Zit jij er wel eens doorheen?

[dagmar88]

Die paniek gaat nl vaak over in protest en vervolgens in acceptatie. En als je daar bent is je hond zoveel beter af dan wanneer je blijft klooien en doen en het nooit duidelijk wordt bij de hond dat dingen een feit zijn. Dat is nl wat het moet zijn. Waarom zou je protesteren en panieken om iets wat eenmaal zo is. Elke keer dat de hond erdoor komt voelt hij dat het leven niet op houd als hij dit doormaakt.

Precies.

Hij kan nu na een paar keer (na een stuk wandelen) met korf taakjes uitvoeren (op muurtjes springen, pootje geven), heeft op een meter afstand naar twee kleuters met een basketbal staan kijken en ik kon met die jongetjes praten zonder dat hij en stuip kreeg.
Hij snapt dat ik hem z'n tanden heb afgepakt en dat flippen niets meer doet.
Er gaat een wereld voor hem open. Voor mij ook. Gisteren zag ik op de terugweg zomaar overdag, met fietsers, auto's, mensen en honden om ons heen (heel eventjes) mijn vrolijk huppelende ontspannen hondje

Het heeft wel vijf jaar geduurd om op dit punt te komen, maar dan heb je ook wat.

[Manuma]

Bij Cody en Uma kun je wel spreken van een extreme angst en ik heb hen altijd geconfronteerd met hun angsten. Uma gaat mee naar winkels, groepswandelingen, verjaardagen etc, en daar leert ze dat niemand haar wat aan zal doen. Cody was heel bang van harde geluiden dus we gingen expres langs harde geluiden lopen net zolang tot hij dacht saaaahaaaaai!
Meestal doe ik alles op hun tempo maar ik geef ze ook wel eens een duwtje in de rug hoor. Durf jij die trap niet af, is goed, maar de enige optie is voorwaarts en je loopt geen pas naar achter. Ik sta dan al beneden en heb de hond aangelijnd, ik blijf beneden en ik doe mijn ding en zodra de hond naar achter loopt houd ik de lijn vast, dus krijgt de hond druk. Soms kan een hond dan even helemaal in de GODVERREDOMME KUT-stand gaan maar dan nog steeds wacht ik af. En eigenlijk na zo'n moment is het al-tijd goed geweest.
Ik moet zeggen dat ik dit ook wel echt mee heb genomen uit het werken met paarden. Als je elk dagelijks wissewasje serieus moet gaan nemen sta je morgen nog met niks. Duidelijk, vastberaden en vol zelfvertrouwen vertel je ze dat het heus wel kan. Een dier van 600 kg in paniek ga jij niet tegenhouden en toch heb ik ze altijd over die drempel gekregen zonder fysiek geweld. Gewoon even die hersenen aan het werk zetten. Naar achter kun je niet, opzij ook niet en terug al helemaal niet. Naar voren is de enige optie en ik wacht net zolang tot je die ellendige voet naar voren zet. Zodra die ene voet verzet is, is het over. Die angst of blokkade of wat dan ook, die is weg. Dan heb ik niet gewonnen, maar dat dier.

Als ik mee was gegaan in al Uma's angsten liep ze nu nog steeds niet op stoepen, was ze altijd alleen bij ons, hadden wij een solitair bestaan en liep ze altijd aangelijnd.

Het enige wat me tot nu toe nog niet gelukt is zijn die stomme balonnen. Manu is nergens bang voor, maar balónnen. Dat kan niet hoor.

[DeDiana]

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Dit ben ik dan weer niet met je eens. Bij Oor in ieder geval werkt het precies andersom. Zij is bijvoorbeeld over de jaren minder bang geworden voor de stofzuiger doordat ik haar altijd in een andere kamer leg, en zij dan weet dat ik niet met de stofzuiger bij haar in de buurt kom. Ook bij mensen is het zo dat het gevoel van controle angst verkleint. Kijk bijvoorbeeld hoe angsttandartsen dat doen. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dat voor honden niet precies zo werkt.

Hier ben ik het echt niet mee eens. Als je een hond laat vluchten voor iets waar hij bang voor is wordt die angst veel groter. Ik liep in het begin vast bij Bas op wegrennen voor hardlopers en niet langs auto's durven waar iemand in zat. Ze stond stokstijf en liep geen pas meer. Of als er een hardloper van achter kwam rende ze heel hard vooruit en weg. Ik heb dat aangezien en op een moment vond ik het eng worden. Ze raakte dan zo in paniek dat ze ook voor mij weg ging rennen als ik haar achterna ging omdat ze bv een weg op wilde rennen. Toen ik daarna zag dat ze die angst kreeg heb ik haar aangelijnd en ben ik dat gaan negeren. Dus meetrekken en net doen alsof ze niet bestond. Schouders naar achteren en zelfverzekerd. Het was practisch meteen over toen er twee hardlopers langs waren gerend en niks deden en ook die stilstaande auto's was meteen over toen ik haar er langs trok en ze dat overleefd had

Honden die bang zijn en die kunnen vluchten staan totaal niet meer open om ergens mee te dealen. Staan op flight modus en doen alles om het gevaar te vermijden.

Misschien bedoel je het anders? Ik ben zelf ook bang voor de tandarts geweest. Ging dus echt niet. Kon dat vermijden. Tot de dag dat ik extreem kiespijn had. Ik moest wel gaan want met een ontstoken kies wil je haast dood. Ik lag wakker in bed en crepeerde haast. Dus gegaan en wat viel dat mee.... Angst is meteen weg omdat ik hem gedwongen onder ogen kwam. Al die jaren dat ik het kon ontvluchten of vermijden deed ik dat ook en had ik bijna panische angst voor de tandarts ontwikkeld.

Ik denk dat ik wel snap wat Mijke bedoelt en ook wat jij bedoelt Ik ben het er helemaal mee eens dat je hond in paniek laten vluchten niet werkt, dat bevestigt voor de meeste honden inderdaad alleen maar de angst. Maar ik voorkom liever gewoon helemaal die paniek, zonder verder ook maar iets te forceren. Dus ik ga rustig met de hond samen kijken op de afstand waarop hij nog niet bang is of in paniek, maar de trigger al wel heeft gesignaleerd. Van daaruit werk ik op het tempo van de hond naar steeds dichterbij, maar dus altijd met een kalme en bereikbare hond (evt, in combinatie met counter conditioneren). Ik zal mijn hond nooit zomaar ergens langstrekken bijvoorbeeld (tenzij het echt niet anders kan op dat moment), maar zorg er inderdaad ook voor dat ze niet kunnen vluchten of in paniek kunnen raken.
Kijk naar Amoz, die wilde in het begin echt niet bij vreemde mensen in de buurt komen. Ik zorgde er gewoon voor dat hij altijd op de afstand kon passeren die hij nodig had en dat mensen hem niet konden benaderen. Hierdoor kon hij op zijn tempo op zijn gemak raken met vreemde mensen en had daar dus zelf controle over. Daarnaast leerde hij zo op mij vertrouwen, dus dat ik ervoor zorgde dat hij niets hoefde te vrezen en niet over zijn grenzen heen zou gaan.

[laeken]

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Dit ben ik dan weer niet met je eens. Bij Oor in ieder geval werkt het precies andersom. Zij is bijvoorbeeld over de jaren minder bang geworden voor de stofzuiger doordat ik haar altijd in een andere kamer leg, en zij dan weet dat ik niet met de stofzuiger bij haar in de buurt kom. Ook bij mensen is het zo dat het gevoel van controle angst verkleint. Kijk bijvoorbeeld hoe angsttandartsen dat doen. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dat voor honden niet precies zo werkt.

Hier ben ik het echt niet mee eens. Als je een hond laat vluchten voor iets waar hij bang voor is wordt die angst veel groter. Ik liep in het begin vast bij Bas op wegrennen voor hardlopers en niet langs auto's durven waar iemand in zat. Ze stond stokstijf en liep geen pas meer. Of als er een hardloper van achter kwam rende ze heel hard vooruit en weg. Ik heb dat aangezien en op een moment vond ik het eng worden. Ze raakte dan zo in paniek dat ze ook voor mij weg ging rennen als ik haar achterna ging omdat ze bv een weg op wilde rennen. Toen ik daarna zag dat ze die angst kreeg heb ik haar aangelijnd en ben ik dat gaan negeren. Dus meetrekken en net doen alsof ze niet bestond. Schouders naar achteren en zelfverzekerd. Het was practisch meteen over toen er twee hardlopers langs waren gerend en niks deden en ook die stilstaande auto's was meteen over toen ik haar er langs trok en ze dat overleefd had

Honden die bang zijn en die kunnen vluchten staan totaal niet meer open om ergens mee te dealen. Staan op flight modus en doen alles om het gevaar te vermijden.

Misschien bedoel je het anders? Ik ben zelf ook bang voor de tandarts geweest. Ging dus echt niet. Kon dat vermijden. Tot de dag dat ik extreem kiespijn had. Ik moest wel gaan want met een ontstoken kies wil je haast dood. Ik lag wakker in bed en crepeerde haast. Dus gegaan en wat viel dat mee.... Angst is meteen weg omdat ik hem gedwongen onder ogen kwam. Al die jaren dat ik het kon ontvluchten of vermijden deed ik dat ook en had ik bijna panische angst voor de tandarts ontwikkeld.

Ik denk dat ik wel snap wat Mijke bedoelt en ook wat jij bedoelt Ik ben het er helemaal mee eens dat je hond in paniek laten vluchten niet werkt, dat bevestigt voor de meeste honden inderdaad alleen maar de angst. Maar ik voorkom liever gewoon helemaal die paniek, zonder verder ook maar iets te forceren. Dus ik ga rustig met de hond samen kijken op de afstand waarop hij nog niet bang is of in paniek, maar de trigger al wel heeft gesignaleerd. Van daaruit werk ik op het tempo van de hond naar steeds dichterbij, maar dus altijd met een kalme en bereikbare hond (evt, in combinatie met counter conditioneren). Ik zal mijn hond nooit zomaar ergens langstrekken bijvoorbeeld (tenzij het echt niet anders kan op dat moment), maar zorg er inderdaad ook voor dat ze niet kunnen vluchten of in paniek kunnen raken.
Kijk naar Amoz, die wilde in het begin echt niet bij vreemde mensen in de buurt komen. Ik zorgde er gewoon voor dat hij altijd op de afstand kon passeren die hij nodig had en dat mensen hem niet konden benaderen. Hierdoor kon hij op zijn tempo op zijn gemak raken met vreemde mensen en had daar dus zelf controle over. Daarnaast leerde hij zo op mij vertrouwen, dus dat ik ervoor zorgde dat hij niets hoefde te vrezen en niet over zijn grenzen heen zou gaan.

Helemaal mee eens en dat deed ik dus met Bas met andere honden. Gewoon aanlijnen, er tussen gaan lopen en haar de ruimte geven zodat ze niet ging lopen stressen. Maar dat kan niet met hardlopers en auto's die op de weg staan. Immers, ik wandel in het bos en dan zag ik Bas ineens voor me uit lopen met grote ogen op achter ons gericht. Staart tussen de benen en steeds harder. Ik moest haar dan dus wel aanlijnen en gedwongen bij me houden want het grote gevaar kwam op ons af. Dan is er niks te doen kwa ruimte nemen etc.
Auto's idem. Als er ineens een auto stopt op een weg en je hond wil en gaat er niet langs kan ik niet de hele weg terug want dan loop ik met hond samen te vluchten.

Dus totaal met je eens als dat kan. En met bv honden en mensen kan dat vaak ook. Dan zou ik ook nooit een hond naar iemand toe trekken en laten aaien die dat niet trekt. Absoluut nooit. Tom bv werd genegeerd en zo behandeld dat hij niet ging stressen. Zeker nergens doorheen getrokken. Maar dat lukt niet met hardlopers op een pad. Die komen sowieso op je af. En die auto's idem. Ik liep bv door het bos en na een uur kwam ik ineens een geparkeerde boswachter tegen. Hele pad bezet. Dan kan ik omdraaien of aanlijnen en meetrekken. Moest dat wel doen. Nu merkte ik ook echt meteen dat dat hielp. Dus daarom ook op die manier door gegaan. En Bas meetrekken is heel gemakkelijk. Ze loopt gewoon mee als het moet. Ik stond dus niet aan een hond te trekken die ik op haar zij over de grond ergens langs sleur. Bas loopt dan gewoon zij het met een boogje en de staart tussen de benen. En dat vond ik wel kunnen. Dan zag ze dat er niemand een steen gooide of haar zou pakken en in de auto zou sleuren. Ik denk echt dat ze in Spanje door iemand in een auto is gepakt toen ze zwierf. Die tik in combi met rennende mensen van achter zat echt heel erg diep. Ze was er van overtuigd dat ze het op haar gemund hadden Haar kwamen pakken oid.

Nu is dat weg hoor. Ze springt zelfs gerust in elke auto waar de deur van open staat. Met of zonder mensen erin. Die hele hond is angst en probleemloos geworden. Dus het heeft echt heel goed gewerkt bij haar.

[*Wolf*]

Ik heb zitten nadenken over verlatingsangst, waar dit topic oorspronkelijk over ging. Ik vind het gevaarlijk om het advies te geven voor de harde aanpak te kiezen (gewoon alleen laten dus, zonder meer) als je de hond niet kent. Niet iedereen kan meteen inschatten waar de verlatingsangst vandaan komt. Dus als je dat noemt, dan wel nuanceren.

Verder vind ik dat als je een hond rechtstreeks uit een asiel haalt, waar vandaan ook, je moet zorgen voor een plan B als hij niet alleen kan blijven. Die kun je echt niet zomaar alleen laten, als het beest nog geen enkel vertrouwen heeft. Kan je zeggen: hij kon in het asiel alleen zijn, maar dat is onzin. Het asielleven is voor veel honden zwaar, ze hebben het er rot, maar het is het enige wat ze kennen en vertrouwd. Dan komen ze in een totaal nieuwe situatie, ze kennen er niemand, en dan verdwijnen de enige mens(en) waar ze zich vast aan kunnen klampen ook nog. Ga je dat forceren, dan denk ik dat de kans groot is dat het nooit helemaal goed komt met het alleen blijven van de hond, want hij heeft geen stevige basis kunnen kweken.

Dus als je bij voorbaat weet dat je hier niet aan kunt werken door hem eerst vertrouwen te geven, te kijken wat de hond aankan, dan moet je niet aan zo'n hond beginnen. Dan kies je voor een hond die hier al in de opvang zit, of iets vergelijkbaars, en waarvan bekend is dat ie alleen kan zijn. Dan nog kan dat in de nieuwe situatie anders zijn, maar dan heeft de hond al wel een basisperiode in een huisleven achter de rug, en toch al enig vertrouwen. En heb je waarschijnlijk wat meer speling.

[laeken]

Eens hoor Wolf. Ik heb nadrukkelijk gevraagd of de betreffende honden alleen konden zijn en ik heb ook aangegeven dat wij werken. Nu hebben we de mazzel dat we slechts 1 soms 2 dagen overlappen en dan nog vaak een halve dag. Maar je moet er inderdaad tijd voor nemen en je moet ook een plan B hebben. Zeker. Ik denk dat je de harde aanpak zoals je die noemt iets te zwart wit maakt. Ik ga echt geen hond 8 uur alleen laten na een dag. Ik wist dat Guus en Tom dat wel zouden moeten kunnen en dan doe ik dat dus wel. Want dan wil ik ze meteen in de juiste modus leren wennen. En het beneden laten blaffen van Guus vind ik ook geen harde aanpak. Een hond gedag zeggen en 8 uur weg gaan en laten gillen zal ik ook niet doen hoor. Dan gaan we oppas regelen en leren alleen zijn. Maar een half uur blaffen ga ik wel doorheen. Anders heeft elke hond bij mij verlatingsangst gehad. Bas piepte, Guus blafte en sprong tegen de deur en Tom blafte ook. Maar wel allemaal alleen de eerste weken en max een half uur.

[blondie]

Maar wat is dan precies verlatingsangst? Sommige honden vinden het niet fijn dat ze alleen gelaten worden, maar bij TS is het blijkbaar dat de hond enorm aan TS hangt en dat zij de factor is waardoor de hond het niet fijn vindt om zonder haar ergens te zijn.
"Verlatingsangst, de buitensporige angst om verlaten te worden door mensen waar je gehecht aan bent."

Hond alleen thuis laten of bij een oppas laten is m.i. al heel anders als de hond zo gehecht is geraakt aan 1 persoon en daar al zijn vertrouwen op heeft gezet dat de hond daar op reageert.
Persoonlijk zie ik er een verschil in. En vanuit de eerste post denk ik dat de hond alle vertrouwen in het baasje heeft gesteld wat maakt dat ze alleen die persoon op dit moment in haar nabijheid wil continue.

Ik vraag me af hoe de hond is als TS vanuit eigen huis even weggaat en na een uur of twee weer thuiskomt? Is dat al eens voorgekomen?

[*Wolf*]

Eens hoor Wolf. Ik heb nadrukkelijk gevraagd of de betreffende honden alleen konden zijn en ik heb ook aangegeven dat wij werken. Nu hebben we de mazzel dat we slechts 1 soms 2 dagen overlappen en dan nog vaak een halve dag. Maar je moet er inderdaad tijd voor nemen en je moet ook een plan B hebben. Zeker. Ik denk dat je de harde aanpak zoals je die noemt iets te zwart wit maakt. Ik ga echt geen hond 8 uur alleen laten na een dag. Ik wist dat Guus en Tom dat wel zouden moeten kunnen en dan doe ik dat dus wel. Want dan wil ik ze meteen in de juiste modus leren wennen. En het beneden laten blaffen van Guus vind ik ook geen harde aanpak. Een hond gedag zeggen en 8 uur weg gaan en laten gillen zal ik ook niet doen hoor. Dan gaan we oppas regelen en leren alleen zijn. Maar een half uur blaffen ga ik wel doorheen. Anders heeft elke hond bij mij verlatingsangst gehad. Bas piepte, Guus blafte en sprong tegen de deur en Tom blafte ook. Maar wel allemaal alleen de eerste weken en max een half uur.

Zoals je het hier omschrijft, kan ik je helemaal volgen en lijkt me niks mis mee

[blondie]

Mijn opmerking komt voor uit deze tekst van TS "Ik weet het even niet meer en zie even niet hoe dit nog goed moet komen. Ze plakt enorm aan me en er zijn momenten dat het me enorm benauwd en soms irriteert. Het spookte zelfs al door mijn hoofd om haar terug te brengen naar het gastgezin, maar dat zou funest voor haar zijn.
Maar als ze op haar gemak is is het echt een hele leuke hond. Ze is zo vriendelijk naar mensen en kinderen, kan zo leuk spelen en is erg leergierig, ze is rustig in huis en blaft niet als er mensen en honden voor het huis langs lopen.

Wellicht is de hond meer op haar gemak thuis in eigen omgeving, ook al gaat TS even voor een paar uur weg.

[laeken]

Eens hoor Wolf. Ik heb nadrukkelijk gevraagd of de betreffende honden alleen konden zijn en ik heb ook aangegeven dat wij werken. Nu hebben we de mazzel dat we slechts 1 soms 2 dagen overlappen en dan nog vaak een halve dag. Maar je moet er inderdaad tijd voor nemen en je moet ook een plan B hebben. Zeker. Ik denk dat je de harde aanpak zoals je die noemt iets te zwart wit maakt. Ik ga echt geen hond 8 uur alleen laten na een dag. Ik wist dat Guus en Tom dat wel zouden moeten kunnen en dan doe ik dat dus wel. Want dan wil ik ze meteen in de juiste modus leren wennen. En het beneden laten blaffen van Guus vind ik ook geen harde aanpak. Een hond gedag zeggen en 8 uur weg gaan en laten gillen zal ik ook niet doen hoor. Dan gaan we oppas regelen en leren alleen zijn. Maar een half uur blaffen ga ik wel doorheen. Anders heeft elke hond bij mij verlatingsangst gehad. Bas piepte, Guus blafte en sprong tegen de deur en Tom blafte ook. Maar wel allemaal alleen de eerste weken en max een half uur.

Zoals je het hier omschrijft, kan ik je helemaal volgen en lijkt me niks mis mee

Wat ik vooral bedoel is dat als de hond aangeeft iets niet te willen ik wel echt eerst mijn zin ga doordrukken. Vaak is dat prima. Werkt en na een tijdje weet de hond dat het routine is en daar doe je niks aan dus ontstaat er rust. Extreme verlatingsangst is er later bij gehaald. Ik vraag me af waarom? Want ik lees dat nergens in de beginpost of in de topic. Het loopt stroef maar ik lees niet dat de hond gillend tegen de muren op gaat en in blinde paniek is. Als ik ooit zo'n hond tref ga ik die dus niet gewoon zo achter laten. Nogmaals, als ze gaan blaffen als ik ga slapen ga ik daarentegen absoluut niks veranderen. Mee in bed nemen etc doe ik echt niet. Dan ga ik oordoppen indoen en hopen dat het snel stopt. Kijken of het de tweede nacht al beter gaat en de lengte van blaffen een beetje bijhouden. Toen ik merkte dat dat korter werd dacht ik dit is de juiste weg en voila het verdween ook.

Als je die manier kan aanhouden omdat de hond het aan kan vind ik die persoonlijk echt het best. Als ik naar beneden was gegaan was Guus echt zeker meer gaan merken dat hij invloed had en ik weet zeker dat het erger en erger was geworden. Hij heeft zo'n doorzettingsvermogen en is zo vasthoudend dat je er eng van wordt. Ik kan soms 30 keer hetzelfde doen en hij reageert 30 keer dwars en doet zijn ding. Terrier pur sang en dan moet je die dus echt geen vinger geven. Hij zoekt echt naar openingen om dingen toch te doen. Dat kippenhok is zo'n drama geworden. Hij moet en zal erin en ik moet dus elke keer grotere barricades maken en hem er steeds boos uit vissen. NU IS HET KLAAR! LAATSTE KEER NU! ERUIT! En de volgende dag graaft hij weer onder de hek door en zit weer de voerbak leeg te eten. Hij moet en zal erin en dat is voor hem een must en een dwang. Ik geef hem dus ook bij blaffen echt geen vinger. Ik ga gewoon weg en hij zoekt het maar uit. En nogmaals, hij is nu prima bij alleen zijn. Geen geluid en geen gedoe. Braaf en super makkelijk.

[mijke]

Verder is mogelijkheid om iets te voorkomen enorm bevestigend voor vechten er tegen. Dus als de hond denkt dat hij het zelf in de hand heeft wordt die angst ook vaak groter.

Dit ben ik dan weer niet met je eens. Bij Oor in ieder geval werkt het precies andersom. Zij is bijvoorbeeld over de jaren minder bang geworden voor de stofzuiger doordat ik haar altijd in een andere kamer leg, en zij dan weet dat ik niet met de stofzuiger bij haar in de buurt kom. Ook bij mensen is het zo dat het gevoel van controle angst verkleint. Kijk bijvoorbeeld hoe angsttandartsen dat doen. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dat voor honden niet precies zo werkt.

Hier ben ik het echt niet mee eens. Als je een hond laat vluchten voor iets waar hij bang voor is wordt die angst veel groter. Ik liep in het begin vast bij Bas op wegrennen voor hardlopers en niet langs auto's durven waar iemand in zat. Ze stond stokstijf en liep geen pas meer. Of als er een hardloper van achter kwam rende ze heel hard vooruit en weg. Ik heb dat aangezien en op een moment vond ik het eng worden. Ze raakte dan zo in paniek dat ze ook voor mij weg ging rennen als ik haar achterna ging omdat ze bv een weg op wilde rennen. Toen ik daarna zag dat ze die angst kreeg heb ik haar aangelijnd en ben ik dat gaan negeren. Dus meetrekken en net doen alsof ze niet bestond. Schouders naar achteren en zelfverzekerd. Het was practisch meteen over toen er twee hardlopers langs waren gerend en niks deden en ook die stilstaande auto's was meteen over toen ik haar er langs trok en ze dat overleefd had

Honden die bang zijn en die kunnen vluchten staan totaal niet meer open om ergens mee te dealen. Staan op flight modus en doen alles om het gevaar te vermijden.

Misschien bedoel je het anders? Ik ben zelf ook bang voor de tandarts geweest. Ging dus echt niet. Kon dat vermijden. Tot de dag dat ik extreem kiespijn had. Ik moest wel gaan want met een ontstoken kies wil je haast dood. Ik lag wakker in bed en crepeerde haast. Dus gegaan en wat viel dat mee.... Angst is meteen weg omdat ik hem gedwongen onder ogen kwam. Al die jaren dat ik het kon ontvluchten of vermijden deed ik dat ook en had ik bijna panische angst voor de tandarts ontwikkeld.

Ik denk dat ik wel snap wat Mijke bedoelt en ook wat jij bedoelt Ik ben het er helemaal mee eens dat je hond in paniek laten vluchten niet werkt, dat bevestigt voor de meeste honden inderdaad alleen maar de angst. Maar ik voorkom liever gewoon helemaal die paniek, zonder verder ook maar iets te forceren. Dus ik ga rustig met de hond samen kijken op de afstand waarop hij nog niet bang is of in paniek, maar de trigger al wel heeft gesignaleerd. Van daaruit werk ik op het tempo van de hond naar steeds dichterbij, maar dus altijd met een kalme en bereikbare hond (evt, in combinatie met counter conditioneren). Ik zal mijn hond nooit zomaar ergens langstrekken bijvoorbeeld (tenzij het echt niet anders kan op dat moment), maar zorg er inderdaad ook voor dat ze niet kunnen vluchten of in paniek kunnen raken.
Kijk naar Amoz, die wilde in het begin echt niet bij vreemde mensen in de buurt komen. Ik zorgde er gewoon voor dat hij altijd op de afstand kon passeren die hij nodig had en dat mensen hem niet konden benaderen. Hierdoor kon hij op zijn tempo op zijn gemak raken met vreemde mensen en had daar dus zelf controle over. Daarnaast leerde hij zo op mij vertrouwen, dus dat ik ervoor zorgde dat hij niets hoefde te vrezen en niet over zijn grenzen heen zou gaan.

Precies wat ik bedoel inderdaad. Opbouwen vanaf een punt dat ze nog aan kunnen, oftewel voor hun gevoel controle hebben (en daarbij zorgen dat ze niet de verkeerde kant op kunnen) is echt totaal iets anders dan gewoon forceren. Wat Manuma beschrijft valt daar wat mij betreft ook onder, net als mijn voorbeeld van de douche en ook de stofzuiger, want vanaf die veilige afstand kon ze er aan wennen en nu kan ik onder de bank langs stofzuigen als zij er op ligt. Ik vind dat zelf een veel fijnere manier van met je hond omgaan dan gewoon je zin doordrukken.

[mijke]

Ik heb zitten nadenken over verlatingsangst, waar dit topic oorspronkelijk over ging. Ik vind het gevaarlijk om het advies te geven voor de harde aanpak te kiezen (gewoon alleen laten dus, zonder meer) als je de hond niet kent. Niet iedereen kan meteen inschatten waar de verlatingsangst vandaan komt. Dus als je dat noemt, dan wel nuanceren.

Helemaal mee eens en precies wat ik ook bedoel! Ik zie dergelijke adviezen hier vaak met een al te groot gemak rondgestrooid worden en ik vind dat niet handig omdat het echt schadelijk kan zijn als er sprake is van echte verlatingsangst. Terwijl het tegenovergestelde advies (niet meer alleen laten, langzaam opbouwen, basicly wat er in het topic van Judith allemaal gezegd is) nog nooit schadelijk is geweest voor een hond. Tenminste dat heb ik nog nooit gehoord. Eigenlijk lees en hoor ik met die methode alleen maar succesverhalen. Dat is met de 'gewoon doorzetten'-methode wel anders.

[laeken]

Ik heb zitten nadenken over verlatingsangst, waar dit topic oorspronkelijk over ging. Ik vind het gevaarlijk om het advies te geven voor de harde aanpak te kiezen (gewoon alleen laten dus, zonder meer) als je de hond niet kent. Niet iedereen kan meteen inschatten waar de verlatingsangst vandaan komt. Dus als je dat noemt, dan wel nuanceren.

Helemaal mee eens en precies wat ik ook bedoel! Ik zie dergelijke adviezen hier vaak met een al te groot gemak rondgestrooid worden en ik vind dat niet handig omdat het echt schadelijk kan zijn als er sprake is van echte verlatingsangst. Terwijl het tegenovergestelde advies (niet meer alleen laten, langzaam opbouwen, basicly wat er in het topic van Judith allemaal gezegd is) nog nooit schadelijk is geweest voor een hond. Tenminste dat heb ik nog nooit gehoord. Eigenlijk lees en hoor ik met die methode alleen maar succesverhalen. Dat is met de 'gewoon doorzetten'-methode wel anders.

Nou.....als je een onsuccesvolle poging wil horen dan heb ik er wel een. Eva. Die was vanaf 8 weken bij ons. Eerst in de woonkamer slapen bij de bench. Afbouwen lukte niet dus met bench in de slaapkamer. Daarna heel kort de deur uit lopen en weer terug. Lukte niet. Ze ging krabben en gillen in de bench. Daarna los proberen en dan per 5 minuten. Werkte niet. Uiteindelijk kon ze alleen zijn in de auto en was ze dus overal en altijd bij en dan in de auto. Alles proberen tot we een ons wogen en ze kon dus totaaaal niet alleen zijn. Gillen en loeien en we noemde haar dus de sirene van Nijmegen.

Uiteindelijk veranderde alles en moest ze wel alleen zijn want de baasjes gingen uit elkaar. En warempel. Ze kon het zomaar omdat het moest. En daarna kon ze het zelfs uitermate goed. Ik snap echt wat je zegt maar ik vind ook dat je de andere kant van het verhaal niet zo mag diskwalificeren. Wuilus, de hond voor Eva was nl precies hetzelde verhaal. Verlatingsangst, slopen, gillen en noem maar op. Mijn pa moest haar elke dag meenemen naar het werk en vastbinden aan zijn bureau. Ze ging zelfs mee naar het cafe en noem maar op. Tot de dag dat mij pa een dodelijke ziekte kreeg. Daarna kon het domweg niet anders. Mee naar ziekenhuis was geen optie. En voila.....de hond kon alleen zijn. Ik heb haar toen mijn pa dood ging in huis genomen en ik moest studeren. Ook dat is prima gegaan met die hond die nog geen half uur alleen kon zijn de eerste 5 jaar. Soms is moeten en doormaken dus wel degelijk het recept voor succes. En gek genoeg werd Wuilus een hond die extreem goed alleen kon zijn. Niks meer kapot maakte en geen kick gaf. Ze snapte het en het kwartje viel. Dus wel degelijk twee verhalen waarbij opbouwen en rekening houden met je hond niets heeft opgeleverd en de nood gemaakt heeft dat het moest en daarmee ook ineens wel kon

[laeken]

Er is wel een verschil tussen alleen-zijn opbouwen of meteen in het diepe met her en der wat protestblaffen, of echte verlatingsangst doorbreken.
Dat is denk ik zo ongeveer het allermoeilijkste om een hond af te leren.

Dus uitzoeken of het verlatingsangst is lijkt me het eerste voor de TS. Ik denk trouwens dat Eva en Wuilus verlatingsangst hadden.

[mijke]

Ik zeg ook niet dat het gewoon doen niet kan werken. Dat dat in sommige gevallen kan geloof ik best. Alleen wel lullig voor de gevallen waarbij het averechts werkt, zeg maar. En dat de opbouwmethode die je beschrijft niet werkte bij haar snap ik, dat werkte bij Oor ook niet, averechts zelfs, en juist daarom heb ik haar het eerste jaar niet meer alleen gelaten. Dát werkte wel, en had bij Eva wllicht ook wel gewerkt. Jij had nu gewoon mazzel dat bij Eva de gewoon doen omdat het moet methode niet averechts werkte.

[laeken]

Ik zeg ook niet dat het gewoon doen niet kan werken. Dat dat in sommige gevallen kan geloof ik best. Alleen wel lullig voor de gevallen waarbij het averechts werkt, zeg maar. En dat de opbouwmethode die je beschrijft niet werkte bij haar snap ik, dat werkte bij Oor ook niet, averechts zelfs, en juist daarom heb ik haar het eerste jaar niet meer alleen gelaten. Dát werkte wel, en had bij Eva wllicht ook wel gewerkt. Jij had nu gewoon mazzel dat bij Eva de gewoon doen omdat het moet methode niet averechts werkte.

We lieten haar dus het eerste jaar nooit alleen. Alleen vraag ik me af of het daardoor niet gewoon veel dieper ging zitten. Achteraf en heel eerlijk gezegd zou ik een nieuwe pup meteen een uur alleen laten na een dag. Niet eerst 3 weken nooit en op die manier dus totaal laten merken dat wij er altijd en overal zijn. Want ik denk dat dat juist maakt dat de hond dat ook gaat verwachten. We hadden toen meteen een uur weg moeten gaan voor ze zich zo op ons gericht had dat ze niet meer zonder ons kon. Dat denk ik echt.

[mijke]

Ik zeg ook niet dat het gewoon doen niet kan werken. Dat dat in sommige gevallen kan geloof ik best. Alleen wel lullig voor de gevallen waarbij het averechts werkt, zeg maar. En dat de opbouwmethode die je beschrijft niet werkte bij haar snap ik, dat werkte bij Oor ook niet, averechts zelfs, en juist daarom heb ik haar het eerste jaar niet meer alleen gelaten. Dát werkte wel, en had bij Eva wllicht ook wel gewerkt. Jij had nu gewoon mazzel dat bij Eva de gewoon doen omdat het moet methode niet averechts werkte.

We lieten haar dus het eerste jaar nooit alleen. Alleen vraag ik me af of het daardoor niet gewoon veel dieper ging zitten. Achteraf en heel eerlijk gezegd zou ik een nieuwe pup meteen een uur alleen laten na een dag. Niet eerst 3 weken nooit en op die manier dus totaal laten merken dat wij er altijd en overal zijn. Want ik denk dat dat juist maakt dat de hond dat ook gaat verwachten. We hadden toen meteen een uur weg moeten gaan voor ze zich zo op ons gericht had dat ze niet meer zonder ons kon. Dat denk ik echt.

Dat zou ook best goed kunnen zijn hoor, ik denk dat elke hond daarin anders is, en van tevoren weet je niet waar je mee te maken krijgt. Voor een boel honden zal dat prima werken denk ik, dus niks op tegen om dat in eerste instantie gewoon te proberen. Maar er zal ook een groep zijn waarvoor dat dus averechts werkt, en zodra je dat ontdekt moet je je strategie aanpassen.

[Tineke]

Iedere hond is anders en wat bij ene werkt kan bij ander totaal averechts uitpakken. Tash kwam als een hond die goed tegen alleen zijn kon , na de scheiding van haar vorige baasje zat zij samen met haar zoon dagen alleen maar bij ons kon ze , in een groot roedel , nog geen minuut alleen zijn of ze gilde alles bij elkaar.
Wij hebben het langzaam opgebouwd en nadat ze haar vertrouwen weer terug kreeg kon ze prima alelen zijn.

Onze honden nu kunnen prima alleen zijn , ze zijn uiteraard nooit echt alleen maar samen. Luus ligt dolgraag bij Jan als hij een tukje na het eten doet en bij voorkeur bovenop hem en als het even meezit doet Abra mee
Ze kan er ook echt om vragen na het eten want ze vindt het heerlijk om samen zo te liggen.

[laeken]

Ik zeg ook niet dat het gewoon doen niet kan werken. Dat dat in sommige gevallen kan geloof ik best. Alleen wel lullig voor de gevallen waarbij het averechts werkt, zeg maar. En dat de opbouwmethode die je beschrijft niet werkte bij haar snap ik, dat werkte bij Oor ook niet, averechts zelfs, en juist daarom heb ik haar het eerste jaar niet meer alleen gelaten. Dát werkte wel, en had bij Eva wllicht ook wel gewerkt. Jij had nu gewoon mazzel dat bij Eva de gewoon doen omdat het moet methode niet averechts werkte.

We lieten haar dus het eerste jaar nooit alleen. Alleen vraag ik me af of het daardoor niet gewoon veel dieper ging zitten. Achteraf en heel eerlijk gezegd zou ik een nieuwe pup meteen een uur alleen laten na een dag. Niet eerst 3 weken nooit en op die manier dus totaal laten merken dat wij er altijd en overal zijn. Want ik denk dat dat juist maakt dat de hond dat ook gaat verwachten. We hadden toen meteen een uur weg moeten gaan voor ze zich zo op ons gericht had dat ze niet meer zonder ons kon. Dat denk ik echt.

Dat zou ook best goed kunnen zijn hoor, ik denk dat elke hond daarin anders is, en van tevoren weet je niet waar je mee te maken krijgt. Voor een boel honden zal dat prima werken denk ik, dus niks op tegen om dat in eerste instantie gewoon te proberen. Maar er zal ook een groep zijn waarvoor dat dus averechts werkt, en zodra je dat ontdekt moet je je strategie aanpassen.

Zeker! We zijn het ook veel meer eens dan het lijkt. Want ik ben natuurlijk ook erg voorzichtig en maak inschattingen die nooit ten kosten gaan van de honden. Reageerde een beetje op je eerdere bericht dat je dan een slechte baas bent. Zover laat ik het echt niet komen. Bij de een werkt dit en bij de ander dat. Als iedereen zijn idee deelt is het voor een lezer mogelijk er een soort advies uit te filteren waar ze zich goed en zelfverzekerd bij voelen. En dat is denk ik bijna het belangrijkst. Een duidelijke baas die staat voor zijn zaak. Als je onzeker en gestressed wordt door de methode die je op je hond toepast werkt het sowieso al nooit. Dat voelen honden heel goed aan.

[mijke]

Zeker! We zijn het ook veel meer eens dan het lijkt. Want ik ben natuurlijk ook erg voorzichtig en maak inschattingen die nooit ten kosten gaan van de honden. Reageerde een beetje op je eerdere bericht dat je dan een slechte baas bent. Zover laat ik het echt niet komen. Bij de een werkt dit en bij de ander dat. Als iedereen zijn idee deelt is het voor een lezer mogelijk er een soort advies uit te filteren waar ze zich goed en zelfverzekerd bij voelen. En dat is denk ik bijna het belangrijkst. Een duidelijke baas die staat voor zijn zaak. Als je onzeker en gestressed wordt door de methode die je op je hond toepast werkt het sowieso al nooit. Dat voelen honden heel goed aan.

Wat dat laatste betreft, dat ben ik sowieso helemaal met je eens inderdaad! En ik heb soms het idee dat wij dichter bij elkaar zitten dan het soms lijkt, maar dat we gewoon compleet tegenovergestelde terminologieen gebruiken

[laeken]

Zeker! We zijn het ook veel meer eens dan het lijkt. Want ik ben natuurlijk ook erg voorzichtig en maak inschattingen die nooit ten kosten gaan van de honden. Reageerde een beetje op je eerdere bericht dat je dan een slechte baas bent. Zover laat ik het echt niet komen. Bij de een werkt dit en bij de ander dat. Als iedereen zijn idee deelt is het voor een lezer mogelijk er een soort advies uit te filteren waar ze zich goed en zelfverzekerd bij voelen. En dat is denk ik bijna het belangrijkst. Een duidelijke baas die staat voor zijn zaak. Als je onzeker en gestressed wordt door de methode die je op je hond toepast werkt het sowieso al nooit. Dat voelen honden heel goed aan.

Wat dat laatste betreft, dat ben ik sowieso helemaal met je eens inderdaad! En ik heb soms het idee dat wij dichter bij elkaar zitten dan het soms lijkt, maar dat we gewoon compleet tegenovergestelde terminologieen gebruiken

Dat weet ik wel zeker. Wat ik altijd doe is staan voor mijn zaak. Dat doe jij ook. Dus dan lijken we veel radicaler dan we zijn. Want zoals je leest lag ik lekker elke avond bij Eva te slapen en moest ik me echt bedwingen op piepende Bas niet mee in bed te halen de eerste dagen. Partnerlief stond erop dat dat niet zou gaan gebeuren. Dus ik moest er ook wel doorheen. Met succes gelukkig. Mijn hart breekt al als ik een hond hoor piepen en blaffende Guus de eerste week was heel erg moeilijk voor me. Maargoed....dus ik pas echt wel erg goed op dat de honden geen trauma krijgen en dat ik daarin heel erg goed oplet dat het kan. Nu zijn we weer gezegend met twee honden die prima alleen blijven dus ik kan gerust een biertje drinken morgenavond. Uiteraard morgen de hele dag vrij en twee heerlijke lange boswandelingen overdag. Dan hebben ze er geen enkele moeite mee dat we later op de avond een paar uurtjes uit gaan. Gelukkig!

[Alfilillo]

Wat betreft het weggaan: ik maak er juist geen ritueel van. Ik pak mijn tas, mijn jas en ga gewoon weg. Geen afscheid, aaitjes, woordjes. Het terug komen doe ik ook rustig.
Alfil en Lily zijn totaal rustig bij het weg gaan, lopen niet achter me aan en geen gepiep, geblaf of wat dan ook. Ze weten dat mijn komen en gaan niet iets is waar zij enige invloed op hebben en dat is wel prettig.
Of ik heb wat dit betreft gewoon geluk gehad, dat kan ook.

[Fotogravinnetje]

Hier hebben ze juist baat bij de voorspelbaarheid. Je ziet ze kalmeren als ik zeg dat zij op het huis moeten passen, lief zijn tegen elkaar en dat ik straks weer terug kom. Leuk? Nee. Maar ze weten wel waar ze aan toe zijn, dus paniek is niet nodig en iets aan de situatie veranderen kunnen ze ook niet

[Alfilillo]

Hier wel een ritueel maar dat is omdat de honden toch allang weten hoe de vork in de steel zit.
Het is geen bedacht ritueel. Het is gewoon hoe ik vertrek en de aanloop daar naartoe.

Ik pak niet alleen mijn jas want ik ga nooit in mijn pyjama met een jas erover naar mijn werk.
Ik ga eerst douchen, scheren, tandenpoetsen, loop wat rond om mijn agenda en mijn sluetels bij elkander te rapen. Dan doe ik de deur van de bovenverdieping dicht want daar zijn de honden als ik niet thuis ben.
Et voila, een ritueel.

Dat gaat bij iedereen zo. Zo onvoorspelbaar ben je niet en als je denkt dat je hond de boel niet ziet aankomen heb je het mis.

Hahaha, nee, dat is ook zo. Ze weten natuurlijk dat ik weg ga door mijn manier van doen (niet zozeer door te tijden want die zijn heel variabel). Ik bedoel dat ik ze niet ga gerust stellen of zo en op die manier het groter maak dan het is. Ze krijgen geen speciale aandacht als ik weg ga, en ze doen het er prima op.

[-Saskia-]

Als de heren zien dat ik mijn portemonnee pak zuchten ze eens diep en gaan naar bed. Dan wordt het niks.

Ik ga soms zonder de honden weg met exact dezelfde schoenen en jas die ik aandoe als ik ga wandelen en ik hoef ze niet eens duidelijk te maken dat ze niet aan de beurt zijn. Ze voelen het gewoon.

[Manuma]

Hier weten ze het zelfs als er maar één weggaat zonder dat ik iets heb gezegd of gepakt. Zelfs Uma en die is nou niet bepaald slim

[mijke]

Hier weet Oor dat ze niet meegaat doordat ik of veel vroeger ben dan normaal, of doordat ze al geweest is. Maar als ik mijn gewone ochtendprogramma volg en dan wegga terwijl ik normaal op dat punt met haar zou lopen is ze wel even in de war.

[Johnny Jones]

Hier hebben ze het ook feilloos door als ik niet naar mijn werk ga. En dat betekent dat we het bos in gaan! Dat was eerst best irritant, want dan liep de hele roedel zeurend achter me aan in afwachting van vertrek. Daarom varieer ik nu meer in het moment van wandelen en heb ik daar geen last meer van.

[-Saskia-]

Hier weten ze het al als ik mijn bureaustoel naar achteren schuif. Of ik boodschappen ga doen of de meute laat pissen.
Volgens mij zien ze het helemaal niet aan grote gebaren maar al aan de kleinste dingetjes. Die monsters hebben de hele dag tijd om je te bestuderen. Beweeg een enkele snorhaar en ze weten al wat er staat te gebeuren.

Ik vind het vreselijk fascinerend hoe goed die beesten onze dingetjes kennen. Het zijn net seriemoordenaars die je wel op bezoek wil.

[mijke]

Hier weten ze het al als ik mijn bureaustoel naar achteren schuif. Of ik boodschappen ga doen of de meute laat pissen.
Volgens mij zien ze het helemaal niet aan grote gebaren maar al aan de kleinste dingetjes. Die monsters hebben de hele dag tijd om je te bestuderen. Beweeg een enkele snorhaar en ze weten al wat er staat te gebeuren.

Ik vind het vreselijk fascinerend hoe goed die beesten onze dingetjes kennen. Het zijn net seriemoordenaars die je wel op bezoek wil.

Inderdaad. Wat ik grappig vind is dat Oor steeds eerder door heeft dat Marinus thuis komt met de fiets. Eerst herkende ze de sleutels in het slot, daarna zijn voetstappen in het portiek, toen het op slot zetten van zijn fiets en nu herkent ze het geluid van specifiek zijn fiets al zodra hij de straat in komt fietsen. Inderdaad, een stalker is er niets bij