Het HondenForum

*Ellen* schreef:Je wordt compleet gestript met een elektrische kaasschaaf.
Ook al zou ik er brandwondpatienten mee kunnen helpen, dat is me te gruwelijk.

Ogen kan ik inkomen, maar huid? Dat voel je niet meer hoor. Hoe denk je dat je organen eruit gaan ? Gewoon snijden.

Ik heb trouwens alles aangekruist, als ik daarmee anderen kan helpen mogen ze alles hebben.

donor zijn is trouwens iets heel anders als jezelf afgeven aan de medische wetenschap. Bij het eerste krijgen de na bestaanden het lichaam terug, bij de tweede niet. Mijn oma wilde altijd als les materiaal dienen, maar dat is terug gedraaid door haar dochter en haar kleinzoon, die konden dat niet "verwerken" om het maar zo te noemen. Daar kan ik me wat bij indenken, ik heb er geen problemen mee, maar er zijn mensen die dat wel hebben.

Gelukkig ben ik nog geen hond verloren dus vind ik het een beetje moeilijk om er nu al een beslissing over te nemen.
Maar ik denk wel dat ik mijn honden, en eventueel ook mijn andere dieren ter beschikking zou stellen.

Het idee dat er dieren gefokt worden om ze af te maken zodat ze onderzocht kunnen worden vind ik verschrikkelijk. Als ik mijn overleden dieren beschikbaar kan stellen zodat er minder gefokt word voor dit doel, vind dat ik dat een goed idee.

Cremeren zou voor mij geen optie zijn. Denk dat het best duur is en heeft voor mij geen toegevoegde waarde. Begraven lijkt me helemaal duur.
Dan zou het dus de dierenarts worden. (dan gaan ze ook naar de lijmfabriek. Of is dat idee al weer achterhaald? ben er niet zo mee bezig)

Organen doneren bij het leven van de hond zou ik niet doen. Dan veroorzaak je pijn en je kan de hond niet uitleggen waarom. Dat vind ik iets wat aan mensen is voorbehouden.

In Amerika bestaat donorcodicil voor honden al een tijdje. Zo is in 2008 met veel succes de eerste niertransplantatie bij een hond uitgevoerd. Zelf stel ik me wel beschikbaar voor bepaalde orgaandonaties. Maar om over mijn honden te beslissen als ze zijn overleden, daar moet ik nog eens goed over nadenken.

SandraH schreef:In Amerika bestaat donorcodicil voor honden al een tijdje. Zo is in 2008 met veel succes de eerste niertransplantatie bij een hond uitgevoerd. Zelf stel ik me wel beschikbaar voor bepaalde orgaandonaties. Maar om over mijn honden te beslissen als ze zijn overleden, daar moet ik nog eens goed over nadenken.

Donorcodicil is wat anders dan ter beschikking stellen van de wetenschap
En je laatste zin staat er ook wat raar
Beslissen wij ongeveer niet alles voor onze honden, inclusief meestal over wanneer ze dood gaan?

Marion. schreef:

SandraH schreef:In Amerika bestaat donorcodicil voor honden al een tijdje. Zo is in 2008 met veel succes de eerste niertransplantatie bij een hond uitgevoerd. Zelf stel ik me wel beschikbaar voor bepaalde orgaandonaties. Maar om over mijn honden te beslissen als ze zijn overleden, daar moet ik nog eens goed over nadenken.

Donorcodicil is wat anders dan ter beschikking stellen van de wetenschap
En je laatste zin staat er ook wat raar
Beslissen wij ongeveer niet alles voor onze honden, inclusief meestal over wanneer ze dood gaan?

Ik heb het via een ander artikel goed gelezen en je hebt gelijk. Ten behoeve enkel van de wetenschap, dus als proefdier en niet op termijn als orgaandonor ten gunste van andere huisdieren.

Als object ten behoeve van die wetenschap, dus als proefhond, zie ik persoonlijk niet echt zitten. Wel als die wetenschap al zo ver is dat de organen van mijn honden voort kunnen leven in andere honden. Is ook hypocriet, want je moet toch ergens starten bij die wetenschap. Maar zo denk ik er op dit moment even over.

Mijn laatste zin staat inderdaad krom.....ik vind het al erg genoeg om de beslissing te nemen hun leven te beëindigen en te bepalen waar ze uiteindelijk terecht gaan komen.

Ik zou het niet doen, ik wil niet dat mijn honden daar een beetje opengesneden worden, nee dank je.
Dan zou ik alleen maar denken hoe ze daar nu liggen, dingen die eruit worden gehaald enz...

http://www.uu.nl/NL/Actueel/Pages/Proef ... dicil.aspx" onclick="window.open(this.href);return false;

Voorlopig werken een tiental Utrechtse dierenartsen mee aan dit initiatief. Mogelijk zal dit in een later stadium nog uitgebreid worden.

Ik vind het moeilijk. Wij hebben hier immers Coral een poosje gehad. Zij heeft 8 jaar in een laboratorium gezeten en joost mag weten wat ze allemaal met haar gedaan hebben. Dan denk ik, als we dat kunnen voorkomen door onze eigen dode dieren af te staan voor onderzoek. Het is toch verschrikkelijk als je een hond van 9 jaar ophaald die bang is voor alles, voor zelfs gras omdat ze altijd in een hok heeft geleefd. Iedere keer als ik aan haar denk staan de tranen in mijn ogen, ze was zo verknipt door alles en toch had ze het vertrouwen in de mens niet verloren. Zo onwerkelijk.

Als het ook echt zo is dat dat niet meer gebeurt als wij onze honden afstaan, dan zeg ik volmondig ja, doe maar, al vind ik het wel heel erg moeilijk. Verder idd alle dieren die naar de destructie gaan , naar Utrecht, zou standaard moeten. Als mensen dat niet willen dan moeten ze hun dier zelf laten cremeren.

Ik heb afgelopen maandag voor de keuze gestaan en ik kon het niet.

Onze hond is voor 3 weken terug gestorven, maar ik heb haar laten cremeren en weer naar huis laten komen. Ik kan het idee niet verdragen dat er in een dier waar ik zo veel van heb gehouden geneden wordt puur voor de wetenschap.

Ik heb Sjoerd en Kevin bij de DA achter gelaten na hun dood. Ik heb niet zoveel met begraven of cremeren, niet bij mensen en ook niet bij dieren. Ik weet, bijvoorbeeld, niet eens waar de as van mijn ouders is uitgestrooid. Ik was bij hun crematie en dáár heb ik afscheid van hun genomen.
Bij Sjoerd en Kevin heb ik afscheid genomen bij de DA en daar heb ik vrede mee. Maar ik zou het fijn gevonden hebben als zij nog iets hadden kunnen betekenen voor andere honden, na hun dood. Of het nou was dat ze daarmee een andere hond direkt het leven hadden kunnen redden of omdat ze medisch gezien een bijdrage hadden kunnen leveren aan het welzijn van andere dieren.

Als het mogelijk wordt om het lichaam van Luuk en/of Tessa tzt ter beschiking te stellen dan zal ik dat zeker doen.

Ik zat net te lezen over het verschil van orgaandonor zijn en je beschikbaar stellen voor de wetenschap.
Als je een donorcodicil hebt en je hebt een digid dan kan je via de site aankruisen dat je wel of niet beschikbaar wilt stellen voor de wetenschap ( heb ik namelijk vorige week ontdekt en veranderd)

Vind het wel handig dat je tegenwoordig met je digid, je wens van orgaandonor kan zijn gewoon via internet kan doen.

20 jaar geleden is onze Nynke, flatcoat van 15 jaar en 3 maanden overleden. Bij de DA achterlaten was geen optie, want we wisten niet wat er met haar lichaam zou gebeuren. Indertijd deden verhalen de ronde dat je hond wel eens tot lijm zou kunnen worden verwerkt. Moest er niet aan denken dat ik iets zou moeten plakken en..........
We hebben haar laten cremeren en achteraf had ik haar graag alleen willen laten cremeren en niet met een andere hond samen.En dan zelf de as uitstrooien, niet bewaren. Enfin, haar as is uitgestrooid door het crematorium.
Een tijdje geen hond gehad, wel katten, die allemaal in de tuin zijn begraven, onder een nieuw te planten boom of roos.

Mijn oudste hond is nu 8 1/2 jaar en na het lezen van al het bovenstaande ben ik opnieuw gaan nadenken.
Niet bij de DA laten in ieder geval, en in zo'n plastic zak gefrommeld en door het destructiebedrijf opgehaald.
Als mijn hond dood is, dan is het mijn hond niet meer, maar ik blijk toch moeite te hebben met haar lichaam als "afval" te beschouwen. Ik vind het geloof ik niet zo erg om haar lichaam te laten gebruiken voor de wetenschap als daarmee andere speciaal voor dit doel gefokte honden, niet meer gefokt hoeven te worden. Dan heeft het zin om haar lichaam af te staan. En met een dochter die voor dierenarts studeert weet ik dat er liefdevol en met respect wordt omgegaan met de dieren.
Ik probeer om bepaalde momenten met mijn Saartje goed in te prenten en te onthouden en dat is dan de herinnering die haar in mijn gedachten levend houdt.

Het is goed dat ik door dit topic weer aan het denken gezet ben, want je weet maar nooit hoe plotseling je soms afscheid moet nemen.

Is het echt zo dat er voor de UU speciaal honden gefokt worden als proefdier waarop de studenten diergeneeskunde kunnen oefenen?
Hier (diergeneeskundefaculteit in Mexico Stad) worden qua speciaal gefokte proefdieren alleen ratten en muizen gebruikt. Honden worden gebruikt voor chirurgie (maar dat is een aflopende zaak. Levend, ze worden aan het eind van de les geëuthanasieerd) en inderdaad pathologie (dus dode honden die inderdaad opengesneden worden). De honden zijn afkomstig uit dodingsstations, in plaats van ter plekke gedood te worden gaan ze dus eerst naar de diergeneeskundefaculteit.

Om antwoord op de vraag te geven: ik zou het niet kunnen. Mij mogen ze volledig in mootjes hakken na mijn dood maar met mijn honden... nee. Ondanks het feit dat ik dus nog nooit een medestudent heb zien giebelen tijdens het pathologiepracticum. Dit is één van de zeer weinige momenten waarop ik mijzelf toesta irrationeel te zijn

Overigens komt er tegenwoordig zoveel kritiek op het gebruik van (straat)honden dat deze waarschijnlijk vervangen gaan worden door konijnen... die dus wel specifiek hier voor gefokt gaan worden.

Kees

ik vind het een eng idee als ik er nu over na denk, terwijl ik zelf wel donor ben