Het HondenForum

Femke is nu anderhalf geweest en zo langzamerhand leer je steeds sneller om bepaalde gedragingen te begrijpen.
Je snapt sneller hoe ze kan handelen in bepaalde situaties, hoe haar leerproces is.
Ook zie je nu steeds meer hoe ze wordt als volwassen briard dame.
En het klinkt misschien heel raar, maar op de een of andere manier lijken we een beetje op elkaar in doen en laten..
We zijn allebei van die types die zoiets hebben van: ik doe lekker toch wat ik zelf wil, ook al adviseert men anders. Om er vervolgens achter te komen dat het toch beter is (of een beter resultaat kan hebben uiteindelijk) om iets samen te doen, of dat een bepaalde handeling consequenties kan hebben.
maw. we zijn soms zo eigenwijs als stront..
Eerst doen, dan denken of hulp vragen..

Op de een of andere manier is het net alsof we steeds beter bij elkaar gaan passen, dat we leren om samen te werken om vervolgens een doel te bereiken en daar halen we dan beiden voldoening uit (bij bv G&G, dogdance of behendigheid)
We leren beiden van elkaar en ik denk dat we elkaar best goed aanvullen op sommige punten.
Uiteraard zijn er wel eens momenten dat het verkeerd loopt, dat trainingen helemaal niet lekker lopen, dat we elkaar even niet begrijpen, maar als we dan een time-out nemen of die dag alleen maar lekker gaan wandelen of spelen, dan gaat het daarna altijd weer goed. Het is niet zo dat er dan een breuk is ontstaan ofzo.
Ik vind het bijzonder om dit zo mee te maken, vroeger hadden we altijd honden thuis, maar Femke is mijn eerste eigen hond.
Het gevoel dat je samen een vertrouwensband opbouwt op deze manier vind ik echt speciaal. Er is ook verder niemand met wie femke dat heeft. Uiteraard heeft ze ook een band met hans, maar dat is toch anders. Alsof ze weet dat ik een band heb met hans, accepteert ze hem ook als zodanig.

Net zoals met Jesse, mijn zoon, femke is zo voorzichtig met hem, alsof ze weet dat hij mijn kind is en hem moet beschermen. Toen hij wat kleiner was is jesse weleens bovenop femke gaan staan, of trok hij femke aan de haren oid. Dan doet ze helemaal niets (misschien omdat ze ook weet dat ik er dan altijd ben om jesse te corrigeren, ik laat ze nooit alleen samen)
daarentegen als er weer eens een pup komt (van mn ouders of mn zusje) dan ontpopt ze zich tot een ware strenge moeder die de pups flink op hun plek zet als ze op haar gaan staan of haar te wild aan de haren happen..

Het is trouwens echt niet zo dat ik femke vermenselijk ofzo hoor, het is en blijft een hond, maar ik vind het zo verwonderlijk dat je op die manier een connectie kan hebben en kan leren van elkaar.

Met Toby is het een heel ander verhaal. Die adoreert me lijkt het (stom om zo te zeggen, maar zo is het wel) met hem werk ik niet echt samen, het is meer zo dat hij alles zou doen om maar dat lekkers of die bevestiging/aai over zn bol te krijgen. toby is veel minder gecompliceerd. die heeft voldoende aan wat wandelingentjes, wat kunstjes en lekker eten. af en toe een aai over zn bol en hij is de gelukkigste hond ter wereld.

klinkt dit nu heel gek of is dit juist herkenbaar?

hahaha,
ach, niet zozeer een vraag..gewoon een bui..jeweetwel..
ben wel eens benieuwd hoe anderen de band met hun honden ervaren. er zijn toch veel mensen die dat niet helemaal begrijpen (diegene die geen hond hebben dan)

Ok, waarom ik en mijn hond goed bij elkaar passen of wat de overeenkomsten zijn tussen ons.
Wij zijn beide lui.
Wij zijn beide wel een beetje lomp.
En we zijn allebei heel erg lief.
De eerste twee zijn niet mijn beste eigenschappen, maar ach, zo baas, zo hond toch (of was het nu andersom)?

De band met Saar is er echt eentje geweest die moest groeien. Ik vond haar vanaf dag 1 lief en leuk hoor, maar een echte sterke band hebben we samen aan moeten werken. Saar is van nature een onderdanig hondje, wat onzeker soms ook, en dat is ze dus ook naar de baas toe; onderdanig dan Ik was stoere Moos gewend, en super zachtaardige Saar die echt met beleid behandelt moet worden daar moest ik echt een beetje mijn weg in vinden.
Maar Saar is zo lief, alleen maar lief, en het is mijn meisje waarbij ik altijd op de achtergrond het gevoel heb "ik moet haar beschermen tegen de grote boze buitenwereld". Zij vertrouwt daarvoor ook op mij wat onze band heel bijzonder maakt. Nu Moos is overleden is onze band nog sterker geworden, ook doordat zij bij hem hoorde, wij samen zijn beste maatjes waren. Hij ons beste vriendje was

De band met Vera is uiteraard nog groeiende, maar ze is een hondje waar ik vanaf dag 1 een klik mee had. Ze verrast me elke dag hoe baasgericht ze is, en toch zelfstandig, en hoe vreselijk behendig ze is in hond-hond contacten. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ze krijgt het voor mekaar dat bijna elke hond haar leuk vindt (en zo niet weet ze dat binnen 2 sec en laat de betreffende hond dan met rust), en draait bijvoorbeeld dominerend gedrag van een puberende bitcherige teef zo om in spel.

En als ik Saar en Vera samen zie spelen, of Saar in een hele groep bekende honden Vera op zie wachten om na een spelbuiging op haar af te zoefen, dan geniet ik helemaal op en top van beide meiden

Ja hoor Rossi en ik lijken wel opelkaar, volgens het baasje dan...

Allebei lomp, eigenwijs, druk en dominant

HIer ook een hond die me adoreert en dat vind ik niets. Ik ben niet zo voor klef gedoe. Heb met haar (bo) wel een band maar zeker niet zo intens als bij de rest. Nu mankeerd ze weer iets onduidelijks en ik heb gelijk de angst dat het helemaal fout zit en daar moet ik echt niet aan denken (mede na wat de laatste maanden hier al gespeeld heeft waarbij zij zeker ook een grote rol heeft gespeeld, en met boris gaat het ook niet super).

Mijn band met Sam en Boris is beiden sterk. Sam is er nog niet lang en dus nog niet zo diep, maar ik kan lezen en schrijven met hem. Het enigste wat niet met hem kan is werken. Dat wil hij namelijk niet, daar ziet hij de lol niet van in.

Boris is echt mijn hond. Het scheelt natuurlij kook dat boris ook al enigste van de 3 echt van mij is en altijd bij me is als ik thuis ben of als er een hond mee kan. Met boris kan ik lezen, schrijven en werken. Wij voelen elkaar enorm goed aan. Alleen nu hij met problemen zit baal ik dat ik niet met hem kan "praten". Uiterlijk gezien gaat hij goed (vacht, enthousiastme e.d.) maar aan de andere kant slaapt hij enorm veel en heb ik het idee dat de bult bij zijn kringspier niet weg gaat maar eerder wat groter is dus geen idee hoe of wat. Gezien hij er verder met ontlasten e.d. geen last van heeft eerst maar eens de kuur afmaken, maar alle gedachten schieten door mijn hoofd

Ik vind de band die ik met banjer heb ,anders dan andere banden die ik met honden had.........En ik kan het niet uitleggen,hij raakt mij op een andere wijze.

Nora is eigenlijk een heel makkelijke hond waar mensen gemakkelijk een band mee opbouwen denk ik. Ze is aanhankelijk, onderdanig maar niet onzeker, lief, geduldig. Verder ben ik gewoon een Retriever-mens denk ik. Ik merk zowel bij Nora als Nilo dat mijn manier van omgang heel goed bij hun werkt. Gewoon geduldig en consequent zijn. Mijn ouders bijvoorbeeld zijn een stuk minder geduldig en ook niet zo van de zachte aanpak, maar ik heb de hondjes toch echt beter onder controle Vooral Nilo reageert heel goed op mijn manier van trainen en corrigeren.

De reden dat wij bij elkaar passen is:

We zijn allebei net zo iel, maar hebben wel een grote bek.
We zijn allebei dol op eten en snoepen, maar worden niet dikker.
We houden allebei van rennen en gekdoen.
We houden allebei van samen lekker warm slapen.
We houden er allebei van om onszelf op te rollen als we gaan slapen.
We houden er allebei van om te plagen.
En we zijn niet zomaar moe te krijgen.
Owja, we hebben allebei grote oren!

De echte klik die ik voel met mijn hondje is moeilijk uit te leggen. Maar ik weet gewoon zeker dat ze voor mij gemaakt is!

Bonha en ik passen gewoon bij elkaar.

Ik haalde haar destijds samen met een oud huisgenootje uit het asiel, omdat we vonden dat we ieder niet 100% tijd hadden voor een hond, maar samen wel. We woonden vlak bij elkaar en hadden hele roosters om het in goede banen te leiden.

We zochten een kniehoog hondje, maar er zat steeds niks (bv. te dominant, of echt ongeschikt voor twee huizen, die vriendin had geen ervaring met honden dus het moest niet te moeilijk zijn (jaja, naief)).

Toen mochten we in de quarantaine kijken en ook al was Boen veel te groot......ik liep langs en KLIK.
Dat was haar! Gelukkig had die vriendin de klik ook, en twee weken later mocht ze mee. Maar dat "delen", dat werkte natuurlijk niet.
Niet met dit type hond althans, die maar 1 baas hebben, en de rest is wel leuk maareh....niet de baas.
Omdat huisgenootje het allemaal wel erg spannend vond is er iets mis gegaan bij haar thuis, omdat ze zelf heel emotioneel en bijna overstuur was toen ze de hond voor het eerst alleen thuisliet. Bonha heeft daarna nooit meer bij haar alleen thuis kunnen zijn (geen benches). Ze had behoefte aan een duidelijke sterke baas, en kon de druk van het voor mijn vriendin te zorgen niet aan. Ze had niet alleen een slechte ervaring (uit de auto gegooid waarschijnlijk), maar was ook pas 5 maanden oud!

Dus eigenlijk was ze vrijwel direct al meer mijn hond, en na een jaar delen van de kosten en huisgenootje als tweede baas, vaste oppas, en logeeradres, hebben we besloten dat Bonha maar definiteif bij mij moest komen wonen. Heel bijzonder "afscheidsfeestje" ervan gemaakt met zn drieën, en uiteraard kwam ze nog heel vaak langs om gewoon te kletsen, maar ook vaak voor lange wandelingen.

In eerste instantie had Bonha dan iets van...ik ga niet met je mee, ik blijf thuis!!! Maar ze maakte al snel onderscheid tussen...als ze haar tas neerzet komen we terug van het wandelen, en als ze hem meeneemt moet ik mee logeren! Nu lijkt het net of ze haar niet zo leuk vindt, maar niets is minder waar....ze is nog steeds haar allergrootste vriendin!! Ookal woont ze nu in een andere provincie met manlief.

En Bon en ik? Gewoon echte maatjes. Wij begrijpen elkaar volkomen. Ik kan haar heel goed lezen en zij mij. Ze heeft dus aan een half woord of maar een blik genoeg. Toch is het geen hond die feilloos luistert. Ze heeft voldoende vertrouwen om lekker niet te luisteren. Ik heb haar wel eens heel goed op appel gehad, maar dan is ze een schijntje van haarzelf, apatisch wachtend op het volgende commando. Dat is geen leven! Ze weet prima te filteren wanneer ik echt serieus ben en wanneer ze nog wel wat met wat ik wil kan spelen. Dondersteen.

Ze is ontzettend vrolijk (ik ook) en een echte bikkel, ondanks de tegenslagen die ze tegenkomt....zo'n enorme levenslust!! Ze is van een angstige hond die al ineen kroop als je je hand opstak verandert in een zelfverzekerde (tot op zekere hoogte) hond met vertrouwen in de wereld. Ze is gewoon de aller-allerliefste hond van de hele wereld!!


En Yanthe...is helemaal mij typ. Lekker eigenwijs, slim, lief, vrolijk en ondernemend. Wat nog even moet blijken is of ze zo vrolijk blijft of toch meer serieus wordt, als neefje briard (minder humor). Wat ik bijvoorbeeld heerlijk vind aan Bonha is dat ze zo intens geniet van wandelen, dan stuift ze alle kanten op en de bosjes in en hard vooruit en dan weer terug, maar ze komt altijd mee. Hopelijk kan Yanthe ook zo zelf genieten, ik vind dat heerlijk om te zien. En juist dat dwarsliggende trekt me erg aan...ookal is het soms moeilijk (zo lelijk, zo'n enorme bobbel in het behang..), ik hoef geen hond die feilloos doet wat ik zeg. Ik wil een maatje die doet wat ik zeg omdat we het samen doen!

(hahaha, ode aan je hondjes)

Wat ik me op mijn beurt dan weer afvraag is of degene die met de hond op cursus gaat en er het meeste mee doet, ook de beste band heeft met de hond.

Vaak wel.
In mijn geval speelde ook mee dat op de dag van ophalen mijn oud huisgenootje niet mee kon. Dus wie haalt de hond uit zn kooi...het baasje.
Zelfde als bij de cane corso van mijn broer. Mijn broer kon niet mee, dus is zijn inmiddels ex hem gaan halen met mijn vader.

Wie heeft hij de sterkste band mee: vrouwtje en "opa".

Het is ook wel logisch dat degen die ermee "werkt" de sterkste band krijgt. Je gaat elkaar namelijk steeds meer begrijpen, voor de hond is dat ook fijn, om meer duidelijkheid te krijgen in hoe de baas werkt .

Evenzogoed zie je wel vaak dat de hond die de hele dag gezellig bij het vrouwtje is,daar veel mee doet en wandelt, toch veel beter luistert naar het baasje die hem vaak maar wat wegwappert. Maar dat komt dan vaak doordat de baas zich niet zo bemoeit met de hond (en dus negeert, ontzettend dominant dus) en de hond dus onderdanig en gehoorzaam is, naar die "grote baas".
De band is in dat geval dan nog steeds wel vaak sterker met het vrouwtje.

Op zich is het meeste hondengedrag heel erg verklaarbaar, alleen moet je de ene keer meer je best doen "dog's ways " te begrijpen dan de andere. Ik vind het wel boeiend!

Mireillevdw schreef:Wat ik me op mijn beurt dan weer afvraag is of degene die met de hond op cursus gaat en er het meeste mee doet, ook de beste band heeft met de hond.

Nee,althans, hier gaat dat niet op; ik ben degene die door gaans met de hond naar buiten gaat; vriendlief doet eigenlijk alleen de hele vroege 'ff plassen ronde', ik ben van de 7 avonden er 6 degene die voor zn eten zorgt en ik ben degene die em borsteld en met em speelt...en TOCH....ligt de baas beter in de markt bij Sam niet dat ik helemaal geen goede band met hem heb of zo, heus wel; maar die van mn vriend met Sam is beter

Schelsey is aanhankelijk, wil altijd bij me zijn, kan actief en fel zijn maar ook erg rustig en lui, niet kleinzerig, vind andere honden niet zo belangerijk, met mij spelen is leuker, vooral verstoppertje en vechtspelletjes vind ze prachtig en geniet er ook van

Kenji past iets minder bij me, hij is onafhankelijk, soms erg koppig, met momenten afstandelijk, vind andere honden en jagen leuker dan vrouwke, maar als hij dan eens afkomt om te spelen of aandacht dan is het elke keer erg leuk omdat dit niet veel gebeurt

2 verschillende karakters en toch passen beide wel bij me

waarom wij bij elkaar passen?

geen één van ons past in deze maatschappij, kunnen we beter samen niet passen en doorploeteren

Dunaj past bij me omdat we allebei rustig, introvert en afwachtend zijn tegenover anderen, en liever met een kleine 'roedel' zijn dan met mensenmassa's. Ik zou geen hond willen die een allemansvriendje is, want dat ben ik zelf ook niet.

Mireillevdw schreef:Wat ik me op mijn beurt dan weer afvraag is of degene die met de hond op cursus gaat en er het meeste mee doet, ook de beste band heeft met de hond.

Ik geloof dat het meer aan de persoon zelf ligt. Ik kies voor een zachtaardige opvoeding voor Nilo. En dat betekent niet dat ik van alles toe laat, maar alles op een speelse manier aanleer. Ik ben zeker wel consequent en dat heeft hij ook nodig. Mijn vader is meer van de harde aanpak (is Terriers gewend ) en ik kan zien dat Nilo toch eerder voor mij kiest. Ik doe ook de cursus met hem maar ik denk toch dat het meer te maken heeft met de manier van benaderen en wat het beste werkt voor de hond.

had de topic eerder gezien, kon niet echt een beschrijving geven
vanmiddag zat ik er even doorheen, zat echt zielig een potje te janken op de grond, lekkere roeddelleider
hij kruipt naar me toe likt me tranen weg.. ik krijg de poot in me handen geduwd en zie die smiley face.. die op zijn zij gaat liggen, een van me katten kwam ook nog even erbij voor het steuntje in de rug, wederom tranen van dit keer geluk of mafheid om me eigen gejank, opnieuw werden de tranen weggelikt, kop op me schoot, en een blik..
Wij saampjes, laat de rest maar lullen.. Vanmiddag ervaarde ik weer die band ja die we samen hebben, ook als ik wat minder sterk in me schoenen sta is hij daar om me even een hart onder me riem te steken..
ik vraag het niet, en het is geen knuffelkont, toch komt ie en bevestigd hij die band die we hebben door zijn gedrag op zo'n moment, dat is een band

En omgekeerd he.. ik probeer hem ook goed te begrijpen, soms is dat nu effe niet naar de club.. laten we samen het veld intrekken of strand onveilig maken.. dan ga ik daar ook in mee, gedeelde smart is halve smart
gedeeld plezier is Jackpot!


)

Emma en ik passen bij elkaar omdat we allebei evenwichtig zijn goed gehumeurd maar we laten ons echt niet op de kop zitten Ik moet er niet aan denken om een onbeheerste
drukke zenuwpees te hebben.

Bratis en ik passen bij elkaar omdat:
-we altijd in zijn voor een spelletje
-we vaak vrolijk zijn
-we erg lomp zijn
-we errug eigenwijs zijn
-we bang zijn voor het onbekende (waar we ook beiden aan willen werken)
-we leergierig zijn
-we van routine houden, maar toch afwisseling
-we onderdanig zijn voor onbekenden, maar dominant kunnen zijn naar bekenden

Balou en ik passen eigenlijk helemaal niet bij elkaar, behalve dat we beide stronteigenwijs zijn, schijt hebben aan wat iedereen van ons denkt, en we ontzéttend lui kunnen zijn