Het HondenForum

Het verhaal

Ik heb een collega die bang is voor honden. Eigenlijk is ze bang voor alle dieren, maar omdat ik 3 hondenbeestjes heb rondlopen komt de discussie vaak daar op uit. Ze vind dieren eng, vies en ze stinken. Tja, moet ze zelf weten zou je zeggen. Dat is natuurlijk ook zo maar ze heeft ook 2 kleine kinderen. Die kinderen denken nu al hetzelfde over dieren als mama. En dat vind ik geen goede zaak.

We hebben het er wel eens over gehad dat ik vind dat mijn collega haar afkeer overbrengt op haar kinderen. Ik vind dat ze daardoor haar kinderen tekort doet. niet dat ze het niet goed hebben maar die kinderen komen op zoveel plaatsen in aanraking met dieren dat ze het heel vaak heel moeilijk hebben. We wonen hier in een landelijke omgeving. Ze gaan nooit naar het bos, want daar lopen misschien honden en die zijn vies. naar de dierentuin gaan we wel want daar zitten de dieren in hokken. De bijbehorende kinderboerderij wordt uiteraard overgeslagen. Spelen bij vriendjes en vriendinnetjes kan alleen als die geen kat of hond hebben. Tja, ik heb haar wel eens aangegeven dat ze angst creeerd bij haar kinderen en dat kinderen ook veel kunnen leren van dieren. Buiten verantwoordelijkheid dragen en leren omgaan met dieren als ze er zelf 1 zouden hebben (geloof me, dat heb ik echt liever niet) denk ik dat als de kinderen minder angstig zouden zijn ze ook een leuker leventje zouden hebben.

Draaf ik nou volkomen door ? Mijn collega geeft aan dat ik alleen maar zo praat omdat ik zelf helemaal in de honden zit. Ze komt nooit bij me thuis want daar is het vies ( klopt). Er is een aantal jaren geleden een keer een vergadering gepland waar ik bij heb uitgehouden dat ik wel kwam als ik Flamme mee mocht nemen. Ik vond haar (met 12 weken) nog te jang om 3 uur alleen te laten. Dit vond ze eigenlijk niks maar omdat mijn andere collega's er niks op tegen hadden moest het dan maar. De hond stonk wel (puppygeurtje).
ik denk niet dat ik haar kan overtuigen en ze hoeft voor mij echt geen huisdier te kopen maar ik vroeg me wel af: idealiseren wij de gezondheidsaspecten nou zo? Wat zijn nog meer argumenten om om te gaan met dieren?

(oh ja, ik kan het verder heel goed met haar vinden, want het is een leuke collega maar wat dieren betreft staan we mijlenver uit elkaar)

Als je de psychologieboeken er op naslaat, zul je lezen dat het de sociale vaardigheden van kinderen verbetert. Ook verbetert het hun zelfvertrouwen. En ze leren verantwoordelijkheden (mits goed toegepast door de ouders uiteraard)

Persoonlijk denk ik ook dat het voor het afweersysteem goed is voor kinderen om om te gaan met dieren.

Nou als ik dit allemaal zo lees draaft je collega behoorlijk door :N:
En ik vind het ontzettend sneu voor de kinderen ... die groeien op met een compleet verkeerd beeld van dieren terwijl het juist zo'n verrijking kan zijn. En tegenwoordig moet je je kinderen wel leren omgaan met dieren want je kan ze simpelweg niet ontlopen, dieren zijn nu eenmaal overal.
En dan zelfs je kinderen niet laten spelen bij andere kinderen omdat die dieren heeft gaat veel te ver!

En ja, qua gezondheid draven mensen soms compleet door waardoor ze te steriel leven en zelfs niet eens meer een afweersysteem hebben. Hier zijn meerdere onderzoeken over geweest, dit is vast te vinden op internet.

Kaart eens bij haar aan dat kinderen van dieren leren om rekening te houden met iemand anders en dat ze verantwoordelijkheid leren bijv. door te helpen met voeren van knaagdieren.
Kijk maar eens naar al die projecten voor bijv. autistische kinderen met dolfijnen. Maar ook de projecten waarbij ze met dieren naar het ziekenhuis gaan om daar de kinderen op te vrolijken wat weer goed is voor het genezingsproces.
En zo zijn er veel meer voorbeelden, maar iemand die al zo leeft en denkt kan je denk ik niet meer laten veranderen van gedachten. Waarschijnlijk was haar moeder/ouders al net zo....

Waarom moet zij er persé net zo over denken als jij? Je zegt zelf al dat jullie verder prima met elkaar overweg kunnen. Ik zou denk ik niet zo nodig als een soort van jehovagetuige door blijven drammen over waarom honden wel leuk en lief en goed en wat al niet meer zijn

antoinette schreef:Waarom moet zij er persé net zo over denken als jij? Je zegt zelf al dat jullie verder prima met elkaar overweg kunnen. Ik zou denk ik niet zo nodig als een soort van jehovagetuige door blijven drammen over waarom honden wel leuk en lief en goed en wat al niet meer zijn

ik zie mezelf al met zo'n koffertje met verschillende soorten diertjes voor haar deur staan.

Nee, ze hoeft er niet zo over te denken al mij. Maar ik vind wel dat ik haar mag wijzen op haar verantwoordelijkheid. Ik heb haar man ooit zien staan met de kids. Kwamen mama gezellig ophalen van het werk. nu hebben we bij ons werk een weitje met hertjes. De kids wilden daar dus niet langs lopen want ze waren er bang van. Dat vind ik dus wel ver gaan. verder is het natuurlijk niet zo dat ik iedere dag dat ik haar zie mijn "dierengeloof" begin te prediken Maar als het ter sprake komt (bv omdat mijn schoenen niet helemaal schoon zijn of ik haren op mijn trui heb enz) ja, dan kunnen we er flinke discussies over voeren

Pfffff... Misschien moet je haar haar kinderen gewoon op laten voeden zoals zij dat wil. Ookal is dat in jouw (en mijn) ogen een beetje vreemd.
Wie ben jij om iemand op zijn of haar verantwoordelijkheden te wijzen?

tja daar heb je misschien wel gelijk in

maar ja, ik laat me dan toch wel meeslepen als ze bepaalde dingen over dieren (en vooral honden) zegt. maar miscchien moet ik inderdaad meer van het leven en laten leven uitgaan

je kan het ook omdraaien. Stel je voor dat je in het park loopt en iemand komt op je af om jou te vertellen dat het he-le-maal fout is hoe je met je hond om gaat. Dat het echt niet kan zo en dat hij je wel even op je verantwoordelijkheden zal wijzen.

Mijn moeder vindt dieren doodeng, maar ik heb dat zelfs als peuter al nooit overgenomen hoor Niet iedereen houdt van dieren, laat dat gewoon zo. Ik zou doodziek worden van een collega die mij bijv. de lol van kinderen hebben wil opdringen

Nou ik snap je wel Natasja.
Omdat jij weet wat de voordelen zijn van het houden van dieren, gun je dat die kinderen ook. Dan vind je het doodzonde dat anderen dat moeten gaan missen in hun leven.

ja maar het is toch raar om dat dan maar aan andere mensen te gaan lopen verkondigen? Ik snap ook wel dat je het die kinderen gunt maar soms kan je er gewoon zelf niets aan doen.
Precies wat zoek stok zegt. Ik vind dat mijn leven een stuk rijker is geworden sinds ik moeder ben maar dat ga ik toch ook niet opdringen aan andere mensen?
En stel nou he.... stel nou dat die kinderen ook echt bang voor dieren worden. Wat verliezen ze dan precies? Er zijn nog zo veel andere leuke dingen in het leven te vinden, je hoeft toch niet perse van dieren te houden.

amelie schreef:ja maar het is toch raar om dat dan maar aan andere mensen te gaan lopen verkondigen? Ik snap ook wel dat je het die kinderen gunt maar soms kan je er gewoon zelf niets aan doen.
Precies wat zoek stok zegt. Ik vind dat mijn leven een stuk rijker is geworden sinds ik moeder ben maar dat ga ik toch ook niet opdringen aan andere mensen?
En stel nou he.... stel nou dat die kinderen ook echt bang voor dieren worden. Wat verliezen ze dan precies? Er zijn nog zo veel andere leuke dingen in het leven te vinden, je hoeft toch niet perse van dieren te houden.

Nou, ik vermoed niet dat ze te pas en te onpas erover begint. Maar als het onderwerp ter sprake komt, dan zou ik ook mijn standpunt verwoorden.
Net als dat ik geen kinderen wil, maar dat wanneer het ter sprake komt, mensen mij daarvan de positieve punten willen laten inzien.

Ik vind het ook haar eigen keuze hoe haar kinderen op te voeden. Ook al is dieren houden misschien goed voor kinderen, ze lijden er ook niet onder als ze geen dieren hebben en kunnen net zo'n goede verantwoordelijke medeburgers worden. Die latere wel of geen dieren hebben. Is toch helemaal prima?

Ik bedoel, ik vind slangen houden e.d. totaal helemaal niets, zeker niet als ze nog eens lieve caviaatjes voeren, (en die heb ik als collega's gehad) dat is dan toch hun keuze.

amelie schreef:Pfffff... Misschien moet je haar haar kinderen gewoon op laten voeden zoals zij dat wil. Ookal is dat in jouw (en mijn) ogen een beetje vreemd.
Wie ben jij om iemand op zijn of haar verantwoordelijkheden te wijzen?

Aan de ene kant ben ik het er wel mee eens; aan de andere kant; (en dit is misschien niet het beste, maar het eerste voorbeeld wat me te binnen schiet) Als iemand verteld dat de buurman zijn pas nieuwe puppie met de snuit door een plas haalt om het dier snel zindelijk te krijgen staan we allemaal op onze achterste benen Beetje hypocriet vind ik persoonlijk...
Verder tsjah ik denk inderdaad dat je daar als ouders verantwoordelijkheid in hebt; ik zal niet zeggen dat een kind perse met dieren op moet groeien, ze willens en wetens er bang/vies van maken kun je niet maken vind ik, maar daar tussen zit nog een wereld van verschil

JBK schreef:Net als dat ik geen kinderen wil, maar dat wanneer het ter sprake komt, mensen mij daarvan de positieve punten willen laten inzien.

Nou sorry, maar ik ben er niet van gediend als mensen mij hun keuzes willen opdringen. Ik wil het (bijna) overal over hebben met anderen; van geloofsovertuiging tot politiek en van het krijgen van kinderen tot seksuele voorkeur. Maar dan wel zonder dat ik word gepusht om naar de kerk te gaan, lid te worden van de VVD, een kind te krijgen en te experimenteren met vrouwen.

Trici schreef:Aan de ene kant ben ik het er wel mee eens; aan de andere kant; (en dit is misschien niet het beste, maar het eerste voorbeeld wat me te binnen schiet) Als iemand verteld dat de buurman zijn pas nieuwe puppie met de snuit door een plas haalt om het dier snel zindelijk te krijgen staan we allemaal op onze achterste benen Beetje hypocriet vind ik persoonlijk...

Wat is daar hypocriet aan? Een kind lijdt er toch niet onder dat hij of zij geen dieren heeft? Vanaf een jaar of achttien kan hij er alsnog voor kiezen om een dier in huis te nemen. Een pup die met z'n snuit door de plas wordt gehaald, leert daar niks van en het is dus een totaal onnodige kwelling.

dis·cus·si·ë·ren (onovergankelijk werkwoord; discussieerde, heeft gediscussieerd)
1 van gedachten wisselen, een discussie voeren


Ik krijg soms het idee dat mensen een discussie zien als elkaar een mening opdringen net zolang totdat de ander die mening overneemt.
Dus aan TS: ik denk dat ze jouw standpunt nu wel weet. Ze is het er gewoon niet mee eens. Klaar.

Het is natuurlijk haar zaak hoe ze haar kinderen op wil voeden. Tenslotte houdt, jammer genoeg, niet iedereen van dieren. Maar ik vind het wel ontzettend overdreven dat haar kinderen niet bij andere kinderen thuis mogen komen, omdat die dieren hebben. Dat kinderen weitjes met hertjes ontwijken, omdat ze er bang voor zijn, zegt al genoeg en dat zou ik zelf onaanvaardbaar vinden. Maar dat zit er nu waarschijnlijk al helemaal ingepraat door mama.
Als kind zijn je ouders toch je voorbeeld. Om maar in het hondengenre te blijven: Als je een angst van een pup gaat bevestigen (voor bijvoorbeeld een auto), zal de pup bang worden van de auto. Als een kind iets nieuws ziet en moeder zal hier negatief op reageren, zal dit kind er ook bang voor worden. Is hetzelfde principe.
Ik begrijp dat je een beetje in 2strijd zit: Je wil er eigenlijk wel wat aan doen, maar aan de andere kant is het haar eigen taak om kinderen op te voeden.
Het is wel ontzettend jammer dat die kinderen zo worden opgevoed, want een huisdier is een hele verrijkking en kinderen leren naast verantwoordelijk te zijn, nog zoveel andere dingen.

antoinette schreef:Waarom moet zij er persé net zo over denken als jij? Je zegt zelf al dat jullie verder prima met elkaar overweg kunnen. Ik zou denk ik niet zo nodig als een soort van jehovagetuige door blijven drammen over waarom honden wel leuk en lief en goed en wat al niet meer zijn

Nou, zij dramt door dat dieren vies zijn en zo. DAt vind ik erger. Want dit is een vorm van intolerantie en ze kweekt ook bij haar kinderen intolerantie naar dieren toe. Ik vind dat een slechte zaak.

Zoek stok! schreef:

JBK schreef:Net als dat ik geen kinderen wil, maar dat wanneer het ter sprake komt, mensen mij daarvan de positieve punten willen laten inzien.

Nou sorry, maar ik ben er niet van gediend als mensen mij hun keuzes willen opdringen. Ik wil het (bijna) overal over hebben met anderen; van geloofsovertuiging tot politiek en van het krijgen van kinderen tot seksuele voorkeur. Maar dan wel zonder dat ik word gepusht om naar de kerk te gaan, lid te worden van de VVD, een kind te krijgen en te experimenteren met vrouwen.

Ben ik ook niet van gediend, maar een discussie erover voeren, vind ik iets anders.

Ik vind het onuitstaanbaar als mensen hun eigen irrationele angsten op hun kinderen gaan projecteren.
Daarmee wordt een kind tekort gedaan, het kind vraagt niet om te worden beperkt op irrationele gronden. Zulke ouders zouden beter moeten weten dan hun kind belangrijke lessen te ontzeggen.

Jaap* schreef:Ik vind het onuitstaanbaar als mensen hun eigen irrationele angsten op hun kinderen gaan projecteren.
Daarmee wordt een kind tekort gedaan, het kind vraagt niet om te worden beperkt op irrationele gronden. Zulke ouders zouden beter moeten weten dan hun kind belangrijke lessen te ontzeggen.

Hier sluit ik mij bij aan.

Of het nu om huisdieren gaat of andere dingen.

Het is haar keuze of ze dieren wel of niet leuk vind of wat dan ook..
Maar vind wel dat je gelijk hebt wat betreft de kinderen dat het fout is om ze een angst mee te geven voor dieren..

hmmm, lees hier ook wat tegenstrijdige meningen. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt.

En inderdaad, ik ga niet iedere dienst mijn collega overtuigen van mijn gelijk. Da's ook helemaal niet mijn bedoeling. maar ik vind dus wel dat die kinderen er van lijden. Als het onderwerp ter sprake komt (meestal omdat ze zich stoort aan mijn vieze schoenen of als ik me stoor aan haar uitspraken van vieze beesten/vieze mensen) dan ga ik er op in.

Ik vind overigens discussie iets anders dan mening opdringen. Ik vind ook niet dat haar kinderen het slecht hebben, integendeel zelfs. Ze is een hele leuke moeder voor haar kinderen. maar oma (moeder van mijn collega dus) is ook panisch van alle soorten dieren, en blijkbaar werkt het dus wel door

flamme schreef:hmmm, lees hier ook wat tegenstrijdige meningen. Ik denk dat de waarheid in het midden ligt.

En inderdaad, ik ga niet iedere dienst mijn collega overtuigen van mijn gelijk. Da's ook helemaal niet mijn bedoeling. maar ik vind dus wel dat die kinderen er van lijden. Als het onderwerp ter sprake komt (meestal omdat ze zich stoort aan mijn vieze schoenen of als ik me stoor aan haar uitspraken van vieze beesten/vieze mensen) dan ga ik er op in.

Ik vind overigens discussie iets anders dan mening opdringen. Ik vind ook niet dat haar kinderen het slecht hebben, integendeel zelfs. Ze is een hele leuke moeder voor haar kinderen. maar oma (moeder van mijn collega dus) is ook panisch van alle soorten dieren, en blijkbaar werkt het dus wel door

Ja, maar die moeder van jouw collega, zal het dan hoogstwaarschijnlijk ook wel bij jouw collega hebben ingepeperd.
Ik kan er zelf niet goed tegen als mensen zeggen dat dieren vies zijn, want dat slaat nergens op....... Vooral katten zijn hele schone dieren. Maar ja, dat wil iemand die niet van dieren houdt, toch niet snappen.
Ik denk dus ook dat het bar weinig zin heeft, om je ermee te bemoeien. Misschien dat het zelfs voor spanningen gaat zorgen op den duur en dat lijkt me ook niet erg prettig......

Mijn moeder is altijd bang geweest voor dieren (waarom weet ik niet), maar zij heeft dat nooit op de kinderen overgebracht. Een hond mocht dan niet, maar konijnen was weer geen probleem. En de kinderboerderij bezoeken ook niet. Dus zo kan het ook. Ik denk dat je collega wel wat doordraaft en haar angst? zo overdraagt aan de kinderen. Maar dit is niet iets waarop je iemand zomaar kan aanspreken. Bovendien doet ze er ook niemand kwaad mee met die houding.
Heeft je collega ook niet last van smetvrees? Want als zij zo vies is van alles wat dier is, zou mij dat niet verbazen. Of is dat te ver gezocht nu? Met haar uitspraak vieze beeste / vieze mensen kwetst ze ook huisdierenbezitters, dus ik kan mij wel voorstellen dat je er dan wat van zegt.

Muk schreef:Mijn moeder is altijd bang geweest voor dieren (waarom weet ik niet), maar zij heeft dat nooit op de kinderen overgebracht. Een hond mocht dan niet, maar konijnen was weer geen probleem. En de kinderboerderij bezoeken ook niet. Dus zo kan het ook. Ik denk dat je collega wel wat doordraaft en haar angst? zo overdraagt aan de kinderen. Maar dit is niet iets waarop je iemand zomaar kan aanspreken. Bovendien doet ze er ook niemand kwaad mee met die houding.
Heeft je collega ook niet last van smetvrees? Want als zij zo vies is van alles wat dier is, zou mij dat niet verbazen. Of is dat te ver gezocht nu? Met haar uitspraak vieze beeste / vieze mensen kwetst ze ook huisdierenbezitters, dus ik kan mij wel voorstellen dat je er dan wat van zegt.

ehh, ja in mijn ogen is ze wel smetvreesgevoelig. maar dat heb ik niet met haar besproken. Maar wat je verder zegt is precies mijn punt. Dat ze bang is voor dieren is vervelend voor haar. Dat ze geen dieren in huis haalt zal ik noooooit iets van zeggen. Maar haar argumenten waarom niet, tja daar laat ik me dan door in de "val" lokken. Haar kinderen zijn in mijn ogen dus ook de dupe. Ik spreek ook uitdrukkelijk vanuit mijn oogpunt want ik weet ook wel dat ik haar niet echt kan overtuigen net zomin als zij dat bij mij kan.

Natuurlijk zijn haar kinderen de dupe, want dit gedrag wordt door hun ook overgenomen. Maar ik denk dat je er weinig aan kunt doen, want je collega (en haar kinderen) doen niemand kwaad daarmee. Het is wel een grote gemiste kans van je collega. Ik zou mij daar dus ook niet zo druk om maken, hoe sneu het ook voor de kinderen is.
Waar ik mij wel druk over zou maken, zijn uitspraken als vieze dieren / vieze mensen. Want dat kwetst mij persoonlijk en is een vooroordeel. Daar zou ik mij eerder op richten, dan op het effect van haar denkwijze op haar kinderen.
Maar mocht je toch haar om de oren willen slaan, dan zijn deze links misschien wel handig om door te lezen:
Onderzoek huisdieren - kinderen
Onderzoek dieren en gezondheid - kinderen
Invloed huisdier - kind
Ook weer een onderzoek naar invloed dier - kind
En zo is er nog veel meer te vinden, kortom keus genoeg om haar eens met bewezen onderzoek om haar oren te slaan.
[/url]

Muk schreef: Waar ik mij wel druk over zou maken, zijn uitspraken als vieze dieren / vieze mensen. Want dat kwetst mij persoonlijk en is een vooroordeel. ]

Precies! Ik zou met zo'n collega ook echt niet door een deur kunnen daarom.

Jaap* schreef:Ik vind het onuitstaanbaar als mensen hun eigen irrationele angsten op hun kinderen gaan projecteren.
Daarmee wordt een kind tekort gedaan, het kind vraagt niet om te worden beperkt op irrationele gronden. Zulke ouders zouden beter moeten weten dan hun kind belangrijke lessen te ontzeggen.

Ik denk dat ie gevolgen wel meevallen voor kinderen hoor.
Mijn moeder was als de dood voor honden en voor haar was die angst niet irrationeel maar heel wezenlijk.
Het heeft mij er niet van weerhouden om toen ik volwassen was honden te nemen en ook nog eens hele grote en meerdere tegelijk
Ik sleepte als kind van alles aan dieren mee naar huis ook honden en die werden dan gewoon netjes naar het asiel gebracht of bij familieleden en kennissen onder gebracht.
Ik heb de angst van mijn moeder nooit overgenomen en zij heeft meer angsten om mij moeten doorstaan,als ik weer eens ongevraagd op een hond afstormde,dan ik last heb gehad van die van haar.
Mijn zus is ook bang van honden ,grote dan in ieder geval want zelf heeft ze een klein hondje en mijn broer is ook dol op honden en heeft jaren een golden retriever gehad die van pup afaan tot hij van ouderdom stierf bij hun gewoond heeft.
Je neemt echt niet alles van je ouders aan en over is mijn ervaring