Het HondenForum

Kalep, dat was de mooiste Cavalier King Charles Spaniel ooit. Hij was echt mijn baby. wel een moeilijke...
het duurde lang voordat hij niet meer huilde als hij alleen moest zijn. maar,
verder was hij nergens bang voor, overal ging hij mee naar toe. Wat een bekijks had hij toen hij nog klein was.
En later ook nog, omdat hij zo enorm vrolijk was. Hij was zo ontwapenend.
sliep het liefst op schoot als er veel mensen bij waren. Zijn gesnurk overstemde het gesprek.
Mijn vader kon dan zeggen: "Breng dat beest toch weg". Maar hij liep er zelf ook altijd mee te sjouwen.

Toen Kalep 1 jaar was, stierf hij door een ernstige acute darmaandoening
Het ging zo snel dat ik het niet goed kon bevatten.
en door omstandigheden kwam er 2 dagen later al een andere hond!
die vroeg zo veel zorg dat het verdriet om Kalep een beetje weggeduwd werd.
Maar nu zit ik wat te lezen op dit topic, en moet toch echt een poosje snotteren
en dat terwijl het nu al ruim 4 jaar geleden is!!!

Wat kun je jezelf snel en diep aan een dier hechten!
het vergt een prijs als je van een dier gaat houden want je overleeft hem meestal.
ik wens iedereen die dat meemaakt heel veel sterkte.
groetjes Liz

angelique en lana

Sterkte!

Sterkte...

wat kan het je dan, ook na 4 jaar, nog aangrijpen he?
Ik kan bijna 14 jaar na de dood van onze Golden Retriever nog ontroerd raken en een traantje weg moeten pinken als ik aan haar denk en hoe ze gegaan is....

sterkte

Ook al is het al weer 4 jaar geleden, verdriet is er niet minder om. Sterkte!

sterkte, vooral als je hier verhalen zit te lezen komen de tranen vanzelf, ik heb dat ook

bedankt allemaal!

in mijn dromen komt kalep nog geregeld voor. Dan doe ik een kast open en tot mijn enorme blijdschap zit kalep daar in
of hij komt opeens ergens aanrennen. Hij ziet er altijd grappig uit met zijn flapperende oren en altijd kwispelende staart.
ik vind het nu niet erg meer, het is leuk om hem weer even te zien.
geweldig zoals je onderbewustzijn of wat het ook is, dingen kan onthouden!

ben nu erg blij met kelly. Het niet bij me hebben van mijn hond is als het ontbreken van een puzzelstukje