Het HondenForum

het is nu bijna 2 maanden geleden dat we Chester in moesten laten slapen. Maar nog steeds mis ik hem
hoelang blijft deze pijn ?
bij het zien van pups krijg ik een steek in mijn buik en denk dan aan hem als pup. gevolg geen pup vind ik eigenlijk leuk.
Maar eigenlijk wil ik wel een hond ook voor mijn anderen hond. Maar ik mis gewoon bal gooien of spelen enzo mijn anderen hond doet dit namelijk niet. Maar wanneer ben je klaar voor het kiezen van een anderen hond en hoe voorkom je dat je gaat vergelijken?
Misschien dat iemand hier een antwoord op weet want ik kan hem niet bedenken. zit hier al dik een maand over na te denken maar ik weet geen oplossing.

gr Chester

de pijn slijt op den duur
bij mij duurde het ook heel lang
maanden later kon ik ineens in tranen uitbarsten
ik heb daarna bob gekocht en dat was echt mn zorgenkindje
en ik moest er zijn voor hem

Danco is nu ruim een jaar dood en er zijn nog steeds momenten dat ik hem vreselijk mis en een potje ga zitten huilen. Maar over het algemeen kan ik nu weer vooral aan de leuke dingen van hem denken. Ik kan de foto's van hem weer bekijken (kon ik de eerste maanden echt niet) en ik kan over hem praten.
Toen Danco stierf had ik mijn 3 meiden natuurlijk al en ik kon gelukkig wel gewoon van hen genieten.
Wanneer weer een hond erbij is persoonlijk denk ik, als het gevoel goed is.

als ik het wist zou ik het je zeggen. ik ben in 3 jaar tijd 5 honden verloren, allemaal veel te jong (21 maanden, 24 maanden, 3 jaar, 4 jaar) behalve 1 (12 jaar). ik heb met allemaal een soort van vrede maar met pien niet, haar dood had niet gehoeven en dat is op een verschrikkelijke manier gegaan. daar krijg ik nooit vrede mee, ik hoop dat het wel een keer gaat slijten want ik kan er nog steeds niet normaal over praten. en dat is straks alweer 2 jaar gelden, maar het voelt nog als gister.

Elk mens is anders ......... Het verdriet slijt, het gemis blijft maar een nieuwe pup/hond in huis kan je wel de nodige afleiding geven.
Er is er maar 1 die dat kan beslissen en dat ben jij zelf.
En vergelijken .......... tja, als je hetzelfde ras kiest zul je sneller vergelijken dan wanneer je voor een totaal ander ras gaat. Maar je weet van tevoren dat je never nooit een 2e Chester zult gaan krijgen. En het nieuwe hondje moet wel een kans krijgen om ook zijn/haar plekje te veroveren in je hart. En Chester zul je echt nooit vergeten!!
Misschien ben je er gewoon nog niet aan toe .....

chester schreef:het is nu bijna 2 maanden geleden dat we Chester in moesten laten slapen. Maar nog steeds mis ik hem
hoelang blijft deze pijn ?
bij het zien van pups krijg ik een steek in mijn buik en denk dan aan hem als pup. gevolg geen pup vind ik eigenlijk leuk.
Maar eigenlijk wil ik wel een hond ook voor mijn anderen hond. Maar ik mis gewoon bal gooien of spelen en zo mijn anderen hond doet dit namelijk niet. Maar wanneer ben je klaar voor het kiezen van een anderen hond en hoe voorkom je dat je gaat vergelijken?
Misschien dat iemand hier een antwoord op weet want ik kan hem niet bedenken. zit hier al dik een maand over na te denken maar ik weet geen oplossing.

gr Chester

Je bent er klaar voor als je zelf weer een hondje wilt, ik heb ook snel een ander hondje genomen, en toch mis ik regelmatig mijn andere hondje.

Vergelijken doe ik weinig, kan wel eens denken dat deed Rikkie niet, maar dat is toch niet erg, ik hou niet minder van Bowie daar door

Ik mis mijn Puck nog elke dag, dat ze zo heel erg veel te vroeg moest gaan is wel een groot gedeelte van mijn verdriet.
Ik heb al wel snel voor weer een pup gekozen, maar die pup was er als Puck er nog was ook wel gekomen. Hij maakt het gemis niet minder, maar voor de andere honden heeft het heel goed uitgepakt.
En ik geniet er volop van.

Je hoeft niet klaar te zijn met je verdriet voor je aan een nieuwe hond begint.

Nu Joy er niet meer is ben ik helemaal uit me ritme. ik kwam net thuis, en dan verwacht ik dat ze op me afgestormt komt.
Ook ik zit al af en toe te kijken op internet naar rassen e.d. Maar dan denk ik steeds nee nog niet of dit is niet mijn ras of ik wil nog niet. En op een gegeven moment loop je er eigenlijk tegen aan. De klik is er dan, met de hond of het ras, dan voelt het ook goed.
Ik zie het ook absoluut niet als verraad naar Joy toe, want elke hond die ik had (2) die zitten in mijn gedachten, ik heb ze in mijn hart gesloten en vergeten doe ik ze nooit. Want elke hond heeft zijn/haar eigen karakter.
Dus wanneer de tijd rijp is????? dat bepaal je helemaal zelf.
Zenda kwam te overlijden en een week later ging ik naar Joy kijken. Ik werd gebeld, of we al aan een pup toe waren, nou ja kijken kan geen kwaad. En de klik was er meteen. Als deze er niet was geweest, hadden we Joy ook niet genomen. Maar ze kwam als enige uit het nest naar ons toe. Ik zou zeggen "Volg je gevoel."

Daan schreef:Ik mis mijn Puck nog elke dag, dat ze zo heel erg veel te vroeg moest gaan is wel een groot gedeelte van mijn verdriet.
Ik heb al wel snel voor weer een pup gekozen, maar die pup was er als Puck er nog was ook wel gekomen. Hij maakt het gemis niet minder, maar voor de andere honden heeft het heel goed uitgepakt.
En ik geniet er volop van.

Je hoeft niet klaar te zijn met je verdriet voor je aan een nieuwe hond begint.

Mee eens.....

Moritz is in september overleden en eind maart kwam Puchu.

Verdriet over Moritz heb ik nog steeds, nu 1.5 jaar later. Ik denk dat ik het over 10 jaar nog heb.
Het hele erge slijt, maar helemaal over gaat het bij mij niet in het geval van Moritz en Tara (beiden jong overleden, Moritz was 5.5 jaar en Tara was 4 maanden). Bij Nouschka die 12.5 jaar was, heb ik er wel vrede mee en is het voor mij minder moeilijk te verwerken geweest.

Maar ik geniet absoluut met volle teugen van Puchu. Iedere hond heeft zijn eigen plekje in mijn hart.

Ik ben er vrij nuchter onder. Ik heb wel het geluk gehad pas 1 hond te verliezen en die was gewoon oud en op. Dat vond ik prima en ik heb haar wel erg gemist maar ben daar niet buitensporig verdrietig om geweest. Vond het gewoon even een paar weekjes rot. Als er een kat doodging idem.

Op de een of andere manier kom ik daar heel snel overheen. Missen ja, dat doe ik ze dan wel een tijd, maar helemaal van de kaart oid, nee, dat niet. Dat ben ik wel als ze ziek zijn of als er iets ergs met ze is. Zijn ze dood dan is dat nu eenmaal zo.

Ben meteen bij mijn partner ingetrokken en die had al twee honden dus er was weer leven in de brouwerij.

Ik heb er dus meer moeite mee dat er een ziek is of dat een van onze honden het moeilijk heeft dan dat ze dood zijn gegaan

MARC_S schreef:Ik ben er vrij nuchter onder. Ik heb wel het geluk gehad pas 1 hond te verliezen en die was gewoon oud en op. Dat vond ik prima en ik heb haar wel erg gemist maar ben daar niet buitensporig verdrietig om geweest. Vond het gewoon even een paar weekjes rot. Als er een kat doodging idem.

Op de een of andere manier kom ik daar heel snel overheen. Missen ja, dat doe ik ze dan wel een tijd, maar helemaal van de kaart oid, nee, dat niet. Dat ben ik wel als ze ziek zijn of als er iets ergs met ze is. Zijn ze dood dan is dat nu eenmaal zo.

Ben meteen bij mijn partner ingetrokken en die had al twee honden dus er was weer leven in de brouwerij.

Ik heb er dus meer moeite mee dat er een ziek is of dat een van onze honden het moeilijk heeft dan dat ze dood zijn gegaan

Maar dat is ook niet zo gek, Wuilis was oud en op en je hebt haar heeeeeeel veel kunnen geven.
Het scherpe randje bij mij is dat ik Puck zo graag tot een 'old lady' had zien uitgroeien.
(hoewel ik het ook probeer te relativeren,voor mijzelf, hoe meer honden je hebt, hoe groter de kans dat je er 1 voortijdig moet afgeven, en je kunt ook wel eens gewoon pech hebben, )

Zenda schreef:Nu Joy er niet meer is ben ik helemaal uit me ritme. ik kwam net thuis, en dan verwacht ik dat ze op me afgestormt komt.
Ook ik zit al af en toe te kijken op internet naar rassen e.d. Maar dan denk ik steeds nee nog niet of dit is niet mijn ras of ik wil nog niet. En op een gegeven moment loop je er eigenlijk tegen aan. De klik is er dan, met de hond of het ras, dan voelt het ook goed.
Ik zie het ook absoluut niet als verraad naar Joy toe, want elke hond die ik had (2) die zitten in mijn gedachten, ik heb ze in mijn hart gesloten en vergeten doe ik ze nooit. Want elke hond heeft zijn/haar eigen karakter.
Dus wanneer de tijd rijp is????? dat bepaal je helemaal zelf.
Zenda kwam te overlijden en een week later ging ik naar Joy kijken. Ik werd gebeld, of we al aan een pup toe waren, nou ja kijken kan geen kwaad. En de klik was er meteen. Als deze er niet was geweest, hadden we Joy ook niet genomen. Maar ze kwam als enige uit het nest naar ons toe. Ik zou zeggen "Volg je gevoel."

het op je afstormen dat mis ik ook net zoals om je heen lopen. Mijn anderen hond moet je gewoon roepen als je thuis komt en doet de hele dag zijn eigen ding. heb hem geprobeert uit tedagen maar je kan raar doen wat je wilt maar hij kijkt je aan van jij bent gek zeg !
ik kijk ook elke dag naar pups maar ik zie er gewoon niet een. En hier thuis roept mijn man dat ik te streng ben in het zoeken. Chester en Odie hadden we allebei binnen 2 weken gekocht niet na elkaar hoor!
Het rare is dat is zelfs zoek in de buurt van zijn overlijdingsdatum. wat ik daar mee wil ja, misschien zijn zieltje.

Inge schreef:Danco is nu ruim een jaar dood en er zijn nog steeds momenten dat ik hem vreselijk mis en een potje ga zitten huilen. Maar over het algemeen kan ik nu weer vooral aan de leuke dingen van hem denken. Ik kan de foto's van hem weer bekijken (kon ik de eerste maanden echt niet) en ik kan over hem praten.
Toen Danco stierf had ik mijn 3 meiden natuurlijk al en ik kon gelukkig wel gewoon van hen genieten.
Wanneer weer een hond erbij is persoonlijk denk ik, als het gevoel goed is.

gelukkig kan ik wel naar zijn foto kijken. Heb namelijk de wc vol met foto´s van de honden. Maar soms is het wel moeilijk. Er over praten ging de eerste week echt niet. over het crematorium en het afscheid daar kan ik nu nog niet praten want dan stroom ik weer over.
het gevoel voor een hond erbij is denk ik wel goed. Maar de dag voordat ik bij een pup gaat kijken lopen de tranen weer over mijn wangen. Is dat nu een teken dat ik moet wachten ?

Daan schreef:

MARC_S schreef:Ik ben er vrij nuchter onder. Ik heb wel het geluk gehad pas 1 hond te verliezen en die was gewoon oud en op. Dat vond ik prima en ik heb haar wel erg gemist maar ben daar niet buitensporig verdrietig om geweest. Vond het gewoon even een paar weekjes rot. Als er een kat doodging idem.

Op de een of andere manier kom ik daar heel snel overheen. Missen ja, dat doe ik ze dan wel een tijd, maar helemaal van de kaart oid, nee, dat niet. Dat ben ik wel als ze ziek zijn of als er iets ergs met ze is. Zijn ze dood dan is dat nu eenmaal zo.

Ben meteen bij mijn partner ingetrokken en die had al twee honden dus er was weer leven in de brouwerij.

Ik heb er dus meer moeite mee dat er een ziek is of dat een van onze honden het moeilijk heeft dan dat ze dood zijn gegaan

Maar dat is ook niet zo gek, Wuilis was oud en op en je hebt haar heeeeeeel veel kunnen geven.
Het scherpe randje bij mij is dat ik Puck zo graag tot een 'old lady' had zien uitgroeien.
(hoewel ik het ook probeer te relativeren,voor mijzelf, hoe meer honden je hebt, hoe groter de kans dat je er 1 voortijdig moet afgeven, en je kunt ook wel eens gewoon pech hebben, )

Klopt. En het hangt er ook wel vanaf hoe het gaat.
Maar toch denk ik dat ik gemiddeld vrij nuchter ben in die dingen. Ik ben er al vanaf kleins aan gewend gezien de veestapel die wij hadden. Ook heb ik mensen van dichtbij zien gaan en dat zette alles ook wel in een ander perspectief. Voor mij dan he

Wanneer gaat het verdriet over ?
Wist ik het maar.
Raisa hebben we in laten slapen in december 2007, en met haar dood heb ik vrede.
Ze heeft een fantastisch leven gehad bij ons en we wilden dat niet laten eindigen op een operatietafel.
Met de dood van Boe heb ik, twee jaar na haar overlijden, nog steeds moeite.
Omdat het onze schuld was.

De een kan een verlies sneller verwerken dan iemand anders, en de een kan er ook makkelijker mee omgaan dan iemand anders.
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn Oscar is overleden, maar ik denk nog iedere dag aan hem. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk, en nog zeer regelmatig heb ik huilbuien.
Sinds kort hebben wij een pup erbij, en hij doet me in veel dingen aan Oscar denken. Het ene moment doet me dat goed, een ander moment kan het erg veel pijn doen.
Het is vooral de dag dat ik hoorde dat hij overleden was, waar ik vaak aan moet denken. Maar dat probeer ik dan te overheersen aan alle mooie momenten, en dan weet ik dat hij gewoon een prachtig leven heeft gehad. Het zijn de mooie momenten die waardevol zijn, en die herinnerd moeten worden.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, en neem de tijd om je verlies te verwerken. Het is inderdaad erg persoonlijk wanneer het de tijd is om weer een hond te nemen, en alleen jij weet wanneer dat voor jou zo is.

Reina is hier een half jaar nadat mijn ik mijn oude Russelltje had laten inslapen gekomen. Hij was op twee maanden na 19 jaar geworden, het lijfje was op. Daar had ik natuurlijk verdriet van want het was zolang mijn maatje geweest maar ik had er vrede mee.
Een hond jong moeten verliezen lijkt mij vreselijk, al mijn honden zijn echt van ouderdom gestorven.
Alles slijt, het heeft tijd nodig

Dat is idd bij iedereen verschillend Zo een of 3 jaar terug, moest ik mijn DH teef, Kira, op 1,5 jarige leeftijd laten inslapen. Ik kan,als ik daar aan terug denk nog steeds een potje gaan zitten janken Maar ik weet ergens wel dat het het beste was voor haar, dat maakt het wat draaglijker. Maar met de tijd zal het minder worden (hoop ik)

Volgens mij zal het in iedere situatie anders zijn, hoe lang de pijn duurt en het verdriet. Hoe oud was de hond, was deze nog jong of écht op van ouderdom? Toch zal het denk ik altijd op een bepaalde manier slijten.
Zelf heb ik nog maar één hondje verloren. Bente was ruim 13, dement en dus echt op. Toch heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik dat verlies een plekje heb kunnen geven. Pas na bijna 2 jaar na haar overlijden kwam Lumi, maar dit heeft ook met mijn situatie te maken dat ik nu pas zelf een hondje kan hebben. Lumi stamt af van Bente.

Dat je na twee maanden nog pijn hebt om het verlies is helemaal niet raar. Wanneer je klaar bent voor een nieuw hondje, dat kun je alleen zelf bepalen. Je kunt natuurlijk rustig om je heen gaan kijken wat je dan zou willen, welk ras, welke fokker. Volgens mij valt er niet aan te geven of je binnen een week na het overlijden of pas na 3 jaar weer toe bent aan een nieuw hondje.

Dat is voor iedereen anders,de 1 kan nog niet aan een andere hond beginnen,terwijl de ander zo snel mogelijk een hond wil...........Maar er komt een dag dat je over hem kan praten,en naar een foto kan kijken,met een glimlach

chester schreef:

Zenda schreef:Nu Joy er niet meer is ben ik helemaal uit me ritme. ik kwam net thuis, en dan verwacht ik dat ze op me afgestormt komt.
Ook ik zit al af en toe te kijken op internet naar rassen e.d. Maar dan denk ik steeds nee nog niet of dit is niet mijn ras of ik wil nog niet. En op een gegeven moment loop je er eigenlijk tegen aan. De klik is er dan, met de hond of het ras, dan voelt het ook goed.
Ik zie het ook absoluut niet als verraad naar Joy toe, want elke hond die ik had (2) die zitten in mijn gedachten, ik heb ze in mijn hart gesloten en vergeten doe ik ze nooit. Want elke hond heeft zijn/haar eigen karakter.
Dus wanneer de tijd rijp is????? dat bepaal je helemaal zelf.
Zenda kwam te overlijden en een week later ging ik naar Joy kijken. Ik werd gebeld, of we al aan een pup toe waren, nou ja kijken kan geen kwaad. En de klik was er meteen. Als deze er niet was geweest, hadden we Joy ook niet genomen. Maar ze kwam als enige uit het nest naar ons toe. Ik zou zeggen "Volg je gevoel."

het op je afstormen dat mis ik ook net zoals om je heen lopen. Mijn anderen hond moet je gewoon roepen als je thuis komt en doet de hele dag zijn eigen ding. heb hem geprobeert uit tedagen maar je kan raar doen wat je wilt maar hij kijkt je aan van jij bent gek zeg !
ik kijk ook elke dag naar pups maar ik zie er gewoon niet een. En hier thuis roept mijn man dat ik te streng ben in het zoeken. Chester en Odie hadden we allebei binnen 2 weken gekocht niet na elkaar hoor!
Het rare is dat is zelfs zoek in de buurt van zijn overlijdingsdatum. wat ik daar mee wil ja, misschien zijn zieltje.

Banjer is geboren,op dribbel zijn overlijdingsdag,en op hetzelfde tijdstip :N: Puur toeval,maar het geeft voor ons iets speciaals mee

Pepie schreef:

chester schreef:

Zenda schreef:Nu Joy er niet meer is ben ik helemaal uit me ritme. ik kwam net thuis, en dan verwacht ik dat ze op me afgestormt komt.
Ook ik zit al af en toe te kijken op internet naar rassen e.d. Maar dan denk ik steeds nee nog niet of dit is niet mijn ras of ik wil nog niet. En op een gegeven moment loop je er eigenlijk tegen aan. De klik is er dan, met de hond of het ras, dan voelt het ook goed.
Ik zie het ook absoluut niet als verraad naar Joy toe, want elke hond die ik had (2) die zitten in mijn gedachten, ik heb ze in mijn hart gesloten en vergeten doe ik ze nooit. Want elke hond heeft zijn/haar eigen karakter.
Dus wanneer de tijd rijp is????? dat bepaal je helemaal zelf.
Zenda kwam te overlijden en een week later ging ik naar Joy kijken. Ik werd gebeld, of we al aan een pup toe waren, nou ja kijken kan geen kwaad. En de klik was er meteen. Als deze er niet was geweest, hadden we Joy ook niet genomen. Maar ze kwam als enige uit het nest naar ons toe. Ik zou zeggen "Volg je gevoel."

het op je afstormen dat mis ik ook net zoals om je heen lopen. Mijn anderen hond moet je gewoon roepen als je thuis komt en doet de hele dag zijn eigen ding. heb hem geprobeert uit tedagen maar je kan raar doen wat je wilt maar hij kijkt je aan van jij bent gek zeg !
ik kijk ook elke dag naar pups maar ik zie er gewoon niet een. En hier thuis roept mijn man dat ik te streng ben in het zoeken. Chester en Odie hadden we allebei binnen 2 weken gekocht niet na elkaar hoor!
Het rare is dat is zelfs zoek in de buurt van zijn overlijdingsdatum. wat ik daar mee wil ja, misschien zijn zieltje.

Banjer is geboren,op dribbel zijn overlijdingsdag,en op hetzelfde tijdstip :N: Puur toeval,maar het geeft voor ons iets speciaals mee

Kijk en dat bedoel ik dus met een klik.
Op een gegeven moment is het er. En misschien ben je wel te kieskeurig aan het zoeken. Jij (chester) zoekt dit misschien in een vergelijking van je vorige hond. Ik zie ook foto's die lijken op Joy (Joy was voor ons ook de perfecte hond) En dan denk ik ja.......maar ga ik dan niet vergelijken als ik die hond neem. En dan haak ik af. Puur omdat Joy...Joy was in haar doen en laten. En dat vind je nooit terug in een goed lijkende hond.

het verschild voor iedereen denk ik en ook op ieder overlijden weer anders
net als de honden die door ouderdom zijn overleden ja dat was slikken huilen en weer door gaan als snel dacht ik daar meer aan de leuke herinderingen bij omhoog komen en de scherpe pijn naar de achtergrond verdwijnt
maar bij het overlijden van de hond die als pup nog is doodgereden is op een hele andere manier beladen hij was nog zo jong en in een flits was het over dat voelt weer heel anders
een tijd staat er dus niet voor
en verdriet gaat denk niet over wel gaat veranderd de manier van omgaan met je verdriet
sterkte ermee

Van mijn oude hondjes had ik wel verdriet maar er vrede mee.
Onze Hopie is uiteindelijk overleden aan de gevolgen van zware mishandeling in Istanbul, daar hebben we tot op de dag van vandaag geen vrede mee. Een vreselijke onderschatting van de dierenarts en specialist in Nederland. Tijdens de operatie is ze overleden.
Uschie, mijn garafiano mis ik vreselijk, het was mijn autistische knuffelbeer en achteraf realiseerden we ons pas wat een impact het leven met haar op ons eigen leven heeft gehad.

canyon is nog maar kort geleden ingeslapen,ik heb er vrede mee in de zin dat als wij langer hadden gewacht canyon alleen maar zieker zou zijn gewoden en dat wou ik mijn meisje niet aan doen,dat verdiende ze niet.foto's en filmpjes van canyon heb ik nog niet kunnen bekijken,dat doet te veel zeer,misschien komt dat nog wel.doordat ik ruby en shadow nog heb is het verdriet iets dragelijker maar niet makkelijker,het roedeltje is niet kompleet zonder canyon.en met sommige dingen merk ik aan ruby dat ze canyon mist,die konden op hun manier heel leuk spelen en dat heeft ze met shadow niet.ik ben niet bang om te gaan vergelijken,zo'n idioot als canyon vindt ik nergens meer

Ik mis Ghaya echt nog iedere dag. Ze is er nu een paar maandjes niet meer maar ik mis haar vreselijk erg.
Afentoe zit ik foto's te kijken van dr en nog steeds komen er dan tranen naar boven, ook als ik (zoals nu) iets over haar schrijf.
Natuurlijk heb ik de andere honden nog maar Ghaya was gewoon zo speciaal voor mij, de band die ik met haar had e.d.

Onze eerste echte eigen hond is zo'n 10 jaar geleden overleden. Ik mis haar nog steeds.. Inderdaad zoals de meeste mensen zeggen het verdriet slijt wel, maar het gemis echt niet! (ik ben opgegroeid met die hond..)
Nog steeds denk ik weleens als onze honden nu iets doen, dat deed Candy ook altijd!

chester schreef: Maar wanneer ben je klaar voor het kiezen van een anderen hond en hoe voorkom je dat je gaat vergelijken?
Misschien dat iemand hier een antwoord op weet want ik kan hem niet bedenken. zit hier al dik een maand over na te denken maar ik weet geen oplossing.

gr Chester

Voor iedereen anders, echt daar kun je niks algemeens over zeggen. Ik had best wel tijd nodig, maar dat was ook omdat onze hond als pup al doodging en ik het niet trok, zo kort op elkaar weer een pup opvoeden.

De scherpe pijn was bij mij wel na een week of drie over. Daarna heb ik toch nog wel een paar weken af en aan van die heel erge steken van verdriet gehad, maar op zich ging het leven wel door. Ik ben ook vrij nuchter, maar mijn dochter heeft best wel lang erg verdriet gehad. Wel was zij veel eerder toe aan een nieuwe hond dan ik.<

Anne

Bij bruno (duitse herder, hele ernstige HD) heb ik heeel lang last gehad.
hij was nog maar 2 en half jaar dat we hem moesten laten in slapen.
Gelukkig was er bij ons thuis een beesten bende van honden zodat je daar je afleiding van had.

bij wodan was ik er sneller over heen (kruising duitse herder, lassie hondje (schotse collie??)
hij was 13 jaar en aan het einde van zijn latijn.

de honden waren dan van mijn moeder maar zoiets doet zeer.
bij de 1 wat langer als de ander.
maar vind ook ligt er aan hoe.
heb je een oudje die gewoon niet meer kan.. heb ik er sneller vrede mee dan dat een hond die gewoon te jong was om te sterven

Bij mij helpt alleen zo vlug mogelijk een andere hond/pup, dan kan ik men zinnen zetten op die nieuwe en denk minder aan de dood van de andere hond, maar dat verschilt zeker per persoon

sonja