Herplaatsers.
Geplaatst: 17 jul 2008 23:46
Afgelopen dinsdag hebben we opnieuw een herplaatser opgenomen: een Goldenreu van bijna 13, blind aan een oog, doof en met staar in het goede oog. Gehandicapt, dus. Het ventje zat al 8 maanden op een nieuw thuis te wachten voor zijn laatste rit. Dus we hebben een rit van Friesland naar Zeeland gemaakt om hem te halen.
Thuis hebben we de nieuwe ouwe even wat laten snuffen, eten, drinken, banjeren en hem toen voor de nacht nog even apart van de anderen gelegd om bij de komen van alles. Daarna ons bestaande roedel lekker laten rennen op het ezelveld. Terwijl ik met hun eten bezig was, kreeg achter mij Milo, onze herplaatser van 10, ineens een toeval. Doodeng, ik dacht dat het arme dier zou sterven in mijn armen. Even leek het op een epileptische aanval, maar zijn buik/maag waren vreemd, dus een maagtorsie was het tweede wat ik vreesde. Met de buurvrouw onmiddelijk naar een dienstdoende arts (Bert was met de dochters even een hamburger eten... tenslotte hadden ze 7 uur in de auto gezeten!)
De DA kon niet goed een diagnose stellen. Milo was totaal van de wereld en het leek sterk op een hersenbloeding.
Hij kwam er niet bovenop, bleef apatisch liggen met starende ogen, in niets meer onze vechter Milo, die nog maar zo kort een knieoperatie heeft ondergaan en nu weer kon lopen en rennen.
Vanmiddag besloten om hem morgen naar de regenboogbrug ite laten gaan... 2 weken na Jaco.
Hij leek op.
En wat gebeurd er vanavond? De andere honden, die eerst niet bij hem in de buurt durfden te komen, de afgelopen dagen, zijn hem nu gaan besnuffelen. En toen ze door de deuren de tuin in gingen.... stond Milo op en liep met ze mee!!!
Doodmoe is hij nog, maar hij heeft al zitten bedelen tijdens het eten. Ik zie weer een vonkje vechtlust in zijn ogen en de afspraak voor morgen gaat niet door.
Natuurlijk kan het nog helemaal mis gaan, kan er een tweede toeval fataal worden... maar hij is er weer!
En dat voor een oude, kreupele herplaatser die een jaar gelden nog niet met andere honden kon samenleven!
Ons nieuwe, oude binde, dove herplaatsertje moet langzaam wennen aan dit roedel. En wij aan hem en zijn handicap. Maar we hebben geduld!
Thuis hebben we de nieuwe ouwe even wat laten snuffen, eten, drinken, banjeren en hem toen voor de nacht nog even apart van de anderen gelegd om bij de komen van alles. Daarna ons bestaande roedel lekker laten rennen op het ezelveld. Terwijl ik met hun eten bezig was, kreeg achter mij Milo, onze herplaatser van 10, ineens een toeval. Doodeng, ik dacht dat het arme dier zou sterven in mijn armen. Even leek het op een epileptische aanval, maar zijn buik/maag waren vreemd, dus een maagtorsie was het tweede wat ik vreesde. Met de buurvrouw onmiddelijk naar een dienstdoende arts (Bert was met de dochters even een hamburger eten... tenslotte hadden ze 7 uur in de auto gezeten!)
De DA kon niet goed een diagnose stellen. Milo was totaal van de wereld en het leek sterk op een hersenbloeding.
Hij kwam er niet bovenop, bleef apatisch liggen met starende ogen, in niets meer onze vechter Milo, die nog maar zo kort een knieoperatie heeft ondergaan en nu weer kon lopen en rennen.
Vanmiddag besloten om hem morgen naar de regenboogbrug ite laten gaan... 2 weken na Jaco.
Hij leek op.
En wat gebeurd er vanavond? De andere honden, die eerst niet bij hem in de buurt durfden te komen, de afgelopen dagen, zijn hem nu gaan besnuffelen. En toen ze door de deuren de tuin in gingen.... stond Milo op en liep met ze mee!!!
Doodmoe is hij nog, maar hij heeft al zitten bedelen tijdens het eten. Ik zie weer een vonkje vechtlust in zijn ogen en de afspraak voor morgen gaat niet door.
Natuurlijk kan het nog helemaal mis gaan, kan er een tweede toeval fataal worden... maar hij is er weer!
En dat voor een oude, kreupele herplaatser die een jaar gelden nog niet met andere honden kon samenleven!
Ons nieuwe, oude binde, dove herplaatsertje moet langzaam wennen aan dit roedel. En wij aan hem en zijn handicap. Maar we hebben geduld!
