Het HondenForum

Naar aanleiding van een ander topic....

Naast alle lichamelijke ongemakken die met castratie samen gaan, is het voor het sociale leven van een hond natuurlijk een regelrechte ramp.
Alle geurtjes die samenhangen met geslachtshormonen, verdwijnen op den duur. En dat in een wereld waar geurtjes een extreem grote rol spelen.
De impact van de sociale consequenties is bij castratie ongetwijfeld groter dan we kunnen vermoeden.
Toch hoor ik daar weinig over…..

Ozzy, de Golden die ik had is met anderhalf jaar gecastreerd, hij is regelmatig meegeweest op forumwandelingen waar ook volle reuen liepen, ook hier gewoon thuis wandelen heeft ie nevernooit last gehad van reuen die hem wilden berijden of wat ook maar, nooit heeft ie mot of gedonder gehad

kitty2 schreef:Ozzy, de Golden die ik had is met anderhalf jaar gecastreerd, hij is regelmatig meegeweest op forumwandelingen waar ook volle reuen liepen, ook hier gewoon thuis wandelen heeft ie nevernooit last gehad van reuen die hem wilden berijden of wat ook maar, nooit heeft ie mot of gedonder gehad

Consequenties hoeven voor ons niet perse zichtbaar te zijn hè?
De verschillen in gedrag zijn misschien veel subtieler dan dat maar kunnen wel invloed op het zelfvertrouwen van de hond hebben.

Badu schreef:Naar aanleiding van een ander topic....

Naast alle lichamelijke ongemakken die met castratie samen gaan, is het voor het sociale leven van een hond natuurlijk een regelrechte ramp.
Alle geurtjes die samenhangen met geslachtshormonen, verdwijnen op den duur. En dat in een wereld waar geurtjes een extreem grote rol spelen.
De impact van de sociale consequenties is bij castratie ongetwijfeld groter dan we kunnen vermoeden.
Toch hoor ik daar weinig over…..

Ik weet niet, nadat Bugsy op 7 jarige leeftijd gecastreerd was, merkte ik geen verschil in "snuffel"gedrag. Dwz. Ik moest nog regelmatig terug om hem met zijn neus ergens uit te halen . Gelukkig bestaat de wereld niet alleen uit geslachthormoongerelateerde geurtjes.
Ik heb bij hem sowieso ook geen verschil gemerkt in gedrag, het was voor zijn castratie een zich perfect gedragend hondje en dat was hij na zijn castratie ook.

Onze castraatreu is het meest sociaalvaardige hondje in de hele roedel. Nooit problemen met andere honden, ook niet buiten de roedel. Gewoon een vriendelijk, neutraal hondje.

Badu schreef:
Consequenties hoeven voor ons niet perse zichtbaar te zijn hè?
De verschillen in gedrag zijn misschien veel subtieler dan dat maar kunnen wel invloed op het zelfvertrouwen van de hond hebben.

Nee, maar als het zoals jij in je opening zegt "voor het sociale leven van een hond een regelrechte ramp zou zijn", dan is er van subtiliteit geen sprake en zou je dat als eigenaar echt wel opmerken.

En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat in ieder geval niet gezien heb, en ik ken mijn honden door de bank genomen erg goed.

Let wel, ik heb het in het andere topic ook al genoemd, ik zal nooit een hond laten castreren zonder medische noodzaak, ik ben absoluut geen voorstander van castreren om een heleboel redenen. Maar heb 2 reuen gehad die ik moest laten castreren en die zijn beide na castratie niet veranderd in sociale kasplantjes die geen lol meer aan het leven konden beleven.

Ik snap niet precies wat je exacte punt is? Dat alle gecastreerde reuen en teven eigenlijk stiekem weg zitten te kwijnen, en diep ongelukkig zijn van binnen, zonder dat wij dat doorhebben?

Ik denk ook dat er meer factoren van invloed zijn dan alleen de hormonen. Misschien weegt het individuele karakter wel veel zwaarder dan de hormoonhuishouding. Ik bemerk, buiten het doorlopende verharen, geen enkel verschil tenminste.
"De balloze" kan een eventuele vervelende passant nog steeds geruisloos van gedachten doen veranderen.

Moos schreef:Ik snap niet precies wat je exacte punt is? Dat alle gecastreerde reuen en teven eigenlijk stiekem weg zitten te kwijnen, en diep ongelukkig zijn van binnen, zonder dat wij dat doorhebben?

Ik heb niet zozeer een punt, meer een verwondering... Het gaat in discussies over castratie altijd om de fysieke gevolgen, bijna nooit om de sociale.
Het bestijgen van een castratenreu is een hele duidelijke maar ik kan me ook voorstellen dat niet opgemerkt worden binnen een roedel ook niet fijn kan zijn. Of is dat menselijke projectie...

Badu schreef: Het bestijgen van een castratenreu is een hele duidelijke maar ik kan me ook voorstellen dat niet opgemerkt worden binnen een roedel ook niet fijn kan zijn. Of is dat menselijke projectie...

Maar waarom zou een gecastreerde reu nooit opgemerkt worden? Ik neem aan dat je dan uit gaat van een gecastreerde hond (reu of ook teef?) die door die castratie opeens totaal genegeerd wordt ofzo? Ja, dat zou lullig zijn, maar ik ken ze niet. Gecastreerde honden waar geen enkele andere hond iets mee te maken wil hebben

Dat bereden worden is inderdaad een hele vervelende consequentie als dat jouw reu gebeurt.

ik lees eigenlijk vooral hier op het forum negatieve dingen over castratie. hier op straat, op de KC, bij kennissen etc. is het grootste deel van de reuen gecastreerd. ik weet natuurlijk van de meeste niet hoe ze daarvoor waren of hoe ze evt. veranderd zijn, maar de meeste lijken me toch echt happy honden zonder rampzalig sociaal leven
en ook hoor je hier bijv dat bij een oudere niet zo sociale reu castratie weinig effect zal hebben, maar ken ik toch ook weer een hond die met 6 gecastreerd is en dat maakte het verschil tussen wel of niet zonder zware ruzies los kunnen lopen met andere honden (niet dat ie echt helemaal goed met alle honden kan nu, maar iig geen vechtpartijen en veel beter terug te roepen volgens baasje). kan natuurlijk de uitzondering op de regel zijn, maar het kan ook zijn dat er eigenlijk geen algemene regel is.
tuurlijk heeft castratie een impact maar ik denk niet dat je echt veel algemene conclusies kan trekken over welke impact dat nou is, zal toch per hond verschillen.

Nanna schreef:

Badu schreef: ik kan me ook voorstellen dat niet opgemerkt worden binnen een roedel ook niet fijn kan zijn. Of is dat menselijke projectie...

Dat laatste
Een hond beschikt niet over zelfreflectie.

Nee, maar wel duidelijk over een bepaalde mate van zelfvertrouwen.
Je kan je afvragen hoe erg het is als daar aan geknabbeld wordt. Misschien helemaal niet.
Maar als binnen een roedel wordt opgemerkt dat de ene reu gebukt gaat onder dominant gedrag van de ander zou je ook kunnen veronderstellen dat ze 'last' hebben van onderlinge sociale verschuivingen ten gevolge van een ingreep op de hormoonhuishouding ... toch?

Ik denk niet dat een hond zelf beseft dat ie gecastreerd is.
Maar ik merk wel heel duidelijk dat mijn honden anders reageren op gecastreerde honden.

Dus hoewel een hond zelf niet zal beseffen dat hij anders is dan voorheen, reageren andere honden vaak wel anders op hem.
En dát beseft/merkt hij natuurlijk wel.

Hoe erg dat is weet ik niet, dat hangt vast van het individu af.

De enige sociale consequentie die het voor Christo had was dat hormonale patsende volle reuen hem voorbijliepen. En daar was hij blij om. Chris en Aidan zijn op latere leeftijd gecastreerd.

De fysieke consquenties vind ik erger, en is voor mij reden om voortaan terughoudender te zijn met castratie. Dat was ik alleen al, anders waren mijn reuen niet op zo'n late leeftijd uit noodzaak gecastreerd.

Het zal wel vloeken in de kerk zijn, maar hier wordt alles na een paar loops/krolsheden gecastreerd.
(Heb alleen teven/poezen (gehad) geen reuen/katers).
Ik vind dat niks, dat geklooi met broekjes en dat gedoe met die hormonen een paar keer per jaar, daarnaast voorkomt het toestanden met melkkliertumoren en baarmoederproblemen (ik wil geen nestjes).

Ik heb niet het idee dat mijn honden/katten zich minder/anders voelden dan voor de castratie.

Edit:
En mijn honden/poezen, zijn nooit te dik geweest en ze hebben altijd een prima vacht gehad, kreeg altijd complimenten dat mijn beesten er goed uitzagen (nu met Suus weer trouwens).
Ze werden er ook niet sloom van.

Ik vind het wel erg ver gezocht allemaal.

Een hond raakt de hormoontoevoer kwijt en zal daar zelf geen last van ondervinden qua gedrag wat niets van doen heeft met die hormonen. Een agressieve hond word niet ineens een heilig hondje als hij op 4 jarige leeftijd geholpen word en ook geen berijdbaar wezen die alle zelfrespect verliest.
Wat zullen er dan toch duizenden honden zwaar ongelukkig zijn omdat de ballen eraf zijn

Ik redeneer als volgt:

Aniek vertelt dat haar reu niet is verandert in gedrag.
Dat klopt ook bij het gros van de verhalen van mensen die een volwassen reu omwille van het gedrag castreren: dat helpt zelden.
Dat is ook logisch, dat gedrag is ingesleten, wel naar aanleiding van die hormoontoevoer, maar ingesleten is het.
Op gedrag komt reactie.

Nu wordt die hond gecastreerd.
Hij verandert niet in gedrag, hij blijft een patser of wat hij ook was (in Anieks geval een lieffie ).
Maar omdat hij anders ruikt, is de reactie van andere honden op dat ingesleten gedrag anders.

Zoals Chicro ook al aangeeft verandert het gedrag niet zomaar opeens.
Maar, en dat merk ik dus zelf ook aan mijn honden, de reacties van andere honden op dat gedrag dus wel, want hun reacties op gecastreerde honden zijn anders dan op complete honden (en dan met name reuen).
Ik zie aan ze of een reu compleet is, daar hoef ik niet voor onder die hond te kijken.

En dat is wat TS volgens mij bedoelt.
Maar hoe frustrerend dat is hangt volgens mij van het individu af.

Een patser van een reu die opeens benaderd wordt, die kan daar misschien best gefrustreerd door raken.

Marjoleine schreef:Maar ik merk wel heel duidelijk dat mijn honden anders reageren op gecastreerde honden.

Nou, dat bedoelde ik eigenlijk juist toen ik zei dat ik geen verandering bemerk. Ik denk dat de algehele houding en uitstraling van de gecastreerde hond vooral bepaald of hij lastig wordt gevallen of niet.
Veranderingen in het zelfvertrouwen kan ik niet echt bespeuren . En een neiging tot zwaarlijvigheid ook niet.
Het is gewoon nog steeds dezelfde lean, mean, fightin' machine
Laat ze maar langskomen dus

Nanna schreef:

Marjoleine schreef: Dus hoewel een hond zelf niet zal beseffen dat hij anders is dan voorheen, reageren andere honden vaak wel anders op hem.
En dát beseft/merkt hij natuurlijk wel.

Dat waag ik ook te betwijfelen Hij reageert van uit zijn eigen wezen. Door zijn castratie reageert hij zèlf ook anders. Ik kan me niet voorstellen dat een reu denkt "gut, vroeger deden ze toch anders tegen me". Misschien wèl als hij nog intact zou zijn en honden zouden hem benaderen als castraat. Dan zou ie wellicht iets van dit hebben:

Kan me slecht voorstellen dat verschuiving van plaats in de roedel maar een beetje aan ze voorbij gaat.
Ze zullen er niet van in een gierende depressie belanden maar lijkt me dat de sjeu wel een beetje van het hondenleven af is....

Marjoleine schreef:Een patser van een reu die opeens benaderd wordt, die kan daar misschien best gefrustreerd door raken.

Die patser blijft gewoon een patser denk ik, misschien een tikkie milder, maar toch.
De hond die eerder rucksichtlos een oorvijg uitdeelde zal dat na de castratie ook wel doen als hij er genoeg van heeft. Dat wordt niet ineens een sneu mak lammetje dat zich lijdzaam laat verkrachten.

Hier ook een gecastreerde reu.
Soms staat hij zo lang op 1 plek te snuffelen dat ik bijna wortel schiet.
Hij is nog net zo dol en vrolijk en levenslustig als voor de castratratie.
Hij heeft wel meer eetlust maar het was altijd een slechte eter dus
De eerste dagen is zo'n leeg en iets blauwig zakje errug zielig, vooral voor de bazen maar ik heb absoluut niet het idee dat hij zich zonder ballen anders voelt.
Ik geeft toe dat hij nu al een paar keer bereden is door een andere hond, voornamenlijk door teven maar ja.......ik kan niet zeggen dat hij daardoor in een depressie schiet.

Tja onze vorige hond (ex asiel hond en geerfd van mijn opa) was gecastreerd. Ik heb hem niet anders gekend dan dat. No way dat er ooit een andere reu op hem ging rijden hoor. En andere honden bedachten zich wel 10 keer voordat ze probeerde hem te domineren. Ik heb misschien wel niet willen weten hoe hij voor zijn castratie eventueel is geweest :N: . Beide reuen van mijn zus zijn op latere leeftijd gecastreerd vanwege medische redenen. Ook bij deze reuen geld dat er nog steeds nooit een reu ook maar in zijn hoofd heeft gehaald om op ze te gaan rijden. Het zijn gewoon nog steeds zeer zelfverzekerde reuen gebleven, die geen andere positie kregen ten op zichte van andere bekende honden en die er meestal nog steeds boven stonden.

Ik denk dat je inderdaad te ver gaat. De hond heeft geen besef van zijn castratie. Hij zal wel ervaren dat honden misschien anders reageren, maar dan zal alleen in het begin zijn. Na verloop van tijd weet hij echt niet meer hoe het vroeger was. Hij zal zich berusten in zijn nieuwe positie. Ik denk wel dat je moet rekenen dat behalve een hersteltijd voordat de hormoohuishouding voor een echte castraat is ook zijn gedrag nog tijd nodig heeft om misschien aan te passen op het castraatschap, maar dat zal ook snel zijn. Al onze castraten zijn er zeer zeker niet ongelukkig of gefrustreerd van geraakt. Ik denk zelfs rustiger en gelukkiger, omdat ze niet continu onder hormonen meer zichzelf hoeven te bewijzen. (en nee dit is nu niet meteen een aanrader om elke hond maar te castreren, want zolang het niet hoeft mag Kay zijn lelijke aanhangsel gewoon behouden, ondanks dat het natuurlijk geen gezicht is )

Jaap* schreef:

Marjoleine schreef:Een patser van een reu die opeens benaderd wordt, die kan daar misschien best gefrustreerd door raken.

Die patser blijft gewoon een patser denk ik, misschien een tikkie milder, maar toch.
De hond die eerder rucksichtlos een oorvijg uitdeelde zal dat na de castratie ook wel doen als hij er genoeg van heeft. Dat wordt niet ineens een sneu mak lammetje dat zich lijdzaam laat verkrachten.

Mijn meisjes nemen castraten niet helemaal serieus, dat bedoelde ik.
Hoe reuen reageren weet ik niet, die heb ik niet

Maar in al die jaren heb ik bij mijn meisjes altijd hetzelfde gezien:
Reuen benaderen ze of
Catraat-reuen benaderen ze
Zo'n beetje van: lief hoor, maar een beetje dom, dat nemen we natuurlijk niet helemaal serieus
Ze laten ze ook links liggen.

Volle reuen benaderen ze totaal anders. Daar willen ze best mee spelen of ze eens lekker afsnauwen, sjansen willen ze ook nog wel. Maar negeren doen ze nooit en serieus nemen ze ze altijd.
Vandaag kwamen we er ook nog een tegen die heusche avances maakte (de dames zitten tegen de loopsheid aan).
Ze keken eerst eens en lieten hem toen gewoon staan. Alsof ie er niet was. Geen blik achterom, geen kwispeltje, niets.
Best sneu.

Maar zoals ik al zei: het hangt vast van het individu af of ze van zoiets last hebben.

Mijn castraat wordt als toyboy door de loopse dames gebruikt. Tot ieders plezier als ik het zo aanzie

Marjoleine schreef:Catraat-reuen benaderen ze

Ja, dat geloof ik wel
Maar ik denk, bijvoorbeeld, dat het effect van bezocht te worden door meerdere roedelleden van een roedel een groter effect heeft op de interactie dan de castratie van de bezochte hond
Het is gewoon nooit eenzijdig en zwart/wit. Er spelen zovéél factoren een rol

Om een of andere reden moet ik nu aan de rooie kater van Jans, Jans en de kinderen denken

Marie-Josée schreef:Om een of andere reden moet ik nu aan de rooie kater van Jans, Jans en de kinderen denken

Slecht voorbeeld

Jaap* schreef:

Marie-Josée schreef:Om een of andere reden moet ik nu aan de rooie kater van Jans, Jans en de kinderen denken

Slecht voorbeeld

Dat is de Rooie Kater NIET met je eens
Maar ach, hij is gewend aan onbegrip

Ik vind het op zich best handig dat andere reuen Sem niet meer als een "gevaar" zien. Sem heeft nog altijd hetzelfde gedrag, en zal stoer doen naar reuen. Maar andere reuen gaan er helemaal niet meer op in. En dat zorgt er voor dat zowel Sem als ik veel meer ontspannen zijn.