Ylan is niet meer
Geplaatst: 30 mar 2008 12:41
We hebben onze Ierse Wolfshond Ylan laten inslapen op woensdag 26/03/2008. Hij had de leeftijd van 8,5 jaar, maar als je hem moet afgeven is die leeftijd nog te jong.
In December had hij een longontsteking gehad. Na een opname in de dierenfaculteit en de nodige antibiotica-kuur was hij niet terug de oude geworden. Hij was incontinent, had arthrose, een hartafwijking en uiteindelijk nog een ruggemergkanaalonsteking. In Februari hadden we beslist om hem niets meer van medicatie te geven en als we zagen dat zijn leven geen zin meer had, zouden we hem laten inslapen. Dinsdagavond werd hij kortademig,onrustig,hoesten met fluimen en koorts. We vermoeden dat hij terug een longontsteking had. Gans de nacht onrustig en niet willen gaan liggen. Steeds bij ons steun komen zoeken. Hij was moe en op en wilde niet meer vechten. Het was genoeg voor hem.
We hebben nog 7 prachtige weken samen gehad en tijd om afscheid te nemen van een dierbare vriend. Toch blijft het verlies groot, maar als we dan het volgende gedicht in gedachten houden dan weten we dat we de juiste beslissing genomen hebben.
Straks
Als ik straks oud ben, ziek en zwak
en pijn verjaagt de slaap.
Als onrust neemt van mij bezit –
doe dan wat onvermijdelijk is –
en laat me gaan.
De laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf,
past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel tot het beter past, bij een verloren strijd.
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg, je kijkt me aan.
Je noemt mij bij de liefste naam en houdt mij stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.
Wat jij liet doen, deed jij voor mij.
Je hebt me nog meer pijn bespaard.
Voor zinloos lijden mij bewaard;
Een zwaar besluit?
Nee, huil nu niet, een wijs besluit
dat werd gegrond, op een nieuw verbond.
Jij bent mijn baas en ik jouw hond
Groetjes Renée en gezin
In December had hij een longontsteking gehad. Na een opname in de dierenfaculteit en de nodige antibiotica-kuur was hij niet terug de oude geworden. Hij was incontinent, had arthrose, een hartafwijking en uiteindelijk nog een ruggemergkanaalonsteking. In Februari hadden we beslist om hem niets meer van medicatie te geven en als we zagen dat zijn leven geen zin meer had, zouden we hem laten inslapen. Dinsdagavond werd hij kortademig,onrustig,hoesten met fluimen en koorts. We vermoeden dat hij terug een longontsteking had. Gans de nacht onrustig en niet willen gaan liggen. Steeds bij ons steun komen zoeken. Hij was moe en op en wilde niet meer vechten. Het was genoeg voor hem.
We hebben nog 7 prachtige weken samen gehad en tijd om afscheid te nemen van een dierbare vriend. Toch blijft het verlies groot, maar als we dan het volgende gedicht in gedachten houden dan weten we dat we de juiste beslissing genomen hebben.
Straks
Als ik straks oud ben, ziek en zwak
en pijn verjaagt de slaap.
Als onrust neemt van mij bezit –
doe dan wat onvermijdelijk is –
en laat me gaan.
De laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf,
past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel tot het beter past, bij een verloren strijd.
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg, je kijkt me aan.
Je noemt mij bij de liefste naam en houdt mij stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.
Wat jij liet doen, deed jij voor mij.
Je hebt me nog meer pijn bespaard.
Voor zinloos lijden mij bewaard;
Een zwaar besluit?
Nee, huil nu niet, een wijs besluit
dat werd gegrond, op een nieuw verbond.
Jij bent mijn baas en ik jouw hond
Groetjes Renée en gezin
