Het HondenForum

Wat me opvalt...als iemand schrijft dat z'n hond bang is voor andere honden door bijv. een vervelende ervaring, wordt de eigenaar altijd gewezen op de invloed van z'n eigen gedrag. Doordat de eigenaar bepaalde signalen afgeeft, zou de hond bang worden.

Aan de andere kant lees ik ook regelmatig dat honden agressief reageren op andere honden, maar dan komt het ineens door de ervaringen alleen. De hond in kwestie is bijv. een aantal keer in de poten gebeten door een klein hondje en reageert nu agressief op andere kleine hondjes.

Het zijn toch alletwee reacties van honden op andere honden, hoe kan het nou dat het ene volgens mensen zo ingegeven wordt door de baas en het andere niet? Daar verbaas ik me over.

En kan een hond niet gewoon uit zichzelf angstig aangelegd zijn? Net zoals een hond ook hond-agressief aangelegd kan zijn? En zo niet, waarom dan niet?

De achterliggende gedachte mbt mijn vraag is eigenlijk het gedrag van Tara (buurthondje) waar ik een tijdje geleden over schreef. Ik dacht ook altijd dat angst na een incident erg door de baas beinvloed werd, maar ik wist helemaal niet van Tara's angst tot ze het figuurlijk in haar broek deed voor een herder. Ik kan dus onmogelijk signalen afgegeven hebben. Ik ben daar dus eens over na gaan denken, hoe dat nou zit met agressie en angst en de invloed van de baas.

Moos en Saar zijn daar ook een mooi voorbeeld van. Moos is de enige die twee keer met gaten gegrepen is, waarvan 1 keer zodanig dat hij zich dood hield en alles had laten lopen.
Bang voor andere honden? Is ie nooit geweest en daarna ook niet geworden. Ook niet voor het ras wat hem zo te grazen had genomen. Ook agressief is hij nooit geweest en er niet van geworden.

Saar is alleen maar opgejaagd en een keer besprongen zonder gaten. En daarna was ze bang voor grote honden, en ook voor het ene ras wat haar besprongen had.
Moos is een zelfverzekerd typje, Saar een onderdanig tutje. Bij dat opjagen kan ik de eerste keren onmogelijk iets uitgestraald hebben, want ik kende het niet en het kwam totaal onverwachts. Daarvoor was Saar ook absoluut niet bang, bescheiden maar echt niet bang, dus ik verwachte van haar ook geen angst. Ze verraste me volkomen. Bij het bespringen hetzelfde; ik was alleen maar bezig met dat ze leuk ging spelen op dat moment.
Saar is ook nooit agressief geweest en dat ook niet geworden, ook niet angst-agressief. Maar ook dat wijdt ik voor het overgrote deel aan haar superlieve karakter, niet aan mijn aanpak. Het zit gewoon niet in haar, totaal compleet niet. Dat is niet mijn verdienste.

Ik denk wel dat je met overdreven troosten angst 'aan kan moedigen'. Net zoals je die angst er toch ook wel weer stukje bij beetje tot op bepaalde hoogte uit kan krijgen door positieve ervaringen en een aanpak die past bij de specifieke hond.

Zoek stok! schreef: En kan een hond niet gewoon uit zichzelf angstig aangelegd zijn? Net zoals een hond ook hond-agressief aangelegd kan zijn? En zo niet, waarom dan niet?

Ik ben er van overtuigd dat dit wel kan. Ik heb (had) hier een voorbeeld rondlopen. Bowie was een kleine hond in een groot jasje

Meermalen met de fokker hier over gesproken en er was niets gebeurd waardoor Bowie dit gedrag kon vertonen, ze had er gewoon "last" van

Ik durf echt te zeggen dat ik door mijn gedrag haar niet angstig heb gemaakt ofzo maar ook zeker niet erger. Integendeel

Je hebt net zoals onder mensen ook tere zieltjes bij honden.

Angst en alle gerelateerde zaken rondom angst vind ik wel 1 van de meest complexe zaken bij honden. En daarom juist ook weer heel erg interessant.

Bowie heeft op een gegeven moment wel angst-agressie vertoond. Door mijn eigen gedrag en mijn gedrag naar haar toe te veranderen heeft dit niet verder doorgezet.

*edit*
Ik durf ook wel te zeggen dat ik mede door mijn toedoen mijn hond absoluut zelfverzekerder heb gemaakt. Ze zal nooit in elke situatie ontzettend zelfverzekerd zijn maar mede door haar ouder worden en begeleiding van mijn kant is ze heel zelfverzekerd in veel situaties.

Als het de ene kant op werkt kan het in mijn ogen ook de andere kant opwerken.

Ik heb eigenlijk niet echt een idee of Jamey angst-agressief is of wat ik me in hemelsnaam bij haar herder-gemuts voor moet stellen (denk zelf wel aan angst-agressie)... Ik had het wel anders aan moeten pakken toen het direct was gebeurd, het eerste wat ik heb gedaan toen ze toen bij mij kon komen, was helemaal controleren op gaten e.d.... Sja, dat lijkt natuurlijk op aaien/aandacht, en dat terwijl ze angstig was... Daarna heb ik vanwege haar angstige reactie herders vermeden...

Nu weet ik wel beter en zoekt ze het zelf maar lekker uit met herders... Wat tot wat hilariteit leidt af en toe

Jacksel schreef: Nu weet ik wel beter en zoekt ze het zelf maar lekker uit met herders... Wat tot wat hilariteit leidt af en toe

Hilariteit Ze jaagt de mensen van de plee af met haar gegil :N:

Zoek stok! schreef:Wat me opvalt...als iemand schrijft dat z'n hond bang is voor andere honden door bijv. een vervelende ervaring, wordt de eigenaar altijd gewezen op de invloed van z'n eigen gedrag. Doordat de eigenaar bepaalde signalen afgeeft, zou de hond bang worden.

Aan de andere kant lees ik ook regelmatig dat honden agressief reageren op andere honden, maar dan komt het ineens door de ervaringen alleen. De hond in kwestie is bijv. een aantal keer in de poten gebeten door een klein hondje en reageert nu agressief op andere kleine hondjes.

Het zijn toch alletwee reacties van honden op andere honden, hoe kan het nou dat het ene volgens mensen zo ingegeven wordt door de baas en het andere niet? Daar verbaas ik me over.

En kan een hond niet gewoon uit zichzelf angstig aangelegd zijn? Net zoals een hond ook hond-agressief aangelegd kan zijn? En zo niet, waarom dan niet?

De achterliggende gedachte mbt mijn vraag is eigenlijk het gedrag van Tara (buurthondje) waar ik een tijdje geleden over schreef. Ik dacht ook altijd dat angst na een incident erg door de baas beinvloed werd, maar ik wist helemaal niet van Tara's angst tot ze het figuurlijk in haar broek deed voor een herder. Ik kan dus onmogelijk signalen afgegeven hebben. Ik ben daar dus eens over na gaan denken, hoe dat nou zit met agressie en angst en de invloed van de baas.

Ja ik denk dat het wel in aanleg of door ervaringen aanwezig kan zijn, maar dat het erger of minder erg kan worden door de eigenaar.
Als de eigenaar de angst bevestigd, wordt het erger.
Als de eigenaar telkens lijn trekt bij het zien van een andere hond wordt het ook erger.
Als een eigenaar de hond gaat afleiden zou het minder kunnen worden.

En niet altijd kan je er denk ik als eigenaar wat aan doen. Soms hebben honden zulke slechte ervaringen of is het in aanleg al zo mis, of de combinatie dat je kan doen wat je wil.. maar dat het niet mag baten....
In ieder geval, dat denk ik.

Zoek stok! schreef:Wat me opvalt...als iemand schrijft dat z'n hond bang is voor andere honden door bijv. een vervelende ervaring, wordt de eigenaar altijd gewezen op de invloed van z'n eigen gedrag. Doordat de eigenaar bepaalde signalen afgeeft, zou de hond bang worden.

Aan de andere kant lees ik ook regelmatig dat honden agressief reageren op andere honden, maar dan komt het ineens door de ervaringen alleen. De hond in kwestie is bijv. een aantal keer in de poten gebeten door een klein hondje en reageert nu agressief op andere kleine hondjes.

Het zijn toch alletwee reacties van honden op andere honden, hoe kan het nou dat het ene volgens mensen zo ingegeven wordt door de baas en het andere niet? Daar verbaas ik me over.

En kan een hond niet gewoon uit zichzelf angstig aangelegd zijn? Net zoals een hond ook hond-agressief aangelegd kan zijn? En zo niet, waarom dan niet?

De achterliggende gedachte mbt mijn vraag is eigenlijk het gedrag van Tara (buurthondje) waar ik een tijdje geleden over schreef. Ik dacht ook altijd dat angst na een incident erg door de baas beinvloed werd, maar ik wist helemaal niet van Tara's angst tot ze het figuurlijk in haar broek deed voor een herder. Ik kan dus onmogelijk signalen afgegeven hebben. Ik ben daar dus eens over na gaan denken, hoe dat nou zit met agressie en angst en de invloed van de baas.

Interessante discussie....

Lizzy is een buitenlandertje....toen ze twee jaar geleden bij ons kwam was ze eigenlijk bang voor alles en iedereen (volgens de stichting waar ze vandaan kwam was ze in het verleden mishandeld)...bij elke onverwachte beweging dook ze letterlijk in elkaar...Wij hebben haar altijd lekker haar gang laten gaan....reageerde ze angstig, dan (afhankelijk van de situatie) negeerde we haar of probeerde we haar af te leiden...

Wat we echter ook deden (negeren of afleiden dus)...commentaar van anderen was er altijd wel eigenlijk. Dan waren we weer te lief....dan weer te hard omdat het zielig was als we haar negeerde....

Wij hebben alle adviezen/commentaren naast ons neergelegd en zijn met haar omgegaan op de manier die voor ons goed voelde...nu twee jaar later....reageert ze steeds minder angstig op nieuwe situaties en herstelt ze ook steeds sneller...agressie hebben we bij haar nooit gezien. Wel duikt ze bij het zien van sommige honden nog steeds in elkaar en laat dan zelfs haar urine lopen. Toch zoekt ze juist die honden steeds vaker zelf op...en gaat ze nog steeds "vooruit"...

Ik ben van mening dat haar 'angst' echt niet voor komt uit de manier hoe we met haar omgaan...integendeel...ik vind juist (en misschien is dat wel heel arrogant gedacht ) dat ze juist door ons gedrag steeds stabieler begint te worden! Wat anderen vinden van de manier hoe wij met haar 'angst' omgaan vinden...is voor ons helemaal niet belangrijk!

Some-one schreef:Ik ben van mening dat haar 'angst' echt niet voor komt uit de manier hoe we met haar omgaan...integendeel...ik vind juist (en misschien is dat wel heel arrogant gedacht ) dat ze juist door ons gedrag steeds stabieler begint te worden! Wat anderen vinden van de manier hoe wij met haar 'angst' omgaan vinden...is voor ons helemaal niet belangrijk!

Ik geloof ook absoluut dat angst wel beinvloedbaar is. Maar ik denk ook dat er een 'basis' in de hond zelf kan zitten. Waar de ene hond niet heet of koud wordt van vijf op hem af stormende honden, schiet de andere in de stress en kiest het hazenpad. En dat hoeft volgens mij niet door slechte ervaringen te komen, maar ik ben daarin erg benieuwd naar andere meningen.

En om die lijn door te voeren, lijkt het mij ook dat agressie beinvloedbaar is door het gedrag van de baas, maar er ook een basis in de hond kan zitten.

Bij DuCain zit het erin, en is er gelukkig alweer een heleboel uit
Maar ik moet echt bewust eromdenken, dat ik het gedrag niet ga versterken, ik lijn hem ook afentoe zomaar aan, niet alleen maar als er een hond komt.
als er een hek tussen zit, vind ik het een prima gelegenheid om hem lekker te laten gaan(dan vind hij het niet eng, kan hij kennis maken )

maar ik betrap me erop als ik niet kan uitwijken, dat ik zelf knap benauwd word(en dan ga ik over op het niet trekken beleid), riem strak achteruit lopen , enz.

doe ik namelijk ook als er een leuke hond aankomt, of als hij gewoon trekt, weer aandacht voor mij belonen.
uit zijn plaat gaan is gewoon standaard foei en, dicht bij me houden

maar dus niet kort houden, als hij een hond ziet(heeeeel bewust niet)

Zoek stok! schreef:

Some-one schreef:Ik ben van mening dat haar 'angst' echt niet voor komt uit de manier hoe we met haar omgaan...integendeel...ik vind juist (en misschien is dat wel heel arrogant gedacht ) dat ze juist door ons gedrag steeds stabieler begint te worden! Wat anderen vinden van de manier hoe wij met haar 'angst' omgaan vinden...is voor ons helemaal niet belangrijk!

Ik geloof ook absoluut dat angst wel beinvloedbaar is. Maar ik denk ook dat er een 'basis' in de hond zelf kan zitten. Waar de ene hond niet heet of koud wordt van vijf op hem af stormende honden, schiet de andere in de stress en kiest het hazenpad. En dat hoeft volgens mij niet door slechte ervaringen te komen, maar ik ben daarin erg benieuwd naar andere meningen.

En om die lijn door te voeren, lijkt het mij ook dat agressie beinvloedbaar is door het gedrag van de baas, maar er ook een basis in de hond kan zitten.

Ik denk dat zowel angst als agressie beïnvloedbaar is, maar ook niet meer dan dat.
Een in aanleg superlieve hond zal je nauwelijks agressief krijgen, een in aanleg enorm stabiele hond ook niet angstig.

Verder blijft elke hond een apart verhaal.
Moritz was bijna zeker te zeggen ook mishandeld (gevonden op straat in Athene). Toch was hij in aanleg absoluut niet agressief, alleen als hij in een positie gebracht/gedwongen werd waar hij niet kon vluchten, kon hij bijten.
In het asiel in Athene zat hij eerst tussen een groep jonge honden, zo'n 60 stuks. Hier was hij altijd 'de lul' en werd daarom in de groep oudere honden gezet, waar het prima ging. Toch was hij nooit bang voor honden en supersociaal met elke soort hond.

Kortom: ik denk dat de basis, de aanleg het allerbelangrijkste is. Daarnaast komt dan inderdaad nog de invloed van de mens om de hoek kijken die een al wat angstige aangelegde hond makkelijker angstiger kan krijgen een een al wat agressief aangelegde hond, makkelijker agressief kan krijgen.

Hoewel ik niet weet hoe ze in hun eerste twee jaar zijn opgevoed, wijt ik sommig gedrag zeker aan karakterverschillen. Luna is over het algemeen veel nerveuzer, schrikkeriger en heeft veel meer bevestiging nodig dan Pardouffe.
Luna heeft nog steeds de gewoonte om vanaf een afstand naar "gevaar" te blaffen, of dat nou een grotere hond is of een omgevallen boom.
Het is in de loop der jaren wel veel minder geworden, maar het blijft een opgewonden standje die niet van verandering, verrassingen of onverwachte zaken houdt.

Caro. schreef: Ik denk dat zowel angst als agressie beïnvloedbaar is, maar ook niet meer dan dat.
Een in aanleg superlieve hond zal je nauwelijks agressief krijgen, een in aanleg enorm stabiele hond ook niet angstig.

Kortom: ik denk dat de basis, de aanleg het allerbelangrijkste is. Daarnaast komt dan inderdaad nog de invloed van de mens om de hoek kijken die een al wat angstige aangelegde hond makkelijker angstiger kan krijgen een een al wat agressief aangelegde hond, makkelijker agressief kan krijgen.

Ja zo denk ik er ook over.

Ik heb honden gekend waar de vreselijkste dingen mee waren gebeurd en die toch nog de allerliefst waren gebleven en de rust zelve en zo ken ik ook honden waar relatief veel minder mee was gebeurd wat nerveuze wrakken waren geworden.
Het omgaan ermee van de baas is zeker wel belangrijk maar zegt niet alles de aanleg is ook zeer bepalend