Het HondenForum

hoe zit dat eigenlijk. Er is (w.s. een groot ) verschil in de beleving van pijn bij mensen. Maar ook een verschil in het uiten van pijn. Dus als de een een bikkel is, en de ander kleinzerig, kan je dat in principe op twee verschillende dingen terugvoeren: de beleving en de uiting.

Is dat bij honden ook zo ?

Ik denk niet dat er enigszins verschil is. Ik denk dat honden dezelfde pijnbeleving hebben als mensen. En ze uiten het ook vaak hetzelfde. Maar soms houden ze zich stil om zich niet kwetsbaar op te stellen. Vooral paarden hebben die eigenschap. Die kunnen pijn ook zo goed verbergen.

ONder elk dier heb je watjes en bikkels.

Hoe het precies zit weet ik niet, maar ik heb er hier een die is echt heel erg kleinzerig. Als hij een injectie krijgt begint hij echt te gillen voordat de naald er in zit Hij piept heel snel bij pijn, terwijl bv Cujo vol tegen een boom aanrent, even schud en weer doorgaat.

Demi schreef:Hoe het precies zit weet ik niet, maar ik heb er hier een die is echt heel erg kleinzerig. Als hij een injectie krijgt begint hij echt te gillen voordat de naald er in zit Hij piept heel snel bij pijn, terwijl bv Cujo vol tegen een boom aanrent, even schud en weer doorgaat.

spok begint ook te gillen als je op z'n voet trapt, sien kan met volle vaart op een fiets knallen, hoor je haar nog niet.

Ik zou me kunnen voorstellen dat een hond ( dier ) er belang bij heeft pijn ( = zwakte ) te verbergen.

Misschien heeft het ook te maken met de context waarin eerdere pijnervaringen hebben plaatsgevonden?
Als dat ook "andere" nare ervaringen heeft opgelevert wordt, misschien een klein beetje, pijn al snel als "erg" ervaren?
Ik weet het ook niet hoor.

Het doet mij wel denken aan die eerste-hulp programma's waarin kleine kinderen geen kik geven bij het zetten van breuken en volwassen krijsen als een wilde (op de eerste-hulp post notabene ) omdat ze zich met het aardappelschilmesje in de vinger hebben gesneden.
En aan die vent in zo'n verbouwingsprogramma laatst, die een roestige spijker door z'n voet had en daarover niks anders meldde dan dat het de ultieme jezuservaring was

Zoie schreef:Ik zou me kunnen voorstellen dat een hond ( dier ) er belang bij heeft pijn ( = zwakte ) te verbergen.

Ik ook wel, maar waarom doen sommige het dan niet?

ik zit me ook af te vragen of een hond die pijn gewoon is zijn hele leven daar anders( beter/slechter) mee om gaat als een hond die op zeg zijn 6 de levens jaar diezelfde blesure krijgt blessuere krijgt

Jaap* schreef:Misschien heeft het ook te maken met de context waarin eerdere pijnervaringen hebben plaatsgevonden?
Als dat ook "andere" nare ervaringen heeft opgelevert wordt, misschien een klein beetje, pijn al snel als "erg" ervaren?
Ik weet het ook niet hoor.

Het doet mij wel denken aan die eerste-hulp programma's waarin kleine kinderen geen kik geven bij het zetten van breuken en volwassen krijsen als een wilde (op de eerste-hulp post notabene ) omdat ze zich met het aardappelschilmesje in de vinger hebben gesneden.
En aan die vent in zo'n verbouwingsprogramma laatst, die een roestige spijker door z'n voet had en daarover niks anders meldde dan dat het de ultieme jezuservaring was

Die is droog

Ik denk ook dat te maken heeft met eerdere pijnervaringen. Gol is bv helemaal niet zo kleinzerig over het algemeen, die loopt heel droog door met een stuk glas in haar voet, het is dat ze iets onregelmatig liep en ik haar pootjes even checkte maar ze gaf geen krimp. De eerste keer dat er in haar oren gekeken werd als pup gilde ze het uit (flinke oorontsteking) en nu hoeft er maar een da met zo'n oorkijkding aan te komen en ze begint al te gillen..

Jaap* schreef:En aan die vent in zo'n verbouwingsprogramma laatst, die een roestige spijker door z'n voet had en daarover niks anders meldde dan dat het de ultieme jezuservaring was

context en eerdere ervaringen, dat zou kunnen. Misschien moeten we ook wel onderscheid gaan maken tussen verwachting en beleving.

Maar je hebt ook pijn als b.v. hoofdpijn. Ik neem aan honden ook hoofdpijn kunnen hebben, maar je weet het niet. Je kunt hoogstens afleiden dat er 'iets' is, maar geen hond die met zijn poten naar zijn hoofd grijpt, gillende, auw, auw !!!

Jaap* schreef:

Zoie schreef:Ik zou me kunnen voorstellen dat een hond ( dier ) er belang bij heeft pijn ( = zwakte ) te verbergen.

Ik ook wel, maar waarom doen sommige het dan niet?

misschien omdat het uiten van pijn ook profijtelijk kan zijn, b.v. in het spel, of bij een bestraffing van een ranghogere ?

Maar dan zou het weer meer contextgevoelig moeten zijn, en niet individueel bepaald.

Zoie schreef:

Jaap* schreef:

Zoie schreef:Ik zou me kunnen voorstellen dat een hond ( dier ) er belang bij heeft pijn ( = zwakte ) te verbergen.

Ik ook wel, maar waarom doen sommige het dan niet?

misschien omdat het uiten van pijn ook profijtelijk kan zijn, b.v. in het spel, of bij een bestraffing van een ranghogere ?

Maar dan zou het weer meer contextgevoelig moeten zijn, en niet individueel bepaald.

Hmm, als een manier om "er onderuit" te komen misschien inderdaad
Piepen vóórdat het echt pijn doet

S@ndr@ schreef:ik zit me ook af te vragen of een hond die pijn gewoon is zijn hele leven daar anders( beter/slechter) mee om gaat als een hond die op zeg zijn 6 de levens jaar diezelfde blesure krijgt blessuere krijgt

ik heb geen idee, maar ik vraag me uberhaupt wel af in hoeverre een hond last kan hebben van b.v. een blessure. Ze hinken b.v. soms een beetje, maar rennen ogenschijnlijk wel gewoon - maar hebben ze dan toch pijn, of moet ik dat heel anders zien ?

Zoie schreef:

Jaap* schreef:En aan die vent in zo'n verbouwingsprogramma laatst, die een roestige spijker door z'n voet had en daarover niks anders meldde dan dat het de ultieme jezuservaring was

context en eerdere ervaringen, dat zou kunnen. Misschien moeten we ook wel onderscheid gaan maken tussen verwachting en beleving.

Maar je hebt ook pijn als b.v. hoofdpijn. Ik neem aan honden ook hoofdpijn kunnen hebben, maar je weet het niet. Je kunt hoogstens afleiden dat er 'iets' is, maar geen hond die met zijn poten naar zijn hoofd grijpt, gillende, auw, auw !!!

Over hoofdpijn... ja, honden kunnen hoofdpijn hebben. Tenminste dat is mij verteld.

Zoals je misschien weet, had Kaya soms een soort van agressieve black-outs. Een paar seconde 'weg' en daarna weer doodkalm.
Er werd gedacht door de dierenarts aan een hersentumor of een vorm van epilepsie. Uiteindelijk zijn we naar een holistische dierenarts gegaan (Laarakker) en die constateerde problemen in d'r nek en als gevolg daarvan een werkelijk knallende koppijn waardoor ze de black-outs kreeg.

Behandeling van de nek hielp een heel stuk tegen haar gedrag, overigens zagen wij achteraf (en nu nog steeds) ook de problemen in haar nek. Zo kan ze links alleen volgen als ze 1 meter voor me uit loopt, want ze kan haar nek niet te ver buigen. Rechts volgt ze als een zonnetje.
Had ik nu nooit eerder een link naar haar nek gelegd, ik vond het irritant dat ze zo ver voor me volgde (ahhhh).

Maar goed, bijvoorbeeld op dit soort manieren uiten honden dus pijn: gedragsverandering.

Kaya is geen mieperd, totaal niet. Ooit knalde een voortand er bij haar uit na een botsing met een andere Rottweiler (wild spelen), ze schudde haar kop, bloed vloog in de rondte, en ze speelde weer verder :N:

Puchu is een enorme mieperd Die kan krijsen, vreselijk! En totaal niet in verhouding tot wat er aan de hand is. Alsof hij wordt vermoord :N:

Jaap* schreef:Hmm, als een manier om "er onderuit" te komen misschien inderdaad
Piepen vóórdat het echt pijn doet

Eerste waar ik ook aan dacht.

Hier hadden de honden laatst een virus te pakken....
Aangezien het niet over wilde gaan kregen zowel Maxi als Liam een spuit waarbij verteld werd dat het wel een beetje een vervelende spuit was.(cerenia kregen ze per injectie)
Nu piept Maxi al vreselijk bij een enting en moet ik hem al goed vasthouden omdat zijn koppie dan naar achter wil gaan richting DA maar dit !
We stonden allemaal versteld. Ik had Maxi alleen vast maar OMG...dat heeft lopen gillen en happen naar achter dat ik hem bijna niet houden kon en het gegil en gehap hield ook niet meer op toen de spuit er allang uit was. :N: DA wist ook even niet wat d'r overkwam. Vervelende spuit, dat wist ze maar deze reactie ?! 2 andere assistenties kwamen snel binnen om te kijken wat er in hemelsnaam gebeurde. Of hij werkelijk gevild werd.
Liam was aan de beurt en we stonden met 3 man sterk klaar.
Liam gaat rustig liggen op de behandeltafel , spuit erin, vel rolde iets maar dat was het dan ook. Geen kik en net zo braaf blijven liggen.

Zelfde spuit en 2 totaal verschillende reacties.

Myra, piept nooit en laat alles (spuiten etc) gelaten over zich heen komen.
Timo, poot geamputeerd, geeft geen kik tijdens stomp/wond onderzoeken die volgen in de dagen en weken na de operatie . Diezelfde Timo krijst en grijpt(echt doorbijten als hij de kans krijgt) bij een injectie en het verwijderen van hechtingen.
Afgelopen keer bij de DA tijdens inenting en nagels knippen had meneer een snuitje om, hield ik zijn kop in bedwang, een assistente hield hem plat en de DA kon toen zijn nagels pas knippen. Zodra het karweitje klaar is is hij weer ontspannen en gaat hij een knuffel + koekje halen bij de DA
Bij Timo is het dus (in mijn beleving) echt iets van piepen voordat ik ook maar iets voel.

Pijndrempels zullen vast verschillen per hond.
(Is bij mensen ook zo )
Een combinatie van pijngrens(individueel bepaald) en context?

Inge O schreef:ja, en nog iets : heb ik hier ooit ook nog een keer geschreven, ik wist toen ook al niet uit welk boek ik deze info had, maar uit hersenonderzoek blijkt wel vast te staan dat mensen een andere (soort extra) pijnbeleving hebben in emotionele hersendelen, en dat zou iets zijn wat dieren niet hebben. daardoor ervaren wij pijn vaak als veel erger dan een dier - ondanks dat het fysiek misschien om net hetzelfde letsel gaat.

dat verklaart dan ook waarom honden na bv. een buikoperatie meteen al de dag erna vrolijk rondhuppelen, terwijl wij ons dan nog maar amper in bed durven te bewegen :N: .

Dan was Rana de uitzondering op de regel
Behalve als ze buiten (plasje doen moest toch gebeuren) een minder geliefde hond tegen kwam (context? )

Ik was toevallig net bij de DA, door de praktijk liep (los) een veel te dikke JR kruising. Zij gilde van de pijn, bij voorbaat al toen ze werd besnuffeld door een ander klein hondje. Geen gedoe aan mn lijf, leek ze te willen zeggen.
Dus zij had dus duidelijk ervaring met pijn en wilde het niet weer voelen.

wat ik dan heel typisch bij Baco vind is dat ie niet piept maar eens een keer nijdig achterom kijkt van wie deed dat.

en ik heb ook wel eens gehoord dat honden met veel pijn aggresief kunnen gaan reageren,dus niet piepen maar echt uithalen.
zijn daar eigenljk dingen van bekent,of is dat kolder

ik heb het persoonlijk nooit ondervonden en toch verschillende honden met zware HD voorbij zien komen, dus vandaar dat ik het vraag

Zoie schreef:hoe zit dat eigenlijk. Er is (w.s. een groot ) verschil in de beleving van pijn bij mensen. Maar ook een verschil in het uiten van pijn. Dus als de een een bikkel is, en de ander kleinzerig, kan je dat in principe op twee verschillende dingen terugvoeren: de beleving en de uiting.

Is dat bij honden ook zo ?

Haha, ik heb er zo 2 uitersten rondlopen. Miep, als ze maar een halve graad verhoging heeft, is ze blehhhh en ziekjes en zwakjes. Saar bikkelt. Kan zich best naar voelen, maar dan mankt ze gewoon met zwiepende staart de 16 km uit. Toen ze gekraakt werd, toen floepte dat lichaam zeker 15 cm omhoog, maar ze heeft geen kik gegeven (de keer daarop wilde ze wel weer moeilijker die tafel op, dat dan weer wel).

Het is zowel beleving als uiting denk ik. Saar heeft wel pijn, maar er moet iets grovers komen om haar te beletten plezier te beleven aan een wandeling.
Miep is het tutje. Ziet een mini-ijsklompje onder haar voet als reden om acuut op d'r kont te gaan zitten en ècht niet meer verder te kunnen lopen. En dan moet je sterk zijn wil je haar weer staand krijgen hoor

Inge O schreef:ja, en nog iets : heb ik hier ooit ook nog een keer geschreven, ik wist toen ook al niet uit welk boek ik deze info had, maar uit hersenonderzoek blijkt wel vast te staan dat mensen een andere (soort extra) pijnbeleving hebben in emotionele hersendelen, en dat zou iets zijn wat dieren niet hebben. daardoor ervaren wij pijn vaak als veel erger dan een dier - ondanks dat het fysiek misschien om net hetzelfde letsel gaat.

dat verklaart dan ook waarom honden na bv. een buikoperatie meteen al de dag erna vrolijk rondhuppelen, terwijl wij ons dan nog maar amper in bed durven te bewegen :N: .

Ik denk zeker dat die emotionele pijnbeleving een heel groot verschil maakt. Naast dat wij pijn hebben, maken we ons ook vaak zorgen 'is het wel normaal om deze pijn bij deze kwaal te hebben en is er niet iets anders aan de hand' of 'ai, ai, als ik morgen maar kan werken.. op visite kan... of whatever'.

Die extra zorgen maken pijn volgens mij veel heviger.

Dieren zullen het meer ondergaan denk ik. Die halen er niet van alles bij. Die hebben die pijn en leven daarmee of als het echt te erg is gaan ze liggen en doen niks meer.

Denk ik zo

Inge O schreef:

S@ndr@ schreef:ik heb het persoonlijk nooit ondervonden en toch verschillende honden met zware HD voorbij zien komen, dus vandaar dat ik het vraag

ik denk ook niet dat een hond in dat geval snel agressief zal worden in de gewone dagdagelijkse situaties met zijn eigen mensen, maar wellicht wel eerder zal uitvallen als ze gestoord worden door een andere hond of een vreemde, of eventueel wel tov. hun huisgenoten als die (onbewust) iets zou doen wat pijnlijk is voor de hond.

De dierenarts zei toen tegen mij dat ze van chronische pijn, bv HD dus, niet agressief zullen worden. Maar wel van plotseling 'stekende' pijn, dan kan de reactie agressie zijn.

Geen idee of dit waar is, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Nanna schreef:Bij de DA waar ik werkte konden pitbullachtigen welhaast zonder verdoving gehecht worden, die piepten nooit.
Herderachtigen daarentegen zijn vaak de meest kleinzerige gillers die er rondlopen, met de Duitse herder op nummer één

Hihhhih dat zegt de DA ook elke keer weer tegen Kimba als ze al gaat piepen voor er iets gebeurd 'je bent net een echte herder!'

Inge O schreef:

TeamWork schreef:Ik was toevallig net bij de DA, door de praktijk liep (los) een veel te dikke JR kruising. Zij gilde van de pijn, bij voorbaat al toen ze werd besnuffeld door een ander klein hondje. Geen gedoe aan mn lijf, leek ze te willen zeggen.
Dus zij had dus duidelijk ervaring met pijn en wilde het niet weer voelen.

gillen doen honden ook uit angst hoor .

Ja, voor deze reactie was ik al bang maar kon het niet anders verwoorden, maar geloof me dit was echt van de pijn. Volgens mij had ze last van nek of rug.
Toen haar vrouwtje de stoel bewoog waar zij onder zat, deed ze het ook nl.

Chippen van onze pups : van de 6 waren er 4 die geen krimp gaven en 2 die een ijselijke gil gaven waarbij me de tranen in de ogen sprongen.
Allezes de zelfde pijn, maar duidelijk een verschil in pijnbeleving.

*Ellen* schreef:Chippen van onze pups : van de 6 waren er 4 die geen krimp gaven en 2 die een ijselijke gil gaven waarbij me de tranen in de ogen sprongen.
Allezes de zelfde pijn, maar duidelijk een verschil in pijnbeleving.

nee hoor, dat hoeft niet dezelfde pijn te zijn.

ik ben meerdere malen geprikt, zelfde soort prik, maar de ene doet wel zeer en de ander niet. ligt er aan hoe er geprikt word. zo kan het met chippen ook zijn.

Nebla geeft duidelijk aan wanneer ze pijn heeft; dan wil ze korte stukjes lopen en wil dan ook echt niet verder, doet je dat wel, of 'vraag' je dat aan haar, begint ze te piepen, duidelijk dus; gaan we naar huis ;
daarentegen als ze bij de da komt; laat alles gewillig onderzoeken en piept niet! Bij een injectie geeft ze geen kick, neemt het snoepje van de da aan, doet nog een sociaal rondje in de wachtkamer en gaat weg

Rascha daarentegen, kan onderweg in een bos vol stekels lopen en met een stekel in zijn neus naar mij toe lopen van 'haal hem even weg wil je'..
, kan onderweg afgesnauwd worden, loopt onder stroomdraad door met nat haar en gilt 1 seconde.., en z'n voetkussen zou kapotgaan(dit is allemaal een keer gebeurd, maar niet in 1 wandeling gelukkig )..
Het interesseert hem geen donder! Hij kijkt me aan; Waar is mijn bal? KOM OP!

Let op; komt onze stoere Rascha bij de da voor een inenting? Hij piept, gaat tussen mijn benen staan en doet alsof het helemaal verschrikkelijk is :N:

estelle schreef:

Nanna schreef:Bij de DA waar ik werkte konden pitbullachtigen welhaast zonder verdoving gehecht worden, die piepten nooit.
Herderachtigen daarentegen zijn vaak de meest kleinzerige gillers die er rondlopen, met de Duitse herder op nummer één

Hihhhih dat zegt de DA ook elke keer weer tegen Kimba als ze al gaat piepen voor er iets gebeurd 'je bent net een echte herder!'

Aha, dat herken ik dus bij Rascha, maar alleen bij de da, tijdens de wandeling als er wat gebeurd, zie wat ik eerder geschreven heb , geeft ie geen kick en is afleidng met een bal alles wat hij wil..