Het HondenForum

Stel je hebt een 4 maanden oude pup die haar achterpoot heeft gebroken precies op de groeischijf.
Poot is vakkundig gezet en pup moet 3 weken strikte hokrust in een (te) krappe bench zodat ze er niet op kan staan.
Pup was de eerste paar dagen nog rustig te houden maar dat lukt natuurlijk allang niet meer.
Ze begon met flink piepen en zich proberen uit de bench te 'graven' , al snel werd dat langdurig blaffen en totaal over de zeik zijn.
Nu is het zover dat pup overmatig begint te likken en op een andere gezonde poot begint te knabbelen.
Ook word ze bang voor mensen die in huis komen, begint ze als een idioot te janken als er iemand uit de woonkamer gaat en ze alleen achterblijft ( met andere hond)

Tijdens controle blijkt dat de poot niet goed geneest en (opnieuw) geopereerd moet worden met daarna weer een paar weken strikte hokrust.
Andere keuze is de poot amputeren en dan moet ze even een paar dagen rustig aan doen om de wond te laten genezen maar dan hoeft ze niet 24 uur per dag in de bench.

Wat doe jij?

Hmm, lastig.

Het socialiseren van de pup lijkt me best moeilijk zo, dus ik zou wel bang zijn dat de pup belangrijke dingen mist in de socialisatie omdat het alleen maar bezig is met revalideren..

Ik heb een hond waar 1 van de poten geamputeerd is. Ze is een klein en licht ras en ze heeft een normaal en volwaardig leven. Als het de beste oplossing is dan zou ik het dus doen.

Bij zware, grote rassen is het wat moelijker.

Ik zou in eerste instantie met de DA overleggen over het gebruik van kalmeringsmiddelen. Is dat een optie dan zou ik denkelijk gaan voor opnieuw opereren.

poot amputeren...


honden kunnen over het algemeen goed met drie poten overweg.
lijkt me een beter oplossing dan dat ze straks allerlei problemen gaat krijgen met angst voor mensen en/of honden en wss alsnog last heeft van dat poot

Suzanne

Ik vind dat er best veel te zeggen valt voor amputatie, anderzijds staat het moeilijke maar uiteindelijk wel succesvolle verhaal van Zenda mij nog voor de geest. Moeilijk hoor, om daar zomaar van afstand iets over te zeggen.
Ik zou me in zo'n situatie best veel van het advies van mijn da aantrekken denk ik, en dan misschien nog eens met een collega van hem gaan overleggen.
Ik zou mij ook afvragen wat ik in 's hemelsnaam anders zou moeten doen om te zorgen dat een tweede operatie niet net zo'n afloop zal krijgen, en of dat een realistische verwachting zou zijn.
En wat dat voor de hond zou gaan betekenen.

Amputatie, Pip was zeven maanden toen ze geamputeerd werd

Joy was 6 mnd toen ze een aanrijding kreeg met een auto. Haar hiel was helemaal verbrijzeld en Joy moest ook hokrust (4 maanden) of amputatie. En dan nog was de vraag of er met hokrust de amputatie voorkomen kon worden. Dit doordat we niet zekere wisten of het allemaal zou lukken met doorbloeding e.d. We hebben gekozen voor hokrust. We hebben Joy gewoon in de kamer gedaan en als ze teveel ging lopen even in de bench als er visite kwam even in de bench en de visite naar de bench laten gaan om even de hond te verwelkomen. Laat de visite ook een brokje geven. En als je weggaat en naar bed dan in de bench. Joy heeft alle 4 haar poten nog. Let er wel op dat als je besluit de poot te amputeren dat er later andere klachten bij kunnen komen zoals rugklachten en als het de achterpoot is kan ook de heup problemen gaan geven. En de voorpoot de schouders.

Succes met je beslissing.

jee,..lastig zeg! Ik vind het bij zo'n jonge hond zeker de moeite waard om te kijken of je de poot kunt redden, desnoods met kalmeringsmiddelen. Amputeren kan altijd nog. Aan de andere kant kan een hond zich idd prima redden met 3 poten en dan kan de hond vrij snel weer vrolijk verder huppelen,...en als ik het verhaal zo lees is die pup momenteel echt niet gelukkig,....
Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik niet voor deze keuze sta, ik zou het zo snel echt niet weten.

Ik zou voor Amputatie gaan... ik weet dat honden daar heel snel aan wennen en met 3 poten goed overweg kunnen en vooral een pup went zeer makkelijk...
Je voorkomt grotere probleen hiermee als ik het zo lees, je kan op zo een jonge leeftijd een fiks gedragsprobleem creeren dat is zo makkelijk niet te verhelpen...en wie zegt dat die 2e operatie wel slaagt?

Jacqueline

Wat een afschuwelijk dilemma! Ik heb er een beetje over na zitten denken en zou denk ik (maar ík sta niet voor deze beslissing!) niet voor amputatie kiezen. Ik weet niet hoeveel tijd de baasjes hebben, maar socialiseren kun je denk ik ook doen door de pup op de arm mee te nemen of als deze te zwaar is in een wandelwagentje of zo. Ik denk dat ik dan veel zou gaan lopen met de pup, en allerlei socialisatiedingen doen. Daar wordt zo'n hondje ook moe van en dan zal de bench thuis misschien wat minder zwaar vallen.

Maar ooh, wat een ellendig begin van een hondenleven; voor de hond maar evenzeer voor de baasjes

Alhoewel ik denk dat je er moeilijk wat over kan zeggen als je zelf niet voor de situatie staat denk ik dat ik niet zou amputeren.
Ik zou alles op alles zetten om de hond die rust te geven die hij nodig heeft om te herstellen, inderdaad desnoods met kalmeringsmiddelen.
Op een dergelijke manier die Zenda omschrijft, al zou ik er 24/7 bij moeten blijven.

Ik neem aan dat het over de Collie pup gaat waar je wel eens wat over hebt geschreven?
Ik wens jullie / de betrokkenen in ieder geval heel veel wijsheid toe.
't Lijkt me een vreselijk dillema.

Zenda schreef:Joy was 6 mnd toen ze een aanrijding kreeg met een auto. Haar hiel was helemaal verbrijzeld en Joy moest ook hokrust (4 maanden) of amputatie. En dan nog was de vraag of er met hokrust de amputatie voorkomen kon worden. Dit doordat we niet zekere wisten of het allemaal zou lukken met doorbloeding e.d. We hebben gekozen voor hokrust. We hebben Joy gewoon in de kamer gedaan en als ze teveel ging lopen even in de bench als er visite kwam even in de bench en de visite naar de bench laten gaan om even de hond te verwelkomen. Laat de visite ook een brokje geven. En als je weggaat en naar bed dan in de bench. Joy heeft alle 4 haar poten nog. Let er wel op dat als je besluit de poot te amputeren dat er later andere klachten bij kunnen komen zoals rugklachten en als het de achterpoot is kan ook de heup problemen gaan geven. En de voorpoot de schouders.

Succes met je beslissing.

Het is in deze situatie absoluut geen optie om de pup los in de kamer te doen en in de bench te doen als ze te veel gaat lopen. Ze mag namelijk de poot helemaal niet belasten, er dus ook niet op staan. Daarom moet de bench ook zo klein zijn dat ze niet kan gaan staan. (overigens kunnen mijn ouders, waar de pup van is, dat niet over hun hart verkrijgen en dus heeft ze wel een bench waar ze in kan staan) Lobke moet dus echt 24 uur per dag in de bench en mag er echt alleen even uit om te plassen maar ook dan is het dus optillen en buiten neerzetten maar zorgen dat ze op een plek blijft staan met het pootje omhoog om te plassen en dan meteen weer optillen en de bench in. Elke avond haalt mijn vader haar uit de bench om op schoot te knuffelen maar dan word ze na een paar minuten zo ontzettend enthousiast dat ze bijna niet te houden is en dan moet ze dus wel weer de bench in anders gaat ze haar poot misschien belasten.
Ook doen ze elke dag even het deurtje open zodat hun andere hond even kan snuffelen ed. want daar heeft ze duidelijk behoefte aan.
Maar ook dan is het snel weer afgelopen want dan word ze erg enthousiast.

Moon schreef:Wat een afschuwelijk dilemma! Ik heb er een beetje over na zitten denken en zou denk ik (maar ík sta niet voor deze beslissing!) niet voor amputatie kiezen. Ik weet niet hoeveel tijd de baasjes hebben, maar socialiseren kun je denk ik ook doen door de pup op de arm mee te nemen of als deze te zwaar is in een wandelwagentje of zo. Ik denk dat ik dan veel zou gaan lopen met de pup, en allerlei socialisatiedingen doen. Daar wordt zo'n hondje ook moe van en dan zal de bench thuis misschien wat minder zwaar vallen.

Maar ooh, wat een ellendig begin van een hondenleven; voor de hond maar evenzeer voor de baasjes

Op de arm meenemen lukt echt niet, madame weegt nu ruim 16 kilo
In een wagentje is geprobeerd maar alles is leuk en interesant en ze blijft dus niet liggen/zitten maar wil gaan staan en dat mag dus niet

Suuz schreef:Alhoewel ik denk dat je er moeilijk wat over kan zeggen als je zelf niet voor de situatie staat denk ik dat ik niet zou amputeren.
Ik zou alles op alles zetten om de hond die rust te geven die hij nodig heeft om te herstellen, inderdaad desnoods met kalmeringsmiddelen.
Op een dergelijke manier die Zenda omschrijft, al zou ik er 24/7 bij moeten blijven.

Ik neem aan dat het over de Collie pup gaat waar je wel eens wat over hebt geschreven?
Ik wens jullie / de betrokkenen in ieder geval heel veel wijsheid toe.
't Lijkt me een vreselijk dillema.

Het gaat inderdaad om de collie pup, er is al 24 uur per dag iemand bij haar.
Mijn moeder heeft vakantiedagen opgenomen en onbetaald verlof zodat ze thuis kan zijn, boodschappen oid doet ze in de avonduren wanneer mijn vader thuis is.
Verjaardagen ed. gaat ook maar 1 van de 2 naartoe zodat lobke niet alleen is.

Overigens zijn de artsen niet zo happig op kalmeringsmiddelen omdat ze bang zijn dat ze dan ook geen pijn voelt en de poot (nog ) meer wil gaan belasten (ze krijgt ook geen pijnmedicatie). Ook vergt het nogal wat van haar lichaam gezien ze ook in 2 weken tijd al 3 keer onder narcose is geweest.

Wat een vreselijk dilemma. Ik denk dat ik toch zou proberen het pootje te redden, dat zou dus betekenen nogmaals opereren. Ik denk niet dat ik als eigenaar heel strikt de regels van de da omtrent het helemaal niet bewegen op zou volgen. Even heel cru gezegd, wat is het ergste wat er kan gebeuren als je deze regels iets losser neemt? Dan verliest ze haar pootje, maar dit is een keus waar je nu ook al voor staat. Dus ik zou de gok gewoon nemen, haar vaker los in huis laten en lekker op de grond met haar kroelen en spelen.

Sterkte met het nemen van een beslissing.

Kunnen ze geen spalk er omheen doen, Joy had dat ook en dan mocht ze wel iets lopen maar niet te veel. Ben je bij een orthopeed?
Zo ja dan zou ik heel goed overleggen met de artsen of er andere mogelijkheden zijn zoals een kalmerings middel. Ik zit nu te denken is een DAP halsband niks i.s.m DAP spray. En dan kijken wat hun zeggen. En wat de gevolgen kunnen zijn van een amputatie.

Succes.

Jeetje zeg
Wat een ingewikkeld dilemma.
ik kan en mag er geen antwoord op geven.
medisch gezien dan.
Want ik heb er geen verstand van.
maar is een buggy of kinderwagen geen optie?
Daar kan je ze ook in vastzetten met de riem en misschien lekker wandelen.

Ik zou voor zo'n grote hond niet kiezen voor amputatie, wel een ellende zeg hoe kan je zo'n beest zo lang 24 uur per dag in een bench houden, kan me voorstellen dat zo'n hond daar gek van woord, heel moeilijk allemaal

zou toch een 2 de opinie vragen over die poot, is het groeproces slecht gegaan doordat ze niet voldoende stil heeft gezeten?

amputatie is toch wel erg drastich, zelf zou ik kiezen voor 2 de operatie, indien de dierenarts zegt dat het nog goed kan komen en rust met kalmeringsmiddelen, dat ze haar socialisatie mist is erg, maar wil niet zeggen dat ze voor de rest van haar leven dan plots een bange hond zal worden

er zijn genoeg honden in asiel die dit ook hebben gemist en toch nog goed zijn gekomen bij een baasje die er tijd in stak

sonja

Groetjes,
Suzanne

Wat een dilemma.

Als het een hondje is die de eerste maanden al goed gesociliseerd is, dan denk ik dat hij dat maandje met minder socialisatie prima zou door kunnen komen (heb nu zelf een pup van bijna 4 maanden). Zelf zou ik voor rust kiezen, maar ik begrijp dat het heel moeilijk is.
Toch zou ik proberen om met veel zachte speeltjes, botjes, de kong etcetera het hondje afleiding te geven.

Sterkte met de beslissing van je ouders.

C@rmen schreef:

Moon schreef:Wat een afschuwelijk dilemma! Ik heb er een beetje over na zitten denken en zou denk ik (maar ík sta niet voor deze beslissing!) niet voor amputatie kiezen. Ik weet niet hoeveel tijd de baasjes hebben, maar socialiseren kun je denk ik ook doen door de pup op de arm mee te nemen of als deze te zwaar is in een wandelwagentje of zo. Ik denk dat ik dan veel zou gaan lopen met de pup, en allerlei socialisatiedingen doen. Daar wordt zo'n hondje ook moe van en dan zal de bench thuis misschien wat minder zwaar vallen.

Maar ooh, wat een ellendig begin van een hondenleven; voor de hond maar evenzeer voor de baasjes

Op de arm meenemen lukt echt niet, madame weegt nu ruim 16 kilo
In een wagentje is geprobeerd maar alles is leuk en interesant en ze blijft dus niet liggen/zitten maar wil gaan staan en dat mag dus niet

Ik gaf al aan dat het moeilijk is om echt in te denken welke beslissing ik zou maken in dit geval (eigenlijk een onmogelijke keuze ).
Is de pup al eens bekeken door een (goede) orthopeed?

Ik zou ook gaan voor amputatie.
Bij mijn hond Indi( zie foto) is afgelopen zomer ook een achterpoot geamputeerd ivm een tumor.
Na 3 dagen liep ze alweer redelijk en nu rent ze weer hard achter de bal aan. Ze heeft er afgezien van de eerste paar dagen, geen last van gehad en is weer mijn blije hondje van voorheen.
Mijn hond heeft ongeveer het postuur van een collie, een rank hondje dus, en daar geeft het weinig problemen mee en kun je na een paar dagen weer verder met socialiseren.
Ik wens je heel veel sterkte met het nemen van een beslissing want ik weet uit ervaring dat dat zwaar is.

Astrid en Indra schreef:Wat een vreselijk dilemma. Ik denk dat ik toch zou proberen het pootje te redden, dat zou dus betekenen nogmaals opereren. Ik denk niet dat ik als eigenaar heel strikt de regels van de da omtrent het helemaal niet bewegen op zou volgen. Even heel cru gezegd, wat is het ergste wat er kan gebeuren als je deze regels iets losser neemt? Dan verliest ze haar pootje, maar dit is een keus waar je nu ook al voor staat. Dus ik zou de gok gewoon nemen, haar vaker los in huis laten en lekker op de grond met haar kroelen en spelen.

Sterkte met het nemen van een beslissing.

Als je deze regels niet opvolgt kan het pootje niet goed helen en moet de poot er alsnog af.
Waarom zou je kiezen voor een herstel operatie als je je toch niet aan de voorgeschreven en nodige rust houd? Dan kun je beter meteen zeggen haal die poot er maar af

Suzanne123 schreef:WAARSCHUWING

Sorry dat ik schreeuw, maar dat moet even! Collies kunnen voor bepaalde medicatie heel gevoelig zijn en er aan overlijden. Dat geldt ook voor narcose trouwens; veiligheidshalve altijd kiezen voor gasnarcose. Elke medicatie na laten kijken door DA of die veilig is voor collie's (en collie-achtigen). Ook als de DA zegt dat hij er nog nooit van gehoord heeft; het gaat om het mdr-1 gen defect.

Misschien weet je dit allamaal al, in dat geval sorry, maar ik vond wel dat ik het ff moet laten weten; de verkeerde medicatie of de foute narcose kan zonder meer leiden tot het doodziek worden (of overlijden) van de pup.
http://www.whgdierenartsen.nl/html/frameset.html
tik daar in 'mdr' en lees het 'even'. Onderaan (dus doorscrollen) staan de meest beruchte medijcnen. Er is veel meer over te vinden hoor, daar niet van, maar dit is een goede dierenarts, gespecialsieerd in 'het bewegingsapparaat'... misschien iets voor een second opinion?

Heel veel sterkte en wijsheid, ook voor je ouders.

Groetjes,
Suzanne

We wisten dit
Je wilt ook echt niet weten hoe ik er als een wijsneus bij stond elke keer in utrecht bij de artsen.
Heb wel 3 -4 keer gevraagd of ze echt wel het juiste middel namen ed. omdat ik als de dood was dat ze een 'foutje' maken die fataal zou zijn.

Moon schreef:

C@rmen schreef:

Moon schreef:Wat een afschuwelijk dilemma! Ik heb er een beetje over na zitten denken en zou denk ik (maar ík sta niet voor deze beslissing!) niet voor amputatie kiezen. Ik weet niet hoeveel tijd de baasjes hebben, maar socialiseren kun je denk ik ook doen door de pup op de arm mee te nemen of als deze te zwaar is in een wandelwagentje of zo. Ik denk dat ik dan veel zou gaan lopen met de pup, en allerlei socialisatiedingen doen. Daar wordt zo'n hondje ook moe van en dan zal de bench thuis misschien wat minder zwaar vallen.

Maar ooh, wat een ellendig begin van een hondenleven; voor de hond maar evenzeer voor de baasjes

Op de arm meenemen lukt echt niet, madame weegt nu ruim 16 kilo
In een wagentje is geprobeerd maar alles is leuk en interesant en ze blijft dus niet liggen/zitten maar wil gaan staan en dat mag dus niet

Ik gaf al aan dat het moeilijk is om echt in te denken welke beslissing ik zou maken in dit geval (eigenlijk een onmogelijke keuze ).
Is de pup al eens bekeken door een (goede) orthopeed?

Toen het gebroken is zijn we meteen naar onze eigen DA gegaan die zich heeft toegelegd op orthopedie.
Hij heeft de foto's gemaakt maar durfde het niet aan om dit te operen en heeft ons doorgestuurd naar een orthopeed in utrecht.
Deze heeft Lobke al die tijd onder behandeling ( elke week op controle).
Morgen moet ze weer naar utrecht en als nou blijkt dat het echt niet goed is gaan we met lobke naar onze eigen Dierenarts en mag hij de foto's gaan beoordelen en van daaruit gaan we de mogelijke opties nog een keer na.
We hebben toch meer vertrouwen in de man die al jarenlang onze DA is dan in een vreemde orthopeed (hoewel we ons er van bewust zijn dat hij er veel verder voor heeft doorgeleerd dan onze eigen DA)

zoe schreef:Ik zou ook gaan voor amputatie.
Bij mijn hond Indi( zie foto) is afgelopen zomer ook een achterpoot geamputeerd ivm een tumor.
Na 3 dagen liep ze alweer redelijk en nu rent ze weer hard achter de bal aan. Ze heeft er afgezien van de eerste paar dagen, geen last van gehad en is weer mijn blije hondje van voorheen.
Mijn hond heeft ongeveer het postuur van een collie, een rank hondje dus, en daar geeft het weinig problemen mee en kun je na een paar dagen weer verder met socialiseren.
Ik wens je heel veel sterkte met het nemen van een beslissing want ik weet uit ervaring dat dat zwaar is.

wat erg dat julie (ook) voor die beslissing hebben gestaan. Wel heel fijn om te lezen dat het zo goed gaat met Indi.

Jemig, wat een vreselijke moeilijke beslissing.
Mijn idee was ook hélemaal spalken.
Verder kan ik geen wijze raad geven.
Amuperen vind ik nogal wat.... Ik denk dat ik het pootje wel een kans zou geven en de teugels ietsje zou laten vieren.

Maar poeh... hier wil je niet voor komen te staan.
Sterkte.