Dag vriendinnetje...
Geplaatst: 01 jun 2008 11:06
Gisteren heb ik samen met mijn ouders, afscheid moeten nemen van Sheila, de mechelse herder van mijn vader..
Alhoewel ik normaal heel weinig met herders heb, was Sheila de grote uitzondering.
Heb zelden zo'n geweldig lieve, zorgzame en beschermende hond meegemaakt.
We hebben er vrede mee, ze was 14 jaar en 8 maanden (en een week riep mijn vader nog) Sinds de operatie aan een tumor in December ineens heel oud geworden, stram met tijd en wijle, maar toch nog vooruit willen en o zo vrolijk.
't was een genot haar te zien stralen als we binnenkwamen, haar tot de laatste dag zien tutteren als ze mijn hele stel compleet had, haar te zien genieten van de knuffels en aaien van de kinderen (die ze één voor één uitgebreid ging begroeten als we even binnen wipten), haar te zien genieten van een wandelingetje, of het bot dat ik iedere keer voor haar meebracht en ze zelf uit mijn tas kwam "jatten"
Ze heeft gespeeld met haar vriendjes tot het laatst toe, ondanks haar oude lijf en epileptie die sinds haar 1e jaar speelde en haar ook fataal is geworden.
Toch schrok ik van het telefoontje gisteren dat de dierenarts er was om haar het laatste stukje te helpen: ze wilde niet weg, ze probeerde ondanks het herseninfarct dat ze gehad had door de aanval, toch weer op te staan en verder te gaan alsof er niks aan de hand was.. Maar haar lijfje was op.
Mijn vader kreeg haar toen mijn oudste zoon 1 1/2 was, ze hadden samen een hele sterke band, ze zijn echt samen opgegroeid en hij was in haar ogen echt heel speciaal. Bij hem klom ze op schoot om te uitgebreid te knuffelen.
Ook mijn dochter werd warm onthaald door haar en beschermd, iets dat we nooit verwacht hadden, maar van dat kleine mensje in die kinderwagen moesten ze af blijven..
Toen ze mijn jongste voor het eerst zag (ze was toen al ruim 11) heeft ze hem net zo warm onthaald als de andere kleinkinderen. Hij is van top tot teen besnuffeld, afgelebberd en ook hij was goedgekeurd.
Ze vond het heerlijk Marlon's toetje te delen, zat al te wachten tot hij het laatste beetje aan haar gaf, vaste prik, altijd nog een beetje voor Sheila bewaren.
Zie nog die verbaasde blik als ik onverwachts eens binnenliep, het was immers geen zondag en hoe durfde ik zonder de rest te komen. Na een aantal keren de hal geïnspecteerd te hebben of er echt geen kinderen verstopt waren, kwam je me dan alsnog begroeten.
Of die begroeting bij de dierenarts na de operatie: eerst mijn jongste zoon, daarna mijn dochter, toen mij en op het laatst pas mijn vader.
Ze was beledigd, de baas had haar achtergelaten, maar o wat was ze blij weer met me in de auto naar huis mocht. De enige auto waar ze met plezier in zat..
We zijn allemaal van slag, iedereen op zijn eigen manier.
Mijn vader ontzettend verdrietig, mijn moeder en mijn oudste zoon stil, mijn dochter en ik in tranen, mijn jongste boos (want Sheila mag niet doodgaan, Sheila moet bij opa spelen), mijn man nuchter (ze was al oud), je kleine vriendinnetje Pukkie helemaal de weg kwijt..
Dag kanjer, dag lief meisje, dag zus, we zullen je ontzettend missen..
Alhoewel ik normaal heel weinig met herders heb, was Sheila de grote uitzondering.
Heb zelden zo'n geweldig lieve, zorgzame en beschermende hond meegemaakt.
We hebben er vrede mee, ze was 14 jaar en 8 maanden (en een week riep mijn vader nog) Sinds de operatie aan een tumor in December ineens heel oud geworden, stram met tijd en wijle, maar toch nog vooruit willen en o zo vrolijk.
't was een genot haar te zien stralen als we binnenkwamen, haar tot de laatste dag zien tutteren als ze mijn hele stel compleet had, haar te zien genieten van de knuffels en aaien van de kinderen (die ze één voor één uitgebreid ging begroeten als we even binnen wipten), haar te zien genieten van een wandelingetje, of het bot dat ik iedere keer voor haar meebracht en ze zelf uit mijn tas kwam "jatten"
Ze heeft gespeeld met haar vriendjes tot het laatst toe, ondanks haar oude lijf en epileptie die sinds haar 1e jaar speelde en haar ook fataal is geworden.
Toch schrok ik van het telefoontje gisteren dat de dierenarts er was om haar het laatste stukje te helpen: ze wilde niet weg, ze probeerde ondanks het herseninfarct dat ze gehad had door de aanval, toch weer op te staan en verder te gaan alsof er niks aan de hand was.. Maar haar lijfje was op.
Mijn vader kreeg haar toen mijn oudste zoon 1 1/2 was, ze hadden samen een hele sterke band, ze zijn echt samen opgegroeid en hij was in haar ogen echt heel speciaal. Bij hem klom ze op schoot om te uitgebreid te knuffelen.
Ook mijn dochter werd warm onthaald door haar en beschermd, iets dat we nooit verwacht hadden, maar van dat kleine mensje in die kinderwagen moesten ze af blijven..
Toen ze mijn jongste voor het eerst zag (ze was toen al ruim 11) heeft ze hem net zo warm onthaald als de andere kleinkinderen. Hij is van top tot teen besnuffeld, afgelebberd en ook hij was goedgekeurd.
Ze vond het heerlijk Marlon's toetje te delen, zat al te wachten tot hij het laatste beetje aan haar gaf, vaste prik, altijd nog een beetje voor Sheila bewaren.
Zie nog die verbaasde blik als ik onverwachts eens binnenliep, het was immers geen zondag en hoe durfde ik zonder de rest te komen. Na een aantal keren de hal geïnspecteerd te hebben of er echt geen kinderen verstopt waren, kwam je me dan alsnog begroeten.
Of die begroeting bij de dierenarts na de operatie: eerst mijn jongste zoon, daarna mijn dochter, toen mij en op het laatst pas mijn vader.
Ze was beledigd, de baas had haar achtergelaten, maar o wat was ze blij weer met me in de auto naar huis mocht. De enige auto waar ze met plezier in zat..
We zijn allemaal van slag, iedereen op zijn eigen manier.
Mijn vader ontzettend verdrietig, mijn moeder en mijn oudste zoon stil, mijn dochter en ik in tranen, mijn jongste boos (want Sheila mag niet doodgaan, Sheila moet bij opa spelen), mijn man nuchter (ze was al oud), je kleine vriendinnetje Pukkie helemaal de weg kwijt..
Dag kanjer, dag lief meisje, dag zus, we zullen je ontzettend missen..
Een herder precies zoals een echte herder hoort te zijn: slim, lief, zorgzaam én waakzaam.