Het HondenForum

Ik heb net, na maanden erover te twijfelen, mail gestuurd naar trainster en secretaris van de groep, dat ik stop met het reddingshondenwerk. Ik vind het zwaar klote, want Jamey vindt het helemaal geweldig en ze is er ook echt goed in, maar het lukte mij niet in mn hoofd om het allemaal recht te krijgen... Nu dus maar weer op zoek naar iets anders om met haar te gaan doen, helaas beginnen de opties hier in de buurt toch echt flink op te raken

Jammer. Wat bedoel je met "het lukte mij niet in mn hoofd om het allemaal recht te krijgen"?
Heeft het te maken met trainingsmethodes die ze daar gebruiken?

Jammer joh! Ik vond het al zo knap dat je het vol hield. Kun je niet op halve kracht mee doen, zodat het wat minder van je vraagt?

Enya schreef:Jammer joh! Ik vond het al zo knap dat je het vol hield. Kun je niet op halve kracht mee doen, zodat het wat minder van je vraagt?

Nee, dat zou ik wel willen, maar er wordt vanuit de groep veel druk op me gelegd om toch iedere keer te komen.

De hoeveelheid training vind ik ook erg pittig hoor! Mijn hubbie zit met Kees in jouw groep.

Gelukkig vindt hij het geweldig, maar qua werk is het allemaal wel erg inpassen!
Je kon toch wel zo nu en dan overslaan, had ik begrepen?

antheman schreef:De hoeveelheid training vind ik ook erg pittig hoor! Mijn hubbie zit met Kees in jouw groep.

Gelukkig vindt hij het geweldig, maar qua werk is het allemaal wel erg inpassen!
Je kon toch wel zo nu en dan overslaan, had ik begrepen?

Kan ook wel, maar het was toch blijkbaar iedere keer weer nodig om druk bij mij erop te zetten, en psychisch niet redden werd niet onder een goede reden verstaan...

Jacksel schreef:

antheman schreef:De hoeveelheid training vind ik ook erg pittig hoor! Mijn hubbie zit met Kees in jouw groep.

Gelukkig vindt hij het geweldig, maar qua werk is het allemaal wel erg inpassen!
Je kon toch wel zo nu en dan overslaan, had ik begrepen?

Kan ook wel, maar het was toch blijkbaar iedere keer weer nodig om druk bij mij erop te zetten, en psychisch niet redden werd niet onder een goede reden verstaan...

Het is toch niet zo raar dat ze gewoon inzet verwachten???
Africhtingsclubs (dus ook reddingshondenwerk) zijn vaak maar kleine clubs. Iedereen wordt geacht elkaar te helpen en er wordt dus ook verwacht dat je zoveel mogelijk aanwezig bent.
Bij reddingshondenwerk wellicht nog wel belangrijker, want als jij er niet bent betekent het simpelweg vaak dat er 1 slachtoffer minder verstopt kan worden. Ik begrijp dat ze voor échte inzetten trainen, dan is het gewoon vervelend als mensen er niet zijn terwijl ze gezegd hadden er wel te zijn. Iets dergelijks kun je gewoon niet "half" doen.
Ik weet niet hoeveel trainingen je gemist hebt, maar als ik een aantal trainingen niet kom wordt er ook gevraagd naar de reden daarvan. Daarnaast wordt er bij ons verwacht dat je zoveel mogelijk aanwezig bent bij oefendagen die clubgenoten draaien, dat je komt helpen bij het terreinonderhoud, dat je bij wedstrijden je actief inzet etc. etc.
Ja, het is een behoorlijke druk af en toe, maar het hoort er wel bij en je had het vantevoren kunnen weten.

wel vervelend voor je,hoor!

zelf ben ik ook de allergezondste niet. dus ik snap wel dat je wel wilt komen maar dat dat niet altijd haalbaar is.
jammer als je daarvoor moet afhaken

Inge schreef:

Jacksel schreef:

antheman schreef:De hoeveelheid training vind ik ook erg pittig hoor! Mijn hubbie zit met Kees in jouw groep.

Gelukkig vindt hij het geweldig, maar qua werk is het allemaal wel erg inpassen!
Je kon toch wel zo nu en dan overslaan, had ik begrepen?

Kan ook wel, maar het was toch blijkbaar iedere keer weer nodig om druk bij mij erop te zetten, en psychisch niet redden werd niet onder een goede reden verstaan...

Het is toch niet zo raar dat ze gewoon inzet verwachten???
Africhtingsclubs (dus ook reddingshondenwerk) zijn vaak maar kleine clubs. Iedereen wordt geacht elkaar te helpen en er wordt dus ook verwacht dat je zoveel mogelijk aanwezig bent.
Bij reddingshondenwerk wellicht nog wel belangrijker, want als jij er niet bent betekent het simpelweg vaak dat er 1 slachtoffer minder verstopt kan worden. Ik begrijp dat ze voor échte inzetten trainen, dan is het gewoon vervelend als mensen er niet zijn terwijl ze gezegd hadden er wel te zijn. Iets dergelijks kun je gewoon niet "half" doen.
Ik weet niet hoeveel trainingen je gemist hebt, maar als ik een aantal trainingen niet kom wordt er ook gevraagd naar de reden daarvan. Daarnaast wordt er bij ons verwacht dat je zoveel mogelijk aanwezig bent bij oefendagen die clubgenoten draaien, dat je komt helpen bij het terreinonderhoud, dat je bij wedstrijden je actief inzet etc. etc.
Ja, het is een behoorlijke druk af en toe, maar het hoort er wel bij en je had het vantevoren kunnen weten.

Dat klopt en ik ben ook aardig betrouwbaar, maar soms kan het gewoon echt even niet door mijn ziekzijn. Moet ik bijvoorbeeld zo nodig medicatie nemen om te zorgen dat het niet uit de hand loopt, en sja, dan kan/mag ik niet meer autorijden. Of er is daarvoor iets heel inspannends geweest (de demo-dag die we hadden is daar al een voorbeeld voor, maar ik ben gewoon niet heel belastbaar) en soms red ik het dan dus ook niet om te trainen, omdat ik er geen energie voor heb. Of maar een halve training.

Dat had ik van te voren gezegd en er was gezegd dat er geen probleem mee was. Maar vervolgens de eerste periode dat ik daar trainde ging het eigenlijk heel goed met me, dus hadden ze iets van 'dat valt wel mee' daarna ben ik in een hele langdurige dip gekomen, waar ik pas net wat uit kom en toen was het ineens niet oké meer. Terwijl ik het dus wel van te voren al had gezegd...

Dat je het gezegd hebt betekent niet dat ze de impact ervan begrepen hebben Karin.
Ze kunnen zich gewoon verkeken hebben op jouw "ziek-zijn".

Eerlijk gezegd denk ik dat je zelf ook niet goed ingeschat hebt wat reddingshondenwerk inhoudt en wat er van je verwacht wordt als je daarvoor kiest (zéker bij een inzet-groep).
Of je hebt jezelf gewoon enorm overschat en jezelf "wijsgemaakt" dat je het wel kan.
Als je nu zegt dat je gewoon niet heel belastbaar bent, had je vantevoren in kunnen schatten dat het wellicht te zwaar voor je zou zijn. Halve inzet is niet wat men wil.

Dat is bij ons ook één van de redenen dat je voor je echt lid kan worden eerst aspirant-lid wordt voor een half jaar. Na 3 maanden wordt er geëvalueerd hoe het gaat en na een half jaar wordt er gestemd. Bij meer tegenstemmen als voorstemmen wordt je dus geen lid en kun je op zoek naar een andere club (als dat te verwachten valt weet je dat na 3 maanden bij de evaluatie, je hebt dan dus nog 3 maanden om te kijken of je wél genoeg inzet kan tonen).

Ik snap beide kanten wel. Het is voor jou heel vervelend dat je het aangegeven had en dat het uiteindelijk toch niet bleek te kunnen. Maar als je serieus aan een hondensport doet, word je wel geacht steeds mee te trainen. Ik mis heel zelden een agilityles met Bram en weet ook zeker dat ik er op aangekeken zou worden als ik vaak zou verzuimen. Zou ik minder druk willen hebben, dan pas ik niet op de club waar ik train. Dan moet ik gewoon naar een KC oid. Daar kun je recreatief aan een hondensport doen.

Ik zou als ik jou was op zoek gaan naar een hondensport waar ze recreatief lesgeven. Je kunt toch speurlessen volgen bij een aantal hondenscholen, is dat niks?

Ik vind je echt een superaardige meid en je hebt al een hoop bereikt maar af en toe schrik ik toch wel behoorlijk van hoe weinig je zegt aan te kunnen hoor.
Ik vraag me af of je nog wel op zoek moet naar andere dingen om te doen als het toch elke keer niet lukt om iets af te maken of vol te houden. Elke keer dat je moet stoppen is ook weer een terugslag he?

Maar soms vraag ik me weleens af hoe je je invulling zou kunnen geven aan je leventje als je zo weinig kunt handlen. Ik vind het lastig want ondanks dat ik erg van het padje afgeweest ben kan ik toch goed functioneren. Ik begrijp het dus niet en ik vind het oprecht rot voor je maar ik vraag me echt af hoe dat dan moet.
Zou het je motiveren om te gaan trainen samen met iemand die je kent?

Ik vind het ook rot voor je hoor. Ook voor Jamey die er schijnbaar erg veel plezier in had en het goed deed. Dat moet toch ook een beetje een leuke drijfveer zijn om juist alles op alles te zetten om te kunnen trainen. Maar wat niet gaat dat gaat niet.

Ik ga wel met Inge mee. Op africhtingsclubs en clubs waar jij trainde vragen ze gewoon enorm veel inzet en aanwezigheid.
Zelf vond ik dat nooit geen probleem bij het IPO trainen, vond het juist altijd gezellig omdat je met zo'n hechte club mensen te maken hebt die samen 1 passie delen.
En ik moet zeggen dat ik mezelf ook irriteerde aan mensen die amper kwamen of die na hun stukje trainen direct weer weg waren. Vaak waren dat soort mensen ook wel snel weer weg omdat je dan gewoon niet in de groep past.

Nou balen joh.

Het was bij ons 3 maanden (geloof ik) proef, maar die periode zat ik vrij goed in mn vel en miste dus nauwelijks wat. Daarop ben ik dus ook geaccepteerd in de groep. Daarna heb ik een erg mindere periode gehad (waar ik nog steeds niet helemaal uit ben, hoewel het eindelijk begint te komen), waardoor mijn belastbaarheid enorm gekelderd was. Als het niet goed gaat, heb ik heel weinig energie, en op sommige dagen is dat de keuze tussen een lange wandeling (van ruim een uur) met Jamey, of boodschappen doen. Als ik het een heb gedaan heb ik geen puf meer voor het ander. Dus op die dagen, als ik echt boodschappen moet doen dan krijgt Jamey alleen korte rondjes (waarbij ze wel los kan gelukkig en vaak gaan we dan even ballen ofzo, dat kan beneden bij de binnenplaats van de flat), of ik stel de boodschappen een dag uit, om Jamey iig voldoende beweging te geven...

Maar goed, het ging dus minder en ik ging trainingen missen, door mijn zo-nodig medicatie, of gewoon letterlijk het gebrek aan energie. Als je al zuinig ermee om moet gaan, is een training van 4 of meer uur niet erg haalbaar. Daarnaast gaat Jamey ook erg in de 'ik luister niet' modus als ik rot zit.

Dat werd op zich zelfs nog geaccepteerd door de groep, maar ik was gewoon open waarom het regelmatig niet lukte, en als ik kwam, ik beperkt energie had. En daarop gingen steeds 'preken' volgen, over gewoon komen, en zelfs een aantal keer dwars tegen de aanwijzingen van mn therapeute in (zelfs als ik dat aangaf dat dat er dwars tegenin ging). Er werd commentaar gegeven op mijn inzet binnen de groep, omdat ik sommige dingen gewoon moeilijk redde door gebrek aan energie. Het werd dus niet geaccepteerd binnen de groep. En ik kan snappen dat ze volledige inzet willen hebben, maar ze wisten van te voren dat ik dat in slechte periodes gewoon niet kan. En dat was geen probleem. Maar ik kreeg het wel steeds te horen dus...

In mijn goede periodes kan ik steeds meer, in mijn slechte periodes overigens ook, maar in slechte periodes ben ik wel beperkt in wat ik kan. De doe-dag heeft me toch wel 2 weken gekost voordat ik echt bijgetrokken was. De demo-dag laatst 1 week... Daar zit verbetering in, en ik werk eraan om het nog beter te krijgen. Maar het is wel zoals het nu is, helaas. Ik zit ook niet voor niets in de WaJong...

En voor de duidelijkheid, ik vind het vooral klote voor Jamey, omdat zij er enorm veel lol in had. Ik had eindelijk iets gevonden wat ze lichamelijk kon, en wat ze ook geweldig leuk vond om te doen. Daarom heb ik langer doorgezet dan ik eigenlijk zou doen, want ik twijfelde al veel langer om te stoppen...

maar heb je dan geen proeftijd ofzo gehad? Je merkt toch al heel snel of het je ligt het vele trainen etc.?
Toen je begon met afzeggen denk ik dat je het eigenlijk al gezien had

Nogmaals.....de impact die jouw ziekte op jou heeft is niet of nauwelijks in te schatten door een buitenstaander, daar kunnen ze zich drastisch op verkeken hebben. Vooral als je tijdens je proeftijd wél kon komen. Het is niet goed te begrijpen dat dat ineens minder wordt als die proeftijd afgelopen is en je lid bent geworden.
Voor jou wel....voor hen wellicht echter niet. En dan krijg je irritaties.

Ik irriteer me ook mateloos aan mensen die zich tijdens de proeftijd volop inzetten en dat ineens drastisch verminderen als ze eenmaal lid zijn. Ondanks dat er voor hun een hele geldige reden kan zijn.
Voor mij klinkt het al snel als een slappe smoezen....
"Tja...ineens een stuk drukker op het werk, kan echt niet zaterdag komen snoeien hoor".
"Mijn rug speelt op, ik kan echt dat pak niet aan hoor" (terwijl ze in de proeftijd 2x per week het pak aantrekken)
"Ik kan niet mee naar de demo want mijn oma is jarig"

Ik snap beide kanten wel en ik denk dat jij je erop verkeken hebt en de groep niet echt beseft wat het voor jou inhoudt. Ik vind het eigenlijk vooral jammer voor je hond.

Als ik jou was ging ik ook op zoek naar een recreatieve 'training' voor jou en jamey.
Met Yla doen we combi-training van, gehoorzaamheid/speuren/behendigheid/fly-ball, maar ook ben ik bang dat je vragen gaat krijgen, als je regelmatig niet komt.

Bij iedere training (en alle andere activiteiten) krijg je vragen als je onregelmatig op komt dagen, behalve bij de activiteiten speciaal voor mensen met psychische problemen. Dat maakt het zo lastig om aansluiting te vinden in de maatschappij en is vereenzaming en isolatie een groot probleem. De mensen willen vaak heel graag, maar kunnen het gevraagde tempo gewoon niet volhouden of het lukt niet voldoende thuis te oefenen of het lukt niet om ook nog eens corvee te doen, enz. Vanwege onbegrip hierover worden ze dan als lui oid gezien en liggen ze alweer buiten de groep. Het is erg frustrerend en zelfs deprimerend als je zo je best doet en toch steeds tegen een muur aan loopt.

Er wordt nu vrij veel over een ziekte gesproken.. geestelijk.. mag ik vragen wat je nu precies hebt? Ik gok op manisch depressief..
En al is het een ander psychisch iets is, neemt niet weg dat een mentale ziekte klte is, mensen zien het vaak niet aan de buitenkant.. ik heb in mijn omgeving mensen die manisch depressief zijn.. en ja daar wordt je soms moedeloos van.. soms denk ik wel eens.. geef jezelf nu eens een schop onder je reet... ipv doemdenkend bezig te zijn... we hebben allemaal onze tegenslagen, allemaal weleens het gevoel dat je niet begrepen wordt.. en dat je het liefst in een hoekje kruipt onder een grote wollen deken om niemand te hoeven zien.. moeilijk hoor, maar toch als je de juiste medicatie hebt.. zou dat toch moeten helpen..
Die hond vind het fantastisch leuk om te doen en bezig te zijn.. als je als baas en als persoon telkens toegeeft aan klote dagen.. en tuurlijk heb je wel eens een baaldag.. maar in groepsverband trainen zou juist moeten stimuleren om te gaan..
Kom op, als je aan wat nieuws begint.. geef niet te snel op.. of toe aan je ziekte.. en probeer meer in het positieve te gaan denken ipv aan het negatieve..
Ik herken veel van je uitlatingen hier en in dat andere topic van Hvnl.. en de reacties erop zullen je ook niet echt in de koude kleren gaan zitten.. maar haal diep adem, kijk naar wat je aan kunt of anders gewoon heerlijk wandelen met je hond en zwemmen.. dan heb je geen " verplichtingen om ergens heen te moeten" dan beslis je zelf wanneer je wat gaat doen en lekker gaat uitwaaien..

blondie schreef:Er wordt nu vrij veel over een ziekte gesproken.. geestelijk.. mag ik vragen wat je nu precies hebt? Ik gok op manisch depressief..
En al is het een ander psychisch iets is, neemt niet weg dat een mentale ziekte klte is, mensen zien het vaak niet aan de buitenkant.. ik heb in mijn omgeving mensen die manisch depressief zijn.. en ja daar wordt je soms moedeloos van.. soms denk ik wel eens.. geef jezelf nu eens een schop onder je reet... ipv doemdenkend bezig te zijn... we hebben allemaal onze tegenslagen, allemaal weleens het gevoel dat je niet begrepen wordt.. en dat je het liefst in een hoekje kruipt onder een grote wollen deken om niemand te hoeven zien.. moeilijk hoor, maar toch als je de juiste medicatie hebt.. zou dat toch moeten helpen..
Die hond vind het fantastisch leuk om te doen en bezig te zijn.. als je als baas en als persoon telkens toegeeft aan klote dagen.. en tuurlijk heb je wel eens een baaldag.. maar in groepsverband trainen zou juist moeten stimuleren om te gaan..
Kom op, als je aan wat nieuws begint.. geef niet te snel op.. of toe aan je ziekte.. en probeer meer in het positieve te gaan denken ipv aan het negatieve..
Ik herken veel van je uitlatingen hier en in dat andere topic van Hvnl.. en de reacties erop zullen je ook niet echt in de koude kleren gaan zitten.. maar haal diep adem, kijk naar wat je aan kunt of anders gewoon heerlijk wandelen met je hond en zwemmen.. dan heb je geen " verplichtingen om ergens heen te moeten" dan beslis je zelf wanneer je wat gaat doen en lekker gaat uitwaaien..

CPTSS (c staat voor complex), met borderline klachten (maar niet de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis, daar ben ik te goed voor/te weinig klachten voor), dysthyme stoornis (chronische depressiviteit), lichte sociale fobie en nog wat meer bij-diagnoses...

blondie schreef:Er wordt nu vrij veel over een ziekte gesproken.. geestelijk.. mag ik vragen wat je nu precies hebt? Ik gok op manisch depressief..
En al is het een ander psychisch iets is, neemt niet weg dat een mentale ziekte klte is, mensen zien het vaak niet aan de buitenkant.. ik heb in mijn omgeving mensen die manisch depressief zijn.. en ja daar wordt je soms moedeloos van.. soms denk ik wel eens.. geef jezelf nu eens een schop onder je reet... ipv doemdenkend bezig te zijn... we hebben allemaal onze tegenslagen, allemaal weleens het gevoel dat je niet begrepen wordt.. en dat je het liefst in een hoekje kruipt onder een grote wollen deken om niemand te hoeven zien.. moeilijk hoor, maar toch als je de juiste medicatie hebt.. zou dat toch moeten helpen..
Die hond vind het fantastisch leuk om te doen en bezig te zijn.. als je als baas en als persoon telkens toegeeft aan klote dagen.. en tuurlijk heb je wel eens een baaldag.. maar in groepsverband trainen zou juist moeten stimuleren om te gaan..
Kom op, als je aan wat nieuws begint.. geef niet te snel op.. of toe aan je ziekte.. en probeer meer in het positieve te gaan denken ipv aan het negatieve..
Ik herken veel van je uitlatingen hier en in dat andere topic van Hvnl.. en de reacties erop zullen je ook niet echt in de koude kleren gaan zitten.. maar haal diep adem, kijk naar wat je aan kunt of anders gewoon heerlijk wandelen met je hond en zwemmen.. dan heb je geen " verplichtingen om ergens heen te moeten" dan beslis je zelf wanneer je wat gaat doen en lekker gaat uitwaaien..

Ik denk niet dat je een complex ziektebeeld kan samenvatten als "klotedagen" en "wel eens een baaldag".
Hiermee doe je Karin echt te kort, hoe lief bedoeld je reactie ook is.