De grootste vriendin..
Geplaatst: 21 feb 2010 22:36
van mijn zoon, onze bruine burmees Isabell is er niet meer. 14 is ze geworden, we hadden zo gehoopt dat ze 24 zou gaan worden omdat we het vermoeden hadden bij haar sterven het hartje van onze zoon even in tweeen zou breken...
Maar vrijdag heb ik de beslissing moeten nemen om haar te laten gaan, kanker.
Toen Isabell 6 jaar oud was is onze zoon geboren, vanaf dag 1 was ze helemaal gek van 'm. Zijn eerste woordje was dan ook "Isa"". Ze heeft 'm getroost als die verdriet had, ze was altijd in voor een knuffelsessie, spelen/ ravotten, lekker samen slapen. Op vakanties kwam er van onze zoon vaak de opmerking; "zou Isabell mij ook missen?". Bij thuiskomst was het als eerste kijken of ze er ook was en even uitvoerig de vakantie met haar doornemen.
In alle vriendenboekjes die we samen hebben ingevuld moest er bij lievelings dier komen te staan; Isabell.
We hadden vijf poezen maar er was er maar 1 die zo diep in het hartje van mijn zoon zat, een "once in a lifetime" poes.
Elke avond samen op bed, als ik dan voor het slapen gaan nog even ging kijken lag ze vaak op zijn buik/ borst te slapen.
Ze hebben van elkaar gehouden, het was een bijzonder duo en nu heeft hij zo'n verdriet. Ik wilde dat ik hem dit nog even had kunnen besparen.
Je ziet dat hij zich groot probeerd te houden maar ondertussen mist hij haar verschrikkelijk, zag hem al een paar keer naar haar vaste slaapplaats lopen om d'r even te kroelen om zich dan te bedenken; Ze is er niet meer, nooit meer.
En nu gaat hij op bed met haar foto in zijn hand....tjonge wat een verdrietig gezicht is dat.
Lieve Isabell;
De draaiknoppen kunnen van de deuren, geen gemopper meer als het eten volgens jou te laat kwam...
Geen zijdezacht velletje meer om te strelen, geen instemmend gespin als er even een goeie aaisessie werd gehouden.
Geen geapekooi meer door het huis, geen gemopper meer als de verwarming 's avonds uit gaat.
Geen onverwachte lifster op onze schouders meer, nooit meer een voorzichtige uitnodiging tot spelen.
Geen vriendelijke begroeting, geen streken meer.
Wat een gemis, wat een leeg huis, wat een stilte.
Wat was je een persoonlijkheid!
Dank je voor 14 jaren waarin je voor iedereen op je geheel eigen wijze zoveel hebt betekend, we hadden het niet willen missen.
Maar vrijdag heb ik de beslissing moeten nemen om haar te laten gaan, kanker.
Toen Isabell 6 jaar oud was is onze zoon geboren, vanaf dag 1 was ze helemaal gek van 'm. Zijn eerste woordje was dan ook "Isa"". Ze heeft 'm getroost als die verdriet had, ze was altijd in voor een knuffelsessie, spelen/ ravotten, lekker samen slapen. Op vakanties kwam er van onze zoon vaak de opmerking; "zou Isabell mij ook missen?". Bij thuiskomst was het als eerste kijken of ze er ook was en even uitvoerig de vakantie met haar doornemen.
In alle vriendenboekjes die we samen hebben ingevuld moest er bij lievelings dier komen te staan; Isabell.
We hadden vijf poezen maar er was er maar 1 die zo diep in het hartje van mijn zoon zat, een "once in a lifetime" poes.
Elke avond samen op bed, als ik dan voor het slapen gaan nog even ging kijken lag ze vaak op zijn buik/ borst te slapen.
Ze hebben van elkaar gehouden, het was een bijzonder duo en nu heeft hij zo'n verdriet. Ik wilde dat ik hem dit nog even had kunnen besparen.
Je ziet dat hij zich groot probeerd te houden maar ondertussen mist hij haar verschrikkelijk, zag hem al een paar keer naar haar vaste slaapplaats lopen om d'r even te kroelen om zich dan te bedenken; Ze is er niet meer, nooit meer.
En nu gaat hij op bed met haar foto in zijn hand....tjonge wat een verdrietig gezicht is dat.
Lieve Isabell;
De draaiknoppen kunnen van de deuren, geen gemopper meer als het eten volgens jou te laat kwam...
Geen zijdezacht velletje meer om te strelen, geen instemmend gespin als er even een goeie aaisessie werd gehouden.
Geen geapekooi meer door het huis, geen gemopper meer als de verwarming 's avonds uit gaat.
Geen onverwachte lifster op onze schouders meer, nooit meer een voorzichtige uitnodiging tot spelen.
Geen vriendelijke begroeting, geen streken meer.
Wat een gemis, wat een leeg huis, wat een stilte.
Wat was je een persoonlijkheid!
Dank je voor 14 jaren waarin je voor iedereen op je geheel eigen wijze zoveel hebt betekend, we hadden het niet willen missen.
Voor volwassenen al moeilijk en voor kinderen op dat moment een onoverkomelijk iets. Ik hoop dat je 'm een beetje kunt troosten. Sterkte!
sterkte voor het hele gezin 