Het HondenForum

Bij mijn werk in de straat loopt met regelmaat een man met een zeer oud hondje (19 (!) ben ik inmiddels achter), deze hond hoort en ziet niets meer, heeft een dronkemansloopje en valt hierdoor steeds bijna om, is zo mager dat je alleen maar botjes ziet, trekt met regelmaat zijn achterpootjes op in een soort van pijnlijke huppel en trilt continu verschrikkelijk over het hele lijfje.

De man in questie geeft aan dat het hondje nog volop geniet van zijn leven en geen pijn heeft (wat ik zelf ernstig betwijfel). Ik begrijp dat deze man erg gek is met zijn hond...dus ondanks mijn twijfels begrijp ik de man ergens wel..maar waar ligt voor jullie de grens? Ik bemerk bij mijzelf dat ik het erg moeilijk vind daar een sterke mening over te hebben...

Voor mij ligt de grens eigenlijk vrij helder. De hond moet nog honds kunnen wezen. Dat wil zeggen dat ze geen pijn heeft die niet meer te helpen is, nog plezier heeft in het leven.

Als dat er niet is, is het einde verhaal voor mij.

Gaia schreef:Voor mij ligt de grens eigenlijk vrij helder. De hond moet nog honds kunnen wezen. Dat wil zeggen dat ze geen pijn heeft die niet meer te helpen is, nog plezier heeft in het leven.

Als dat er niet is, is het einde verhaal voor mij.

Zo denk ik er ook over.
Mijn zus loopt ook veels te lang door met haar oude hondje,die in mijn ogen nog maar weinig levenskwaliteit heeft.

Gaia schreef:Voor mij ligt de grens eigenlijk vrij helder. De hond moet nog honds kunnen wezen. Dat wil zeggen dat ze geen pijn heeft die niet meer te helpen is, nog plezier heeft in het leven.

Als dat er niet is, is het einde verhaal voor mij.

Hier hetzelfde.
Een hond moet een hondwaardig bestaan kunnen leven. Als dat om de één of andere reden niet meer kan of een hond gaat lijden, dan is er bij mij een grens bereikt.

Hier ben ik het zelf dus ook mee eens, maar mss is mijn start niet helemaal goed.
Deze man gaat ervan uit dat deze hond nog een hondwaardig bestaan heeft, terwijl ik er heel anders tegenaan kijk..
dus wie bepaald die grens dan uiteindelijk?
Blijkbaar ligt dit dus echt bij de eigenaar en vanuit zijn eigen kijk op een hondwaardig bestaan. Tevens lijkt het er bij deze man op dat hij de hond niet wil missen..maar als ik de hond zie lopen (nou ja...lopen?), vind ik het ronduit triest en heb vreselijk medelijden met hoe dit hondje nog leeft...

De baas bepaalt waar de grens ligt
Soms krijg hij daarbij een zetje van de DA (die iets meedeelt om "over na te denken").
Maar de baas beslist altijd en overal.

ik denk dat dat heel moeilijk ligt Nu zeg je dit is de grens, maar in de praktijk werkt het anders, je neemt alle keren afscheid van een beetje, en dan ga je het weer accepteren zoals het is.

Jij ziet dat hondje niet zo vaak, maar de baas ziet alle dagen heus wel dat het minder wordt, maar dat is gelijdelijk aan gegaan.
ik heb dat met ons vorige hondje ook meegemaakt, en het ging alle keren minder, en dat accepteerde we ook, ook de bloedneuzen op het eind, de diarree, end at ie blind was bijna, en doof en bijna geen tanden meer had enz.enz.,hij was nog blij enz.

de grens was toen hij door zijn poten zakte en zijn urine liet lopen. toen zijn we per direkt naar de DA gegaan voor de laatste prik.

wat ik met een lang verhaal probeer te zeggen , het is niet altijd een duidelijke grens

Moeilijke vraag...
Ja in het asiel-pension waar ik werkte kwam een keer een stokoude teckel. Het beestje moest opgetild worden om naar het losloopveld te gaan, mocht daar een paar minuutjes blijven en moest daarna weer naar binnen. Ze kon nauwelijks meer lopen en was hetzelfde verhaal als bij jou verhaal TS. Maar de oudere man vond ook nog dat het beestje jaren meekon, maar bij het uitlaten kon ze nauwelijks de man bijbenen.
De grens lijkt me dus erg moeilijk.. in ieder geval vind ik dat je een dier niet onndig veel pijn moet laten lijden, als er niets meer aan te doen is.
Het blijft in ieder geval een moeilijke beslissing.

Dat is per mens verschillend Ik vond dat wij telaat waren,en mijn man vond het veels te vroeg

Pepie schreef:Dat is per mens verschillend Ik vond dat wij telaat waren,en mijn man vond het veels te vroeg

klopt, een wijze uitspraak

Ik denk dat je bij je eigen dieren heel vaak te laat beseft dat het mooi geweest is, terwijl je bij anderen meestal wel objectief kan zijn.

Ik denk dat het lastiger is als de ouderdom stapje voor stapje intreed. Kan me voorstellen dat je je dan ook zelf langzaam aanpast. Ik bedoel dat je er dan misschien 'blind' voor bent.
Wanneer je hond 'ineens' dermate klachten krijgt dat het niet langer meer kan is zo'n beslissing zichtbaarder voor een baas.

Ik heb (gelukkig) nooit voor die beslissing gestaan met mijn greyhound, die moest gehecht nadat hij gebeten was en werd niet wakker uit de narcose. 'easy way out' en ik had er wel vrede mee...hij was 13 en nog happy, maar dat had geen jaren meer geduurd.

Ik heb het 7 jaar geleden met mijn kat gehad. Hij was 16 jaar maar op.
Ik kwam thuis, hij keek me aan en ik las in zijn ogen dat het genoeg geweest was. Naar de dierenarts gegaan en nog dezelfde avond is hij ingeslapen Die kat betekende heel veel voor me maar ik heb in zijn belang besloten en ik weet zeker dat ik dat bij mijn hond ook zal doen.

Ik ben er vrij streng in; als de hond geholpen moet worden met lopen, of regelmatig pijn heeft (meer dan 50% van de tijd), of niet meer normaal kan bewegen, is bij mij de koek op. Ik ga niet een hond laten pijn lijden, of zich ellendig voelen omdat ik er geen afstand van kan nemen.
Onze oudje is bvb 12 en half, ze wandelt nog om de dag anderhalf uur, rennen kan ze ook nog als ze er zin in heeft, ze doet nog behendigheid en kan zich meer dan goed duidelijk maken tegenover het jongere spul, en ze heeft geen medische problemen buiten een beetje staar in de ogen, dus zo vind ik het prima, ook als ze over een jaar gewoon wandelingen van een half uurtje doet zonder moeite. Begint ze echter te zwaaien op d'r poten en te trillen en wordt ze broodmager dan is het klaar. Mara ik hoop dat ze nog een jaar of 5 meegaat...

Ik denk dat die grens gewoon heel erg persoonlijk.
Ik wil dat mijn hond een fijn leven heeft, als hij pijn heeft, heb ik het ook.
En als hij gewoon niet meer kan en op is, dan vind ik het mooi geweest. Ik ben zo blij dat honden niet, zoals mensen, een oneerbiedig bestaan hoeven te lijden.
Ik kan daar echt om huilen als ik oude mensen zie, die alleen nog maar kunnen liggen, pijn hebben, niets meer kunnen, maar gewoon omdat hun hart blijft kloppen (met nog de nodige medicijnen ed) moeten blijven leven.

Ik ben zoo blij dat ik dat mijn dieren niet hoef aan te doen.

ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Voor mij is het moment daar als ik het in de ogen kan lezen dat de hond/kat dat het niet meer hoeft. En geloof me, als betrokken eigenaar kun je dat echt zien.
Zolang ze nog lekker eten, kwispelen als ze je zien (hond) of op je schoot willen liggen om lekker te kroelen (kat), dan is er nog kwaliteit van leven.
Ik denk dat je zelf in je hart wel voelt wanneer het tijd is en de keren dat ik die beslissing heb moeten nemen, is naar mijn gevoel op de juiste tijd gedaan. Al is het niet altijd te beredeneren, naar mijn gevoel heb ik nooit te vroeg of te laat dat besluit genomen.

goed onderwerp dit
mijn ouders zitten met een soortgelijk dilemma,
hun hond (kruising herder) is bijna 12 jaar oud, lichamelijk takelt hij af, hij heeft overal op zijn lijf bulten. goedaardig, dat wel, maar ze zitten m aardig in de weg.
af en toe lijkt het alsof ie een nekhernia heeft, na een tijdje spelen heeft hij de volgende dag zo'n last van zijn nek dat omhoog kijken al pijnlijk is.
ook heeft hij regelmatig na een wandeling zo'n pijn in zijn achterpoten (misschien een vorm van hd, maar dat is nooit onderzocht) dat ie soms echt moeite heeft met opstaan.

wat een verhaal denk je als je dit zo leest, dan is het verhaal duidelijk.
maar het geval is dus dat hij ontzettend veel zin heeft om te leven!
hij wil altijd spelen, vind wandelen heerlijk, hij is nog altijd vrolijk. hem nu laten inslapen is gewoon oneerlijk!

zijn geest wil maar al te graag, maar zijn lichaam werkt niet mee...
mn ouders doen veel om het hem zo fijn mogelijk te maken, goed (vers) voer, glucobest, maatregelen als geen trap meer lopen, aangelijnd wandelen en de momenten dat ie echt even wil spelen of zwemmen etc moeten goed worden uitgekiend

wat doe je in zo'n geval?als de geest (duidelijk!) wel wil, maar het lijf niet?

lieke schreef:Voor mij is het moment daar als ik het in de ogen kan lezen dat de hond/kat dat het niet meer hoeft. En geloof me, als betrokken eigenaar kun je dat echt zien.
Zolang ze nog lekker eten, kwispelen als ze je zien (hond) of op je schoot willen liggen om lekker te kroelen (kat), dan is er nog kwaliteit van leven.
Ik denk dat je zelf in je hart wel voelt wanneer het tijd is en de keren dat ik die beslissing heb moeten nemen, is naar mijn gevoel op de juiste tijd gedaan. Al is het niet altijd te beredeneren, naar mijn gevoel heb ik nooit te vroeg of te laat dat besluit genomen.

helemaal eens

bri schreef:goed onderwerp dit
mijn ouders zitten met een soortgelijk dilemma,
hun hond (kruising herder) is bijna 12 jaar oud, lichamelijk takelt hij af, hij heeft overal op zijn lijf bulten. goedaardig, dat wel, maar ze zitten m aardig in de weg.
af en toe lijkt het alsof ie een nekhernia heeft, na een tijdje spelen heeft hij de volgende dag zo'n last van zijn nek dat omhoog kijken al pijnlijk is.
ook heeft hij regelmatig na een wandeling zo'n pijn in zijn achterpoten (misschien een vorm van hd, maar dat is nooit onderzocht) dat ie soms echt moeite heeft met opstaan.

wat een verhaal denk je als je dit zo leest, dan is het verhaal duidelijk.
maar het geval is dus dat hij ontzettend veel zin heeft om te leven!
hij wil altijd spelen, vind wandelen heerlijk, hij is nog altijd vrolijk. hem nu laten inslapen is gewoon oneerlijk!

zijn geest wil maar al te graag, maar zijn lichaam werkt niet mee...
mn ouders doen veel om het hem zo fijn mogelijk te maken, goed (vers) voer, glucobest, maatregelen als geen trap meer lopen, aangelijnd wandelen en de momenten dat ie echt even wil spelen of zwemmen etc moeten goed worden uitgekiend

wat doe je in zo'n geval?als de geest (duidelijk!) wel wil, maar het lijf niet?

Dat kan je alleen als baasje echt bepalen denk ik...
Als hij echt nog geniet.. dan zou ik hem nog niet in laten slapen denk ik..

Ik ben dit onderwerp gestart omdat ik dit hondje een aantal malen heb zien lopen (nu ja, lopen...). Zelf heb ik meerdere malen met katten een moeilijke beslissing moeten nemen, omdat de kat geen leuk en een pijnlijk leven had. Bij 2 van de 3 katten die ik in de afgelopen jaren heb laten inslapen, heeft de dierenarts tegengewerkt.
Bij de 1e bleek de koek 2 weken na DA-bezoek(waar een zoutoplossing werd ingespoten met de woorden "hier gaat ze het nog een hele tijd op doen") echt op en is de kat een zeer pijnlijke, trage dood gestorven, dit gebeurde s'nachts en DA wilde niet komen (en dat wil ik nooit weer meemaken en ben hier nooit weer naartoe gegaan).
Bij de 2e heeft het nog een half jaar geduurt voordat DA instemde. Toen laatste (19) ingeslapen was, zij de DA "je hebt wel gelijk gehad, maar ik heb aan mezelf en de praktijk gedacht, we hebben bijna nooit zulke oudjes". Ook bij die DA ben ik nooit weer geweest...
Dus er wordt hier wel gezegd dat de keuze bij de eigenaar ligt, maar dan moet de DA ook nog mee willen werken...de eigenaar ziet over het algemeen beter of een dier leidt of niet, voor de DA is dit een momentopname.

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Nou vind ik dit nog al een risky verygelijking.

Het is namelijk zo dat als een hond dement word ze nog prima een hondswaardig bestaan kan hebben. Mijn eerste hond was 11, daarbij was ze dement, begon ze blind te worden, reuma en had atrose in de rug. Echter ze speelde nog dagelijks met andere honden, leek geen pijn te hebben behalve als ze opstond.

Een week na haar 11de verjaardag begon ze ontzettend aan de diaree te raken en heb ik alles geevalueert. Objectief naar gekeken samen met de dierenarts. Die zei zelf, "ze is gewoon op".

Persoonlijk vind ik dat je soms zo objectief mogelijk moet kijken. Is de hond nog in staat om af en toe (al is het niet lang) nog even te spelen? Of zie je nog het plezier in d'r ogen. Is dat er niet meer, ja dan is het over. En ja, dat is baas afhankelijk.

Ik heb ook een golden retriever gezien die alleen nog heel sloom kon lopen. Hij had geen pijn, maar hij kon alleen nog een blokkie om het huis. Dan was ze gewoon op en kon hij niet verder meer met z'n 18 jaar! Dat was het. Binnen sliep hij of zat hij voor zich uit te turen. Dan vind ik het persoonlijk gewoon het einde. Die hond was alleen doof en heeft daar nog jaren vrolijk mee rond gelopen zonder enige problemen.

ij zou hem dan ook nog niet in laten slapen
waarom wel
hij geniet nog van het leven en van de baasjes
ik zou dan wel kijken of je eventueel met medicijnen zijn lichaam nog een beetje op kunt peppen


maar als hij zelf niet meer geniet (en dat zie je wel aan je hond)
dan is het over voor beide

Hanneke2 schreef:Ik denk dat je bij je eigen dieren heel vaak te laat beseft dat het mooi geweest is, terwijl je bij anderen meestal wel objectief kan zijn.

Dat denk ik ook Mijn moeder heeft recent eén van haar hondjes moeten laten inslapen en daarbij had ik twee dagen eerder al zoiets van; we kunnen nu beter stoppen. Nero was heel erg ziek en mijn moeder wilde alles proberen wat er te proberen was en hem heel veel tijd geven om op te knappen, heel logisch. De dierenarts wilde Nero ook liever niet verder meer gaan behandelen de dag dat hij is ingeslapen omdat hij zeker wist dat Nero niet meer op zou knappen. In dat opzicht heeft de dierenarts een adviserende rol gehad.

De eigenaar zelf zal beslissen en een dierenarts kan een adviserende rol spelen.

Gaia schreef:

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Nou vind ik dit nog al een risky verygelijking.

Het is namelijk zo dat als een hond dement word ze nog prima een hondswaardig bestaan kan hebben. Mijn eerste hond was 11, daarbij was ze dement, begon ze blind te worden, reuma en had atrose in de rug. Echter ze speelde nog dagelijks met andere honden, leek geen pijn te hebben behalve als ze opstond.

Een week na haar 11de verjaardag begon ze ontzettend aan de diaree te raken en heb ik alles geevalueert. Objectief naar gekeken samen met de dierenarts. Die zei zelf, "ze is gewoon op".

Persoonlijk vind ik dat je soms zo objectief mogelijk moet kijken. Is de hond nog in staat om af en toe (al is het niet lang) nog even te spelen? Of zie je nog het plezier in d'r ogen. Is dat er niet meer, ja dan is het over. En ja, dat is baas afhankelijk.

Ik heb ook een golden retriever gezien die alleen nog heel sloom kon lopen. Hij had geen pijn, maar hij kon alleen nog een blokkie om het huis. Dan was ze gewoon op en kon hij niet verder meer met z'n 18 jaar! Dat was het. Binnen sliep hij of zat hij voor zich uit te turen. Dan vind ik het persoonlijk gewoon het einde. Die hond was alleen doof en heeft daar nog jaren vrolijk mee rond gelopen zonder enige problemen.

de hond van me moeder is nu 17 bijna 18 jaar en die heeft precies het zelfde als jou hondje heeft gehad, die is nu dus ook dement maar dat beest zijn helle houding is veranderd ze is echt niet leuk meer doet lelijk tegen andere honden wil alleen nog maar eten kortom echt een vervelend beest geworden.
dat komt toch echt door de dementie, blindheid en doofheid en al is ze nog zo iritant ze krijgt geen spuitje want ze doet het verder nog prima.

faya schreef:

Gaia schreef:

faya schreef:ik ben het met jullie eens dat dieren geen pijn moeten lijden, maar dat een hond moeilijk loopt wil nog niet zeggen dat het pijn doet.
dan vind ik ook nog bejaarde en dementen mensen geef je toch ook geen spuitje omdat ze oud, lelijk en het lichaam gebrekkig gaat doen?
waarom een hond of zoiezo een dier dan wel?

Nou vind ik dit nog al een risky verygelijking.

Het is namelijk zo dat als een hond dement word ze nog prima een hondswaardig bestaan kan hebben. Mijn eerste hond was 11, daarbij was ze dement, begon ze blind te worden, reuma en had atrose in de rug. Echter ze speelde nog dagelijks met andere honden, leek geen pijn te hebben behalve als ze opstond.

Een week na haar 11de verjaardag begon ze ontzettend aan de diaree te raken en heb ik alles geevalueert. Objectief naar gekeken samen met de dierenarts. Die zei zelf, "ze is gewoon op".

Persoonlijk vind ik dat je soms zo objectief mogelijk moet kijken. Is de hond nog in staat om af en toe (al is het niet lang) nog even te spelen? Of zie je nog het plezier in d'r ogen. Is dat er niet meer, ja dan is het over. En ja, dat is baas afhankelijk.

Ik heb ook een golden retriever gezien die alleen nog heel sloom kon lopen. Hij had geen pijn, maar hij kon alleen nog een blokkie om het huis. Dan was ze gewoon op en kon hij niet verder meer met z'n 18 jaar! Dat was het. Binnen sliep hij of zat hij voor zich uit te turen. Dan vind ik het persoonlijk gewoon het einde. Die hond was alleen doof en heeft daar nog jaren vrolijk mee rond gelopen zonder enige problemen.

de hond van me moeder is nu 17 bijna 18 jaar en die heeft precies het zelfde als jou hondje heeft gehad, die is nu dus ook dement maar dat beest zijn helle houding is veranderd ze is echt niet leuk meer doet lelijk tegen andere honden wil alleen nog maar eten kortom echt een vervelend beest geworden.
dat komt toch echt door de dementie, blindheid en doofheid en al is ze nog zo iritant ze krijgt geen spuitje want ze doet het verder nog prima.

Het verschil met de hond van je moeder en mijn airedale was dat ze nog heel sociaal was en echt lol had in het leven. Ze speelde nog, ze maakte soms nog gekke sprongen. Zelfs op de dag dat ik haar liet inslapen speelde ze nog even. Echter ze had pijn die niet meer te verhelpen was.

Kijk waarneer je de knoop door hakt is echt puur persoonlijk. Een hond die "vervelend" wordt. Daar ga ik eerst naar kijken waarom die vervelend wordt. Is ze bang vanwege de blindheid of blindheid? Of is het puur die dementie?

Ik weet niet wat ik gedaan had in de situatie van je moeder, puur omdat ik de hond niet kan zien. Als ze geen lol meer heeft of pijn heeft. Ja, dan is het echt voor mij einde verhaal.

Sassie schreef:Ik heb het 7 jaar geleden met mijn kat gehad. Hij was 16 jaar maar op.
Ik kwam thuis, hij keek me aan en ik las in zijn ogen dat het genoeg geweest was. Naar de dierenarts gegaan en nog dezelfde avond is hij ingeslapen Die kat betekende heel veel voor me maar ik heb in zijn belang besloten en ik weet zeker dat ik dat bij mijn hond ook zal doen.

Maar dan zie je het zelf en kun je die beslissing nemen. Dat had ik ook bij m'n kat Kiddy die 17 is geworden. Op 1 dag was het echt ineens op.

Maar ik denk dat het zo moeilijk is. Ik heb tegen m'n vrienden gezegd van als het zover is (hopelijk nog jaren te gaan) zeg het dan tegen mij.

Hier was ook 'n man met 'n teckel die echt helemaal op was, maar hij kon het nog niet. Nu 3 weken geleden is hij ingeslapen, had eigenlijk eerder gemoeten, maar hij kon het niet. Ik denk als het je eigen dier is, beslis je niet zo met je verstand.

lieke schreef:Voor mij is het moment daar als ik het in de ogen kan lezen dat de hond/kat dat het niet meer hoeft. En geloof me, als betrokken eigenaar kun je dat echt zien.

Ja, idd, je kunt er niet naast kijken. En als je rationeel alles consequent op een rijtje zet, kom je vanzelf tot het besluit hoe moeilijk het emotioneel ook is.

wel heel moeilijk voor die man, want hij moet dit beslissen en dat kunnen er een heleboel niet.
Het is dan erg egoistisch, maar zie dàt maar eens uit zijn hoofd te praten.

Heel zielig en dan zou ik hem lekker meer thuis houden dan steeds weer die wandelingen

Gittje schreef:

lieke schreef:Voor mij is het moment daar als ik het in de ogen kan lezen dat de hond/kat dat het niet meer hoeft. En geloof me, als betrokken eigenaar kun je dat echt zien.

Ja, idd, je kunt er niet naast kijken. En als je rationeel alles consequent op een rijtje zet, kom je vanzelf tot het besluit hoe moeilijk het emotioneel ook is.

Hier ben ik het mee eens inderdaad.
Ik had voordat ik de beslissing voor het eerst genomen heb om een hond in te laten slapen altijd twijfels, wanneer is het zo ver dat je de knoop door moet hakken.
Toen onze Mechelaar een jaar of 10 was, begon ze wat te kwakkelen, ze kreeg wat staar, hoorde steeds wat minder, haar achterhand werd zwakker en ze werd zichtbaar echt oud. Maar plezier had ze nog, ze at goed en liep op haar manier (rustig aan dus) nog gewoon de wandelingen mee. Later zijn we de wandelingen met haar wat korter gaan maken, maar nog steeds ging haar staart heen en weer en had ze plezier.
Pas toen ze 14 jaar en 4 maanden was, kon ze niet meer. Ze heeft nooit gepiept van de pijn bij het opstaan, maar haar blik werd gewoon anders, en de laatste dag van haar leven heeft ze niet meer gegeten, en kwam ze zonder hulp niet overeind. Ze had die ochtend ook hele rare ontlasting en had gebraakt, waar ook ondefinieerbare dingen in zaten.
Die dag besloten we haar te laten inslapen, het was goed zo.
Toen ze in de benen moest om richting dierenarts te gaan, piepte ze voor het eerst bij het opstaan, en had duidelijk pijn. Dat was voor mij de bevestiging dat het inderdaad het juiste moment was.

Ik wil hier eigenlijk mee aangeven, dat de eigenaar degene is die nadat de hond ingeslapen is verder moet, en op het moment dat de eigenaar nog niet toe is aan inslapen, dan vind ik niet dat anderen hem moeten proberen te overtuigen van het tegendeel. Als je als eigenaar de beslissing neemt op het moment dat jij er zelf klaar voor bent, kun je er achteraf vrede mee hebben (of krijgen na verloop van tijd). Als de beslissing je opgedrongen is zal je daar misschien achteraf spijt van krijgen.

In het geval van het oude hondje dat de TS buiten tegenkomt is het natuurlijk ook nog eens een momentopname, je ziet het hondje niet 24 uur per dag, iets wat de eigenaar wel doet. Dus ik denk dat je als buitenstaander maar beperkt zicht hebt op de algehele toestand van het hondje.