Het HondenForum

Lieve Aris,

Ik ontmoette je vanochtend voor het eerst...

Ik kwam met Cheyenne naar de OP-kamer voor haar sterilisatie en daar lag jij op een dik kussen te bekomen...Ik zag dat je hoofd wat zwengelde van links naar rechts en dat je al een gezegende leeftijd had gelet op je grijze Boxersnoet...

Toen ik uit de OP kamer kwam zag ik dat je baasjes bij je op de grond zaten en beiden tranen in hun ogen hadden...ze praatten tegen je, knuffelden met je,...

De DA die Cheyenne steriliseerde vertelde me dat je vorige week op 13 jarige leeftijd een hersenbloeding had gehad en dat je baasjes al een week hoopten op je herstel...het herstel was echt miniem....

Toen ik iets verderop zelf op de grond zat bij Cheyenne in afwachting dat ze zou wakker worden, zag ik dat je baasjes doorgingen...
Ik dacht nog: "het wordt dringend tijd om een "lach"topic op het hondenforum te zetten want ik begin depri te worden van alle triestige berichten de laatste tijd" :N:

Toen zag ik echter dat alle DA's en hulpen weggingen...ik bregreep niet waarom de zaal leeg was...tot......DA Nuria kwam met de fles met de rode vloeistof...
Ik deed teken naar haar van ...dit is het einde ?

Ze knikte van "ja"...

Zonder verder na te denken stond ik op en kwam naar je toe...ik ging bij je zitten en begon je te strelen. DA Nuria was al jaren je DA geweest en ik vroeg haar wat over jou te vertellen terwijl ik je hoofd in mijn handen hield, je lief aankeek en zacht tegen je praatte...
Ik bleef je vervolgens maar strelen en strelen en zacht tegen je spreken
en in alle stilte en rust ging je van ons heen...zonder een kik te geven maar je ogen straalden van dankbaarheid...


Lieve Aris, je lijden is voorbij...ik kende je niet maar kon je niet in je eentje laten om te sterven...
Dat verdient niemand, noch mens noch dier.

Het beeld van jou zal altijd in mijn geheugen gegrift zijn...voor jou heb ik me sterk gehouden om jou te helpen heengaan in stilte en omringd door liefde.

Het gaat je goed Aris ! Slaap zacht

Dit lezend kan ik alleen maar zeggen, bedankt voor die laatste minuten erbij te blijven. Dank je
Kreeg 't er koud van net die laatste minuten en dan vertrekken

Geweldig van je, ik heb nooit begrepen dat mensen in het allerlaatste moment hun hond niet bijstaan, zou het niet kunnen.
Fijn dat hij in zijn laatste moment nog warmte heeft ondervonden

Hebben die baasjes hem echt op het allerlaatste moment alleen gelaten?

Pff, kippenvel. Wat mooi dat je Ares hebt bijgestaan in zijn laatste gang.

Wat een verhaal

Maar ik vind het helemaal super van je dat je dit hondje geholpen hebt bij zijn laatste minuten op aarde

geen woorden voor,wat een tof mens ben je om erbij te blijven,wat een liefde zal Ares nog gevoeld hebben

Ari@ne schreef:
Hebben die baasjes hem echt op het allerlaatste moment alleen gelaten?

Ja inderdaad....

Ik had het eerst eigenlijk niet door...ik dacht die gaan even eten ofzo en komen straks wel terug...

Maar toen ik Nuria zag met de rode fles...(die ik herkende van voor 2 weken toen ik op t punt stond om mijn Vita te laten inslapen) viel mijn frank direct...

Eigenlijk had ik het achteraf ook moeilijk met het feit dat alle personeel weg was gegaan, die stonden allemaal samen aan de ingang van de zaal...

Maar mijn hart ging dadelijk naar de hond...ik had maar één doel voor ogen...er zijn voor hem in dit afschuwelijk moment...

Hoe men zijn trouwe vriend in zo'n moeilijk moment alleen kan achterlaten, zal ik nooit begrijpen (kun je het zelf niet aan ok, maar zie dan toch dat er iemand anders bij is... )

En denk niet dat dit zo simpel voor me was...ik heb al wat traantjes gelaten en zie zijn laatste blik nog steeds voor me...ik lijd echter liever zelf dan een dier te zien lijden...

Wat goed dat hij in zijn laatste minuten in de armen mocht liggen van een warm mens.
Ik ben heel blij voor hem dat jij er was en vergeten zal je hem nooit denk ik zo.

Wat fijn dat je dat gedaan hebt..ook al zou je het als eigenaar niet aankunnen, niemand kan dat die van zijn hond houdt, maar dan doe je het toch voor je trouwe kameraad?..Ik kon het ook niet, maar dat telt niet, je doet het wel, het is het laatste wat je nog kan doen..

Wat moet het voor de hond fijn geweest zijn dat er toch iemand bij hem was in de laatste minuten ........... hoe kunnen mensen hun hond op zo'n moment "in de steek" laten
Het zal voor jou inderdaad niet makkelijk geweest zijn, maar het moet je wel troosten dat je voor Ares een steun geweest bent.
Sterkte, want ook al was het niet je eigen hond .... het is wel een emotionele gebeurtenis die de nodige impact heeft.

Wat lief van je.

Dat heb je goed gedaan

Wat verschrikkelijk lief van je. Wat zal Aris je dankbaar zijn geweest voor dit laatste gebaar van menselijke liefde.

Wat erg dat die mensen Aris de laatste tijd van zijn leven alleen en in de steek (want zo voel ik dat) hebben gelaten. Ik zou dat nooit kunnen..... Het is tenslotte ook het laatste wat je kunt doen voor je dier......Zo'n hond heeft dan het hele leven bij je gewoond en je veel liefde gegeven. Dan is dit niet de manier om afscheid van m te nemen.....
Super van je dat je Aris hebt bijgestaan in zijn laatste momenten hier..... En geweldig dat je een topic voor hem hebt geopend!

Eigenlijk een verschrikkelijk verhaal Maar wel heel goed van je dat jij je om Aris hebt bekommerd. Rust zacht Aris

Juist die laatse minuten en hem dan alleen laten..
Goed dat jij er wel voor hem was

Toch fijn dat iemand de taak overnam die de baasjes hadden moeten doen.

Als ik een hond heb, dan blijf ik daar bij tot het bittere einde. Ook al is het vreselijk moeilijk. En ik zal ook mijn best doen om me goed te houden. Omwille van de hond.

Ik houd het nu al niet droog........

Heel tof van je!

Wat ontzettend fijn dat je er gewoon was voor hem...

je bent een lieverd!

Aris is liefdevol weggegleden uit dit leven, dat moet een fijne gedachte voor je zijn al waren de omstandigheden nog zo triest.

Mijn eerste hondje die ik wegbracht 17 jaar geleden was Baycke, daar mocht ik niet bij blijven, het laatste wat ik mij van hem herrinner is zijn zielige gejank, dat ben ik nooit vergeten, daarom was ik erbij toen mijn tweede hondje Rex werd ingeslapen op 16 jarige leeftijd, ik herrinner me van hem dat hij zachtjes weggleed uit het leven, niet helemaal zo rustig als verwacht, maar wel dat zijn lijden voorbij was en dat ie rust over zich heen kreeg de laatste seconden.

Door doe twee zo verschillende situaties, zal geen van mijn honden ooit alleen zijn in zijn of haar laatste uren....

Hoe kun je als eigenaar je hond zo in de steek laten

Gelukkig heeft hij van jou wel de liefde en warmte gekregen, in zijn laatste minuten.....m'n complimenten

Ow, wat ontzettend lief van je en wat een emotioneel verhaal is dit geworden. Sterkte, want ik kan me voorstellen dat, ondanks dat je Aris niet kende, die een enorme impact op je heeft gemaakt.

Karen

Kippenvel en natte ogen, wat onzettend lief van je dat je hem dat laatste moment hebt bijgestaan

Wat ontzettend fijn dat ie zijn laatste reis niet alleen heeft moeten doorstaan.
Wat fijn dat je bij hem was..

Ik zag mijn DA gisteren naar aanleiding van mijn Vita (maagtorsie) en Cheyenne(sterilisatie) en sprak met hem over Aris...

Hij had het er ook moeilijk mee dat zijn baasjes niet waren gebleven... t is dan bovendien ook nog zijn nicht !

Wat het weggaan van het personeel betreft: Aris had daar een week tussen hen verbleven en had het hart van allen gestolen...ze hadden het er allen moeilijk mee dat hij moest sterven en konden er niet bijblijven...

Wat de euthanasie betreft: hij kreeg geen kalmeermiddel (ik had enkele de rode fles gezien) omdat hij al onder de morfine stond...vandaar dat het ene spuitje volstond om hem te laten gaan naar beter oorden...

Als ik nog ooit in zo'n situatie terechtkom, zal ik net zo snel opstaan en me over de hond gaan ontfermen...dat ik er zo en zo lang van geraakt zou zijn had ik niet gedacht...het was ingrijpend...en ook ik heb tranen in m'n ogen als ik aan dat moment denk en aan hem

Ik vind het zo lief van je dat bij Aris bent gebleven
Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is als je steeds zijn blik voor je ziet
Veel sterkte