Het HondenForum

Bowie is 13 geworden in dec. en gaat langzaam achteruit. De achterhand wil niet meer, hij gaat wat slechter zien en horen (echt doof of oostindisch doof?) en hij gaat volgens mij ook dementeren.
Als mensen soms beginnen met "als bowie er straks niet meer is...." dan kan ik al in janken uitbarsten. Heel anders is als ik er zelf over begin. Ik merk dat ik er heel erg mee bezig ben, met "het moment".
Bij onze vorige hond hebben we heel snel het besluit moeten nemen en er eigenlijk niet echt afscheid van kunnen nemen. Toen Bowie 2 jaar terug een nierontsteking had en wij even dachten dat het gebeurd was, hebben mijn moeder en DA gezegt dat ik er eigenlijk al over na moest gaan denken wat en hoe ik het eventueel zou willen.....
Niet helemaal normaal of hebben jullie dat ook soms, heel misschien?

Ja toen Orson laatst zo ziek was was ik ook bang hem te verliezen en had ik bij die gedachte ook veel verdriet.
Op zich niet zo vreemd natuurlijk denk ik
Ik heb een Keeshondje gehad die op zijn viertiende een beroerte kreeg ,wij dachten toen ook even dat het einde verhaal was maar gelukkig krabbelde hij weer snel op en kwam er goed overheen.
Gezien zijn leeftijd dachten we ook weleens aan het afscheid maar aangezien hij zo taai was verdween die gedachte ook weer en kregen we even het idee dat hij onsterfelijk was.
Een week voor zijn achttiende verjaardag kreeg hij weer een beroerte en was het echt einde oefening.
Op zich ook geen tijd om aan het idee te wennen al was dat gezien zijn leeftijd natuurlijk onvermijdelijk dichtbij.
uiteraard vond ik het vreselijk dat het zo onverwachts was maar voor Keesje natuurlijk wel prachtig .lekker fit tot de laatse dag en er dan heel vlug uitstappen zonder een lijdensweg.
Na het verwerken van het verdriet heeft me dat toch veel troost gegeven.

Niks raars aan , je hond is oud en gaat achteruit. Je weet dat het geen jaren meer gaat duren voor je afscheid moet nemen.
Eigenlijk neem je met elk stapje achteruit al een beetje afscheid....

Mijn ouders hebben een boxer van 12 jaar oud. Ze is alles voor hen. Ze is nu doof en haar ogen zijn grauw van staar. En ze heeft een bloedende wrat die niet wil genezen.
Bij mijn ouders komt stapje voor stapje het besef dat Fidel waarschijnlijk niet lang meer heeft.

Lijkt mij heel normaal hoor, tenminste.... ik heb het ook.

Toen Kaya nog maar kort geleden een flinke periode totaal niet in orde was, dacht ik echt dat ik haar snel zou gaan verliezen. Dat beheerst bij mij dan alles, mijn hele gedachtengang.
En zelfs met Puchu toen hij jonger was, was ik als de dood dat hij een weg op zou rennen en onder een auto zou komen (ik ben natuurlijk een pupje 6 jaar geleden heel jong verloren, dus zie al snel apen en beren). Bij dat idee alleen al, werd ik zowat gek.

Dus ja, ik kan op voorhand bij het idee alleen al en zeker als het behoorlijk reeël is, helemaal de kluts kwijt zijn.

Voordat ik wist dat Beau geopereerd kon worden ben ik heel veel met het afscheid bezig geweest. Iedere dag benut alsof het de laatste kon zijn, gelukkig is alles goed gekomen maar als ik eraan terug denk kan ik er nog verdrietig om worden.

Het doet idd veel pijn,alleen die gedachte er aan al. Maar misschien 'helpt' het,om je zelf de goede en mooie dingen/momenten voor te houden En dat je je hond een geweldig hondenleven hebt gegeven Geniet er nog maar van,zo lang het nog kan

ik vind dat helemaal niet abnormaal

ik heb dat met bob heel erg al is ie pas 3
maar die heeft al zoveel meegemaakt
en ik met hem
ik moet er niet aan denken die kwijt te raken

Héél normaal

Ik heb het al bij de gedachte dat ik straks een weekje naar Madeira ga en Pippy bij mijn broer moet achterlaten...ze heeft het daar heerlijk, zit in haar eigen huisje met een lief speelkameraadje, maar het idee dat ik straks een week zonder haar ben...pfff..

Dus als jouw hond oud en ziek wordt is het heel normaal dat je bij voorbaat al verdrietig wordt om het naderend afscheid. Probeer nog maar veel van hem te genieten en kijk naar de leuke dingen samen...

Sterkte!

groetjes, Ingrid

Ik leef hier bij de dag, ik heb twee honden die ernstig ziek zijn en die letterlijk in geleende tijd leven.
Iedere dag hebben we hier een feestje met elkaar, lekker naar het bos, lekker knuffen, goede voeding, speeltjes en verder denk ik niet erbij naar wanneer ons feestje zal ophouden

Erg herkenbaar. Bij mijn huidige honden ligt het nog ver weg, maar toen ik de eerste tekenen zag bij Polleke (die ik hier voor had) dat ze ouders werd (niet meer naast mij in de auto staan maar gaan zitten) kreeg ik al geen prettig gevoel. Het einde nadert dan zichtbaar. Ze werd grijs, trager, kon niet meer goed de trap op komen etc. Dat is moeilijk. Je wilt je hond gewoon niet kwijt.

Polleke is 13 maart 2006 ingeslapen. En ik kan me alles nog voor de geest halen, het besluit, wat er aan vooraf was gegaan, die avond dat ik haar in haar mand liet liggen, dat mijn vriend het graf moesten graven terwijl ze nog leefde (ik kon dat zelf niet de volgende dag want de grond was bevroren), en hoe ik de volgende ochtend vol ongeloof naar haar keek, dood in haar mand, haar in een laken omwikkelde en begroef. En dat ik blij was dat ik alleen was en niemand mij kon zien.
En die pijn die ik toen voelde, die voel ik nog als ik daar aan terug denk.

Niets raars aan hoor.
Als ik er over nadenk dat m'n honden dood gaan kan ik het al moeilijk krijgen......
En dan zeker als ze wat ouder zijn hé, dan weet je dat het dichterbij komt...

Voor mij ook erg herkenbaar, en naar mijn mening is het ook zeker niet abnormaal.
Nu had ik wel een andere situatie, want Oscar woonde de laatste jaren bij mijn ouders. Dus iedere keer als ik vanaf mijn ouders weer naar huis ging, moest ik afscheid nemen van hem. Dan ga je toch heel snel denken, wat als er een dezer dagen iets met hem gebeurt en dit de laatste keer is dat ik afscheid van hem kan nemen. Deze gedachte had ik overigens het sterkst bij de laatste keer voordat ik hoorde dat hij ziek was geworden. Dat was namelijk ook de enige keer dat ik het in mijn dagboek had beschreven. Toch wel apart.

Zeker als honden al wat ouder zijn, is het normaal om hier aan te denken. Want je weet dat geen enkel leven oneindig is, en dat het op zo'n leeftijd steeds dichterbij kruipt.

heel normaal hoor. begin vorig jaar wist ik zeker dat ik sam zou verliezen. het ging enorm slecht met hem en ik was al afscheid aan het nemen.

daarna ging het weer beter en weer slechter en pas nu, een jaar later, nu het weer echt goed met hem lijkt te gaan durf ik mijn emotionele band met hem die enorm sterk is weer toe te laten. ik heb het er heel lang heel moeilijk mee gehad hem weer echt helemaal toe te laten.

Ik heb dat met Moos ook heel erg gehad. Of het doemdenken was of een voorgevoel zal je nooit weten, maar ik heb tijdens het hele diagnose proces steeds van die steken gehad van "het is niet goed". Dan kon ik ook huilend naast hem zitten, bang voor wat misschien komen zou.
Ik krijg er nog tranen in mijn ogen van als ik daar weer aan denk.

Klinkt heel herkenbaar.

Ik heb dat met Murphy (10) en Bink (bijna 9) ook.
Bij Murphy heb ik het puur omdat hij nu 10 jaar is, maar ik heb het met name met Bink.

Bink heeft ook een behoorlijk medisch verleden.
Hij heeft beide kniebanden gescheurd toen hij ruim 1 jaar was,
slecht gebit doordat tijdens het wisselen de 4 hoektanden te lang dubbel hebben gestaan
en hij heeft 2 verschillende soorten kanker "gehad", waarvoor hij 2x geopereert en 5x bestraald is.

In die periode heb ik net zoals Mascha beschrijft "onbewust" emotioneel wat afstand van hem genomen,
puur omdat mijn angst toen te groot was om hem te verliezen.
Gelukkig is hij goed uit die periode gekomen, hoewel het wel altijd in mijn achterhoofd meespeelt.
Nu wordt hij ouder en merk ik dat Bink het wat rustiger aan begint te doen.
Hij was altijd ons "ongeleide projectiel" (leuke manier) en dat neemt nu het laatste jaar af,
dat doet zeer!
Hij is nog zeker wel opgewekt en als we hem losgooien is hij weer het voor ons zo herkenbare "ongeleide projectiel",
maar tussentijds is hij lang niet meer die grote pretletter die die altijd geweest is.

Voorlopig proberen we intens van elkaars gezelschap te genieten en hopen we uiteraard
dat hij en Murphy nog heel wat jaartjes bij ons mogen zijn.

Maar zeer zeker heel herkenbaar dus.

Moos schreef:Ik heb dat met Moos ook heel erg gehad. Of het doemdenken was of een voorgevoel zal je nooit weten, maar ik heb tijdens het hele diagnose proces steeds van die steken gehad van "het is niet goed". Dan kon ik ook huilend naast hem zitten, bang voor wat misschien komen zou.
Ik krijg er nog tranen in mijn ogen van als ik daar weer aan denk.

Precies hetzelfde heb ik met Myrthe gehad. Ze had longkanker, maar voordat de diagnose gesteld was, wist ik al zowat zeker dat het helemaal fout zat. Ik heb toen al heel wat tranen gelaten. Alleen het idee al was vreselijk. Ze was nog maar 7 jaar en in de bloei van haar leven

Ik ben ontzettend bang om Megan te verliezen, ze is nu bijna 10 (nog niet zo heel oud) en al sinds ze hier was is ze nooit helemaal optimaal in conditie geweest, altijd m'n zorgenkindje.
Ze heeft zich geestelijk nog nooit zo goed gevoelt maar ik zie gewoon dat haar lichaam heel langzaam aan het opraken is. Haar gezichtje valt ook steeds meer in.
Alles wordt gewoon steeds een beetje moeilijker.
Gelukkig heeft ze nog wel veel goede dagen.
Als ik sommige dagen er teveel over nadenk dan springen de tranen in mijn ogen als ik denk dat ze er op een dag niet meer zal zijn.
Als ze hier haar hele leven was geweest was het misschien nog weer anders geweest (niet minder, maar anders).
Ik wil haar niet kwijt en alleen al erover nadenken doet veel pijn, ja.

Maar ik geniet ook echt met volle teugen van haar, vanaf de dag dat ze bij ons kwam. En als ik haar blije gezicht dan zie voel ik mij ook wel weer heel intens gelukkig

Ik heb het de laatste tijd wel eens met Max, die nu toch duidelijk een ouwetje aan het worden is. Dan overkomt me zo'n verdrietsgolfje als ik er aan denk dat hij er niet meer zou zijn en borrelt het water achter de oogranden. Maar ik geef mezelf geen kans daarin verder te gaan en kijk bewust naar de lol die hij nog heeft, ondanks dat hij bij het rennen af en toe heel even door z'n voorpootjes zakt en ondanks dat z'n lijfje niet meer zo goddelijk is als voorheen Z'n wandelingen moeten een stuk korter, anders is hij echt kapot, maar dan richt ik me op de lol die hij heeft als hij toch nog mag apporteren en zoeken. Dat is de Zin van zijn Leven. Ik geniet er wel bewuster van, maar heb er aan de andere kant wel vrede mee dat het afscheid onherroepelijk dichterbij komt. Maar goed, misschien wordt hij wel 20

Dus ondanks dat ik het verstandelijke wat Inge O beschrijft t.o.v. de oudere hond wel erg herken, heb ik toch ook wel emotionele moeite met dat onvermijdelijke. Misschien is dat ook wel omdat hij mijn eerste eigen hond is.

Herkenbaar, ik heb dat dus zo af en toe dat ik ineens overvallen wordt door die gedachtes dat het wel eens heel snel afgelopen zou kunnen zijn, dat ik ga denken dat ik mijn allesie wel eens geen jaar meer bij me zou kunnen hebben, ja ik heb dat en dan kan de hele wereld roepen; ach meis hij is al zo oud en heeft een mooi leven gehad, daar heb ik gewoon geen boodschap aan, want het is dan mijn verdriet over mijn hond.

Met de honden die hier nu lopen denk ik daar helemaal niet aan. Ze zijn gewoon gezond en mankeren nooit iets. Gaat er iets verkeerd dan heb ik nog genoeg tijd om daar over na te denken. Nu wil ik het gewoon gezellig hebben en dus is er geen plaats voor gedachten aan de dood van de honden die nog gewoon leven
Toen mijn vorige hond oud was dacht ik er wel eens aan maar dat gaf geen verdriet of stress. Meer van, ik hoop dat het allemaal soepel gaat verlopen.

Ik heb dat nu ook heel erg.Dalton heeft vorig jaar 2 keer een heftige 'aanval/beroerte' gehad en vorige week woensdag weer eentje,gelukkig niet zo heel zwaar.Tussendoor is hij wel opgewekt en geniet ontzettend van wandelingen en vooral van de aandacht maar ik merk gewoon dat hij na vorig jaar niet meer echt de oude is geworden,hij lijkt soms wat afwezig en heeft nog regelmatig tics met zijn ogen.
Ik ben er echt bang voor,in combinatie met zijn hart dat hij het eind evan het jaar niet meer haalt.Ik hoop van wel maar hou in mijn achterhoofd dat het zomaar ineens over kan zijn.

Niet meer dan normaal. Alhoewel Tirsa niet ziek is, houd ik wel rekening mee dat ze van het ene op het andere moment verlamd kan raken. Ik ben nu al even verder dan iedere keer in huilen uitbarsten aangezien ik nu denk dat het misschien toch iets langer kan duren, maar het zit wel in m'n achterhoofd. Hetzelfde met m'n kat van 13 met suikerziekte.

Geniet nog maar lekker van hem.

Ook hier herkenbaar. Bij Ben kan ik het me echt niet voorstellen, dus ben ik er bij hem ook echt niet mee bezig. Maar Osa die gaat ook steeds meer achteruit, en dan zit ik ook vaak met die gedachte in mijn hoofd. Dus nee, niks raars aan hoor!


gr Aimée

heel herkenbaar,
elza is nu bijna 11 en der lichaam raakt echt op, koppie echter nog lang niet.
het det nu al verdriet om teweten dat het niet lang meer gaat duren maar het moeilijkste blijft nog, tot hoever laat je het door gaan.

elza heeft artrose en melktumoren, en krijgt pijnstillers, ze heeft goede dagen dat ze op haar manier aan het rennen en spelen is, uitdagen noem maar op maar op de slechte dagen loopt ze met moeite en kan ze geen houding vinden om lekker teliggen..
ik wil der niet laten leiden dus optijd de knoop door haken maar dat is zo moeilijk want dan heeft ze een slechte dag en dan denk je dit kan zo niet meer maar daarna heeft ze goede dagen en heeft ze nog zoveel plezier in der leven.

de gedachte maakt me verdrietig als ze er niet meer is maar aan de andere kant ze heeft een prachtig leven gehad en verdient ze het niet om teleiden omdat wij der nog niet kunnen missen.

Ja dat kan ik ook hebben. Ik kan echt gek worden bij de gedachte dat Wolf er ooit niet meer zal zijn. Mijn beste vriend die altijd bij me is, en me door een moeilijke tijd heeft heengesleept, die altijd lief en vrolijk is.
Ik troost mezelf met de gedachte dat hij het dan goed heeft gehad bij mij.

Ook al is Sam pas 3 jaar, ook hier komt het wel eens boven, niet dagelijks uiteraard, daar is hij nog veel te jong voor, maar ik heb er voor mezelf wel over nagedacht hoe ik het zou willen moest ik hem in laten slapen bijvoorbeeld....Uiteraard zo ver de situatie dat op dat moment toe laat, ook heb ik er over na gedacht wat ik dan DAARNA met hem zou willen, en ja dan zit nu al te janken als een klein kind, maar, hoe luguber het misschien ook klinkt; ik heb dit voor mijn kinderen ook bedacht....

Ik ben gewoon veel te bang dat ik in mijn emoties dingen zou doen waar k achteraf spijt/geen goed gevoel over heb....

Maar op dat soort momenten ja hoor, rollen de tranen over mn wangen...

cloris schreef:Herkenbaar, ik heb dat dus zo af en toe dat ik ineens overvallen wordt door die gedachtes dat het wel eens heel snel afgelopen zou kunnen zijn, dat ik ga denken dat ik mijn allesie wel eens geen jaar meer bij me zou kunnen hebben, ja ik heb dat en dan kan de hele wereld roepen; ach meis hij is al zo oud en heeft een mooi leven gehad, daar heb ik gewoon geen boodschap aan, want het is dan mijn verdriet over mijn hond.

Scheelt mij een hoop tikken dit.
Ook helemaal mijn gevoel.

Zeker heel herkenbaar, vooral hoe ouder ze worden...
Mijn oudste is nu 12 jaar en 10 maanden (vandaag! jippie!) en voor een Malamute is dat al behoorlijk oud. Bij elke gebeurtenis gaat het me door het hoofd dat dit misschien de laatste keer is dat we dat samen meemaken.... de laatste kerst, de laatste keer in de sneeuw, de laatste verjaardag...

Ik weet dat het onvermijdelijk is, maar het scheurt mijn hart in 2 als ik zo'n moment heb

waar ik het vooral heel benauwd van kan krijgen is dat ik mijn honden maar met 13 maanden ertussen heb en ze dus ook als het allemaal goed gaat zo snel achter elkaar kan verliezen

Dat zegt natuurlijk niets.... ook ik had 2 honden die 11 maanden van elkaar scheelden. De oudste loopt nu nog steeds rond en is 12 jaar en 10 maanden, de 2e in leeftijd heb ik vorig jaar juni al moeten laten inslapen op een leeftijd van 10 jaar en 11 maanden