Je moeder kwam als herplaatser bij ons wonen en dat ze al zwanger was dat wisten wij nog niet.
Op 24 februari 2004 belde mijn moeder op dat jullie eraan kwamen, dus ben ik snel naar huis gekomen om jullie geboorte mee te maken.
En daar was je dan, een mooi wit meisje, met zwarte vlekjes, je was mijn kleine dalmatierkatje, mijn Sophietje.
Je groeide samen met je broertje op en mijn moeder besloot jullie te houden. Je was leuk, lief, eigenwijs en je liet luid en duidelijk merken als je iets wilde.
Afgelopen mei werd je ineens ziek, heel mager en overgeven. We zijn toen met je naar de DA geweest en het waren je nieren. Je had een tumor en er was helaas niets meer aan te doen.
We hebben je mee naar huis genomen en je verschikkelijk verwend. En het ging weer goed met je, had de DA het dan misschien toch mis.
Dinsdagochtend belde mijn moeder, je ging heel erg achteruit en hoe moeilijk het ook is, we moesten je laten gaan.
Dag lief gek en eigenwijs Sophie meisje.
Dag lief dalmatierkatje, je word verschikkelijk gemist.
Doe de groetjes aan onze vriendjes en vriendinnetjes aan de andere kant van de regenboogbrug.
Sterkte met het verlies van Sophietje 
