Het HondenForum

Vanochtend om 11.03 uur is het levensvlammetje van onze Lola (Ienemienie) uitgedoofd. Ze mocht maar 4 maanden en 22 dagen worden.
We zijn er intens verdrietig onder, temeer omdat ze zo gevochten heeft voor haar leventje.

Vorige week maandag begon ze te spugen. Eten wilde ze ook niet. Dinsdagmiddag nam ik haar mee naar de dierenkliniek. Temperatuur, slijmvliezen, buik alles was oké. Ze kreeg een prikje tegen het braken en we moesten het maar aanzien. In de loop van woensdag werd ze steeds slechter en we wilden zo niet de nacht in met haar in. 's Avonds naar de kliniek. Ze had hoge koorts, en knalrode slijmvliezen en haar buik deed pijn. Ze bleef er en is om half 11 's avonds geopereerd. Ze had een invaginatie: een stuk dunne darm schuift in de dikke darm en daardoor is er een totale verstopping. Typisch iets voor jonge honden. Ze konden het gelukkig goed weg masseren en er hoefde geen stuk darm tussenuit. Wel waren de darmen voor de verstopping erg aangedaan en atonisch (werkten heel slecht). Achter de verstopping zat de meest vieze, stinkende diaree die je maar voor kunt stellen.
Donderdagochtend kon ze weer naar huis. Ze herstelde iets, maar in de loop van vrijdag werd ze slechter. Om 3 uur moesten we toch terug voor controle. Het was op de echo fout en ze is weer geopereerd. We hebben haar 's avonds weer opgehaald en bij ons in de slaapkamer laten overnachten. Ze had weer van die vieze diarree en het was me het nachtje wel.
Zaterdag ging eigenlijk prima. Ze had ontzettend honger, maar mocht maar mondjesmaat iets eten. Bouillon, biefstuk tartaar enzo. Steeds een vorkje vol. We waren vol goede moed tot ineens 's avonds ze in een soort kramp schoot.
20 Minuten later waren we weer op de kliniek. Ze is 's nachts weer geopereerd, (3 x in 4 dagen) en nu bleek het om een verkleving van de darmwand te gaan. Om half 2 's nachts haalden we haar op en toen liep ze, heel stoer, net uit de narcose naar ons toe. Wat waren we trots op ons vechtertje!
Ze zat vol antibiotica en morfine-achtige pijnstillers, want ze had al wel een buikvliesontsteking. Een bekende complicatie bij deze aandoening. De hele zondag sliep ze zowat, vooral door die pijnstillers.
Vanochtend, maandag, moest ik om 10 uur weer ter controle en toen bleek haar hele buik vol pus te zitten. Een enorme buikvliesontsteking. Ze hebben het op ons verzoek nog even geprobeerd, maar ik was nog geen kwartier thuis toen de telefoon ging dat ze reddeloos verloren was.
Ik had al gezegd dat ik erbij wilde zijn als ze in zou slapen en dat is ook gebeurd. Ik kwam in de kliniek en heb haar kopje vast gehouden toen ze insliep. Ik weet niet of een hond het nog meekrijgt, maar ik wilde ze in haar laatste minuten in ieder geval liefde en warmte zou voelen.
We hebben haar mee genomen naar huis en in het weiland begraven, daar waar ze zo graag speelde met haar zusje Charlie.
Het is zó onrechtvaardig als zo'n jong diertje dat echt niemand ooit kwaad deed, zo moet lijden en het dan toch niet redt.
Ze was een heerlijk, ongecompliceerd, blij en speels hondje waar we allemaal heel gek mee waren. Dat ze er nu niet meer is schrijnt ongelofelijk....

Charlie is nu alleen en dat is niet goed. We zullen dus wel weer een speelkameraadje voor haar vinden en daar zullen we zeker ook van gaan houden, maar voor ons vechtertje Lola, die het in haar korte leventje zo heeft tegengezeten, zullen we altijd een grote plek in ons hart open houden. Ik denk aan haar met ontzettend veel liefde, trots, respect en bewondering voor dat stoere vechtertje dat het zo, onrechtvaardig, verd*mme niet mocht halen.
Er is maar één troost: ze heeft geen pijn meer en weet het gelukkig zelf niet meer.
Ze is de derde hond binnen 10 maanden die we hebben moeten begraven en dat is wel een beetje veel. Jamie en Tobias waren echter aan het einde van hun leven, Lola moest er nog aan beginnen. Dat haar dat onthouden is, een leven van gesnuffel, gekwispel en mee-met-de-baas is heel bitter. Jullie snappen het wel, want jullie hebben zelf ook honden.
Brandt vanavond maar een kaarsje voor onze dappere Lola, dat heeft ze verdiend.

Een intens verdrietige Heleen (net als Henk en Charlie)

velvet29 schreef:
Je was klein , maar de indruk die je achter laat is groot