Het HondenForum

Na het overlijden van mijn partner ben ik lang zwaar depressief geweest...elke morgen blafte ze me zo lang toe dat ik toch maar op zou staan om haar te voederen...Pineau was amper 5 maanden oud toen mijn partner stierf en beleefde dat anders...Vita was ook degene die me steeds pushte en me kwam troosten...

@Gipsy Laat Vita´s steun in eerdere donkere dagen niet voor niets geweest zijn! Doorzetten hoor! Voor Vita!

Heel veel sterkte en moed toegewenst,
Jeannette

margriet schreef:Elke keer als ik dit onderwerp open ben ik aan het huilen.
Maar het is zo fijn dat er hier zoveel mensen zijn die hetzelfde verdriet kennen en veel hetzelfde over dingen denken.

Heel veel sterkte!

Ik krijg ook iedere keer weer een brok in mijn keel. Het is voor alletwee mijn honden nog niet zo lang geleden en je beleeft het weer opnieuw als het ware als je alle verhalen zo leest.

@Gipsy: Ik wil je heel veel sterkte toewensen, uiteindelijk komt er weer een lichtpuntje in de duisternis, echt waar.

*Linda* schreef:Ik heb gekozen voor cremeren, moet er eerlijk bijzeggen dat ik nu, 4 jaar later, nog steeds haar as niet heb uitgestrooid. Kan het gewoon niet Ze heeft een mooi hoekje in huis met haar urn, foto, halsband en naamplaatje. Ik heb wel gedacht aan begraven in de tuin maar je weet nooit hoe het leven gaat dus een verhuizing kan ook onverwacht zijn. Maar goed ook, want ik bén ook verhuisd. Al twee keer, dus ben blij dat ik het zo heb gedaan

Ook wij hebben de honden laten cremeren,

en ik wilde de as echt gaan uitstrooien bij Jenga maar ook ik kan het niet
dus staan er nu twee kleine piramides met as en hun naamplaatje en foto waar ze met zijn tweetjes op staan en de rest van de as staat apart met collage boven ik denk dat ik ze nooit uit strooi

Caro. schreef:

Moos schreef:

Rami schreef:

Inge O schreef:

Kan ik me voorstellen ja. Toen Timo gecremeerd was kreeg ik zijn crematiecertificaat. Ik had toen een logee-hond die de post opvrat en het certificaat in een miljoen stukjes had gescheurd. Alleen de naam Timo was nog leesbaar en lag heel leuk op een hoopje midden in de woonkamer. En Ollie stond er heel hard bij te kwispelen...

Als ik zou kunnen kiezen is begraven in de tuin het meest vertrouwde... maar ja dat deed ik met kleinere dieren, mijn knijn van 13 heb ik onder de rozenstruik begraven in mijn vorige huis, kruisje heb ik meegenomen naar mijn nieuwe huis
een hond, mijn tuin is te klein om een hond in te begraven..
Ik weet niet of ik wel as wil of niet of ik een cematie wil..ik weet echt niet wat ik wil als hij er niet meer is, duin in en hem daar begraven is mijn gedachte, maar dat mag niet..
ik wil geen as van hem, ik heb zijn foto's en hij staat op film en blijft voor eeuwig in mijn gedachten.. daar heb ik geen as voor nodig.
Op dit moment, ik weet niet hoe ik denk als het moment daar is, op dit moment zou ik hem bij de da laten...

Moos2007 schreef:

Caro. schreef:
Erg is dat he?

Van Tara had ik haar kleedje bewaard waar haar lucht inzat.
Na een paar weken sproeide een kat er tegenaan, ik kon die kat wel bijna vermoorden

Kan ik me voorstellen ja. Toen Timo gecremeerd was kreeg ik zijn crematiecertificaat. Ik had toen een logee-hond die de post opvrat en het certificaat in een miljoen stukjes had gescheurd. Alleen de naam Timo was nog leesbaar en lag heel leuk op een hoopje midden in de woonkamer. En Ollie stond er heel hard bij te kwispelen...

Dan zou je hem toch

Het beestje weet van niks.... maar dat moet je je dan heel sterk voor de geest halen, want oeiiiiiiii

Bob is gecremeerd, had hem veel liever begraven, maar een begraafplaats voor dieren vond ik niets(ligt hij nog niet bij ons) en in onze kleine tuin een hond van 60 kilo begraven kon niet en mag niet, bovendien blijven wij hier ook niet wonen..

Hier al vaak over na gdacht; Sam word zeker te weten gecremeerd, begraven wil ik niet ook ivm evt verhuizen...

Wat k er na met zijn as wil weet ik nog niet; ik laat op dat moment mn gevoel spreken; ik geloof er wel in dat je op HET moment het juiste doet....

Ik heb Bibi en Cindy individueel laten cremeren en zij staan nu mooi in een urn thuis. Ik wilde ze opnieuw thuis hebben. Cindy hebben we alleen de laatste jaren van haar leven gehad ivm overlijden van haar echte baasje. Van Bibi heb ik daarna gelijk de mooiste foto's opgezocht en Marjolein Kruijt opdracht gegeven tot het maken van een mooi olieverfschilderij van 80*60cm samen met haar dochter Terry. Op deze manier is het net alsof ze nog altijd waakt over de roedel als een oude moederkloek. Ik kan haar nog altijd dagelijks in de ogen kijken. Als Terry dadelijk komt te overlijden wordt ook zij individueel gecremeerd en weer mee naar huis genomen maar ik wil een gedeelte van haar as gebruiken om een hanger te laten maken waarin haar as zichtbaar is. Op deze manier zal ik haar altijd heel dicht bij me kunnen dragen. De andere honden worden ook individueel gecremeerd maar als alles goed gaat duurt dat nog heeeeel lang.

Gipsy schreef: Besluit dus: Vita wordt gecremeerd...maar het potje met de assen zal openstaan zodat ze vrij kan ademen en rondvliegen ...wat rest komt met me mee naar de volgende plek...maar wel in vrijheid...

wat zeg je dit mooi, kreeg er helemaal kippenvel van!

ik weet het eigenlijk niet... wij hebben met de honden zoiets nooit gedaan eigenlijk... was altijd naar de dierenarts gebracht en daargelaten... en dat is een heel akelig gevoel...

Toen mijn moeder overleed, hebben we besloten een plekje voor haar te geven in huis... ze staat op een speciale kamer met foto's en spulletjes... ik heb het daar heel moeilijk mee.. niet dat ze daar is, vind fijn dat ze thuis is, maar als ik dan naar de urn kijk en de fotos voel ik het verdriet net zo zwaar als in het begin...

Cremeren gaat me te snel, de ene dag heb je een hond, de andere dag een pot as.
Ik weet dat Raisa ligt te rotten een meter onder de grond maar ik vind het een fijn idee dat ze zo overgaat in de aarde. Elke dag sta ik even bij de graven van de honden en "kijk" de grond in en dan zie ik ze voor me zoals we ze begraven hebben. Voor James en voor Boe hadden we een kist gemaakt, voor Raisa niet, dat voelde niet goed, waarom weet ik zelf niet. Zij is begraven in ons dekbed.
De graven staan vol brandnetels maar ik haal ze niet weg, want straks komen er rupsen in en dat worden weer vlinders.
Vind ik een mooi idee.

Ik ben alle verhalen aan het doorlezen en zit hier gewoon te janken Het is allemaal zó ontzettend herkenbaar. Zoveel liefde, zoveel gemis. En nee, ik ben geen labiele muts maar je kan ze, ook na al die jaren, nog zo intens missen....Ze maken gewoon een groot deel uit van je leven en gaan (goddank) nooit je hart meer uit.

Vita is ondertussen gecremeerd...maar ik denk niet dat ik haar assen heb meegekregen :N:
In tijdsverloop kan het gewoon niet...maar bon ik doe even research en bericht later over wat er gebeurd is vanmorgen...
Ik heb daar de boel bijeengebruld

Dat zou wel heel triest zijn
Kun je dat onderzoeken dan?

rose schreef:Dat zou wel heel triest zijn
Kun je dat onderzoeken dan?

Ja aan de hand van t tijdsverloop maar ik denk dat ik het verhaal beter onder Vita's topic zet om on-topic te blijven. Ik schrijf het sebiet..;

Ook kan je een analyse laten doen van de asse. Men kan dan zeggen of ze van een mens, een kat, hond....etc. is...

Het verhaal kan je hier lezen:

http://www.hondenforum.nl/phpBB2/viewto ... 49#2939649

Of anders gezegd...hoe gefoefeld kan worden met assen ...hoe ik dat wou vermijden ...hoe ik belazerd ben geworden...

wij begraven op eigen terrein. We hebben ook voldoende ruimte.
Niet vanuit het idee een 'graf' te koesteren, maar vanuit het idee dat dit het thuis van de dieren is. Toen Puck net dood was stond er een lantaarn met een kaars bij haar graf, die heb ik na een maand weggehaald, en met kerst en oud en nieuw heb ik die lantaarn weer even neergezet.
Haar graf is geen graf met steentjes, we hebben een stuk hout van een boot neergezet, daar een foto met een punaise op geprikt, die inmiddels compleet weg is. Ze ligt in het bos, en is het bos. Het hout zal er over 20 jaar nog staan. En dan zullen er ng heel wat meer dieren en honden liggen.

Ik vind het erg fijn dat ik niet hoef te denken over wat te doen met huisdieren.

Als 'tastbare' herinnering knip en bewaar ik haartjes...

Voor mij is dood dood.

Rambo hebben wij achter in de tuin begraven en Max hebben wij door de dierenambulance laten ophalen en is gecremeerd met meerdere dieren. Doordat wij Rambo hebben begraven en na hem een andere hond is gekomen zijn wij er over na gaan denken en misschien klinkt het hard maar een nieuwe hond neem je toch wel weer maar zou nooit een vervanger worden van, wij hebben van beide honden foto's, slipkettingen, stambomen en kleedjes bewaard. Toch zijn wij met Beau een nieuw tijdperk binnen gekomen en alle aandacht is nu voor hem, vol weemoed denken wij aan de andere 2 en vergeten doen wij ze nooit maar nu hebben wij Beau en alles is nu voor hem, wij kunnen hem gelukkig ook geven wat wij de anderen hebben gegeven. Ik vind niet dat je dieren kan vergelijken met mensen. wij zijn beide ouders kwijt en die zijn niet meer te krijgen nu niet en nooit niet, het verlies van je ouders is heel anders dan het verlies van je huisdier ondanks dat je daar diepongelukkig van word. Ik moet dan ook zeggen dat ondanks dat ik heel veel van al mijn dieren houd 10 x liever mijn huisdier verlies dan mijn dat dat ik ouders heb verloren. Ik ben een grote dierenvriend maar een dier vorm ik zelf en degene die mij ooit hebben gevormd tot wie ik nu ben ben ik voor altijd kwijt.

schumax schreef: Ik vind niet dat je dieren kan vergelijken met mensen. wij zijn beide ouders kwijt en die zijn niet meer te krijgen nu niet en nooit niet, het verlies van je ouders is heel anders dan het verlies van je huisdier ondanks dat je daar diepongelukkig van word. Ik moet dan ook zeggen dat ondanks dat ik heel veel van al mijn dieren houd 10 x liever mijn huisdier verlies dan mijn dat dat ik ouders heb verloren. Ik ben een grote dierenvriend maar een dier vorm ik zelf en degene die mij ooit hebben gevormd tot wie ik nu ben ben ik voor altijd kwijt.

Daar heb je groot gelijk in maar alles hangt dan ook af van de relatie met je ouders...
Ik ben op mijn 18de thuis gaan lopen...mijn vader heeft mijn moeder 20 jaar lang kapot geslagen en bedrogen...nou heb ik toch liever dat hij in de plaats van Vita zou zijn gestorven...zou ik totaal geen probleem mee hebben gehad En ik zou ook nooit één van mijn dieren opofferen/ruilen als ik daarmee een mens zou kunnen redden. Mezelf misschien dan weer wel...bijvb. voor de kinderen van mijn zus...

Ik lees steeds dat mensen die hun honden begraven hebben het als nadeel zien dat wanneer ze zouden gaan verhuizen ze de honden (de resten) achter moeten laten.
Ik hoop hier nog lang te wonen, maar als we zouden verhuizen dan graven we de honden op, die gaan gewoon mee.

Bullenmama schreef:Ik lees steeds dat mensen die hun honden begraven hebben het als nadeel zien dat wanneer ze zouden gaan verhuizen ze de honden (de resten) achter moeten laten.
Ik hoop hier nog lang te wonen, maar als we zouden verhuizen dan graven we de honden op, die gaan gewoon mee.

Zou je echt het stoffelijk overschot willen opgraven en meenemen? Ik zou er niet aan moeten denken, om je hond zo te moeten zien, nee, dan maar cremeren hoor.

Niks engs aan, gewoon de botten opgraven en meenemen.

Bullenmama schreef:Niks engs aan, gewoon de botten opgraven en meenemen.

Ja maar waarom vraag ik me dan af?

Ik ben er misschien vrij nuchter in, maar als een dier dood is, dan is dat lijf dat ook, alleen de ziel leeft voort

Mijn konijn die ongeveer een jaar geleden is doodgebeten door een logeerhond, heb ik wel begraven in een doos, maar meer omdat ik werkelijk niet zou weten wat ik er anders mee zou moeten....Nijntje was weg, uit het lichaam, niet meer aanwezig, dan heb ik dus ook niks meer met zo'n lijf.

Bullenmama schreef:Niks engs aan, gewoon de botten opgraven en meenemen.

:N: :N: Dat lijkt mij heel luguber.

Als een dier dood is is de ziel eruit, zo denk ik ook .
Maar het enige wat je nog hebt is het lichaam en dat is voor mij ook waar ik tegen kan lullen als ik ze mis, ook al liggen ze een meter diep onder de grond.
Een pot as, daar heb ik niks mee.
Ik zit graag op Raisa's graf tussen de brandnetels. Ze is overleden in december vorig jaar en ik denk dat ze helemaal zwart en pimpelpaars is en leeg gelopen in de grond.
Maar ze ís er nog.

Nee ik vind het niet eng om ze op te graven, wat is daar nou eng aan ?

Bullenmama schreef:Nee ik vind het niet eng om ze op te graven, wat is daar nou eng aan ?

Ik wil onze 2 begraven katten ook op gaan graven om tzt te laten cremeren. Dat voelt voor mijn gevoel beter.

Mijn meisje is dicht bij me, in de tuin. Ik zou niets anders hebben gewild, geen moment heb ik erover gedacht haar lichaam af te geven aan een of andere instantie, dan zou ik echt gek zijn geworden. Toen ze nog slap en warm was, hebben we haar begraven, mijn laatste beeld van haar is dus zoals ze altijd is geweest: warm en knuffelbaar. Ik ben nog steeds heel blij dat ze zo dicht bij me is, het voelt goed, zo ook dat de aarde en klein leven door haar worden gevoed en ze langzaam 'tot stof terugkeert'. Dit is voor mij het meest natuurlijke proces, daarom is ze ook zonder kistje of dekentje en zonder favoriete speeltjes begraven, dat zou alleen maar storend werken.

Ik zal hier niet altijd blijven wonen en daar denk ik geregeld aan. Ik ben blij van iemand hiervoor te lezen dat je je begraven dier kunt laten opgraven en alsnog cremeren. Tenminste, als het na die tijd voor mij goed voelt en ik het idee aankan dat er dan niets meer van haar zal overblijven. Anders zal ik haar (laten) opgraven en herbegraven. Zeker zal ik haar hier niet achterlaten, ze hoort bij me, tot haar laatste botsplinter.

rovianne schreef:
Ik wil onze 2 begraven katten ook op gaan graven om tzt te laten cremeren. Dat voelt voor mijn gevoel beter.

Wat ik me afvraag, kun je botten laten cremeren? Botten worden toch vermalen?
Verder is het nog maar de vraag wat er van kleine huisdieren nog over is na jaren onder de grond gelegen te hebben. Wij hebben hier ook chihuahua's liggen, je kunt graven tot je een ons weegt maar na jaren vinden wij niets meer terug. De eersten hebben we in een dekentje begraven maar dat hebben we verder nooit meer gedaan. De anderen zijn zo de grond in gegaan maar wel pas een dag na hun overlijden. Eerder kan ik het niet. Diep in de grond is het kurkdroog en misschien is het wel het beste als een dier in de grond zo snel mogelijk verteerd.

Ik heb Fez achtergelaten bij de DA. Een dood lichaam zegt me niets.