nog maar een beetje van nut zijn.

ik vind het wel een naar idee dat een stelletje giebelende studenten mijn dode hond zouden opensnijden. aan de andere kant; dood is dood. Ik weet het niet, moet er nog even over nadenken.

mijn eerste gedachte was he bah nee hoor, maar al gauw dacht ik waarom eigenlijk niet?
Dood is dood, mijn hond voelt er niks meer van en hij is op die manier van meer nut dan als as in een urntje.
Dus ja, ik zou ze hier wel voor beschikbaar stellen.

ja hoor, als het kon dan zou ik mijn hond daar graag voor ter beschikking stellen. Dan heeft haar dood misschien nog ergens een beetje zin.

Ben overigens zelf ook codicil drager en zou er geen moeite mee hebben als ik zelf na mijn dood ontleed zou worden. Ergens moeten de artsen hun ervaring opdoen en vooralsnog is er geen alternatief voor een kadaver. Dus mijn zegen hebben ze.

http://www.rtl.nl/components/actueel/rt ... s_1600.xml" onclick="window.open(this.href);return false;

En je kunt het filmpje als volgt vinden:
Als je op de link klikt en een stukje naar beneden scrollt, zie je rechts bovenin een klein schermpje met een kooikertje erop! Daar moet je op klikken, krijg je het filmpje.


Ik weet niet wat ik hier van moet denken. Het initiatief is goed, maar of ik hier aan mee wil werken, dat weet ik niet.

Ja, dat had ik ook gezien. En wilde er ook een topic over beginnen, je bent mij voor.
Wat naar voor die dieren die gefokt worden om na hun geboorte gedood te worden Moet zeggen dat ik het ook knap vind van de fokker om zo'n pup af te geven om gedood te worden. Dan moet je toch van staal zijn? Of zouden ze het gewoon bij een broodfokker kopen, die geven immers niets om hun honden.
Het lijkt mij als eigenaar wel moeilijk om dat te doen. Maar ja hoeveel mensen laten hun hond (of ander dier) bij de dierenarts achter? Die dieren zouden ze dan toch voor dat doel kunnen gebruiken? En zo weet je wel dat een "donor"hond een goed leven heeft gehad. Wat je van een speciaal gefokt dier niet weet.

Maar nu vraag ik met nog iets af. Dit is dan voor de wetenschap. Maar wat als ze zover zijn dat er echt transplantaties gedaan kunnen worden? Zou jij een nier van je hond afstaan om een andere hond te helpen? Nu weet ik dat er hondeneigenaren zijn die hun hond eens per jaar door een dierenarts bloed laten afnemen voor bloedtransfusie's.

Sietske schreef:ja hoor, als het kon dan zou ik mijn hond daar graag voor ter beschikking stellen. Dan heeft haar dood misschien nog ergens een beetje zin.

Ben overigens zelf ook codicil drager en zou er geen moeite mee hebben als ik zelf na mijn dood ontleed zou worden. Ergens moeten de artsen hun ervaring opdoen en vooralsnog is er geen alternatief voor een kadaver. Dus mijn zegen hebben ze.

Ik heb zelf sinds mijn 18e een donorcodicil en toen zoonlief een jaar geleden hiervan hoorde vroeg hij mij wat dit was. Ik heb het hem uitgelegd en met een ernstig gezicht heeft hij mij na enig nadenken meegedeeld dat hij ook donor wilde zijn (hij was toen 10).
Maar gek genoeg vind ik het voor mijn eigen dieren een naar idee. Misschien wel omdat ik (vrijwel?) zeker weet dat ik mijn dieren overleef en dat brengt het misschien zo akelig dichtbij.

Sjoera schreef:Ja, dat had ik ook gezien. En wilde er ook een topic over beginnen, je bent mij voor.
Wat naar voor die dieren die gefokt worden om na hun geboorte gedood te worden Moet zeggen dat ik het ook knap vind van de fokker om zo'n pup af te geven om gedood te worden. Dan moet je toch van staal zijn? Of zouden ze het gewoon bij een broodfokker kopen, die geven immers niets om hun honden.
Het lijkt mij als eigenaar wel moeilijk om dat te doen. Maar ja hoeveel mensen laten hun hond (of ander dier) bij de dierenarts achter? Die dieren zouden ze dan toch voor dat doel kunnen gebruiken? En zo weet je wel dat een "donor"hond een goed leven heeft gehad. Wat je van een speciaal gefokt dier niet weet.

Maar nu vraag ik met nog iets af. Dit is dan voor de wetenschap. Maar wat als ze zover zijn dat er echt transplantaties gedaan kunnen worden? Zou jij een nier van je hond afstaan om een andere hond te helpen? Nu weet ik dat er hondeneigenaren zijn die hun hond eens per jaar door een dierenarts bloed laten afnemen voor bloedtransfusie's.

Ik ben bang dat ik dan zo egoïstisch ben om dat alleen voor mijn eigen honden onderling te doen of heel misschien voor een hond die ik heel goed ken.
niet maar zo voor een vreemde hond.
Of bedoel je na hun dood?
Dan zou het me niet uitmaken of ik de hond die dat orgaan nodig heeft al dan niet ken en stel ik graag dat wat ze kunnen gebruiken van mijn honden ter beschikking.

Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Nou ja jeetje eerste gedachte hier was ook nee, echt niet
maar ja, jeetje moeilijk hoor....weet ik nog niet

Ik zou er totaal geen problemen mee hebben. Als mijn dieren dood zijn mogen ze wat mij betreft zo naar utrecht toe!

Joera schreef:Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Helemaal mee eens. Aan mijn lijf geen polonaise en aan dat van mijn hond ook niet.

Ik sta daar wel voor open ja. Ze mogen mij na m'n dood ook helemaal leeghalen, ik heb daar bijster weinig last van. Ik hoef Hades ook niet in een urn op de schoorsteenmantel, want ik zou 'm geheid een keer omgooien :N: . Afgezien van 't feit dat ik altijd een naar gevoel bij urnen krijg. Ik hoop dat ze van 'm leren, misschien kunnen ze daarmee wel leren om iemand anders zijn hond te redden. Zolang hij leeft gaat er trouwens niets uit, qua transplantaties. Ik ga niet aan een gezonde hond sleutelen die daar zelf geen inspraak in heeft.

Ligt misschien beetje aan de reden.. Eerste gedachte is nee, maar als hij bijv. aan een zeldzame ziekte ofzo heeft geleden waarover ze meer informatie nodig hebben. Ja denk het dan wel.

Nee ik zou er niet zo'n goed gevoel bij hebben eigenlijk. Stom, want voor mijzelf zou ik er niets tegen hebben en ik vind dit ook een goed initiatief, maar ik zou mijn overleden honden in een urn willen hebben. Hoewel mijn ouders daar fel tegen zijn, dus misschien word het dit ook wel

Joera schreef:Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Hier hetzelfde, mijn hond is eigenlijk ook niet echt een huisdier, maargoed. Ik zou hem niet in een urn bewaren trouwens, maar weg laten waaien in het bos ofzo.

Sjoera schreef:
Maar nu vraag ik met nog iets af. Dit is dan voor de wetenschap. Maar wat als ze zover zijn dat er echt transplantaties gedaan kunnen worden? Zou jij een nier van je hond afstaan om een andere hond te helpen? Nu weet ik dat er hondeneigenaren zijn die hun hond eens per jaar door een dierenarts bloed laten afnemen voor bloedtransfusie's.

Een niertransplantatie bij een hond vind ik te ver gaan. Niet alleen vanwege de hoge kosten die dit mee zal brengen (bij een mens kost een niertransplantatie al zo'n €80.000, altijd nog minder dan een jaar dialyseren wat rond de €100000 is ), maar ook het aspect van 'tot hoever ga je?'. In zo'n geval ga je te ver vind ik.
Bij leven zou ik nooit een hond van mijn ene hond afstaan aan mijn andere hond. Een nier afstaan is al zeer ingrijpend bij een mens (mijn vader heeft een nier afgestaan aan mijn moeder), laat staan hoe dit zou zijn bij een hond.

dagmar88 schreef:

Joera schreef:Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Helemaal mee eens. Aan mijn lijf geen polonaise en aan dat van mijn hond ook niet.

En verbrand worden is geen polonaise denk je????

Ik heb 1 hond in een blik in mijn boekenkast staan. Achter de smalle pockets. Hij is braaf meeverhuisd hoor, maar ik heb het blik wel in de verhuisdoos gedaan tussen tig boeken geklemd. Dat blik as is toch niets meer van wat mijn Boy was? En ik wil ook niet weten hoe zwaar zijn as is. Maar goed, het is meeverhuisd, en het staat keurig in de boekenkast achter de boeken. Maar dat is een blikje as, en beslist niet de nagedachtenis aan Boy.
Die zit in mijn hart, en die kan niet verhuizen. Die blijft daar. Voor altijd.

Marion. schreef: Die zit in mijn hart, en die kan niet verhuizen. Die blijft daar. Voor altijd.

Mooi gezegd Marion!

Ja,waarom niet?Als daar in de toekomst minder dieren voor gefokt hoeven worden dan mag dat van mij best.
Heel cru gezegd is het gewoon een vorrm van kringloop,hebben ze niet voor niets geleefd en zijn ze niet voor niets gestorven.

Ja zou ik wel doen, hiermee krijgt het lijk nog een goede bestemming.

Ligt er aan
Klinkt heel raar , maar mijn honden die overleden zijn , zijn gecremeerd

Maar Aruna, een staffordshire bull terrier, met L2-Hga die heb ik dus wel aangeboden voor de wetenschap
Het is een ziekte waar heel weinig over bekend is
En ik heb er zelf heel veel moeite voor moeten doen, om achter bepaalde dingen te komen
En dan nog is er niet veel te vinden, tja dat de honden niet oud worden, omdat ze epileptische aanvallen hebben die met medicijnen niet te behandelen zijn
Is een symptoom van L2-Hga en niet echt epilepsie................snap je het nog
Er zijn gelukkig niet heel veel lijders geboren, Aruna was er 1 van en zover ik weet de oudste geworden van NL

Nu heb ik het mijn DA aangeboden, omdat hij toch best wel heel veel moeite voor haar heeft gedaan
En als er een keer bloed geprikt moest worden, dan werden er meerdere testen gedaan, voor hun zelf
Hij zelf kon er op dat moment weinig mee, en hij zou informeren in Utrecht
Maar daar kwam uit dat het te duur was, en er te weinig honden deze ziekte hadden

Oke even goede vrienden en toen heb ik haar laten cremeren
Maar de rest van mijn honden , zou ik niet zomaar aan de wetenschap schenken
Terwijl ik zelf wel donor ben
Raar maar waar, ze mogen bij mij alles gebruiken wat ze kunnen
Maar ik zou ook niet willen dat er een stel, onverlaten zomaar in me gaan snijden, om het te leren
Misschien heel hypocriet, maar dat is een gevoel

Sjoera schreef: Wat naar voor die dieren die gefokt worden om na hun geboorte gedood te worden Moet zeggen dat ik het ook knap vind van de fokker om zo'n pup af te geven om gedood te worden. Dan moet je toch van staal zijn? Of zouden ze het gewoon bij een broodfokker kopen, die geven immers niets om hun honden.

Het lijkt me dat de universiteit die dieren zelf fokt.

Ik heb nog geen hond verloren dus kan het moeilijk inschatten. Maar om eerlijk te zeggen heb ik wel eens het idee gehad van "laat maar bij de DA in de kliko, wat moet ik er nog mee" andere momenten denk ik er heel anders over maar ik zou het wel in overweging nemen. Hoe ik me op dat moment zelf voel kan ik gewoon echt niet inschatten.

Dat heb ik met mijn flatcoat die in Utrecht ingeslapen is wel gedaan. Die mochten ze houden voor verder onderzoek. Wie weet kan zijn dood dan toch nog ´nuttig´ zijn, is mijn gevoel daarbij. Of ik dieren die hier thuis dood gaan op transport zou doen naar Utrecht? Denk het niet. Voor Portugese Waterhonden in Amerika is wel een heel project (het Georgie-project) wat honden volgt vrijwel van geboorte tot dood. Tijdens leven geef je alle testresultaten door en zo nu en dan een bloedsample, geloof ik. Na hun dood gaan de honden naar betrokken universiteit en worden ontleed. Alle gegevens worden in een database opgeslagen en daar heeft het ras als totaal weer veel baat bij. Nu of in de toekomst.

Nee, ik laat niet in een geliefd huisdier snijden voor de wetenschap. Ik heb van dat lijfje bij leven gehouden en zal het niet aan stukken snijden door een kudde leergierige dierenartsen. Er zijn zat kadavers waar ze het wel op kunnen doen. Hoeveel mensen laten hun hond of kat niet afvoeren naar de destructie. Dan regelen ze maar wat met dierenartsen dat die kadavers naar Utrecht gaan. Dan maar egoïstisch, maar een dikke nee.

ik weet het niet
ik heb zelf niets met een grafje of urn...
ik ga ook nooit naar het kerkhof...

ik heb mijn dierbaren in mijn hart

Marion. schreef:

dagmar88 schreef:

Joera schreef:Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Helemaal mee eens. Aan mijn lijf geen polonaise en aan dat van mijn hond ook niet.

En verbrand worden is geen polonaise denk je????

Ik heb 1 hond in een blik in mijn boekenkast staan. Achter de smalle pockets. Hij is braaf meeverhuisd hoor, maar ik heb het blik wel in de verhuisdoos gedaan tussen tig boeken geklemd. Dat blik as is toch niets meer van wat mijn Boy was? En ik wil ook niet weten hoe zwaar zijn as is. Maar goed, het is meeverhuisd, en het staat keurig in de boekenkast achter de boeken. Maar dat is een blikje as, en beslist niet de nagedachtenis aan Boy.
Die zit in mijn hart, en die kan niet verhuizen. Die blijft daar. Voor altijd.

dat is voor iedereen weer anders natuurlijk, ik heb hier nog nooit zo over nagedacht, dus kan er ook geen ja of nee op zeggen nu...
voor mij, is de urn van Sam, wel meer dan "gewoon een potje met as" het is, het enige nog tastbare van haar, ook al is het natuurlijk niet Sam, tuurlijk zit zij in mijn hart en gaat daar nooit meer uit, maar toch...
met de verhuizing, heb ik haar ook apart en op schoot in de auto overgebracht en mocht ze pas mee verhuizen, als haar plekje af was.... 1 van de dingen die ik als eerste wilde doen in het nieuwe huis, dus zo belangrijk is dat potje as voor mij....

Nee, ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om mijn hond ter beschikking te stellen van de wetenschap ..... alhoewel ik bij mijn flatcoat (tijdens haar leven) heb meegewerkt aan de bloedonderzoeken ivm het kankeronderzoek en ook toestemming heb gegeven voor beperkte sectie - eveneens ivm het kankeronderzoek - is haar urn met as mij toch dierbaar.
Maar op zich is het idee natuurlijk goed dat diereneigenaren dit bij codicil kunnen aangeven (neem aan dat het niet alleen voor honden geldt).