16/03/2010 Cyber
Geplaatst: 21 mar 2010 18:38
Door zware sneeuwval in het Noorden van Spanje hebben we twee weken zonder telefoon en internet gezeten, vandaar ik jullie pas vandaag kan laten weten dat we afgelopen Dinsdag onze Cyber in hebben moeten laten slapen.
Dag moot,
Hoewel je 14,5 jaar hebt mogen worden is de leeftijd altijd altijd te jong.
Bedankt voor alle mooie momenten, dat we van je hebben mogen genieten.
Want dat hebben we!
Des te meer dat we je nu missen, het wakker maken als het licht begon te worden, je neus om het hoekje van de keukendeur als ik jullie of ons eten stond klaar te maken wachtend of je een stuk appel, sinaasappel, banaan, paprika, worst, kaas of wat dan ook kreeg want er was niks wat je niet lustte. Je was een allemans vriend maar diegene die kwaad in zin had liet je je tanden zien en een diepe grom horen. Je favoriete speeltje was een tennisbal die je zelf maar al te graag onder je kleed verstopte om deze dan weer op te graven. Maar ook grote basketballen waren je favoriet, daar kon uren mee spelen en niet te vergeten met je maatje Duncan struinde je de bosrand af op zoek naar geurtjes.
Autorijden vond je ook heerlijk en je reedt zonder problemen mee naar Spanje op en neer toen we nog in Nederland woonde. Toen we gingen verhuizen naar Spanje en we door onze werkzaamheden meer thuis konden zijn genoot je des te meer.
Zo kunnen we nog wel uren doorvertellen en schrijven.
Je was een levensgenieter, nooit chaggie en nooit ziek.
Goed je kreeg ouderdomsklachten, je zicht ging achteruit en horen deed je steeds minder.
Tot van de week naar voren kwam dat je evenwichtsbeentje aangetast was. Je viel, deed je zelf pijn maar stond toch weer op om naar ons te kwispelen en net te doen alsof je geen pijn had. Maar wij kenden je langer als vandaag. De dierenarts vertelde ons dat je leven nog wel te rekken was met pillen en spuiten, maar wat voor een leven zou je dan krijgen, nooit meer lekker van de berg af rennen, nooit meer zelf de trap af lopen en wij droegen je met alle liefde en plezier maar zelf vond je het niet fijn om gedragen te worden.
En dan wat het ergste was, je zou nog meer pijn krijgen omdat je vaker om zou vallen.
Zo'n toekomst had je niet verdiendt en met pijn in ons hart hebben we je moeten laten gaan.
Je vond het altijd heerlijk om geborsteld te worden en zo ben je rustig de regenboogbrug over gegaan om daar met Rockey de boel weer op stelten te zetten.
Dag moot..... eens komt de dag dat wij daar ook weer zijn.
Tot die tijd zullen we je missen
Je baasjes en je maatje Duncan.
Dag moot,
Hoewel je 14,5 jaar hebt mogen worden is de leeftijd altijd altijd te jong.
Bedankt voor alle mooie momenten, dat we van je hebben mogen genieten.
Want dat hebben we!
Des te meer dat we je nu missen, het wakker maken als het licht begon te worden, je neus om het hoekje van de keukendeur als ik jullie of ons eten stond klaar te maken wachtend of je een stuk appel, sinaasappel, banaan, paprika, worst, kaas of wat dan ook kreeg want er was niks wat je niet lustte. Je was een allemans vriend maar diegene die kwaad in zin had liet je je tanden zien en een diepe grom horen. Je favoriete speeltje was een tennisbal die je zelf maar al te graag onder je kleed verstopte om deze dan weer op te graven. Maar ook grote basketballen waren je favoriet, daar kon uren mee spelen en niet te vergeten met je maatje Duncan struinde je de bosrand af op zoek naar geurtjes.
Autorijden vond je ook heerlijk en je reedt zonder problemen mee naar Spanje op en neer toen we nog in Nederland woonde. Toen we gingen verhuizen naar Spanje en we door onze werkzaamheden meer thuis konden zijn genoot je des te meer.
Zo kunnen we nog wel uren doorvertellen en schrijven.
Je was een levensgenieter, nooit chaggie en nooit ziek.
Goed je kreeg ouderdomsklachten, je zicht ging achteruit en horen deed je steeds minder.
Tot van de week naar voren kwam dat je evenwichtsbeentje aangetast was. Je viel, deed je zelf pijn maar stond toch weer op om naar ons te kwispelen en net te doen alsof je geen pijn had. Maar wij kenden je langer als vandaag. De dierenarts vertelde ons dat je leven nog wel te rekken was met pillen en spuiten, maar wat voor een leven zou je dan krijgen, nooit meer lekker van de berg af rennen, nooit meer zelf de trap af lopen en wij droegen je met alle liefde en plezier maar zelf vond je het niet fijn om gedragen te worden.
En dan wat het ergste was, je zou nog meer pijn krijgen omdat je vaker om zou vallen.
Zo'n toekomst had je niet verdiendt en met pijn in ons hart hebben we je moeten laten gaan.
Je vond het altijd heerlijk om geborsteld te worden en zo ben je rustig de regenboogbrug over gegaan om daar met Rockey de boel weer op stelten te zetten.
Dag moot..... eens komt de dag dat wij daar ook weer zijn.
Tot die tijd zullen we je missen
Je baasjes en je maatje Duncan.
