Het HondenForum

Wheer, Bob, Nan, Chinook, ik weet eigenlijk niet meer of ik daadwerkelijk ergens gereageerd heb.
Maar ik hèb vrijdag aan jullie gedacht. Zó hard. Zo'n jonge hond.

Maar ik vergeet nooit dat ze op een forumweekend er tussenuit peerde, en rechtstreeks terug naar de camping (naar Whera) ging. Whera moest er heel hard over lachen, maar ik heb de hele wandeling in mijn maag gezeten met de heks. Want ze moest wel een weg over, die heel druk was met mountainbikers.

Lu heeft een geweldig leven gehad. Veel te kort, maar het was wel een geweldig leven. En kwaliteit is véél belangrijker dan kwantiteit.

Dag Lu. Ben blij dat ik je gekend mocht hebben. Dag meis.

Ja die muts heeft jullie wel behoorlijk laten schrikken toen. Maar de manier waarop zij dat deed was gewoon op zijn Lu´s en dat was waarom ik zo moest lachen toen zij aankwam zonder begeleiding. Weer die kop van ik wist wel dat je hier was dus joehoeeeeeeeeeee ben er ook.
Zij won het vertrouwen en op het moment dat zij het kreeg smeerde ze hem net buiten bereikt van iedereen. Dat was gewoon Lu. Tuurlijk heb je achteraf zoiets van wat had er niet kunnen gebeuren
Lu was gewoon een heks wat streken betrof, het uiterlijk van een voorbeeldig goed opgevoede hond maar ondertussen gewoon haar eigen plan trekken en wachten op het juiste moment.

Vanavond reden wij naar haar toe, al pratend en zoekend waar wij wezen moesten. Toen wij naar binnen gingen was het wel even zwaar, Lu in een witte pot met losse deksel, vertelend dat zij in een zakje zat, ingepakt werd in een papier en toen in een tasje. Bah echt klote deze handelingen. Ze wisten dat wij haar kwamen halen, zet haar dan helemaal klaar. Maar goed, het was zo.
Wij gaan terug naar de auto, Lu werd door Chinook getild en samen zaten zij op de achterbank. Rij ik weer eerst verkeerd terug, eigenlijk gewoon van slag van het gebeuren daar.
Op de snelweg horen wij klapperen tegen de auto dus ik zeg nog er hangt iets buiten. Deur open en kijken maar niets dus dan maar doorrijden. Het was eng, grappig en eigenlijk niets anders dan de gedachte, dat is die kleine heks. De hele weg het geluid gehoord, half tegen het dak van mijn auto aan alsof er een staart tegenaan tikt. Af en toe was het stil waarop wij zeiden van hee ze luisterd om daarna weer te beginnen. Thuis nog een keer gekeken wat het was maar er was niets te zien. Vanavond de honden uitgelaten en gewoon geen geluid meer he.
Ik zei al tegen Chinook, hetty is gewoon blij dat ze weer thuis is.
Zij staat nu op de vensterbank, bij de kittens, kan zij ze weer in de gaten houden

voor de een met verdriet een knuffel van de ander met verdriet.

Rataplan schreef: voor de een met verdriet een knuffel van de ander met verdriet.

Dank je, we zitten met hetzelfde inmense verdriet, jij met Obelix, wij met Lu. Hadden het nou oude honden geweest was het moeilijk maar wel te bevatten. Dit is gewoon zo onwerkelijk, beide in de bloei van hun leven

Moeilijk, heel veel sterkte

Dag Lu, dag bolletje wol.

Heel veel sterkte...

Wat zal je gemist worden Lu..
Whera, en in het bijzonder Chinook: Sterkte met dit immense verlies.

Veel sterkte met dit verlies

Ik kan even de woorden niet vinden, wat Inge O zegt is heel mooi. Maar ik vind het heel erg voor je, als ze zo jong al zoveel pijn hebben dat je ze moet laten gaan.

Ik had je woorden nog niet gelezen maar wat een prachtig verhaal... de liefde en het respect voor dit hondje spat er vanaf...
nog heel veel sterkte..... 't zal vreselijk moeilijk zijn.