Sly 20-04-2002 - 23-04-2009
Geplaatst: 24 apr 2009 08:14
Met heel veel pijn in ons hart hebben we gister afscheid moeten nemen van onze kanjer.
Een gezonde, sterke en vitale hond aan de buiten kant, maar op van binnen.
Een maand of 3 geleden begon hij wat last te krijgen van kreupelheid bij het opstaan, maar na een paar passen, was het weer helemaal goed. Dit bleef een tijdje aanhouden, dus ik dacht dat het Artrose was. Voor de zekerheid een foto en ja hoor ik had gelijk, alleen was het wel in hele ernstige mate. Hij had er zichtbaar geel last van, dus we mochten gewoon lekker doorgaan zonder medicatie en mocht ook gewoon los.
Na een wandeling van zo'n 4 weken geleden, merkte ik dat hij niet meer normaal ging lopen en eigenlijk alleen maar kreupel bleef. Hij had er ook duidelijk pijn aan, dus de medicatie begon. Eerst de rimadyl, dat hielp helemaal niets. Toen de previcox, ook dat hielp niets. Doorverwezen naar de orthopeet en daar bleek dat Sly ED had en dan LPC. Dit is aangeboren en omdat de botten al 7 jaar langs elkaar schuurde, was dat de oorzaak van de ernstige artrose. Dit bleek dus in beide ellebogen te zitten en ook waren in beide ellebogen botsplinters te zien.
Omdat de artrose al zo ver gevorderd was, was een operatie zinloos. Hij zou steeds meer pijn hebben gekregen en na overleg met de DA was dit het eerlijkst voor Sly. Aan de buitenkant zag je helemaal niets, maar aan de binnenkant zat de pijn.
Hij gaf nooit geen kik, maar werd erg knorrig, begon te happen en dat is iets wat hij in 7 jaar nooit gedaan heeft. Dan heeft ie echt veel pijn en dan kies je toch voor je ventje.
Het doet ons enrom veel verdriet en het is ook niet helemaal verlopen zoals we gehoopt hadden. We wilde graag thuis en dat was ook afgesproken, maar vlak voor de ze weg wilden gaan kwam er een spoedoperatie binnen en konden ze dus niet weg. Toen moesten we wel richting hun, maar het is erg snel gegaan. 1 prikje was al genoeg om te gaan slapen en de 2de prik volgde al snel. Hij is vredig in onze armen heen gegaan, omringt door liefde.
Lieve Sly je was mijn eerste kindje, mijn ventje en ik mis je enrom. Zal de leegte van jou ooit nog opgevult worden. De tranen blijven vloeien en ook in dit bericht kan ik mijn tranen niet bedwingen. Waarom nou ventje, het is gewoon niet eerlijk. We hebben nooit iets aan je gezien, we hebben nooit het vermoeden gehad. De pijn en het gemis zijn groot.
Maar ventje je komt weer thuis en dan zullen we je met zijn alle loslaten op de plek waar je het liefste was. Dan hoef je niet meer aan de riem en mag je lekker vrij rennen.
Ik hou van je, wij allemaal.
We zullen je nooit vergeten, je was de allerliefste hond die we ons maar konden wensen. Lekker eigenwijs, maar zo'n ontzettende knuffel.
We denken aan je
Een gezonde, sterke en vitale hond aan de buiten kant, maar op van binnen.
Een maand of 3 geleden begon hij wat last te krijgen van kreupelheid bij het opstaan, maar na een paar passen, was het weer helemaal goed. Dit bleef een tijdje aanhouden, dus ik dacht dat het Artrose was. Voor de zekerheid een foto en ja hoor ik had gelijk, alleen was het wel in hele ernstige mate. Hij had er zichtbaar geel last van, dus we mochten gewoon lekker doorgaan zonder medicatie en mocht ook gewoon los.
Na een wandeling van zo'n 4 weken geleden, merkte ik dat hij niet meer normaal ging lopen en eigenlijk alleen maar kreupel bleef. Hij had er ook duidelijk pijn aan, dus de medicatie begon. Eerst de rimadyl, dat hielp helemaal niets. Toen de previcox, ook dat hielp niets. Doorverwezen naar de orthopeet en daar bleek dat Sly ED had en dan LPC. Dit is aangeboren en omdat de botten al 7 jaar langs elkaar schuurde, was dat de oorzaak van de ernstige artrose. Dit bleek dus in beide ellebogen te zitten en ook waren in beide ellebogen botsplinters te zien.
Omdat de artrose al zo ver gevorderd was, was een operatie zinloos. Hij zou steeds meer pijn hebben gekregen en na overleg met de DA was dit het eerlijkst voor Sly. Aan de buitenkant zag je helemaal niets, maar aan de binnenkant zat de pijn.
Hij gaf nooit geen kik, maar werd erg knorrig, begon te happen en dat is iets wat hij in 7 jaar nooit gedaan heeft. Dan heeft ie echt veel pijn en dan kies je toch voor je ventje.
Het doet ons enrom veel verdriet en het is ook niet helemaal verlopen zoals we gehoopt hadden. We wilde graag thuis en dat was ook afgesproken, maar vlak voor de ze weg wilden gaan kwam er een spoedoperatie binnen en konden ze dus niet weg. Toen moesten we wel richting hun, maar het is erg snel gegaan. 1 prikje was al genoeg om te gaan slapen en de 2de prik volgde al snel. Hij is vredig in onze armen heen gegaan, omringt door liefde.
Lieve Sly je was mijn eerste kindje, mijn ventje en ik mis je enrom. Zal de leegte van jou ooit nog opgevult worden. De tranen blijven vloeien en ook in dit bericht kan ik mijn tranen niet bedwingen. Waarom nou ventje, het is gewoon niet eerlijk. We hebben nooit iets aan je gezien, we hebben nooit het vermoeden gehad. De pijn en het gemis zijn groot.
Maar ventje je komt weer thuis en dan zullen we je met zijn alle loslaten op de plek waar je het liefste was. Dan hoef je niet meer aan de riem en mag je lekker vrij rennen.
Ik hou van je, wij allemaal.
We zullen je nooit vergeten, je was de allerliefste hond die we ons maar konden wensen. Lekker eigenwijs, maar zo'n ontzettende knuffel.
We denken aan je
